Cóż to moja druga (po ,,Rebece" )powieść tej autorki. Historia osnuta jest wokół Filipa i Ambrożego, szlachciców żyjących w Kornwalii. Panowie wiodą spokojną egzystencję aż do momentu wyjazdu Ambrożego do Włoch w celach leczniczych. Niespodziewanie na drodze pana Ashleya staje urocza osóbka, która zostaje po krótkim czasie jego żoną. I nic tu nie byłoby nadzwyczajnego, gdyby nie nagła śmierć małżonka.
Po pewnym czasie Rachela przyjeżdża do Anglii, do rodzinnego majątku męża i ..... Cóż nie będę streszczać całej fabuły. Autorka doskonale podrzuca nam różne tropy czy Rachela jest kochającą, zbolałą wdową, czy raczej trucicielką i łowczynią majątków. Musimy sami wyrobić sobie zdanie.
Książkę polecam zwłaszcza jesienią, nastój książki pasuje do tej pory roku. Czytelnik przez pierwszą część nieco się nudzi, dopiero druga część napędza akcję. Polecam

Cóż to moja druga (po ,,Rebece" )powieść tej autorki. Historia osnuta jest wokół Filipa i Ambrożego, szlachciców żyjących w Kornwalii. Panowie wiodą spokojną egzystencję aż do momentu wyjazdu Ambrożego do Włoch w celach leczniczych. Niespodziewanie na drodze pana Ashleya staje urocza osóbka, która zostaje po krótkim czasie jego żoną. I nic tu nie byłoby nadzwyczajnego,...

Choć czytałam stosunkowo niedawno. Kompletnie nie jestem w stanie przypomnieć sobie fabuły. Pamiętam jedynie uczucie które towarzyszyły mi czytając tą książkę. Zażenowania zachowania głównego bohatera.

Choć czytałam stosunkowo niedawno. Kompletnie nie jestem w stanie przypomnieć sobie fabuły. Pamiętam jedynie uczucie które towarzyszyły mi czytając tą książkę. Zażenowania zachowania głównego bohatera.

Świetna narracja, akcja momentami rozwija się wolniej jednak cały czas jest pisana ciekawie. Klimat noir z przerwami bardziej świetlistymi cła odpoczynku. Motyw femme fatale- po prostu świetny. Z drugiej strony fabułę łatwi odgadła, zakończenie dające pole do dyskusji.

Świetna narracja, akcja momentami rozwija się wolniej jednak cały czas jest pisana ciekawie. Klimat noir z przerwami bardziej świetlistymi cła odpoczynku. Motyw femme fatale- po prostu świetny. Z drugiej strony fabułę łatwi odgadła, zakończenie dające pole do dyskusji.

Co za idiota... Nasz młody bohater... W ogóle mi go szkoda nie było, jak ogarnął, że został oszukany. Wręcz kibicowałam Racheli, takie czasy, że kobiety uważano za gorsze, to musiały kombinować. W dodatku Rachela okazała się postacią wielowymiarową i nie wiadomo do końca na ile kochała tych mężczyzn, na ile pieniądze. Książka kończy się dużo ilością pytań.

Co za idiota... Nasz młody bohater... W ogóle mi go szkoda nie było, jak ogarnął, że został oszukany. Wręcz kibicowałam Racheli, takie czasy, że kobiety uważano za gorsze, to musiały kombinować. W dodatku Rachela okazała się postacią wielowymiarową i nie wiadomo do końca na ile kochała tych mężczyzn, na ile pieniądze. Książka kończy się dużo ilością pytań.

Zapowiadało się ciekawie. Wysiadłem na rozdziale XVI. Głupota bohatera/narratora przekroczyła tam granice mojej tolerancji.

Zapowiadało się ciekawie. Wysiadłem na rozdziale XVI. Głupota bohatera/narratora przekroczyła tam granice mojej tolerancji.

Czy można umrzeć z miłości?

Kornwalia, XIX wieku.
Filip Ashley jako dziecko został przygarnięty przez starszego kuzyna, Ambrożego, który z czasem zaczął traktować go jak własnego syna. Ekscentryczny Ambroży zawsze wiódł samotnicze życie i rzadko przekraczał granice swej posiadłości. Wszystko zmienia się gdy stan jego zdrowia zmusza go do kilkumiesięcznego wyjazdu.

Filip pozostają w Kornwali, martwi się o zdrowie Ambrożego, zwłaszcza gdy dostaje od opiekuna coraz bardziej niepokojące listy. Po zaledwie kilku miesiącach znajomości bierze ślub z daleką kuzynką, Rachelą. Kiedy Ambroży w listach informuje a pogorszeniu się stanu zdrowia kuzyna, rusza do Włoch, gdzie osiedli małżonkowie. To właśnie tam dowiaduje się o śmierci kuzyna i o ucieczce kuzynki. Jednak chwilę później staje ona przed drzwiami posiadłości Ashley'ów.
W głowie Filipa mnożą się pytania o to po co przybyła. Nienawiść, która zaczęła się od pierwszych listów Ambrożego zaczyna zmieniać się w coś przeciwnego gdy Filip z dnia na dzień coraz bliżej poznaje swoją kuzynkę. To właśnie wtedy odnajduje list od kuzyna w którym sugeruje on, że jego żona go zabija.
Czy to możliwe że ta urocza kobieta doprowadziła do śmierci jego kuzyna? Czy miłość faktycznie wszystko wybacza?

Umęczyłam się strasznie. Już po kilku rozdziałach wiedziałam, że to będzie ciężka lektura.
Główny bohater to rozkapryszony młody chłopak, który myśli że pozjadał wszystkie rozumy. Niesamowicie mnie irytował. I za każdym razem jak mówi o kuzynce to mówi "moja kuzynka Rachela" jakby była mowa o jakieś innej. Im dalej w książkę tym bardziej główny bohater rysował mi się jako rozkapryszony chłopiec.
Ciekawy portret kobiety, która zrobi wszystko by osiągnąć swój cel i pierwszej miłości mężczyzny.
Końcówka mnie lekko zakończyła, ale takich zakończeń nie lubię.
Jeśli kogoś zmęczą myśli głównego bohatera, ale chce poznać historię to polecam film 😁

Czy można umrzeć z miłości?

Kornwalia, XIX wieku.
Filip Ashley jako dziecko został przygarnięty przez starszego kuzyna, Ambrożego, który z czasem zaczął traktować go jak własnego syna. Ekscentryczny Ambroży zawsze wiódł samotnicze życie i rzadko przekraczał granice swej posiadłości. Wszystko zmienia się gdy stan jego zdrowia zmusza go do kilkumiesięcznego wyjazdu.

Filip...

Filip Ashley jako małe dziecko traci rodziców. Pod swój dach przygarnia go Ambroży, starszy kuzyn, który zaczyna traktować go jak własnego syna. Wychowuje go najlepiej jak potrafi, bez żadnej pomocnej kobiecej ręki. Przepisuje mu również cały swój majątek. Kiedy Filip jest już dorosły, a Ambroży zaczyna podupadać na zdrowiu, postanawia wyjechać na kilka miesięcy na południe Europy. Z biegiem czasu, pisane listy przez Ambrożego do Filipa stają się coraz bardziej dziwne. Okazuje się, że mężczyzna poślubił pewną kobietę, Rachelę. Filip zdziwiony nagłą zmianą tonu w listach jak i tym, że jego kuzyn został mężem (a zawsze stronił od kobiet),postanawia do niego pojechać. Niestety jest już za późno...
.
Co za klimat! Co za tajemnica! Od początkowych stron powieści, czuć narastające napięcie. Z rozdziału na rozdział czułam się coraz bardziej niezdecydowana. Nie wiedziałam po czyjej stronie leży wina, a autorka zgrabnie zadbała o to, abym czuła się tak do samego końca, a nawet i po zakończeniu. Styl pisania Daphne, trafia do mnie w 100% - tajemniczy, mroczny i gotycki. Wszystko jest niedopowiedziane. Zagadka tak naprawdę nie zostaje rozwiązana i to czytelnik dostaje możliwość wyboru - czy ofiarą jest strona A czy B. Genialna narracja i genialnie wykreowani bohaterowie. Czułam, że ta powieść jest po prostu w punkt. Nic bym nie dodała i nic bym nie zmieniła. Żałuję tylko jednego... że nie poznam już tej historii po raz pierwszy.
R E W E L A C J A !
.
https://www.instagram.com/panisowaczyta/

Filip Ashley jako małe dziecko traci rodziców. Pod swój dach przygarnia go Ambroży, starszy kuzyn, który zaczyna traktować go jak własnego syna. Wychowuje go najlepiej jak potrafi, bez żadnej pomocnej kobiecej ręki. Przepisuje mu również cały swój majątek. Kiedy Filip jest już dorosły, a Ambroży zaczyna podupadać na zdrowiu, postanawia wyjechać na kilka miesięcy na południe...

Jakże skomplikowany jest charakter relacji damsko-męskich! Niby zwykły romans, ale zazdrość i podejrzliwość bogato kraszą flegmatyczną fabułę… poczułam się sędzią w sprawie, w której Rachela nie otrzymała prawa do obrony🥴 przeczytajcie, bo ciekawa jestem, czy ogłosicie podobny wyrok😉

Jakże skomplikowany jest charakter relacji damsko-męskich! Niby zwykły romans, ale zazdrość i podejrzliwość bogato kraszą flegmatyczną fabułę… poczułam się sędzią w sprawie, w której Rachela nie otrzymała prawa do obrony🥴 przeczytajcie, bo ciekawa jestem, czy ogłosicie podobny wyrok😉

To moje kolejne, po "Rebece" oraz "Oberży na pustkowiu", spotkanie z Daphne du Maurier.

"Moja kuzynka Rachela", to powieść igrająca z czytelnikiem. Już w pierwszym rozdziale dowiadujemy się o rozterkach wewnętrznych nękających Filipa i wiemy, że nie znikną one wraz z końcem lektury. Jest zatem zapowiedź zakończenia otwartego. Prawdą jest, że cała powieść została napisana z jego punktu widzenia. Świat, jaki widzimy, jest widziany wyłącznie jego oczami. Przedstawiane nam wnioski i obserwacje, są wynikiem analizy jego i tylko jego umysłu. A prawdą jest nie od dziś, że to, co obiektywne nierzadko jest zupełnie inne niż to samo, ale widziane subiektywnie. Na nasz umysł nakładane są różne filtry, a i uczucia niemało mieszają nam w głowie. Tego, moim zdaniem, doświadczył Filip.

Nie oznacza to, że Rachela jest kobietą idealną, pozbawioną wad. W mojej ocenie była niewinna, chociaż przez całą książkę moja niechęć i negatywnie nastawienie narastało. Wszystko świadczyło przeciwko niej. A może była jednak winna? Była modliszką, femme-fatale? A może jednak była zupełnie nietypową osobą, skrajnie działają pod presją i siłą własnych emocji, ale jednak nieszkodliwą? Nie wiemy... nie wiedział i pozostał bez odpowiedzi również nasz główny bohater. Co gorsza pozostał jeszcze z poczuciem winy - wiadomo co zrobił, a raczej co przemilczał na sam koniec, a co miało wpływ na to, co potem spotkało Rachelę. Żyć ze złamanym sercem, być może wyłącznie na własną odpowiedzialność, ponadto z wieczną niepewnością co do obiektu swoich uczuć oraz z poczuciem winy, że zrobiło się coś, co doprowadziło do takiego końca?! Myślę, że to przytłaczająco wiele, a ten wisielec, którego widział Filip na rozdrożu czterech dróg zwiastował jego samego po przejściach związanych z żoną Ambrożego.

To jest niesamowita książka. Autorka po mistrzowsku wodzi nas za nos, podsuwa rozwiązania, które za moment kwestionuje i pozostawia nas z jeszcze większą niepewnością i mętlikiem w głowie. O tej książce można pisać i mówić, a temat się nie wyczerpie. Z pewnością ma się po niej "książkowego kaca", który na długo z nami pozostaje.

Nie ma tu wartkiej akcji. Zauważyłam, że dotychczasowe powieści Daphne du Maurier tym się właśnie charakteryzują. Są to spokojnie opowiadane obserwacje, poglądy, przedstawiane z punktu widzenia danego bohatera okraszone niemałym i wnikliwym opisem przyrody. W pewnym momencie akcja przyspiesza i rwie do przodu niczym bystry strumyk (tak z grubsza, oczywiście).

Podsumowując, moim zdaniem, to naprawdę po mistrzowsku napisana powieść, pokazująca, jak wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi i jak bardzo ocena drugiego człowieka jest zależna od nas samych, a jak mało obiektywna. Jak łatwo można uznać kogoś za winnego lub nie. Jak łatwo można kogoś osądzić, ale też jak ciężko udowodnić komuś winę. Niezależnie od tego - niepewność co do moralności danej osoby jest tak silna, że na zawsze kładzie się cieniem na opinii dotyczącej tej osoby. Jakie to zwykłe, jakie to trudne, zwyczajne i życiowe, a przez to prawdziwe!

To jak...? Rachela była winna, czy nie? ;)

Ode mnie 10/10.
Gorąco zachęcam do lektury, a posiadam to przepięknie wydanie z serii butikowej Albatrosa.

To moje kolejne, po "Rebece" oraz "Oberży na pustkowiu", spotkanie z Daphne du Maurier.

"Moja kuzynka Rachela", to powieść igrająca z czytelnikiem. Już w pierwszym rozdziale dowiadujemy się o rozterkach wewnętrznych nękających Filipa i wiemy, że nie znikną one wraz z końcem lektury. Jest zatem zapowiedź zakończenia otwartego. Prawdą jest, że cała powieść została napisana z...

Cudowna klasyka. Historia tak przewrotna i mroczna, że na długo zapadnie mi w pamięci. Łatwo się do kogoś uprzedzić, ale czy równie łatwo odkryć jego prawdziwe intencje?

Cudowna klasyka. Historia tak przewrotna i mroczna, że na długo zapadnie mi w pamięci. Łatwo się do kogoś uprzedzić, ale czy równie łatwo odkryć jego prawdziwe intencje?