Rozważna i romantyczna

Ostatnia powieść z ekskluzywnej edycji limitowanej, to druga na moim koncie książka autorstwa Jane Austen. W przeciwieństwie do „Dumy i uprzedzenia” jest to historia zdecydowanie mniej angażująca w wątek miłosny głównej bohaterki. Za postać wiodącą uważam Eleonorę Dashwood, która w pierwszych rozdziałach poznaje Edwarda Ferrarsa. Między nimi nawiązuje się nić porozumienia, ewidentnie mają się ku sobie. Jednak Edward jest zależny finansowo od matki, a ta nie pozwoli mu na ożenek z biedną panną.

Moją ulubioną postacią był płk. Brandon – ma on w sobie wyjątkowy czar a jego miłość wobec młodszej z sióstr jest romantycznym ideałem. Pułkownik to tak wspaniały człowiek, że każdy jego czyn chwyta za serce. Natomiast Marianna to najgorsza, najbardziej irytująca bohaterka tej powieści. Moim zdaniem, nie jest romantyczna, tylko głupia. Jej zachowań nie da się wytłumaczyć uniesieniami romantycznej duszy, niestety. Odważę się nawet napisać, że nie zasługiwała ona na uczucie pułkownika.
Co innego Eleonora. To heroina, z którą przeżywa się lepsze i gorsze chwile. Jest cudowna, niezmiernie rozsądna i dzięki temu niezwykle ujmująca. Choć jej wątek romantyczny był umniejszony, to jednak jako postać wybija się na pozycję wiodącą. Przez całą powieść kibicowałam wszystkiemu co robiła, nawet jeśli oddalało ją to od osiągnięcia własnego szczęścia. Imponowała mi jej walka o dobro sióstr oraz matki.

Przeszkodą w czytaniu może być też styl powieści. Narracja jest bardziej leniwa niż w P&P, początkowo miałam problem z wejściem w tę historię, choć już na pierwszych stronach występuje dynamiczny dialog. P&P czytało mi się zdecydowanie szybciej, dostarczyła mi też większych emocji, mimo to S&S jest powieścią wartą przeczytania.

To nie romans, to naprawdę dobra obyczajówka, w którą wciągniecie się bez pamięci. Ja przeczytałam ją w ciągu jednego dnia!

OCENA: 7/10
Monika Karolina

Ostatnia powieść z ekskluzywnej edycji limitowanej, to druga na moim koncie książka autorstwa Jane Austen. W przeciwieństwie do „Dumy i uprzedzenia” jest to historia zdecydowanie mniej angażująca w wątek miłosny głównej bohaterki. Za postać wiodącą uważam Eleonorę Dashwood, która w pierwszych rozdziałach poznaje Edwarda Ferrarsa. Między nimi nawiązuje się nić porozumienia,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka, wiadomo, ale przed Austen nie kląkam. Materiał na piękne filmy, ale sama książka - nie. Nuda, infantylizm. To, co mogłoby być ciekawe sprowadzone do jednego zdania.

Klasyka, wiadomo, ale przed Austen nie kląkam. Materiał na piękne filmy, ale sama książka - nie. Nuda, infantylizm. To, co mogłoby być ciekawe sprowadzone do jednego zdania.

Pokaż mimo to

ksiazkowe_opowiesci
.
.
"Nie potrzeba słów tam, gdzie czyny świadczą same za siebie."
.
.
Sama nie wiem czego spodziewałam się po "Rozważnej i romantycznej", że tak długo unikałam Austen!
Przecież ta książka to karuzela emocji! 🤯
.
.
Poznajemy cztery panie Dashwood; matkę i trzy córki — najstarszą Eleonorę, średnią Mariannę i najmłodszą Małgorzatę.
Rozważna Eleonora podbiła moje serce od razu, wstyd przyznać, ale całą książkę kibicowałam głównie jej 🙈 Marianna irytowała mnie ogromnie swoją romantycznością 🤭😂
.
.
Nie sądziłam, że tak się wciągnę! W życiu bym na to nie wpadła! Byłam osobą, która Austen czy Brontë unikała jak ognia! I nie mówię tylko o książkach, ale również o ekranizacjach 🤯
Więc wierzcie mi: gdy zaczęłam czytać i się tak zaangażowałam w akcję, aż nie mogłam w siebie uwierzyć!
Ta historia!
T A H I S T O R I A !!!
Cholera 😅
Chodziłam po pokoju, chodziłam po całym domu, aż się trzęsłam z emocji! 😅😅 Dzwoniłam do przyjaciół, nagrywałam tzw. głosówki 🤪 (Chyba mieli mnie trochę dość 😝)
Można powiedzieć, że przeżywałam jak mrówka okres 😂😂🤩
Jeśli jeszcze nie czytaliście, to ja nie wiem co wy tu jeszcze robicie!
.
.
Ale żeby nie było tak kolorowo, to mam parę uwag. Osobistych, wiecie, takie moje czepialstwo 😂😂
Zacznijmy od tego, że zdenerwowała mnie końcówka. Wiecie, do tych co czytali, Marianna całą książkę wiadomo jaka była, wiadomo jak się zachowywała. Nietaktowna, nieokrzesana, nieroztropna... Moim zdaniem nie zasłużyła na taką końcówkę!
Znowu Eleonora... Czemu zawsze ta wierna i oddana kończy gorzej!
No hej, to nie fair, że jedna — wiadomo która — mieszka wiadomo w jakim domu i wychodzi za wiadomo kogo! Podczas gdy druga, gdzie bardziej na takie wyróżnienie zasłużyła, nie ma aż tak super bogatego i wspaniałego happy endu 😒
Tak, tak, wiem, czepiam się 😂😂
Ale no nie mogłam sobie odpuścić gadania o tym 🤭
.
.
Jeśli chodzi o książkę to muszę też wspomnieć, że pierwsze dwa/trzy rozdziały były dla mnie ciężkie. Wiecie, liczyłam mniej więcej na język podobny do tego w "Małych kobietkach", natomiast jest on inny.
Dajcie sobie chwilę i na pewno się przyzwyczaicie.
Z ręką na sercu natomiast muszę wam odradzić to wydanie. Niestety...
Te literki są tak malutkie, tekst jest tak zbity i upchnięty na stronach, że dość ciężko się te książkę czytało 😬
Wygląda pięknie, ale chyba tylko po to by stać na półce 🙄
.
.
Podsumowując, cieszę się ogromnie, że 2021 zaczęłam z "Rozważną i romantyczną". Zauroczyła mnie ta książka, jest doprawdy świetna. Jedyne "ale" jakie miałam, były wynikiem mojego cudownego czepialstwa 😂😂

ksiazkowe_opowiesci
.
.
"Nie potrzeba słów tam, gdzie czyny świadczą same za siebie."
.
.
Sama nie wiem czego spodziewałam się po "Rozważnej i romantycznej", że tak długo unikałam Austen!
Przecież ta książka to karuzela emocji! 🤯
.
.
Poznajemy cztery panie Dashwood; matkę i trzy córki — najstarszą Eleonorę, średnią Mariannę i najmłodszą Małgorzatę.
Rozważna Eleonora podbiła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam!

Uwielbiam!

Pokaż mimo to

Kolejne "dramaty panien na wydaniu" tym razem dramaty te zostały jeszcze bardziej uwypuklone.
Sam styl jest przyjemny w odbiorze, co sprawia, że książkę pochłania się niezwykle szybko.

Kolejne "dramaty panien na wydaniu" tym razem dramaty te zostały jeszcze bardziej uwypuklone.
Sam styl jest przyjemny w odbiorze, co sprawia, że książkę pochłania się niezwykle szybko.

Pokaż mimo to

Lekturę wspominam przyjemnie, książka jest napisana w stylu który pozwala czytać książki dla samego stylu właśnie, jest to książka tego rodzaju, które w wolnej chwili mogę otworzyć na dowolnej stronie i poczytać nie zważając na treść, ale dla samej przyjemności z budowy zdań i melodii tekstu - co zawdzięczam zapewne również tłumaczeniu Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej oraz pracy trzech redaktorek które zajmowały się tekstem.

Bohaterkami powieści są dwie siostry - teoretycznie jedna jest rozważna, a druga romantyczna, w praktyce jednak często ma się wrażenie, że w tej romantyczności dużo jest niewrażliwości i pragmatyzmu, a w rozwadze - czułości i empatii, nie jestem pewna czy było to celowym zabiegiem, ale na pewno dodało powieści kolorów i smaku. Jest to jedna z krótszych książek Jane i wydaje mi się, że z punktu widzenia czytelnika szukającego przyjemnej lektury najbardziej udana - ciągle coś się dzieje, a styl jest lekki i ironiczny, choć pojawiają się tu już pewne poważne tony, które bardziej wybrzmiewać będą w późniejszych powieściach Jane.

Lekturę wspominam przyjemnie, książka jest napisana w stylu który pozwala czytać książki dla samego stylu właśnie, jest to książka tego rodzaju, które w wolnej chwili mogę otworzyć na dowolnej stronie i poczytać nie zważając na treść, ale dla samej przyjemności z budowy zdań i melodii tekstu - co zawdzięczam zapewne również tłumaczeniu Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka całkiem fajnie, ale mnie nie wciągneła jakoś bardzo (raczej jest to wina tego że bardzo długo ją czytałam). Czytając ją odczuwa się realia epoki z jakiej pochodzi i jest przyjemną lekturą.

Książka całkiem fajnie, ale mnie nie wciągneła jakoś bardzo (raczej jest to wina tego że bardzo długo ją czytałam). Czytając ją odczuwa się realia epoki z jakiej pochodzi i jest przyjemną lekturą.

Pokaż mimo to

Nie wiem skąd tu tyle negatywnych komentarzy? Czyżby to była lektura szkolna? ;)

Powieść sprzed ponad 200 lat, napisana pięknym językiem tamtych czasów, z kurtuazją, lecz nie bez zadumy nad losami ludzkimi. Takim językiem nie posługujemy się już, a to prawdziwa perełka poobcować z nim i przy okazji prześledzić losy dwóch panien na wydaniu, o dość różnych charakterach i podejściu do życia. Czytając uważnie, ze zdziwieniem stwierdziłam, że książka nie zawiera nic zbędnego, ani jednego niepotrzebnego akapitu. Przy takim ogromie dialogów to jest naprawdę mistrzostwo! Niesamowicie przyjemna uczta słowna, natomiast śledzenie roztrząsań myśli, wrażliwości, rozmów i aluzji tamtych czasów, dają też obraz całości tamtego świata, gdzie rządził nie tylko pieniądz, spryt, aranżowanie komuś życia, ciągłe zabawy, wizyty i umilanie sobie życia. Rządziła też miłość.

To powieść lekka w czytaniu, jednak gdyby się było bardziej uważnym, można by było się wiele nauczyć. Niby życie slow, niby rozkładanie myśli na składniki pierwsze, niby takie cudowne, bezproblemowe życie, a jednak powieść, niby mimochodem pokazuje, że warto przeanalizować swoje emocje, warto poprosić o wybaczenie i warto wybaczyć, warto być świadomym swoich uczuć i swoich zachowań, warto się kształcić, warto podtrzymywać więzi rodzinne i społeczne z ważnymi nam osobami i warto wiedzieć, że nie zawsze jest sprawiedliwie na świecie. Czy nudna? Absolutnie nie! Pod warunkiem, że czytasz z pełną świadomością, a nie prześlizgujesz się bezrefleksyjnie po kolejnych kartkach. Cieszę się, że dane mi było spędzić dwa wieczory w dawnych czasach angielskiej prowincji.

Nie wiem skąd tu tyle negatywnych komentarzy? Czyżby to była lektura szkolna? ;)

Powieść sprzed ponad 200 lat, napisana pięknym językiem tamtych czasów, z kurtuazją, lecz nie bez zadumy nad losami ludzkimi. Takim językiem nie posługujemy się już, a to prawdziwa perełka poobcować z nim i przy okazji prześledzić losy dwóch panien na wydaniu, o dość różnych charakterach i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nudne, słabe, przegadane. Gwiazdki daję tylko za to, że mogłam dzięki tej książce poznać trochę historii i obyczajów epoki.

Nudne, słabe, przegadane. Gwiazdki daję tylko za to, że mogłam dzięki tej książce poznać trochę historii i obyczajów epoki.

Pokaż mimo to

Najnudniejsza historyczna powieść obyczajowa jaką dane mi było dotąd czytać. W zasadzie przez całą długość lektury nie działo się nic, prócz oczekiwania na to, co było wiadome od początku. Niestety, rozczarowanie. Piąteczka, bo to jednak Austen i jej prozę bardzo miło się czyta.

Najnudniejsza historyczna powieść obyczajowa jaką dane mi było dotąd czytać. W zasadzie przez całą długość lektury nie działo się nic, prócz oczekiwania na to, co było wiadome od początku. Niestety, rozczarowanie. Piąteczka, bo to jednak Austen i jej prozę bardzo miło się czyta.

Pokaż mimo to