W fikcji osoby zafiksowane na punkcie komiksów zazwyczaj reprezentowane są przez wielbicieli komiksów superbohaterskich. Jednakże kanadyjski twórca Seth postanowił w swoim komiksie umieścić siebie jako głównego bohater jako osobę uwielbiającą stare komiksy gazetowe. Czy autorowi udaje się tutaj podzielić swoją pasją z czytelnikami?

Główny bohater jest rysownikiem komiksowym, którego hobby jest kupowanie starych czasopism w poszukiwaniu komiksów. Pewnego dnia jedna z grafik szczególnie go fascynuje i postanawia odnaleźć jej autora, rysownika o pseudonimie „Kalo”. Jednakże bardzo ciężko znaleźć jakieś informacje o tym twórcy…

Przede wszystkim udało się tu oddać fascynację głównego bohatera specyficznym rodzajem komiksów. Wiele elementów z życia codziennego porównuje do komiksów, a także w swojej narracji często się do nich odnosi. Na dodatek gotowy jest do największych poświęceń do realizacji swoich pasji. Wiele wspominanych przez autora tytułów nie jest w Polsce znanych i trochę żałowałem, że nie ma przykładowych kadrów pokazujących to, o czym mówi bohater.

Sam protagonista nie jest zbyt sympatyczny. Pokazane jest wprawdzie, że potrafi być miły dla innych, a także ma przyjaciół czy kota, o którego dba. Jednakże ogólnie odnosi się do ludzi raczej chłodno, a kobiety porzuca bez specjalnych skrupułów. Na dodatek jest w stanie kogoś skreślić wyłącznie na podstawie zainteresowań. Wydaje się, że jedynie komiksy napędzają go w jego codziennej egzystencji.

Fabuła jest oparta na prawdziwej historii, więc ciężko tu oczekiwać jakiś większych zwrotów akcji. Jednakże wydała się trochę zbyt prosta. Są tutaj przekazane pewne prawdy na temat życia, ale ogólnie czułem, że komiks zmierza donikąd i kończy się bardzo nagle bez satysfakcjonującego finału. Na dodatek akcja trochę się dłuży i tom można byłoby spokojnie skrócić.

Rysunki Setha są bardzo proste, ale jednocześnie udaje mu się oddać bogactwo uczuć u swoich postaci. Trochę jednak żałuję, że nie nawiązał w żaden sposób do grafik komiksów, o których opowiada tom.

W tym wydanie znalazło się też parę dodatków. Pierwszym z nich jest mała galeria autentycznych rysunków Kalo. Jest to bardzo dobry pomysł, bo same grafiki ładnie wyglądają. Niestety ich humor wydał mi się bardzo czerstwy, ale to w końcu rysunki sprzed kilkudziesięciu lat. Drugim dodatkiem jest mały glosariusz postaci i twórców komiksowych. Jest to całkiem przydatne, kiedy ktoś nie kojarzy, co ma na myśli bohater w danej scenie. Należy jednak pamiętać, że czasami autor bywa trochę złośliwy jak przy wyjaśnianiu czym jest Marvel Comics.

Podsumowując, podobał mi się sam pomysł na pokazanie poszukiwań zapomnianego autora komiksów. Jednakże po lekturze nie za bardzo wiem do czego miało to prowadzić. Być może jednak się nie znam, bo tytuł ten wylądował na liście 100 najlepszych komiksów XX wieku magazynu „Comics Journal”.

W fikcji osoby zafiksowane na punkcie komiksów zazwyczaj reprezentowane są przez wielbicieli komiksów superbohaterskich. Jednakże kanadyjski twórca Seth postanowił w swoim komiksie umieścić siebie jako głównego bohater jako osobę uwielbiającą stare komiksy gazetowe. Czy autorowi udaje się tutaj podzielić swoją pasją z czytelnikami?

Główny bohater jest rysownikiem...

Największy minus komiksu - autor nie opowiada obrazem, zdecydowanie za duży ciężar prowadzenia narracji po stronie tekstu. Rysunki w jakichś 90% nie wnoszą dodatkowej treści. W 10% dodają trochę filmowości, szczególnie kadry z wizerunkiem miast, budynków, ludzi na ulicach.

Największy minus komiksu - autor nie opowiada obrazem, zdecydowanie za duży ciężar prowadzenia narracji po stronie tekstu. Rysunki w jakichś 90% nie wnoszą dodatkowej treści. W 10% dodają trochę filmowości, szczególnie kadry z wizerunkiem miast, budynków, ludzi na ulicach.

Nuda do kwadratu, niestety. Mnóstwo tu niepotrzebnych kadrów i z pupy wziętych dialogów, które w ostatecznym rozrachunku do fabuły nie wnoszą absolutnie nic (ktoś mi wyjaśni, co miała na celu wymiana zdań z babką, która mieszkała w motelu?). Do tego dochodzi zerowa psychologia postaci (co jest zabawne, biorąc pod uwagę fakt, że to przecież komiks autobiograficzny),mało odkrywcze wywody filozoficzne i urwane zakończenie. Chociaż może nie sugerujcie się moją oceną - w końcu ostatnio przeczytałem "Fun Home. Tragikomiks rodzinny", który poprzeczkę postawił naprawdę wysoko - bo właśnie tak powinno się pisać obyczajówki.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Nuda do kwadratu, niestety. Mnóstwo tu niepotrzebnych kadrów i z pupy wziętych dialogów, które w ostatecznym rozrachunku do fabuły nie wnoszą absolutnie nic (ktoś mi wyjaśni, co miała na celu wymiana zdań z babką, która mieszkała w motelu?). Do tego dochodzi zerowa psychologia postaci (co jest zabawne, biorąc pod uwagę fakt, że to przecież komiks autobiograficzny),mało...

" „Życie nie jest takie złe, jeśli starcza ci sił” tylko pozornie jest komiksem o próbie odnalezienia Kalo – autor ten wszak nigdy nie istniał, a jego osobowość została stworzona na potrzeby tej historii, by popychać do przodu fabułę i przemyślenia bohatera. Pod pewną dozą fałszywej, komiksowej publicystyki, kryje się melancholijna autobiograficzna opowieść o szukaniu samego siebie. Refleksja nad własną przeszłością, przyszłością, perspektywami życiowymi. Przyglądanie się własnym lękom i pragnieniom. Autor przywdziewa pewną maskę, i pozornie trzyma dystans, ale jasnym jest, że historia życia Kalo, którą stopniowo odkrywa, jest dla niego okazją do zadawania pytań o swój własny los, próbą pogodzenia się z ewentualną życiową porażką.

To również intymna i czuła opowieść o człowieku zamkniętym w swoim świecie. Z jednej strony celebrująca samotność i melancholię, pewną stagnację, z której bohater nie chce się uwolnić, z drugiej traktująca o strachu przed dojrzewaniem emocjonalnym i poważnymi związkami.(...) "

Do przeczytania całego tekstu zapraszam na Arkham: http://rekopisznalezionywarkham.blogspot.com/2014/08/intymnosc-czuosc-i-samotnosc.html

" „Życie nie jest takie złe, jeśli starcza ci sił” tylko pozornie jest komiksem o próbie odnalezienia Kalo – autor ten wszak nigdy nie istniał, a jego osobowość została stworzona na potrzeby tej historii, by popychać do przodu fabułę i przemyślenia bohatera. Pod pewną dozą fałszywej, komiksowej publicystyki, kryje się melancholijna autobiograficzna opowieść o szukaniu...

W tym roku przeczytałem już kilkadziesiąt komiksów: dobrych, złych, takich sobie, interesujących, przeciętnych, intrygujących, niejakich. W tym niemałym zestawie największym pozytywnym zaskoczeniem jest album Życie nie jest takie złe, jeśli starcza ci sił. Bez wątpienia jest to najlepsza rzecz, jaką do tej pory dane mi było przeczytać. Prawie najlepsza, zaraz po najnowszym tomie Fistaszków zebranych.
(...) Seth-bohater, który w albumie zwykł nosić długi płaszcz, staroświecki kapelusz i parę okrągłych okularów, czuje się zagubiony i przygnębiony. Nie bardzo wie, co począć ze swoim życiem. Widzimy go jak włóczy się bez celu zaśnieżonymi ulicami. Wstępuje do antykwariatu i w jakimś starym magazynie jego uwagę przykuwają komiksowe ilustracje podpisane pseudonimem Kalo. Postanawia poświęcić swój czas i energię, aby dowiedzieć się czegoś więcej o ich autorze. Poświęca całe lata, by odkryć prawdziwą tożsamość mężczyzny. Nie cofnie się przed niczym: wysyła listy do gazet z prośbą o jakieś informacje biograficzne, w małym mieście odnajduje córkę i matkę Kalo, odwiedza w miasteczku jego przyjaciela. Przypadkowo okazuje się, że Seth mieszkał w tym samym mieście jak dziecko.
Odkrywając kolejne losy Kalo, narrator dokonuje głębokiej introspekcji. W wyniku swoich poszukiwań nie zachodzi w jego osobowości żadna radykalna zmiana, ale działania, rozmowy i odkrycia pomagają mu w lepszym zrozumieniu samego siebie (...)

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
http://dybuk.wordpress.com/2014/08/13/zycie-nie-jest-takie-zle-jesli-starcza-ci-sil/

W tym roku przeczytałem już kilkadziesiąt komiksów: dobrych, złych, takich sobie, interesujących, przeciętnych, intrygujących, niejakich. W tym niemałym zestawie największym pozytywnym zaskoczeniem jest album Życie nie jest takie złe, jeśli starcza ci sił. Bez wątpienia jest to najlepsza rzecz, jaką do tej pory dane mi było przeczytać. Prawie najlepsza, zaraz po najnowszym...

Kreska ani fabuła mnie nie wzięł, a główny marudzący i nienawidzący ludzi bohater tym bardziej.

Kreska ani fabuła mnie nie wzięł, a główny marudzący i nienawidzący ludzi bohater tym bardziej.

Idealny materiał na scenariusz do kolejnego filmu Allena.

Idealny materiał na scenariusz do kolejnego filmu Allena.