Pochłonęła mnie ta powieść na kilka długich dni. Jest co czytać ( bo to ponad 700 stron) ale i jakaż przyjemność.

Historia łącząca wątki obyczajowe, społeczne, przygodowe i historyczne. Nawet przez jedną chwilę nie odczułam dłużyzny, nudy, zwolnienia akcji. Książkę czyta się na wdechu. Ciągle się coś dzieje. Trudno odłożyć nawet na chwilę. Powiem tylko, że czytając "Czas ognistych kwiatów" do późna w nocy, zerkałam na zegarek ( bo robiło się coraz później i później) i nawet zaczęłam bardzo powaznie rozważać czy następnego dnia nie iść na urlop żeby w spokoju od rana poczytać przy kawce, a nie cały dzień w pracy mysleć co tam słychać u bohaterów... Niech to będzie tez rekomendacją - nie dla każdej ksiązki opłaca się poświęcac cenny urlop!

Nie pamietam kiedy ostatnio trafiłam na tak dobrą obyczajówkę, a oczekiwań nie miałam zbyt wielkich bo zarówno okładka, jak i tytuł mogły sugerowac słodko-pierdzącą historyjkę o wyidealizowanych czarno-białych bohaterach. Nic bardziej mylnego.
Od razu zabieram się za drugi tom ( co za cudowna sytuacja, kiedy od razu można wskoczyć w kontynuację) i polecam gorąco:)

Pochłonęła mnie ta powieść na kilka długich dni. Jest co czytać ( bo to ponad 700 stron) ale i jakaż przyjemność.

Historia łącząca wątki obyczajowe, społeczne, przygodowe i historyczne. Nawet przez jedną chwilę nie odczułam dłużyzny, nudy, zwolnienia akcji. Książkę czyta się na wdechu. Ciągle się coś dzieje. Trudno odłożyć nawet na chwilę. Powiem tylko, że czytając...

Porywająca opowieść o pierwszych osadnikach na Nowej Zelandii w XIX wieku. Cudownie się czytało mimo tych ponad 800 stron, ani na chwilę lektura nie nużyła. Powieść na nowo obudziła moją fascynację Nową Zelandią. Poznałam też trochę kulturę Maorysów. To była wspaniała podróż, a przede mną jeszcze dwa tomy tej wspaniałej sagi.

Porywająca opowieść o pierwszych osadnikach na Nowej Zelandii w XIX wieku. Cudownie się czytało mimo tych ponad 800 stron, ani na chwilę lektura nie nużyła. Powieść na nowo obudziła moją fascynację Nową Zelandią. Poznałam też trochę kulturę Maorysów. To była wspaniała podróż, a przede mną jeszcze dwa tomy tej wspaniałej sagi.

Uwielbiam takie opowieści... sagi rodzinne osadzone w czasach pionierskich, odległych i czasem wręcz nie do uwierzenia. Uwielbiam książki które nie kończą się po dwóch wieczorach i Uwielbiam podróżować i odkrywać świat wraz z ich bohaterami. Już ciszę się ma druga część tej powieści i naprawdę polecam.

Uwielbiam takie opowieści... sagi rodzinne osadzone w czasach pionierskich, odległych i czasem wręcz nie do uwierzenia. Uwielbiam książki które nie kończą się po dwóch wieczorach i Uwielbiam podróżować i odkrywać świat wraz z ich bohaterami. Już ciszę się ma druga część tej powieści i naprawdę polecam.

Rozwlekłe romansidło. Wymieniają sie partnerami niczym w Modzie na sukces.

Rozwlekłe romansidło. Wymieniają sie partnerami niczym w Modzie na sukces.

Bardzo ciekawa, wciągająca książka i do tego wiele wątków jest opartych na faktach, jak również wiele postaci występujących w książce faktycznie żyło i przemierzało ocean w poszukiwaniu nowego życia.
Bardzo interesująca powieść opisującą początki życia pierwszych osadników w Nowej Zelandii i ich ,,współżycia" z Maorysami. Do tego gruba - ma 700 stron!

Bardzo ciekawa, wciągająca książka i do tego wiele wątków jest opartych na faktach, jak również wiele postaci występujących w książce faktycznie żyło i przemierzało ocean w poszukiwaniu nowego życia.
Bardzo interesująca powieść opisującą początki życia pierwszych osadników w Nowej Zelandii i ich ,,współżycia" z Maorysami. Do tego gruba - ma 700 stron!

Ciekawa, dobrze się czytało, choć perypetie bohaterów niekiedy trąciły banałem.

Ciekawa, dobrze się czytało, choć perypetie bohaterów niekiedy trąciły banałem.

Z jednej strony to ciekawa historia, z drugiej denerwują mnie bardzo płytko zarysowani bohaterowie, albo dobrzy, albo źli...

Z jednej strony to ciekawa historia, z drugiej denerwują mnie bardzo płytko zarysowani bohaterowie, albo dobrzy, albo źli...

Pierwsze spotkanie z autorką uważam za całkiem udane.
Choć objętościowo książka jest całkiem pokaźna, to jednak uporałam się z nią dosyć szybko.
Pierwszy tom sagi przedstawia czytelnikowi XIX Nową Zelandię, a właściwie grupę chłopów wraz ze swoimi rodzinami, którzy skuszeni wizją lepszego życia, decydują się na porzucenie Meklemburgii i wyruszenie w daleką podróż.
Już opis samych przygotowań do wyjazdu pokazuje, jak bardzo nie byli świadomi tego, dokąd się udają. Wielotygodniowy rejs statkiem był wyczerpujący dla pasażerów, którzy nie byli odpowiednio przygotowani na warunki pogodowe. Również warunki zakwaterowania znacznie odbiegały od ich przyzwyczajeń, co po dotarciu do celu spowodowało dodatkowe niesnaski.
A na miejscu, no cóż można się domyślić nie było fanfar, ani komitetu powitalnego. Za to rozpoczęło się żmudne przystosowywanie do nowej rzeczywistości.
Autorka ciekawie pokazała środowisko Maorysów. Zetknięcie Europejczyków z tak odmienną kulturą musiało zaowocować konfliktami. Ale to nie jedyna płaszczyzna konfliktu. Obecny jest bowiem podział na środowisko kobiece i męskie. I tu panie zostają pozostawione same sobie, z całym życiowym bagażem. A panowie no cóż im więcej było wolno.
Jestem bardzo ciekawa kolejnych części, bo zżyłam się z Idą Cat, Karlem i innymi mieszkańcami ziemi nowozelandzkiej.

Pierwsze spotkanie z autorką uważam za całkiem udane.
Choć objętościowo książka jest całkiem pokaźna, to jednak uporałam się z nią dosyć szybko.
Pierwszy tom sagi przedstawia czytelnikowi XIX Nową Zelandię, a właściwie grupę chłopów wraz ze swoimi rodzinami, którzy skuszeni wizją lepszego życia, decydują się na porzucenie Meklemburgii i wyruszenie w daleką podróż.
Już...

ciekawa przygody pierwszych Europejczyków w Nowej Zelandii; przyjemnie się czyta w sobotnie popołudnie :)

ciekawa przygody pierwszych Europejczyków w Nowej Zelandii; przyjemnie się czyta w sobotnie popołudnie :)

Powieść czyta się świetnie, losy bohaterów są bardzo zajmujące, ale....
Gdyby to była moja pierwsza pozycja tej autorki, zapewne oceniłabym ją bardzo wysoko. Po kilku przeczytanych powieściach, utarty schemat zaczyna po prostu nudzić. Te same informacje o kulturze Maorysów, początkach osadnictwa w Nowej Zelandii. Nawet losy bohaterek są podobne do tych z poprzednich powieści. Jeśli jednak ktoś nie czytał serii "Kauri" czy "Sagi nowozelandzkiej", to myślę, że 1 tom "Sagi ognistych kwiatów" może się bardzo podobać.

Powieść czyta się świetnie, losy bohaterów są bardzo zajmujące, ale....
Gdyby to była moja pierwsza pozycja tej autorki, zapewne oceniłabym ją bardzo wysoko. Po kilku przeczytanych powieściach, utarty schemat zaczyna po prostu nudzić. Te same informacje o kulturze Maorysów, początkach osadnictwa w Nowej Zelandii. Nawet losy bohaterek są podobne do tych z poprzednich...