Im dalej tym ta seria robi się bardziej przewidywalna i nudna. Czy tak już będzie do samego końca?

Im dalej tym ta seria robi się bardziej przewidywalna i nudna. Czy tak już będzie do samego końca?

I jak tu nie kochać tej serii?
Niby od początku tomu wiemy, że to się dobrze nie może skończyć, że Hrabia Olaf na bank gdzieś się kryje (nota bene myślałam że przebrał się za kogoś innego niż w rzeczywistości) a i tak czytamy każdą stronę z wielką przyjemnością.
Język jakim to jest pisane, sposób narracji i ładunek emocjonalny są trafione w punkt i płyniemy w historii jak na Titanicu ( przyjemnie do katastrofy 😉).
Kolejne tomy już czekają w kolejce 😁

Moja ocena 9/10

I jak tu nie kochać tej serii?
Niby od początku tomu wiemy, że to się dobrze nie może skończyć, że Hrabia Olaf na bank gdzieś się kryje (nota bene myślałam że przebrał się za kogoś innego niż w rzeczywistości) a i tak czytamy każdą stronę z wielką przyjemnością.
Język jakim to jest pisane, sposób narracji i ładunek emocjonalny są trafione w punkt i płyniemy w historii jak...

5 gum do żucia na drugie śniadanie na 10

5 gum do żucia na drugie śniadanie na 10

Przykra książka, lecz ma w sobie czar. Chyba najsmutniejsza książka w tym cyklu :(.

Przykra książka, lecz ma w sobie czar. Chyba najsmutniejsza książka w tym cyklu :(.

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Chyba najbardziej makabryczny ze wszystkich tomów jak dotąd. Podobał mi się, mimo powtarzalności wątku z Olafem.

Chyba najbardziej makabryczny ze wszystkich tomów jak dotąd. Podobał mi się, mimo powtarzalności wątku z Olafem.

Tym razem niefortunne rodzeństwo trafia "pod opiekę" kapitalisty kierującego tartakiem, w którym to z marszu dzieci zostają zatrudnione. Zakład podejrzanie przypomina obóz pracy. Nadmiernie eksploatowane i niedożywione sieroty nie są w stanie czujnie wypatrywać nadejścia niebezpieczeństwa.

Lemony Snicket w tym tomie stawia na absurd. Od skierowania dzieci do pracy w tartaku, przez wypłatę w kuponach zniżkowych, aż do finałowej sceny walki - wszystko tak nieprawdopodobne, że aż komiczne. Hrabia Olaf pojawia się w najmniej spodziewanym miejscu i czasie, w niedorzecznym przebraniu, a i tak udaje mu się wyprowadzić w pole dorosłych.

Plusy za miłość rodzeństwa i pomysłowość młodych umysłów, nawet w obliczu zagrożenia i poza swoimi granicami komfortu.

Tym razem niefortunne rodzeństwo trafia "pod opiekę" kapitalisty kierującego tartakiem, w którym to z marszu dzieci zostają zatrudnione. Zakład podejrzanie przypomina obóz pracy. Nadmiernie eksploatowane i niedożywione sieroty nie są w stanie czujnie wypatrywać nadejścia niebezpieczeństwa.

Lemony Snicket w tym tomie stawia na absurd. Od skierowania dzieci do pracy w...

4 tom zaczyna się , gdy dzieci jadą do kolejnego opiekuna. Jednak na miejscu okazuję się , że trafili pod opiekę właściciela tartaku , który każę im pracować w tartaku i mimo , że praca jest ciężka to dzieci Ją wykonują i ciągle obawiają się , że Olaf znów się pojawi zwłaszcza , że jeden dom w pobliżu tartaku wygląda jak tatuaż Olafa(Oko) I pewnego dnia Klaus przewraca się i rozwala sobie okulary i idzie do okulistki , która mieszka w tym dziwnym domu , ale gdy wraca jest jakiś inny i siostry się o Niego martwią , ale nagle Klaus znów jest sobą. Jednak będąc innym spowodował wypadek na tartaku , a gdy oprzytomniał nic nie pamiętał i po jakimś czasie znów rozwalił okulary i znów został wysłany do okulistki i tym razem siostry poszły z Nim i tam okryły , że okulistka to pomocnica Olafa , a sam Olaf jest przebrany za Jej recepcjonistkę i , że kobieta podaję Klausa hipnozie i , gdy dzieci wracają do domu znajdują list od właściciela , który mówi , że jak spowodują kolejny wypadek to odda ich na wychowanie recepcjonistce okulistki i dzieci są przerażone i pod koniec Klaus znów jest zahipnotyzowany , ale Wioletka go wybudza i mają konfrontację z Olafem i Jego pomocnikami i nagle wchodzi właściciel i okulistka widząc go chcę uciec , ale ginie przez przypadek. I znów zjawia się Pan Poe , ale oczywiście nie wierzy dzieciom , że recepcjonistka to Olaf , ale te znów pokazują mu dowody i mężczyzna wierzy , ale Olaf znów ucieka. I po Jego ucieczce właściciel mówi , że ich nie chcę , bo przynoszą nieszczęścia i okazuję się , że dzieci mają zostać wysłane do szkoły z internatem. I mamy zakończenie 4 tomu , który jest na podobnym poziomie co poprzedni tom , ale dorośli strasznie mnie wnerwiają. Z każdym tomem coraz bardziej. A teraz dzieci czeka nieprzyjemna przygoda w szkolę

4 tom zaczyna się , gdy dzieci jadą do kolejnego opiekuna. Jednak na miejscu okazuję się , że trafili pod opiekę właściciela tartaku , który każę im pracować w tartaku i mimo , że praca jest ciężka to dzieci Ją wykonują i ciągle obawiają się , że Olaf znów się pojawi zwłaszcza , że jeden dom w pobliżu tartaku wygląda jak tatuaż Olafa(Oko) I pewnego dnia Klaus przewraca się...

Mimo podobnego początku w stosunku do poprzednich części "Tartak tortur" skupia się tym razem na nieszczęściu jakim jest niewolnicza praca. Dałabym 8/10, gdyby Słoneczko nie walczyło ze szpadą, to much dla mnie ;P

Mimo podobnego początku w stosunku do poprzednich części "Tartak tortur" skupia się tym razem na nieszczęściu jakim jest niewolnicza praca. Dałabym 8/10, gdyby Słoneczko nie walczyło ze szpadą, to much dla mnie ;P

Czwarta część cyklu o pechowych sierotach jest najbardziej przygnębiająca. Tym razem dzieci trafiają pod opiekę surowego właściciela Tartaku, gdzie są zmuszone ciężko pracować o głodzie i biedzie. Kolejny raz stoczą walkę ze śmiercią. Hrabia Olaf w tej części dość długo się nie ujawnia, a kiedy do tego dochodzi wprowadza wszystkich w osłupienie. Zakończenie jest dość makabryczne.
Oczywiście w tym tomie również nie zabrakło tłumaczeń trudnych zwrotów, wątku biblioteki, oraz podobnego scenariusza.

Czwarta część cyklu o pechowych sierotach jest najbardziej przygnębiająca. Tym razem dzieci trafiają pod opiekę surowego właściciela Tartaku, gdzie są zmuszone ciężko pracować o głodzie i biedzie. Kolejny raz stoczą walkę ze śmiercią. Hrabia Olaf w tej części dość długo się nie ujawnia, a kiedy do tego dochodzi wprowadza wszystkich w osłupienie. Zakończenie jest dość...