Diamentowy plac

"…chcę wyraźnie zaznaczyć, że Diamentowy Plac jest przede wszystkim powieścią o miłości, choć pozbawioną jakiegokolwiek sentymentalizmu".
Takim zdecydowanym zdaniem podkreśliła charakter swojej powieści autorka. To ono jest kluczem do zrozumienia opowieści o parze głównych bohaterów, wokół których życia osnuta była fabuła – Quimecie i Natalii zwanej również Colometą. Gdyby nie ten nacisk, świadczący o tym, jak bardzo autorce zależy na zrozumieniu jej przekazu, nigdy nie ujrzałabym tego, co istnieje, chociaż nie jest widoczne. Nie uświadomiłabym sobie, że obok miłości rycerskiej, romantycznej, zmysłowej, natchnionej, emocjonalnej czy erotycznej istnieje miłość… codzienna. A że powszechna, dostępna na wyciągnięcie ręki, dozwolona, zawsze obecna, więc absurdalnie nieobecna. A właściwie niedostrzegana. Z tej różnicy pojmowania miłości (a może z dominacji bardziej spektakularnych i efektowniejszych) pojawiały się od premiery książki w 1962 roku tak skrajne oceny czytelników, z czego doskonale zdawała sobie sprawę autorka. I na przekór tym niedowiarkom, sceptykom, ślepcom lub niedowidzącym, od kilkudziesięciu lat, kolejnym wznowieniem wydania (pierwsze w Polsce w 1970 roku) udowadnia tą historią małżeństwa (ale i przypomina zapominającym) istnienie miłości egzystencjalnej. Tak sobie ją roboczo nazwałam. Jednak żeby ujrzeć jej piękno, zalety i solidność fundamentów, z których czerpie swoją moc, trzeba krok po kroku przejść przez życie Quimeta i Natalii. Dopiero po zamknięciu ostatniej strony mogłam przyznać rację autorce – tak, to, jak najbardziej i przede wszystkim opowieść o miłości.
Drogę mojego dojścia do tego wspólnego mianownika, porównałabym do procesu odbioru obrazu.
Od początku zagłębiania się w losy pary, z bardzo bliska poznawałam szczegóły ich życia. Gwałtowne i niespodziewane zauroczenie sobą na tyle silne, by zakończyło się ślubem. Jednak na tyle słabe, by na pierwszej randce zagłuszała ją gumka wpijająca się w ciało. Potem miejsce i warunki ich życia – niewielkie mieszkanie w Barcelonie. Znałam je od układu pokoi po wzór kapy przykrywającej łóżko, ale nie od strony spojrzenia, gestu, przytulenia. Z czasem pojawiły się dzieci, kłopoty finansowe czy coraz bardziej widoczne wady obojga. A wszystko to ukazane poprzez materialne i niematerialne drobiazgi. Zatopiłam się w ich przyglądaniu, oglądaniu, analizowaniu tak, jak Quimet i Natalia, którzy przestali widzieć w tej bliskości, namacalności i wielości, istotę spoiwa ich związku – miłość. Uczucie, a zarazem wartość, które z czasem zaczęło wtapiać się w tło, schodząc na mało widoczny plan nawet nie drugi, ale enty. Coraz bardziej odległy, dając pierwszeństwo detalom składającym się na codzienność. Dyplomatycznie mogłabym powiedzieć – na prozę życia, ale ujmę to ostrzej, kolokwialnie, a przez to dosadniej – na jej kanalizę. To ostatnie symbolizowały gołębie, które, zawładnąwszy życiem Natalii i jej mieszkaniem, przykrywały swoim smrodem, piórami i kałem radość życia. Z czasem ten szary egzystencjalizm, a zwłaszcza jego uciążliwe aspekty, jak problemy z nadmierną zazdrością i zaborczością męża, troski finansowe, kłopoty zdrowotne, zaczął systematycznie wypierać miłość. Przykrywać go całunem śmiercionośnych, duszących drobin za życia. Natalia zapatrzona w szczegóły i drobiazgi, niczym odbiorca obrazu z nosem przy płótnie, skupionym na detalach, powoli zapominała o jego tle. O posiadaniu niezwykłego daru – miłości.
Przypomniała sobie o jej istnieniu, o jej wyjątkowości, dopiero wtedy, gdy ją straciła.
Cios emocjonalny sprawił, że oderwana brutalnie od płótna, znowu ujrzała obraz swojego małżeństwa z odległej perspektywy. To wtedy dostrzegła dar utracony. Jednak było już za późno na jego odzyskanie. Nie posiadała nawet nadziei na nową miłość. Ból straty nałożony na trudne warunki bytowe stworzone przez toczącą się w tle wojnę hiszpańską, popchnęły ją do zamiaru popełnienia czynu ostatecznego.
Jednak nie tylko treść powieści i jej elementy boleśnie pokazują utratę widzenia rzeczy najważniejszych. Autorka dołożyła wszelkich starań, bym i ja, razem z Natalią, zagubiła się w rzeczywistości. Obsypała mnie wielością szczegółów widoków miasta, ulic, domów, wyposażenia mieszkań, wyglądu ludzi, ich zachowań i nawyków, bym w ich analizowaniu zapomniała o miłości bohaterów. Bym Barcelonę, kojarzoną do tej pory z romantycznymi zachwytami (ileż to powieści i filmów tak ją opisuje!), zaczęła łączyć także z upodleniem, głodem, rozkładem, cierpieniem i śmiercią. Bym zaczęła podzielać irytację coraz bardziej rozczarowanej kobiety. Zaangażowała w to również język Natalii, będącej narratorką. Prosty, fotograficzny, momentami wręcz daleki od poprawności gramatycznej i stylistycznej, z wplątanymi gdzieniegdzie kolokwializmami, a jednocześnie w tej prostocie piękny, a nawet poetycki. I tak jak w życiu, również fabułę zaczęła od miłości romantycznej, by z czasem dać o niej zapomnieć i bohaterom, i mnie. Zdegradować i zdeprecjonować ją w moim odbiorze powszedniością. Jednak przekornie, tym większą ujrzałam jej siłę, tym bardziej zachwyciłam się jej urodą, tym cenniejszą stała się dla mnie i najbardziej pożądaną ze wszystkich znanych mi rodzajów miłości, po zamknięciu ostatniej strony.
Już taka jest ta nasza pokrętna natura człowiecza, że wszystko to, co nie u nas, nie w nas lub obok (oprócz nieszczęść) postrzega jako lepsze, piękniejsze, ważniejsze, doskonalsze i romantyczniejsze. Niezwykłość tej powieści polega na ukazaniu miłości naszej, indywidualnej, osobistej każdego z nas, jako wyjątkowej. A jej wyjątkowość polega na niepowtarzalności, bo tworzy je dwoje niepowtarzalnych ludzi. Cała sztuka pożycia partnerskiego (dla radykalnych – małżeńskiego) polega na jej niezagubieniu w małostkowości codzienności, na umiejętności patrzenia na nią i poprzez pryzmat detali, jak i umiejętności dania kroku do tyłu i spojrzeniu od czasu do czasu z pewnej perspektywy. Inaczej kusi się los, by dał porządnego kopa w wiadomą część ciała albo serce (nie wiem, co bardziej boli?), zmieniającego w brutalny sposób pryzmat patrzenia.
Czasami, obserwując swoich znajomych, sama mam ochotę takiego kopa zafundować, ale od czego są dyplomatyczne metody? Chociażby podsunięcie tej bardzo bezwzględnej w swojej mądrości książki o miłości.
Miłości, która jest, a jakoby jej nie było.
naostrzuksiazki.pl

"…chcę wyraźnie zaznaczyć, że Diamentowy Plac jest przede wszystkim powieścią o miłości, choć pozbawioną jakiegokolwiek sentymentalizmu".
Takim zdecydowanym zdaniem podkreśliła charakter swojej powieści autorka. To ono jest kluczem do zrozumienia opowieści o parze głównych bohaterów, wokół których życia osnuta była fabuła – Quimecie i Natalii zwanej również Colometą....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zastanawiałam się czy w ogóle pisać tę opinię, ale po przeczytaniu pozytywnych - muszę. Nie rozumiem porównania tej książki do jakiejś wybitnej literatury, tylko dlatego że kiedyś jakiś krytyk tak stwierdził. A zwłaszcza do "Cienia wiatru". Zgadzam się z jedną z poniższych opinii, że historia mogłaby się toczyć i w Tczewie, bo oprócz wymienienia nazw dwóch ulic Barcelony, nie ma jej tam wcale.... a w Barcelonie byłam... Jest to po prostu historia opisująca - cytując piosenkę Anny German - "Człowieczy los" jednej kobiety, która po prostu żyła jak tysiące innych kobiet, i które mają podobne życia teraz. Może jedynie porównanie swego życia przez (raczej) czytelniczkę może spowodować pewne zamyślenie, nostalgię ..... jesteśmy młodzi, pobieramy się, mamy dzieci, mamy problemy -większe, mniejsze, dzieci odchodzą, umieramy ... ot co ....życie

Zastanawiałam się czy w ogóle pisać tę opinię, ale po przeczytaniu pozytywnych - muszę. Nie rozumiem porównania tej książki do jakiejś wybitnej literatury, tylko dlatego że kiedyś jakiś krytyk tak stwierdził. A zwłaszcza do "Cienia wiatru". Zgadzam się z jedną z poniższych opinii, że historia mogłaby się toczyć i w Tczewie, bo oprócz wymienienia nazw dwóch ulic Barcelony,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Akcja ma miejsce w bliskiej memu sercu, zachwycającej Barcelonie. Ale równie dobrze mogłaby się rozgrywać w Tczewie. Bo miasto nie jest tu istotne, lecz opis życia przypominający plecionkę z drobnych wydarzeń dnia codziennego. Ale że dzieje się w latach 30., więc oczywiście wielka historia znacząco wpływa na losy bohaterów.

Co mi się podoba? Zero egzaltacji, po prostu opis wydarzeń. Ale niech nikogo to nie zwiedzie - od powieści nie sposób się oderwać, choć człek zadaje sobie pytanie "właściwie dlaczego?". Jakoś mi to przypomina prozę Anny Łajming.

Nawiasem mówiąc powieść, poza miejscem i czasem akcji, nie ma nic wspólnego z "Cieniem wiatru" wspomnianym w recenzji na okładce. Marny to chwyt wydawnictwa, trochę jakby każdą powieść toczącą się w Gdańsku reklamować "Blaszanym bębenkiem". Poza tym pojęcia nie mam, gdzie recenzent znalazł "wielkie namiętności i zdumiewające tajemnice". Z góry uprzedzam - kto ich w tej powieści szuka, ten się rozczaruje.
W ogóle wydawnictwo Pascal się nie spisało - nie jestem fachowcem od interpunkcji, ale niektóre przecinki są w zadziwiających miejscach, poza tym absurdalne błędy, w efekcie których zamiast "zdechłego kota" dostajemy "zdechłego króla", ech...

Akcja ma miejsce w bliskiej memu sercu, zachwycającej Barcelonie. Ale równie dobrze mogłaby się rozgrywać w Tczewie. Bo miasto nie jest tu istotne, lecz opis życia przypominający plecionkę z drobnych wydarzeń dnia codziennego. Ale że dzieje się w latach 30., więc oczywiście wielka historia znacząco wpływa na losy bohaterów.

Co mi się podoba? Zero egzaltacji, po prostu opis...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgnęłam po tę książkę, zachwycona wcześniejszą lekturą "Cienia Wiatru". Z początku czytało się bardzo opornie, jednak język w pewnym momencie został nadrobiony fabułą. Nie można odmówić tej pozycji rewelacyjnego pomysłu na historię oraz świetnie zbudowanych postaci, które zwracają uwagę czytelnika swoimi realistycznie opisanymi znakami szczególnymi. Zupełnie jakby sylwetki były ocenione krytycznie, zdecydowanie nie idealizowane. Ich charaktery nie należą do płytkich, więc jeśli komuś zależy na dobrze zbudowanych bohaterach, serdecznie polecam tę lekturę. Jednak trzeba się nastawić na język, który zdecydowanie nie będzie odpowiadać każdemu, dlatego tej książki nie mogę zaliczyć do tych, które się czyta z zapartym tchem i jednym cięgiem. To chyba właśnie styl pisania zaniża stawianą przeze mnie opinię, mimo to jestem pewna, że powieść może trafić do wielu osób.

Sięgnęłam po tę książkę, zachwycona wcześniejszą lekturą "Cienia Wiatru". Z początku czytało się bardzo opornie, jednak język w pewnym momencie został nadrobiony fabułą. Nie można odmówić tej pozycji rewelacyjnego pomysłu na historię oraz świetnie zbudowanych postaci, które zwracają uwagę czytelnika swoimi realistycznie opisanymi znakami szczególnymi. Zupełnie jakby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Diamentowy plac" Merce Rodoredy od długiego już czasu znajdował się na liście moich czytelniczych priorytetów. Do poszukiwania tej książki skłonił mnie fragment opinii zamieszczony na okładce, w którym powieść hiszpańskiej pisarki porównana została do "Cienia wiatru" Zafona. Co więcej, autor tej wypowiedzi, iberysta i dziennikarz, przedstawił książkę jako jeszcze lepszą, dosłownie rozrywającą serce czytelnika na strzępy. Niestety... Zdumiewających tajemnic jakimi zachwyca się autor opinii specjalnie nie odkryłam, wielkie namiętności, które łączą bohaterów na początku historii bardzo szybko ustępują miejsca zwykłej prozie życia i jedynie zmagania z własnym przeznaczeniem faktycznie są dobrze pokazane. Magiczny klimat Barcelony lat 30-tych XX wieku jak pisze pan dziennikarz wcale nie wydaje się ani nastrojowy, ani niezwykły zważywszy na okoliczności. Walka o przetrwanie w mieście ogarniętym wojną domową, głód, rozpacz i śmierć dalekie są od piękna i nie mają z nim nic wspólnego. Nie mogę się zatem zgodzić z fragmentem opinii zamieszczonej na tylnej stronie okładki. Sama Barcelona lat 30-tych XX wieku, która zostaje wybrana na miejsce wydarzeń nie wystarczy aby szukać podobieństw w dwóch tak różnych powieściach.

"Diamentowy plac" to powieść o wzniosłej miłości, która szybko przegrywa z prozą życia, o niespełnionych obietnicach, determinacji i próbie przetrwania na przekór wojnie i pomimo wszystko. Natalię i Quimeta połączyło nagłe, wielkie uczucie, namiętność, która wkrótce po ślubie powszednieje i zamienia się w zwyczajną codzienność. Remont mieszkania, dwoje małych dzieci, coraz gorsza sytuacja materialna i wreszcie niepokoje społeczne, rewolucja, nędza i głód zmuszają do nieustannej walki o przetrwanie swoje i rodziny.
każdy kolejny dzień.
Autorka dobrze nakreśliła realia tamtych niespokojnych dni. Opisy, miejscami naturalistyczne, mocno oddziaływują na naszą wyobraźnię. Wydarzenia wzbudzają skrajne emocje i czujemy się nimi w jakimś stopniu omotani. Wkraczamy w życie bohaterów i razem z nimi znosimy trudy rewolucji. Powieść ma w sobie wiele autentyzmu. Dzieki niej możemy poznać również hiszpańską kulturę, pewne zwyczaje i obrzędy. Postawy bohaterów są wiarygodne, cechuje je duża różnorodność. Książka nie jest wymagająca, dobrze się ją czyta. Z ciekawością i zainteresowaniem śledzimy niełatwe koleje losów hiszpańskich bohaterów.

Gdybym miała próbować zestawić "Diamentowy plac" z jakąś inną powieścią i doszukiwać się podobieństw to zamiast "Cienia wiatru" wybrałabym raczej "Ptaśka" Williama Whartona. Obraz gołębnika w domu Natalii i Quimeta i ptaki, które dosłownie zamieszkały z bohaterami przywodzi mi na myśl Ptaśka pragnącego upodobnić się jak najbardziej do ptaków.
Powieść Merce Rodoredy wywarła na mnie spore wrażenie, ale pozostawiła po sobie także pewien niedosyt. Może gdybym nie sugerowała się opinią zamieszczoną na okładce moje rozczarowanie byłoby mniejsze. A tak... Otrzymałam historię, której kompletnie się nie spodziewałem i to jest duży plus. Jest to historia uniwersalna, skierowana do dorosłego czytelnika, którą warto poznać. Nie należy się jednak w żaden sposób sugerować sugestiami.

"Diamentowy plac" Merce Rodoredy od długiego już czasu znajdował się na liście moich czytelniczych priorytetów. Do poszukiwania tej książki skłonił mnie fragment opinii zamieszczony na okładce, w którym powieść hiszpańskiej pisarki porównana została do "Cienia wiatru" Zafona. Co więcej, autor tej wypowiedzi, iberysta i dziennikarz, przedstawił książkę jako jeszcze lepszą,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie brak skali. Kocham tą książkę.

Dla mnie brak skali. Kocham tą książkę.

Pokaż mimo to

Barcelona to nie wszystko.

Wiedziony opinią Gabriela Garcii Marqueza postanowiłem przeczytać „Diamentowy Plac”, który tak zachwalał. Dodatkowym wabikiem była oczywiście Barcelona – miasto, w którym powieść dzieje się. Niestety rozczarowanie, które doświadczyłem, przyjęło rozmiar niemalże bezgraniczny. W trakcie czytania o perypetiach Colomety chwilami zwyczajnie irytują. Nie dostrzegam tu nic wielkiego ani wzniosłego. Co więcej, całość sprawia wrażenie wydumanego i niepotrzebnie upstrzonego gadulstwa z jałową treścią. Na wstępie przywoływane dzieła literatury mają nam zapewnić poczucie, że oto kolejny cegła do muru dokładana jest, ale tak po prostu się nie dzieje. Szkoda czasu.

Barcelona to nie wszystko.

Wiedziony opinią Gabriela Garcii Marqueza postanowiłem przeczytać „Diamentowy Plac”, który tak zachwalał. Dodatkowym wabikiem była oczywiście Barcelona – miasto, w którym powieść dzieje się. Niestety rozczarowanie, które doświadczyłem, przyjęło rozmiar niemalże bezgraniczny. W trakcie czytania o perypetiach Colomety chwilami zwyczajnie irytują....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałem, ale prawdę mówiąc nie zapadła mi w pamięci.Coś mi świta, ale co dokładnie nie pamiętam. Jedynie pamiętam, że nie była najgorsza. Można przeczytać.

Przeczytałem, ale prawdę mówiąc nie zapadła mi w pamięci.Coś mi świta, ale co dokładnie nie pamiętam. Jedynie pamiętam, że nie była najgorsza. Można przeczytać.

Pokaż mimo to

Bohaterowie byli intrygujący, a historia sama w sobie dobra, jednak to jak ją napisano zupełnie do mnie nie przemówiło. Nie wiem czy to specyfika języka z którego tłumaczono, czy tłumaczenie, czy zamysł autorki - mniejsza o to. Język, a przez to i sama lektura, zwyczajnie mnie irytowała i męczyła. Dawno nie poczułam takiej ulgi przewracając ostatnią stronę i wiedząc, że mogę już nigdy więcej nie wracać do danej lektury.

Bohaterowie byli intrygujący, a historia sama w sobie dobra, jednak to jak ją napisano zupełnie do mnie nie przemówiło. Nie wiem czy to specyfika języka z którego tłumaczono, czy tłumaczenie, czy zamysł autorki - mniejsza o to. Język, a przez to i sama lektura, zwyczajnie mnie irytowała i męczyła. Dawno nie poczułam takiej ulgi przewracając ostatnią stronę i wiedząc, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opowieść zaczyna się tak, że Natalia mając narzeczonego zostaje poderwana na potańcówce przez pewnego siebie gościa, który stwierdza że ona będzie jego. Dziewczyna rzuca więc swego poczciwego narzeczonego mając przez to wyrzuty sumienia i zaczyna spotykać się z Qimetem, za którego wkrótce wychodzi za mąż.
Nie czuć chemii miedzy bohaterami, trochę się sobie spodobali, ona myślała na zasadzie „chłopak przystojny i mnie chce to możemy być razem”. Nie widzą o sobie wiele, jednak widać, że troszczą się o siebie, może nie jest to romantyczna miłość pełna pożądania, ale jakiś rodzaj na pewno jest.
We wstępie napisane jest że przyjaciel autorki stwierdził, iż główna bohaterka jest głupia. Myślałam, że facet przesadza, ale miał racje, faktycznie odniosłam podobne wrażenie.
A z Qimeta dobry i pracowity człowiek ale jest też wybuchowy i po prostacki . Czasami nie liczy się ze zdaniem żony , a kiedy ona zachodzi w ciążę on oznajmia koledze "Już ją nafaszerowałem" Burak no.
Małżeństwo prowadzi zwyczajne życie, wychowują dzieci, pracują, hodują gołębie. A tę prozę życia przerywa wojna. To przez nią Natalia musi stawić życiu czoła bez oparcia w mężu. Robi co może, czasami ucieka się do skrajnych metod, a przez głód i nędzę o mały włos nie robi czegoś mrożącego krew w żyłach. Na szczęście pojawia się ktoś kto ratuje ją i dzieci.
Książka pokazuje myślenie ludzi w ówczesnych czasach,podejście do kobiet, związków, małżeństwa i wychowywania dzieci. Widać jak wiedza o fizjologii czy seksualności była tematem tabu. Przykładowo bohaterka boi się pierwszego razu, bo uważa, że to ją rozerwie. Przypomina sobie opowieści innych kobiet dla których seks był traumą. Ciąża nazywana jest "tym stanem".
Realistycznie przedstawione jest cierpienie, czy wieloletnia tęsknota.
Narracja pierwszoosobowa, styl pisania specyficzny, odnosi się wrażenie jakby czytało się opowieść i starej babci- przestawny szyk zdań, powtórzenia, niemalże brak dialogów. Trochę to męczy jednak można się przyzwyczaić.

Jeśli ktoś liczy na to, że poczuje klimat Hiszpanii to absolutnie się nie stanie. Podobnie nie ma tam żadnych historycznych faktów – nie da się zorientować co to za wojna i jak wygląda sytuacja z nią związana. Zbyt dużo jest opisów np. wnętrza mieszkań. Przez długi czas nie dzieje się nic konkretnego, można się znudzić czytaniem.

Mimo wszystko nie żałuję przeczytania tej książki, bo zawierała ciekawe i śmieszne momenty i różni się od współczesnych książek .

Opowieść zaczyna się tak, że Natalia mając narzeczonego zostaje poderwana na potańcówce przez pewnego siebie gościa, który stwierdza że ona będzie jego. Dziewczyna rzuca więc swego poczciwego narzeczonego mając przez to wyrzuty sumienia i zaczyna spotykać się z Qimetem, za którego wkrótce wychodzi za mąż.
Nie czuć chemii miedzy bohaterami, trochę się sobie spodobali, ona...

więcej

mniej

Pokaż mimo to