Książka opowiada o delikatnych przeżyciach w bardzo autentyczny sposób. Takich, które nosimy w sobie, ale nie mówimy o nich nikomu, bo nie znamy języka, którym można by o tym opowiedzieć. Nie wiemy nawet, że inni też mają w sobie takie miejsca, bo są tak samo głusi i niemi. Kwestie, o których się nie mówi, ale są bardziej prawdziwe niż jakiekolwiek rozmowy. I kwestie, nad którymi się nigdy nie zastanawiałam... skąd miałam o nich wiedzieć, skoro też się o nich milczy?

W książce jest wiele samotności, ale nie czułam się samotna, miałam właśnie poczucie więzi i zrozumienia. Pewnie książka może na każdego wpłynąć inaczej. Ja czułam pesymizmu, tylko ulgę. W życiu mamy ograniczoną możliwość wyborów. W książce możemy towarzyszyć wielu bohaterom w ich wyborach razem z naszym własnym tobołkiem. I to jest trochę uwalniające. Takie w każdym razie było moje doświadczenie.

Może świat, w którym ludzie desperacko potrzebujący właściwie tego samego mijają się na ulicy, kryjąc się wzajemnie ze swoim wnętrzem, nie jest optymistycznym miejscem. Ale przynajmniej dobrze sobie uświadomić, że świat to nie tylko rozmowy, Chryste, o pracy, o studiach, o zarobkach. Że łączy nas tak wiele i czasami jeśli mamy dużo odwagi i moralnej siły możemy się spotkać i sobie wzajemnie pomóc. Tylko trzeba krzyknąć, rozbić szybę dzielącą nas od innych, wyciągnąć rękę, chwycić czyjąś rękę. Znaleźć w sobie źródło siły. Być kimś silniejszym niż człowiek, który nigdy nie okazuje słabości.

Książka opowiada o delikatnych przeżyciach w bardzo autentyczny sposób. Takich, które nosimy w sobie, ale nie mówimy o nich nikomu, bo nie znamy języka, którym można by o tym opowiedzieć. Nie wiemy nawet, że inni też mają w sobie takie miejsca, bo są tak samo głusi i niemi. Kwestie, o których się nie mówi, ale są bardziej prawdziwe niż jakiekolwiek rozmowy. I kwestie, nad...

"The Love We Share Without Knowing" to powrót do świata, który już zdążyłem poznać w debiutanckiej powieści Barzak "One for Sorrow". Może to brzmi dziwnie, zważywszy na fakt, iż fabularnie obie książki nie mają ze sobą wiele wspólnego. Podobnie zresztą jak i konstrukcyjnie. "The Love..." to bowiem zbiór opowiadań, choć wszystkie je łączy jedna grupa bohaterów oraz miejsce – Japonia. Ale sam ton obu książek, to jak portretowani są bohaterowie, jak ukazany jest świat, jest już w obu dziełach Barzaka bardzo podobny. "The Love...", jak wcześniej "One for Sorrow", opowiada o samotności, o miłości, życiu, cierpieniu, a przede wszystkim o pustce: tej, która jest nam dana całe życie, tej, której się obawiamy, jak i tej, która jest tylko wytworem naszej chorej wyobraźni. Bohaterowie Barzaka zawsze żyją w cieniu śmierci. Wszystko co czynią, robią by się z tego cienia wyzwolić (co jest próżnym trudem) lub też ciaśniej otulić (co nie ma równie wiele sensu). Tak więc cokolwiek bohaterowie powieści Barzaka czynią, zawsze przegrywają. Szczęściarzami są ci, którzy zdają sobie sprawę z porażki i mogą zacząć od nowa (co też skończy się fiaskiem, ale liczy się w końcu chwila szczęścia).

Barzak – z urodzenia Amerykanin – sporo ryzykował osadzają akcję opowiadań w Japonii. Nawet jeśli trochę poznał tamtejszą kulturę, istniało spore ryzyko, że popadnie w narracyjne stereotypy jeśli chodzi o opis tej kultury przez człowieka z zewnątrz. Pisarz jednak postąpił inaczej. W "The Love..." Japonia jest niczym przyprawa dodana z umiarem: podkreśla smak dania, ale go nie dominuje. Dzięki temu całość ma tak hipnotycznie sugestywny charakter. Co oznacza, że książki nie polecam cierpiącym na depresję i pesymistom. Lektura "The Love We Share Without Knowing" tylko jeszcze bardziej was przygnębi.

"The Love We Share Without Knowing" to powrót do świata, który już zdążyłem poznać w debiutanckiej powieści Barzak "One for Sorrow". Może to brzmi dziwnie, zważywszy na fakt, iż fabularnie obie książki nie mają ze sobą wiele wspólnego. Podobnie zresztą jak i konstrukcyjnie. "The Love..." to bowiem zbiór opowiadań, choć wszystkie je łączy jedna grupa bohaterów oraz miejsce –...