Książka krótka niczym mgnienie, a jednak przebogata w treści i konteksty. Bassani to pisarz wyborny, który z pozornie zwykłych sytuacji wydobywa, za pomocą słowa, wiele znaczeń.Powieść odważna, sensualna i pełna zadumy nad naturą miłości oraz samym światem. Mniej wyrobieni czytelnicy powinni wiedzieć, że ta mini-powieść jest równie treściwa i piękna jak "Tamte dni, tamte noce" i "Śmierć w Wenecji" razem wzięte.

Książka krótka niczym mgnienie, a jednak przebogata w treści i konteksty. Bassani to pisarz wyborny, który z pozornie zwykłych sytuacji wydobywa, za pomocą słowa, wiele znaczeń.Powieść odważna, sensualna i pełna zadumy nad naturą miłości oraz samym światem. Mniej wyrobieni czytelnicy powinni wiedzieć, że ta mini-powieść jest równie treściwa i piękna jak "Tamte dni,...

Nie zawiodłem się! Bassani ponownie zabrał mnie w melancholijną podróż do Włoch z początku XX wieku. Niczym małego chłopca chwycił mnie za rękę i oprowadził po uliczkach i zakamarkach Ferrary, ukazując piękno tego miasta. Być może sama historia, opowiedziana w tej rozbudowanej noweli, nie wzbudza szczególnego zainteresowania, ot, po prostu taka sobie historia pewnego skandalicznego romansu, lecz sam sposób jej opowiedzenia porywa, urzeka, czaruje, wręcz mami kolorami i plastyką. Wystarczy na chwilę przymknąć oczy i oprzeć głowę o zagłówek, by prawie natychmiastowo stanąć obok Giorgio, narratora opowieści, i przechadzać się z nim po centrum Ferrary.
Bassani w rewelacyjnej, gawędziarskiej narracji opowiada o losach pewnego zamożnego ferraryjskiego lekarza, Athosa Fadigatiego. Uznanie i szacunek dla jego osoby ze strony ferraryjczyków trwają do momentu, gdy lekarz nie zostaje dostrzeżony w dwuznacznej sytuacji. Wdaje się bowiem on w romans z dużo młodszym od siebie Eraldem Deliliersem, uniwersyteckim kolegą Giorgio. Obaj dostają się na ludzkie języki, szczególnie zaś doktor Fadigati. Historia ich romansu niestety nie kończy się dobrze.
ZŁOTE OKULARY wieloma motywami połączone są z inną powieścią Bassaniego - OGRODEM RODZINY FINZI-CONTINI. Ten sam czas akcji (okres pomiędzy dwiema wojnami światowymi),to samo miasto, ten sam narrator (alter ego autora),jego rodzina, te same fakty kulturalno-społeczne. W ZŁOTYCH OKULARACH Nino Bottecchiari, przyjaciel Giorgio, przywołuje postać Alberta Finzi-Continiego i nazywa go swoim wielkim przyjacielem. Można zatem stwierdzić, że obie powieści uzupełniają się i tworzą panoramiczny obraz Ferrary lat trzydziestych ubiegłego wieku. Ciekawe, czy w ten literacki obraz wpisze się trzecia powieść Bassaniego MIĘDZY MURAMI i czy spotkam się tam z postaciami z dwóch poprzednich opowieści...

Nie zawiodłem się! Bassani ponownie zabrał mnie w melancholijną podróż do Włoch z początku XX wieku. Niczym małego chłopca chwycił mnie za rękę i oprowadził po uliczkach i zakamarkach Ferrary, ukazując piękno tego miasta. Być może sama historia, opowiedziana w tej rozbudowanej noweli, nie wzbudza szczególnego zainteresowania, ot, po prostu taka sobie historia pewnego...

To co jest najbardziej interesujące w tej historii napisanej w latach osiemdziesiątych, a opisującej lata trzydzieste we włoskiej Ferrarze, to fakt, że nie mam najmniejszego problemu z wyobrażeniem sobie, że akcja mogłaby być przeniesiona w dzisiejsze czasy, gdzieś do średniej wielkości miasta w Polsce.
[...]
całość:
http://www.speculatio.pl/zlote-okulary/

To co jest najbardziej interesujące w tej historii napisanej w latach osiemdziesiątych, a opisującej lata trzydzieste we włoskiej Ferrarze, to fakt, że nie mam najmniejszego problemu z wyobrażeniem sobie, że akcja mogłaby być przeniesiona w dzisiejsze czasy, gdzieś do średniej wielkości miasta w Polsce.
[...]
całość:
http://www.speculatio.pl/zlote-okulary/

Piękna proza. Początkowo klimatem przypomina "Śmierć w Wenecji", starszy pan, młody chłopak, fascynacja, plaża, słońce. Jednak groza, jaką są podszyte te sugestywne obraz,y jest innej natury niż u Tomasza Manna. U Bassaniego historia rozwija się w stronę opowieści o wykluczeniu, nieuchronnie zbliżającej się katastrofie, która zmiecie wszystko, co znane i bezpieczne,.. O końcu beztroski. Ta krótka, skromna, skondensowana minipowieść podziałała na mnie z ogromną siłę poprzez swoją wyrafinowaną prostotę, język, klarowność, precyzję w budowaniu postaci i kreowaniu nastroju. Autor po mistrzowsku oddaje atmosferę lat 30-tych, to COŚ kryjące się w mroku, gdzieś podskórnie, jeszcze niewypowiedziane, a jednak już tak wyraźnie odczuwalne. Prawdziwy diament!

Piękna proza. Początkowo klimatem przypomina "Śmierć w Wenecji", starszy pan, młody chłopak, fascynacja, plaża, słońce. Jednak groza, jaką są podszyte te sugestywne obraz,y jest innej natury niż u Tomasza Manna. U Bassaniego historia rozwija się w stronę opowieści o wykluczeniu, nieuchronnie zbliżającej się katastrofie, która zmiecie wszystko, co znane i bezpieczne,.. O...

[...]już okładka książki z obrazem "Lovers of the Sun" Henry’ego Scotta Tuke zdradza temat. Patrząc na nią nie trudno się domyślić, że tematem włoskiej mikropowieści jest miłość homoseksualna.
Historia rozgrywa się w przedwojennej Ferrarze, ale historia doktora Fadigatiego jest tylko częścią opowieści o mieszczanach żydowskiego pochodzenia w faszystowskich Włoszech. Narrator, który niespiesznie snuje swoją opowieść jest z pochodzenia Żydem i także jego dotyczą niepokoje tego okresu [...]Lęki narratora przed zamknięciem w kulturowym getcie są lustrzanym odbiciem losu ferraryjskiego laryngologa, którego wspomina.Obawia się wykluczenia, które i doktora spotkało.[...]
Jasnym, precyzyjnym językiem narrator opowiada dwie uzupełniające się historie wykluczenia. Zachwyca finezja splotu narracji i logicznej konstrukcji tych historii.

Cała opinia tu: http://slowooslowach.blox.pl/2017/08/Zlote-okulary-Giorgio-Bassani.html

[...]już okładka książki z obrazem "Lovers of the Sun" Henry’ego Scotta Tuke zdradza temat. Patrząc na nią nie trudno się domyślić, że tematem włoskiej mikropowieści jest miłość homoseksualna.
Historia rozgrywa się w przedwojennej Ferrarze, ale historia doktora Fadigatiego jest tylko częścią opowieści o mieszczanach żydowskiego pochodzenia w faszystowskich Włoszech....

Krótka historia. Mnie nie porwało, ale może skłaniać do refleksji.

Krótka historia. Mnie nie porwało, ale może skłaniać do refleksji.

Inteligentna, klimatyczna powieść. W formie bardzo klasyczna, w sam raz na odsapnięcie po literackich stylistycznych eksperymentach (aż szkoda, że tak krótka).

Bassani w bardzo delikatny sposób podejmuje tematykę odmienności seksualnej. Akcja snuje się powoli, co nie przeszkadza w drobiazgowej obserwacji. Docierają do nas strzępy informacji, które układają się w historię Fadigatiego samotnego lekarza z Ferrary.

Inteligentna, klimatyczna powieść. W formie bardzo klasyczna, w sam raz na odsapnięcie po literackich stylistycznych eksperymentach (aż szkoda, że tak krótka).

Bassani w bardzo delikatny sposób podejmuje tematykę odmienności seksualnej. Akcja snuje się powoli, co nie przeszkadza w drobiazgowej obserwacji. Docierają do nas strzępy informacji, które układają się w historię...

Cudownie "włoska" książka. Niewiele stron, ale mnóstwo treści podane w pięknej formie.

Cudownie "włoska" książka. Niewiele stron, ale mnóstwo treści podane w pięknej formie.

Ferrara. Chcę pojechać i zobaczyć to miasto. Poczuć jego klimat w sobie. Pić włoskie espresso, patrzeć i słuchać. Sprawdzać jak bliskie rzeczywistości są obrazy, które namalowały we mnie złote okulary Fidigatiego. Zbliża się wojna. Duce goszczący w nadmorskim letnisku to mgliste tło dla krótkiej opowieści Bassaniego. "Przypadłość" lekarza szukającego towarzystwa młodych mężczyzn, żydowskie pochodzenie rodziny głównego bohatera, grupa kolegów ze szkolnej ławki - wątki snują się leniwie, wciągając czytelnika w świat, który, gdy spojrzymy przez okno, może wydarzać się tuż za rogiem naszego domu. Zwykła historia zwykłych ludzi. Krótka opowieść zatrzymana w krótkometrażowym kadrze przyrządzonym w hitchcockowskim stylu. Wydawać by się mogło, że nic szczególnego, nic nadzwyczajnego. Odstawiam przeczytaną książkę na półkę, a myśli dalej wirują, kręcą się, kłębią. Czuję w sobie niepokój, drżenie, chcę krzyczeć: wpuśćcie mnie jeszcze na chwilę do swoich domów, do waszego życia! Mieszkańcy Ferrary mnie już nie usłyszą. Autor kończy spotkanie ze mną, z Tobą, z nami metaforycznym "nieszczęśliwym wypadkiem", który przytrafi się za chwilę... Europie.

Ferrara. Chcę pojechać i zobaczyć to miasto. Poczuć jego klimat w sobie. Pić włoskie espresso, patrzeć i słuchać. Sprawdzać jak bliskie rzeczywistości są obrazy, które namalowały we mnie złote okulary Fidigatiego. Zbliża się wojna. Duce goszczący w nadmorskim letnisku to mgliste tło dla krótkiej opowieści Bassaniego. "Przypadłość" lekarza szukającego towarzystwa młodych...

Niestety. Nie poczułem atmosfery "tamtych" Włoch. Opisane miejsca - w których byłem, choć w innych czasach i realiach - wydawały mi się zupełnie obce i sztuczne, lekko nierealne. Nie byłem nawet w stanie spamiętać wszystkich nazwisk, które przewijały się przez tą krótką powieść.
W pewnym momencie chciałem tą książkę dokończyć - nie zaś ją przeżyć, a dla mnie to bardzo zły znak.

Ta dość krytyczna opinia może jednak bazować na emocjach jakie powieść ta we mnie wzbudziła, a nie na kunszcie samego autora. Wysoki język, szczegółowe opisy - niejednokrotnie puste, nienawiązujące do głównego nurtu fabuły, bardzo mnie nudziły. Niezwykle przeciętnym w mojej opinii okazał się posiadacz złotych okularów - Fadigati. Odrzuciła mnie konstrukcja powieści, w której nie on jest narratorem lecz chłopiec obserwujący go wyrywczo i co gorsza - z daleka. Nie było studium jednostki. Raczej mało porywające sprawozdanie o człowieku, którego nawet pies nie chciał obdarzyć głębszym uczuciem.

Niestety. Nie poczułem atmosfery "tamtych" Włoch. Opisane miejsca - w których byłem, choć w innych czasach i realiach - wydawały mi się zupełnie obce i sztuczne, lekko nierealne. Nie byłem nawet w stanie spamiętać wszystkich nazwisk, które przewijały się przez tą krótką powieść.
W pewnym momencie chciałem tą książkę dokończyć - nie zaś ją przeżyć, a dla mnie to bardzo zły...