Książkę znalazłem przypadkowo na półce z matematyką. Opis na okładce zachęcił mnie do jej przeczytania, dodatkowo początek jak dla mnie świetny. Liczyłem na intelektualną ucztę w dalszej części, z matematyką w tle. Może opis życia akademickiego, pracy naukowej w dawnych czasach. Autor wykształcony, jak napisał: „Strach przed opinią próżniaka, konieczność i posłuszeństwo wobec mych rodziców kazały mi się przyłożyć do studiów...”. No cóż później poznajemy prawdziwe oblicze Jakuba de Torres Villarroela, pełne samouwielbienia. Pochlebia tym którzy go podziwiają i nie pozostawia suchej nitki na pozostałych. Liczyłem na ciekawą autobiografię napisaną w starym stylu, a tymczasem porażka, nie odnalazłem nic ciekawego co by mnie wciągnęło. Pierwsza książka, której nie polecam, moim zdaniem szkoda czasu.

Książkę znalazłem przypadkowo na półce z matematyką. Opis na okładce zachęcił mnie do jej przeczytania, dodatkowo początek jak dla mnie świetny. Liczyłem na intelektualną ucztę w dalszej części, z matematyką w tle. Może opis życia akademickiego, pracy naukowej w dawnych czasach. Autor wykształcony, jak napisał: „Strach przed opinią próżniaka, konieczność i posłuszeństwo...

Zaczyna się obiecująco. Pierwsze akapity przywodzą na myśl mistrzów pióra i wybitnych myślicieli formatu France'a czy Woltera, a obietnica nabiera jeszcze mocy dzięki zabawnie samokrytycznym deklaracjom autora. Niestety, rychło okazuje się, że myśli pomieszczone w tym swoistym testamencie są powierzchowne, a i maskę skromnisia przywdziewa Villarroel nader krótko, bo po chwili unoszą ją w dal potężne fale lekko żenującej miłości własnej.
Z góry przegranej sprawie nie pomaga też zapewne tłumaczenie Piotra Fornelskiego, udane, gdy chodzi o ogólny styl, ale niezbyt fortunne w odniesieniu do niektórych konkretnych sformułowań. Należy żałować, że Boy nie tłumaczył z hiszpańskiego.

Zaczyna się obiecująco. Pierwsze akapity przywodzą na myśl mistrzów pióra i wybitnych myślicieli formatu France'a czy Woltera, a obietnica nabiera jeszcze mocy dzięki zabawnie samokrytycznym deklaracjom autora. Niestety, rychło okazuje się, że myśli pomieszczone w tym swoistym testamencie są powierzchowne, a i maskę skromnisia przywdziewa Villarroel nader krótko, bo po...