książka 7/10

Cała seria jest po prostu bardzo dobra (8/10). Dobrze się to czyta. Choć często można było odczuć dłużenie się wątków, zbytnie nagromadzenie, niepotrzebne komplikacje. Nie jest to tak dobre jak pierwotna trylogia, ale akcja jest, dialogi są, humor jest, bohaterowie są i wszystko bardzo dobre, ale nie świetne. Jako oddzielna całość jest po prostu bardzo dobrą serią. Brak niestety tej uniwersalności i drugiego dna, a jeśli już jest to raczej płytkie.
Choć największe brawa należą się i tak za pomysł, bo choć ja miewam naprawdę porąbane pomysły to tutaj jest totalny odlot.

10 - Arcydzieło;
9 - Wybitna;
8 - Bardzo dobra;
7 - Dobra;
6 - Może być;
5 - Średnia;
4 - Taka se;
3 - Skończyłem z musu;
2 - Tragedia;
1 - Gorzej niż tragedia, nie wiem jak skończyłem;

książka 7/10

Cała seria jest po prostu bardzo dobra (8/10). Dobrze się to czyta. Choć często można było odczuć dłużenie się wątków, zbytnie nagromadzenie, niepotrzebne komplikacje. Nie jest to tak dobre jak pierwotna trylogia, ale akcja jest, dialogi są, humor jest, bohaterowie są i wszystko bardzo dobre, ale nie świetne. Jako oddzielna całość jest po prostu bardzo dobrą...

całą serię czytało się bardzo przyjemniej, a sam kierunek, w którym poszedł cykl od początku "pomnika" był dla mnie dosyć zaskakujący, ale ostatecznie bardzo wciągnął. Polecam

całą serię czytało się bardzo przyjemniej, a sam kierunek, w którym poszedł cykl od początku "pomnika" był dla mnie dosyć zaskakujący, ale ostatecznie bardzo wciągnął. Polecam

Trochę szkoda, że już koniec lecz z drugiej strony to dobrze, bo przeciąganie mógłby pogorszyć jakość, zakończenie bez fajerwerków; furtki w wątkach tak szerokie, że chętnie kiedyś sięgnę jeśli wyjdą.

Trochę szkoda, że już koniec lecz z drugiej strony to dobrze, bo przeciąganie mógłby pogorszyć jakość, zakończenie bez fajerwerków; furtki w wątkach tak szerokie, że chętnie kiedyś sięgnę jeśli wyjdą.

Dobrze prowadzona historia, dużo się dzieje, jednak od zakończenia oczekiwalem trochę więcej.

Dobrze prowadzona historia, dużo się dzieje, jednak od zakończenia oczekiwalem trochę więcej.

Pierwsze cztery tomy Pomnika Cesarzowej Achai Andrzeja Ziemiańskiego, może nie należały do wybitnych dzieł polskiej fantastyki, ale czytało się je lekko, łatwo i przyjemnie. A wykreowany przez autora świat, mimo kilku mankamentów przyciągał mnie wciąż jak magnes. Dlatego z przyjemnością, ale też i trochę z żalem, postanowiłam sięgnąć po Pomnik Cesarzowej Achai — Tom V i po raz ostatni spotkać się z Tomaszewskim, czarownicą Kai i Nuk.

Kto pierwszy dotrze na Biegun.
Krzysiek Tomaszewski ściąga do służby kolejną niezwykle utalentowaną kobietę. Kai wraz z Nuk kontynuują swoją szpiegowską misję i odczytują Księgę Przejścia. Shen bawi się w gwiazdą filmową, a Wyszyńska flirtuje Meredithem.

Poza tym różnymi flirtami i zawiłościami wszyscy próbują dotrzeć na Biegun, gdzie podobno znajduje się słynny pomnik cesarzowej Achai.

Wątki się domykają.
No powiem Wam, że się działo, a tych nieco ponad 950 stron minęło mi, jak z bicza strzelił. Szczególnie iż podczas tych wszystkich flirtów, potyczek, intryg, rozejmów i innych bitew wciąż czekałam na wisienkę na tym gigantycznym torcie i odpowiedź na pytanie. Kiedy w końcu cała ekipa wyruszy na Biegun? Czy będzie tam pomnik Achai? I jaką magię bogów tam znajdą?

Oczywiście się doczekałam. Choć odpowiedź przyszła dopiero po mniej więcej ośmiuset stronach, więc jak sami widzicie, musiałam sobie trochę poczytać. ;)

Nie narzekam jednak, bo tę odsłonę czytało się zgrabnie (choć momentami czułam znużenie). Humor mimo kilku wpadek, czy innych nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności, mi dopisywał, a szczególnie cieszyło mnie, kiedy to Polacy w swoich podchodach zostawiali konkurencję w tyle.

Cieszyłam się też przy każdym zamkniętym wątku (prawdę mówiąc nie wierzyłam, że autor to wszystko poskłada do kupy ;)),napawałam odwołaniami do wydarzeń znanych z Achai, doceniałam żołnierski humor i utyskiwałam na rozlazłe opisy. ;)

Podsumowując. Całą serię mogę określić, jaką „czytalną” i przyjemną, choć niestety za długą. Jednak, gdy drogi czytelniku przebrnąłeś przez cztery tomy Pomnika, koniecznie sięgnij po piąty i sprawdź, czy Tomaszewski dotarł w końcu na ten Biegun. ;)

https://unserious.pl/2022/09/pomnik-cesarzowej-achai-tom-v/

Pierwsze cztery tomy Pomnika Cesarzowej Achai Andrzeja Ziemiańskiego, może nie należały do wybitnych dzieł polskiej fantastyki, ale czytało się je lekko, łatwo i przyjemnie. A wykreowany przez autora świat, mimo kilku mankamentów przyciągał mnie wciąż jak magnes. Dlatego z przyjemnością, ale też i trochę z żalem, postanowiłam sięgnąć po Pomnik Cesarzowej Achai — Tom V i po...

👍👍👍 Nic tylko czytać! 👍👍👍

👍👍👍 Nic tylko czytać! 👍👍👍

Myślałem że skończy się inaczej, tyle było gadania o tym pomniku. Ale książka Ok.

Myślałem że skończy się inaczej, tyle było gadania o tym pomniku. Ale książka Ok.

Świetnie się wszystko spięło, większość wątków pozamykana. Pomimo tego zaniżam ocenę za końcówkę, Ziemiański nie potrafi pisać zakończeń. Kiedy tylko zaczyna się epilog autor nudzi, filozofuje i męczy.

Świetnie się wszystko spięło, większość wątków pozamykana. Pomimo tego zaniżam ocenę za końcówkę, Ziemiański nie potrafi pisać zakończeń. Kiedy tylko zaczyna się epilog autor nudzi, filozofuje i męczy.

Świetne zwieńczenie wszystkich przygód. DO końca trzyma w napięciu.

Świetne zwieńczenie wszystkich przygód. DO końca trzyma w napięciu.

Ostatni tom cyklu Pomniku Cesarzowej Achai daje nam odpowiedzi na większość pytań postawionych w poprzednich częściach, a także odrobinę rozczarowujące zakończenie. Właściwie nie mam wiele do zarzucenia tej serii poza jej obszernością, chociaż większy problem w tej kwestii miałam z o krótszą, bo zaledwie trzytomową „Achają”. Ziemiański i tym razem tworzy dzieło, które w pod względem fabuły mogłoby zajmować jedną trzecią mniej stron, niż w rzeczywistości ona posiada. Jednak w przypadku „Pomnika” ta obszerność nie rzuca się tak bardzo w oczy. 
Nie będę jednak skupiać się na tym konkretnym elemencie, gdyż muszę przyznać, że to, co najbardziej raziło mnie w poprzednim cyklu, a były tym mianowicie ogromne ilości wulgaryzmów oraz niewybrednych opisów, w „Pomniku” zostaje nieco załagodzone, a nawet jeśli tego typu wtręty się pojawiają, nie są tak bardzo wyraziste i wymuszone, aby stawały się problematyczne.
Co do fabuły i bohaterów, mam wrażenie, że momentami dryfują w zbyt różnych kierunkach starając się uchwycić dosyć szeroko zakrojony powzięty przez pisarza koncept gubiąc po drodze oryginalne wątki. Odniesienia do historii kolonizacji, holokaustu, wojskowości czy wielu innych elementów ładnie układa się w dosyć sensowną fabułę, a liczni bohaterowie, pojawiający się stopniowo nie sprawiają tak dużych problemów w ich rozróżnieniu, jak mogłoby się wydawać, a wielu z nich jeśli nie od razu, to z czasem zaczyna budzić sympatię.

Zarysowana dopiero z końcem drugiego tomu kwestia  tajemniczego pomnika, która dla mnie stanowiła główny powód, dla którego uważałam, że warto kontynuować śledzenie fabuły, ostatecznie okazała się mało istotna, a tajemnica inżynierów i związana z tym pseudonauka zakrawająca na science fiction również ostatecznie okazała się nie mieć większego znaczenia. Właściwie zakończenie po tak długim budowaniu drogi do niego wydaje się być niezbyt interesujące, a wszystkie te budujące napięcie elementy nie mają na nic wpływu. O ile nie powstanie jakaś kontynuacja, mogę powiedzieć, że wielu czytelników może poczuć się rozczarowana po poświęceniu tym powieściom tak wiele czasu.

Osobiście uważam, że warto było przeczytać „Pomnik Cesarzowej Achai”. Ziemiański z pewnością stworzył coś unikalnego, jednak jest coś w jego stylu prowadzenia fabuły czy może elementy, z których buduje swoje światy, co nie pozwala mi w pełni uznać jego powieści, za naprawdę dobre.
Szczerze mówiąc, sama nie wiem, komu polecić ten cykl  poza osobami, którym podobała się „Achaja”. Ja nie żałuje, że po niego sięgnęłam, jednak mam wrażenie, że wiele osób może znużyć ciągnąca się przez niemała kilka tysięcy stron opowieść prowadząca tak naprawdę donikąd.

Ostatni tom cyklu Pomniku Cesarzowej Achai daje nam odpowiedzi na większość pytań postawionych w poprzednich częściach, a także odrobinę rozczarowujące zakończenie. Właściwie nie mam wiele do zarzucenia tej serii poza jej obszernością, chociaż większy problem w tej kwestii miałam z o krótszą, bo zaledwie trzytomową „Achają”. Ziemiański i tym razem tworzy dzieło, które w pod...