Temat naprawdę ciekawy, ale zabrakło mi tu bardzo aspektu praktycznego i tego jak dbać o godne starzenie się mózgu.

W początkowych rozdziałach mamy odniesienia do wielkich umysłów przeszłości jak Albert Einstein, Isaac Newton, ale też Leonardo Da Vinci i inni pomniejsi artyści. Wychwalany był ich intelekt i doświadczenie, pomimo że u wielu z nich rozwijały się już objawy otępienia. Jednak sam sposób odnoszenia się do tych postaci jest trochę przedmiotowy i bez szacunku, bo momentami autor traktuje ich jako produkt a ich dziedzictwo jako markę.

Autor często wpada w spiralę rozmaitych teorii i odchodzi od tematu. Używa bardzo zaawansowanej terminologii w wielu akapitach, po czym poświęca następne dziewięć żeby je nieudolnie wyjaśnić. Na przykład, poświęcił cały akapit na opisywanie różnych stołów i stolików, wymieniając ich różnice i przeznaczenie (stolik do kawy, stół do jadalni, ogrodu, etażerka, stolik nocny, itd.) po czym stwierdził że wszystkie zamykają się w podzbiorze stołów i na tym właśnie polega rozpoznawanie obiektów. Oczywiście nie wytłumaczył tym akapitu z naukową terminologią który był wcześniej.

Mam ponadto wrażenie, że w wielu rozdziałach autor rozmawia sam ze sobą i śmieje się z własnych żartów. Widać że jest to naukowiec starszej daty, który nie bardzo umie znaleźć język żeby wbić się w niszę popularnonaukową. Myślę że jest to też duży błąd wydawcy że nie przyłożył uwagi to tego, żeby książka była bardziej przystępna.

Tak jak ktoś już wspomniał w recenzji, w książce dochodzi do wielu powtórzeń. Praktycznie cała środkowa ⅓ książki zawiera informacje dotyczące tego co znajduje się w jakiej półkuli mózgu, choć nie idą za tym żadne praktyczne informacje.

Cieszę się jednak że dotrwałem do końca, ponieważ jeden z ostatnich rozdziałów ("Magellan na prozacu") który mówi o depresji, wychodzeniu ze strefy komfortu i poszukiwaniach wynikających z niezadowolenia i frustracji statusem Quo (oraz jak się to odnosi do półkul mózgu) to było opus magnum tej książki i zdecydowanie najciekawsza część. Ciekawy był też rozdział który następował po tym, czyli jak przedstawiciele różnych zawodów mają wyćwiczone poszczególne części mózgu ze względu na swoje obowiązki, które te części ćwiczą.

Pod koniec znów mamy jednak rozdział który to rujnuje, ponieważ autor przytacza masę zmyślonych historyjek mówiących o tym jaka jego terapia i warsztaty w Nowym Jorku są przełomowe i jak dużo ludzi zmieniło swoje życie korzystając z nich. Oczywiście użyto do tego przerysowanych archetypów jak poważny pan biznesmen w średnim wieku, znany lokalnie muzyk czy profesor z jakiejś uczelni. Przytacza jak po jego warsztatach bruzdy i ubytki w mózgach tych osób się zmniejszyły (sic!) i wykazano znaczącą poprawę w badaniach w "pewnym ośrodku". W całej książce dało się wyczuć odpowiednie odniesienia do realnych prac naukowych, tylko po to żeby na końcu zniszczyć to pseudo-reklamą i bazować na dowodach anegdotycznych jako wyznaczniku skuteczności własnych warsztatów (zamiast polegać na twardych i miarodajnych danych).

Dosyć męcząca była ta książka, ale da się wynieść z niej coś ciekawego. Żałuję jedynie że większość była tak mdła i niepraktyczna, a pod koniec postanowiono użyć dowodów anegdotycznych i chłopskiego rozumu, zamiast danych naukowych. Widać tu wyraźny nacisk wydawcy, bo żaden szanujący się naukowiec by czegoś takiego w swojej książce nie zawarł.

Temat naprawdę ciekawy, ale zabrakło mi tu bardzo aspektu praktycznego i tego jak dbać o godne starzenie się mózgu.

W początkowych rozdziałach mamy odniesienia do wielkich umysłów przeszłości jak Albert Einstein, Isaac Newton, ale też Leonardo Da Vinci i inni pomniejsi artyści. Wychwalany był ich intelekt i doświadczenie, pomimo że u wielu z nich rozwijały się już objawy...

Bardzo dobra książka, dużo informacji przydatnych dla psychologów klinicznych. A rozdziały dot. pobudki mózgu i poranka czy np. oglądania tv genialne :)

Bardzo dobra książka, dużo informacji przydatnych dla psychologów klinicznych. A rozdziały dot. pobudki mózgu i poranka czy np. oglądania tv genialne :)

Jak umysł rośnie w siłę, gdy mózg się starzeje, Elkhonon Goldberg. Bardzo ciekawa i bardzo nierówna książka.

Zacznę od tego co mi się bardzo podobało w tej książce. Przede wszystkim punkt startowy. Neurobiolog o ogromnej wiedzy dotyczącej procesów starzenia się mózgu dzieli się swoimi wątpliwościami dotyczącymi potencjalnej własnej diagnozy.


Z rozmów z całkiem sporą grupą przyjaciół – w tym uznanych na świecie neurobiologów, neuropsychologów, neurologów i psychiatrów – wiedziałem, że ich ciekawość kondycji własnego ciała zatrzymywała się na wysokości szyi. Po prostu nie chcieli wiedzieć, co się dzieje w ich głowach.

To pokazuje, że lekarze i naukowcy są przede wszystkim ludźmi. Mimo wiedzy o mechanizmach podejmowania decyzji, naszych emocji, często nie są zdolni do odcięcia się od nich. Nie pamiętam już, który z lekarzy pisał o tym, że gdy dowiedział się o raku, pojawiła mu się w głowie myśl o wypróbowaniu nawet najbardziej absurdalnych terapii. DeVita w Śmierci raka opisuje jak zmieniła się jego perspektywa w momencie, gdy okazało się, że nie jest tylko lekarzem, ale również ojcem syna z nowotworem. W przypadku starzenia się mózgu mamy do czynienia z zupełnie innym procesem. Właściwie nieuchronnym. Być może dla wielu specjalistów zajmujących się tą dziedziną ta nieuchronność jest faktem, o którym nie chce się wiedzieć. Starają się żyć przekonaniem o tym, że ich kondycja umysłowa nadal jest w porządku, mimo pogarszającej się pamięci, problemów z uczeniem nowych rzeczy, kłopotów z koncentracją.
[...]
całość:
http://www.speculatio.pl/umysl-rosnie-sile-mozg-starzeje/

Jak umysł rośnie w siłę, gdy mózg się starzeje, Elkhonon Goldberg. Bardzo ciekawa i bardzo nierówna książka.

Zacznę od tego co mi się bardzo podobało w tej książce. Przede wszystkim punkt startowy. Neurobiolog o ogromnej wiedzy dotyczącej procesów starzenia się mózgu dzieli się swoimi wątpliwościami dotyczącymi potencjalnej własnej diagnozy.


Z rozmów z całkiem sporą...

Książka porusza zagadnienie szeroko pojętego mózgu.
Autor analizuje jak rosnący wiek może pozytywnie wpłynąć na zdolności mózgu.

Książka porusza zagadnienie szeroko pojętego mózgu.
Autor analizuje jak rosnący wiek może pozytywnie wpłynąć na zdolności mózgu.

Książka niewątpliwie zawiera mnóstwo cennych informacji, aczkolwiek autor chyba sam próbował sobie udowodnić, że nie jest w nim wcale tak źle. Widać, że pisał to starszy niż młodszy pan, choćby ze względu na częste powtarzanie się. Czyta się łatwo i przyjemnie do któregoś momentu, potem rzuca się okiem na początek zdania i omija od razu cały akapit, bo wiadomo co w nim jest. Jednym słowem - autor w tej akurat kwestii zrobił sobie krecią robotę. Na szczęście porusza temat ciekawy i wciąż niewyczerpany obalając przy okazji sporo mitów na temat mózgu. Ostatecznie o pracy mogę raczej wypowiedzieć się pozytywnie. Sporo zapamiętałam.

Książka niewątpliwie zawiera mnóstwo cennych informacji, aczkolwiek autor chyba sam próbował sobie udowodnić, że nie jest w nim wcale tak źle. Widać, że pisał to starszy niż młodszy pan, choćby ze względu na częste powtarzanie się. Czyta się łatwo i przyjemnie do któregoś momentu, potem rzuca się okiem na początek zdania i omija od razu cały akapit, bo wiadomo co w nim...

Jak umysł rośnie w siłę, gdy mózg się starzeje to pozycja z obszaru neuronauki dla ludu. Nie jest to absolutnie zarzut. Wręcz przeciwnie. Uważam, że autor naprawdę umiejętnie przedstawia solidną dawkę wiedzy z tego obszaru, nie upraszczając i nie uogólniając niczego. Jednocześnie jego przekaz jest dostępny dla przeciętnego słuchacza, oczywiście o ile jest on nastawiony na wysiłek używania swojego mózgu.
Elkhonon Goldberg jest profesorem neuropsychologii, zarówno teoretykiem, jak i znanym praktykiem. Wydaje mi się, że nie bez znaczenia dla jego szerokiego spojrzenia na rzeczywistość jest jego zanurzenie w różnych kulturach. Od lat zamieszkuje on w Stanach Zjednoczonych, jednak pochodzi z Rosji. Był uczniem Aleksandra Łurii, prawdziwego guru neuropsychologii.
Główna teza książki zawarta jest właściwie w tytule. Tak, to przesłanie niosące na-dzieję. Starzenie się mózgu to nie tylko utrata neuronów, postępujące dysfunkcje. Starzenie się to również szansa na „przyrost mądrości”.
Pozostała część recenzji na blogu: ksiazkapsychologiczna.blogspot.com

Jak umysł rośnie w siłę, gdy mózg się starzeje to pozycja z obszaru neuronauki dla ludu. Nie jest to absolutnie zarzut. Wręcz przeciwnie. Uważam, że autor naprawdę umiejętnie przedstawia solidną dawkę wiedzy z tego obszaru, nie upraszczając i nie uogólniając niczego. Jednocześnie jego przekaz jest dostępny dla przeciętnego słuchacza, oczywiście o ile jest on nastawiony na...