Świetnie napisana książka o życiu przeciętnej (!) kobiety, która zawsze chciała pisać, ale nie wiedziała, jak zacząć, ma dwie córki, każdą z innym mężczyzną i z żadnym z tych mężczyzn nie mieszka, gubi się w codzienności, wciąż pyta, popełnia błędy i szuka własnej drogi.
Autorka dokonuje analizy własnego życia, nie ubarwia, nie czaruje, nie pomija momentów trudnych, kłopotliwych. Ważne są w tej opowieści wspomnienia, wielką rolę odgrywają emocje. Bywa bardzo ciężko, ale zawsze dla pani Joanny najważniejsze jest dobro dzieci i zachowanie własnej indywidualności, doskonalenie się, podążanie za tym, co ważne. "Hotel dla twoich rzeczy" to portret współczesnej kobiety, która pragnie się rozwijać i pogodzić różne sfery życia w codziennej egzystencji. To portret kobiety, która wbrew wielu przeciwnościom losu, nie poddaje się.

Świetnie napisana książka o życiu przeciętnej (!) kobiety, która zawsze chciała pisać, ale nie wiedziała, jak zacząć, ma dwie córki, każdą z innym mężczyzną i z żadnym z tych mężczyzn nie mieszka, gubi się w codzienności, wciąż pyta, popełnia błędy i szuka własnej drogi.
Autorka dokonuje analizy własnego życia, nie ubarwia, nie czaruje, nie pomija momentów trudnych,...

Książka fenomen. I nie tylko z powodu treści ale napisana jest w tak lekki, ciut abstrakcyjny i w dużej mierze zabawny sposób, że oderwać się od niej ręce i oczy nie mogą.
O sobie na pewno łatwo nie jest pisać. Trzeba tak wyważyć swoją osobowość i charakter aby nie zostać ocenionym ani jako zbyt samokrytyczna ani zbyt próżna jednostka. Myślę, że to Pani Joannie udało się znakomicie.

Jednak nie była to miłość od pierwszych liter. Co mi się nie podobało? Początek czyli dzieciństwo. Jego opis, wedlug mnie, zbudowany jest na głębokim żalu do matki. Zarzuty, które powtarzają się często wobec rodzicielki trochę są nie na miejscu. "Moja matka nie była zbyt matczyna", "Nie bywalysmy nigdzie razem", "Nie mialam zbyt czystego domu i w związku z tym zupełnie nie nauczyłam się sprzątać"- aż dziw bierze, że napisała to dorosła, 40 letnia kobieta, matka dwóch córek.
To tylko kilka przykładów z niestety wielu.
Może autorka w tej książce dała sobie możliwość oczyszczenia się z zalegających złych wspomnień, emocji, mimo wszystko dla mnie było to, aż w tak natrętnej ilości, niepotrzebne.

Dalej jednak jest już tylko lepiej. I to, w co nie wierzyłam na początku, stało się faktem - książkę wręcz pochłonęłam.
Młodość w Prl-u.
Miłość w iście artystycznym stylu.
Macierzyństwo, które było spełnieniem oraz godzenie jego ze studiami a potem pracą.
Pierwsze pisarskie próby, początkowo tak niepewne.
Niby zwyczajne życie a jednak nie takie oczywiste. Niewątpliwe znaczenie miały tutaj wybory, decyzje Pani Joanny, które momentami wydają się irracjonalne, pchnięte przez emocje, czasami wręcz pozornie pozbawione sensu, a jednak w konsekwencji nadające jej życiu olbrzymi sens. Trochę jak kot, który niezbyt mądrze wdrapie się na wątpliwie stabilną wyżyne ale jednak spada na cztery łapy.

W przemyśleniach lub też w postępowaniu autorki, każda kobieta może znaleźć cząstkę siebie.
Cieszę się, że się nie poddałam i przebrnelam przez początkowo nie zachęcające do ciągu dalszego strony.
Warto było.

Książka fenomen. I nie tylko z powodu treści ale napisana jest w tak lekki, ciut abstrakcyjny i w dużej mierze zabawny sposób, że oderwać się od niej ręce i oczy nie mogą.
O sobie na pewno łatwo nie jest pisać. Trzeba tak wyważyć swoją osobowość i charakter aby nie zostać ocenionym ani jako zbyt samokrytyczna ani zbyt próżna jednostka. Myślę, że to Pani Joannie udało się...

Historia pisarki, żony, kochanki, matki i córki. Historia w której zobaczyć można siebie. O kobietach i dla kobiet

Historia pisarki, żony, kochanki, matki i córki. Historia w której zobaczyć można siebie. O kobietach i dla kobiet

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką, a jak się okazało trafiłam na powieść autobiograficzną, bo autorka opowiada o swoim życiu, pisaniu, córkach, byłych i obecnych partnerach. Początkowo książka wydawała mnie się nudna i chciałam ją nawet odłożyć, jednak tego nie zrobiłam, bo choć życie autorki według mnie takie zwyczajne to jednak podziwiam panią Joannę za to, ze potrafiła podzielić się z czytelnikami swoim życiem, emocjami, pasjami, bo nie każdy byłby na to gotowy. Niby zwyczajna książka, zwyczajne życie, zwyczajne problemy, ale takie książki są potrzebne, żeby pokazać, że życie może być szare, ale w tym życiu można mimo wszystko znaleźć coś wyjątkowego.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką, a jak się okazało trafiłam na powieść autobiograficzną, bo autorka opowiada o swoim życiu, pisaniu, córkach, byłych i obecnych partnerach. Początkowo książka wydawała mnie się nudna i chciałam ją nawet odłożyć, jednak tego nie zrobiłam, bo choć życie autorki według mnie takie zwyczajne to jednak podziwiam panią Joannę za to, ze...

Książka, która sprawia, że stajemy się bliską znajomą autorki, wydaje mi się, że to dlatego iż każdy z rozdziałów i historii jest opowiedziany bez kalki, zbędnego upiększenia, że są wzloty i upadki, a kobieca siła jest potężna. Zwierzenia bowiem są otwarte, czasem zabrudzone prozą życia, ale nieodmiennie szczere. To opowieść o kobiecie doświadczonej przez los, ale opowieść piękna, dające nadzieję. Polecam!

Książka, która sprawia, że stajemy się bliską znajomą autorki, wydaje mi się, że to dlatego iż każdy z rozdziałów i historii jest opowiedziany bez kalki, zbędnego upiększenia, że są wzloty i upadki, a kobieca siła jest potężna. Zwierzenia bowiem są otwarte, czasem zabrudzone prozą życia, ale nieodmiennie szczere. To opowieść o kobiecie doświadczonej przez los, ale opowieść...

Smakowita, ale wywołująca później boleści trawienne. Kobiecość jest tu obecna w takim stężeniu, że w pewnym momencie poczułam, że mi zaszkodziła. Nie jestem przyzwyczajona.

Smakowita, ale wywołująca później boleści trawienne. Kobiecość jest tu obecna w takim stężeniu, że w pewnym momencie poczułam, że mi zaszkodziła. Nie jestem przyzwyczajona.

O tym, jak odnajdować pozytywne strony dosłownie we wszystkim.
Bohaterka ma dwie cudowne córki. Duża jest jak Polyanna, Mała czasem rozpacza, ale słucha mądrych rad siostry. Kiedy ich mama się załamuje, przypominają jej o tym, czego sama ich uczy - nie wolno się poddawać!

O tym, jak odnajdować pozytywne strony dosłownie we wszystkim.
Bohaterka ma dwie cudowne córki. Duża jest jak Polyanna, Mała czasem rozpacza, ale słucha mądrych rad siostry. Kiedy ich mama się załamuje, przypominają jej o tym, czego sama ich uczy - nie wolno się poddawać!

Książka Joanny Jagiełło nie jest może dziełem z górnej półki, ale sympatyczną propozycją na długi jesienny wieczór.

Bohaterką jest Joanna, kobieta po przejściach. Matka dwóch córek i rozwódka zarazem. Joanna z wykształcenia jest anglistką i pracuje w korporacji. Pewnego dnia odkrywa też w sobie potrzebę pisania. Fabuła nie olśniewa, ale miło się w nią zagłębia. Można nawet dojść do wniosku, że bohaterka jest nam bliska...
http://domowaksiegarnia.blogspot.com

Książka Joanny Jagiełło nie jest może dziełem z górnej półki, ale sympatyczną propozycją na długi jesienny wieczór.

Bohaterką jest Joanna, kobieta po przejściach. Matka dwóch córek i rozwódka zarazem. Joanna z wykształcenia jest anglistką i pracuje w korporacji. Pewnego dnia odkrywa też w sobie potrzebę pisania. Fabuła nie olśniewa, ale miło się w nią zagłębia. Można...

Odkryłam nową ulubioną polską pisarkę. Nie znałam jej wcześniej. Bardzo podoba mi się styl Jagiełło i szczerość, czasami wręcz bolesna, z którą opisuje wydarzenia ze swojego życia.

Odkryłam nową ulubioną polską pisarkę. Nie znałam jej wcześniej. Bardzo podoba mi się styl Jagiełło i szczerość, czasami wręcz bolesna, z którą opisuje wydarzenia ze swojego życia.

Książka pokręcona i chaotyczna. Jak i życie.

Książka pokręcona i chaotyczna. Jak i życie.