Kryminał udający powieść szpiegowską i powieść szpiegowska udająca kryminał, a wszystko to w ciężkostrawnym sosie miłości płomiennej. I wszystko w tej powieści jest udawane, a sama intryga nieodgadniona jedynie dla głównego bohatera, bo dla czytelnika po drugim rozdziale staje się oczywista.
Stefan Barczyński jest postacią, która kładzie tę opowieść na łopatki. Wszystko jest w nim sztuczne, drewniane i bombastyczne. Miłość, która dopadła go w kilka kwadransy nie przeszkadza mu chędożyć gdzie popadnie, a łzy wylewane za „ukochaną” oddzielają przygodę łóżkową od przygody. Miota się, w jednym momencie wykazując się inteligencją, żeby w następnym idiotę z siebie zrobić kompletnego. I co istotne, sam Błażejowski poczuł się tą opowieścią zmęczony, bo długa ona, więc wprowadził postać adwokata Ryklewskiego, który w sekundzie wszystko odkrywa i rozwiązuje zagadkę. Jak to zrobił? Autor nie zdradza, ale może to i dobrze, bo dłuższa by była ta opowieść.

Kryminał udający powieść szpiegowską i powieść szpiegowska udająca kryminał, a wszystko to w ciężkostrawnym sosie miłości płomiennej. I wszystko w tej powieści jest udawane, a sama intryga nieodgadniona jedynie dla głównego bohatera, bo dla czytelnika po drugim rozdziale staje się oczywista.
Stefan Barczyński jest postacią, która kładzie tę opowieść na łopatki. Wszystko...

I rozdział zapowiada ciekawą akcję... i, kolejnych kilka rozdziałów sprawiało wrażenie, że czytam inną książkę!!! - nuda. W miarę wartka akcja wraca w dwóch ostatnich rozdziałach. Ani to kryminał, ani powieść. Dla mnie słaba pozycja i jeszcze te błędy... "szła w stronę dorożek" a wsiadła do taksówki itp.

I rozdział zapowiada ciekawą akcję... i, kolejnych kilka rozdziałów sprawiało wrażenie, że czytam inną książkę!!! - nuda. W miarę wartka akcja wraca w dwóch ostatnich rozdziałach. Ani to kryminał, ani powieść. Dla mnie słaba pozycja i jeszcze te błędy... "szła w stronę dorożek" a wsiadła do taksówki itp.

Zdecydowanie najlepsza książka Aleksandra Błażejowskiego. Widać, jak duży postęp zrobił od kilka lat wcześniejszego "Czerwonego Błazna". Mocne jest tło psychologiczno-obyczajowe powieści oraz narastająca groza z każdą stroną, choć z drugiej strony czytelnik cały czas nie wie, co tym zagrożeniem dokładnie jest. Książka uznawana za jedną z lepszych w całej serii Kryminałów przedwojennej Warszawy - i słusznie. Zdecydowanie wyróżnia się spośród wielu innych polskich kryminałów tych czasów.

Zdecydowanie najlepsza książka Aleksandra Błażejowskiego. Widać, jak duży postęp zrobił od kilka lat wcześniejszego "Czerwonego Błazna". Mocne jest tło psychologiczno-obyczajowe powieści oraz narastająca groza z każdą stroną, choć z drugiej strony czytelnik cały czas nie wie, co tym zagrożeniem dokładnie jest. Książka uznawana za jedną z lepszych w całej serii Kryminałów...

Inżynier Stefan Barczyński szybko ulega urokowi niedawno poznanej Marty. Kobieta przykuwa jego uwagę nie tylko urodą, ale również intrygującą osobowością. Po kolejnym spotkaniu ukochana zostaje porwana, a próbujący ją chronić Stefan pobity przez sowieckich żołnierzy. Niebaczący na niebezpieczeństwo mężczyzna przedłuża pobyt w Moskwie i na własną rękę próbuje ją odnaleźć. Niestety wpada w ręce służby bezpieczeństwa i zostaje zmuszony do powrotu do Warszawy. Tam przekonuje się, że byłoby lepiej, aby zapomniał o romansie. Poza tym po latach rozłąki spotyka dawnego przyjaciela. Wkrótce Stefan przekonuje się, że mimowolnie stał się świadkiem zdumiewających wydarzeń.
Narracja prowadzona jest w gawędziarskim stylu, nieśpiesznie, z dygresjami. Błażejowski umiejętnie gra na uczuciach odbiorcy, dozuje napięcie i próbuje zarysować psychologię postaci. Sprawnie łączy elementy sensacyjne z obyczajowymi i osobistymi dramatami postaci. Radości i smutki przeplatają się wraz z pytaniami o życiowe wybory, poświęcenie i branie odpowiedzialności za własne czyny. W tle wyraźnie wybrzmiewa miłość oraz męska przyjaźń.
Mimo, że przez wydawcę powieść nazywana jest kryminałem, to nie mogę się z tym zgodzić. To raczej skomplikowana powieść sensacyjna z wyraźnie wysuwającymi się na pierwszy plan wątkami obyczajowymi. Wątek sensacyjny jest zbudowany bardzo interesująco i przekonująco, dzięki połączeniu go z tragizmem bohaterów. Intryga przykuwa uwagę odbiorcy, ale bardziej wnikliwi czytelnicy mogą wcześniej odkryć tożsamość twórcy tego zamieszania. Dzięki lekkości wypowiedzi autora powieść czyta się z zaciekawieniem i oczekiwaniem na rozwiązanie.
Na uwagę zasługuje kontrast pomiędzy Stefanem a Martą. Mężczyzna jest postacią skomplikowaną, przeżywającą wiele uczuć, mającą pewien bagaż doświadczeń, które czynią go interesującym bohaterem. Piętno na jego losie zaznaczyła także przyjaźń, która została nagle przerwana. Natomiast Marta to kobieta zagadka, skrywająca mroczną tajemnicę, która fascynuje naszego bohatera i przysporzy mu wielu problemów.
Powieść jest również interesującym świadectwem epoki, współczesności otaczającej twórcę. Między wierszami można zauważyć budzący się społeczny niepokój wynikający z niestabilnej sytuacji politycznej świata w pierwszej dekadzie XX wieku. Dostrzegalne jest nadchodzące zagrożenie ze strony bolszewików, czające się w mroku zagrożenie wojną i przymusowej emigracji. Zarysowana jest także tematyka niepodległościowa, wynikająca głównie z obawy przed jej utratą.
Patrząc na pisarstwo Błażejowskiego można zauważyć znaczną poprawę stylu. Od momentu wydania Czerwonego błazna autor zdążył rozwinąć warsztat pisarski. Zrezygnował z nieco naiwnych scen i skupił się na dynamiczności akcji, która przenosi się z Moskwy do Warszawy. Autor skupił uwagę także na ukazaniu przestrzeni miejskich, w tym starych kamienic, modnych kawiarni. Idealnym kontrastem są dla nich miejsca rodem z przestępczego półświatka, czyli spelunki o złej sławie, czy fabryki. Wraz z głównym bohaterem czytelnik wędruje nawet do tajnych laboratoriów, w których prowadzone są eksperymenty naukowe. Nocne wycieczki postaci po uliczkach miejskich skojarzyły mi się z Tajemnicami Paryża Eugeniusza Sue oraz Sępem Henryka Nagiela.
Nie sposób nie zgodzić się z opinią wydawcy, że Korytarz podziemny B to najlepsza powieść z dorobku Aleksandra Błażejowskiego. Utwór przykuwa uwagę czytelnika, bohaterowie są i ich rozterki są bardzo prawdziwe, a intryga trzymająca w napięciu. Również zarysowanie klimatu dawnej Warszawy oraz społecznych niepokojów związanych z bolszewikami zyskają uznanie niejednego czytelnika. Bardzo przypadł mi do gustu pomysł, by ze Stefana uczynić amatorskiego poszukiwacza śladów porwanej ukochanej. Ten zabieg autora uważam za ciekawy i udany, patrząc na to w jakich czasach powstała książka. Jestem pewna, że osobom lubiącym kryminały retro również spodoba się ta powieść. Po prostu to pozycja warta polecenia!

Inżynier Stefan Barczyński szybko ulega urokowi niedawno poznanej Marty. Kobieta przykuwa jego uwagę nie tylko urodą, ale również intrygującą osobowością. Po kolejnym spotkaniu ukochana zostaje porwana, a próbujący ją chronić Stefan pobity przez sowieckich żołnierzy. Niebaczący na niebezpieczeństwo mężczyzna przedłuża pobyt w Moskwie i na własną rękę próbuje ją odnaleźć....

Przebywający w Moskwie inżynier Stefan Barczyński poznaje w jednej z kawiarni Martę, piękną, intrygującą kobietę. Błyskawicznie ulega jej urokowi i pragnie jak najczęściej się z nią widywać. Po jednym ze spotkań, wsiadająca do dorożki Marta zostaje porwana a usiłujący jej bronić inżynier pobity przez sowieckich żołnierzy. W latach trzydziestych ubiegłego wieku Moskwa nie była bezpiecznym i przyjaznym miastem dla obcokrajowców. Nie zważając jednak na ryzyko, inżynier samowolnie przedłuża pobyt w mieście i zamierza odnaleźć uprowadzoną piękność.

Więcej na:
http://ksiazkiprzygodowe.blogspot.com/2015/02/aleksander-bazejowski-korytarz.html

Przebywający w Moskwie inżynier Stefan Barczyński poznaje w jednej z kawiarni Martę, piękną, intrygującą kobietę. Błyskawicznie ulega jej urokowi i pragnie jak najczęściej się z nią widywać. Po jednym ze spotkań, wsiadająca do dorożki Marta zostaje porwana a usiłujący jej bronić inżynier pobity przez sowieckich żołnierzy. W latach trzydziestych ubiegłego wieku Moskwa nie...