Nie wiem, co mnie podkusiło?

Nigdy, powtarzam: nigdy nie czytałam tak odrażającej i obrzydliwej książki.

Narratorką jest osiemnastoletnia Helen, która trafia do szpitala na operację, hm…, odbytu. I w sumie to byłby najmniejszy problem tej fabuły.

Książka jest przesiąknięta ohydnymi, dosadnymi i obrzydliwymi opisami kobiecej fizjonomii. Z uwzględnieniem wszelkich możliwych aspektów brzydoty tejże, chorób ją atakujących i tego, w jaki sposób bohaterka ją wykorzystuje. Każdą ohydę, każdy szczegół swojej anatomii bohaterka obrazowo i szczegółowo podała czytelnikowi jak na tacy.

Książka rzekomo „opowiada cudownie nieskrępowaną historię bohaterki równie zmysłowej, co wrażliwej i kruchej”… Wybaczcie, nic takiego tam nie znalazłam.

W zamyśle autorki miała to być bezkompromisowa, łamiąca tabu książka i tak głosi opis. W praktyce wyszedł bezkompromisowy, łamiący wszelkie granice dobrego smaku gniot. W dodatku gniot, który nie ma żadnej wartości edukacyjnej, żadnego waloru estetycznego (no, może poza tymi, że w zasadzie jeśli przestaniemy się myć tu i tam to będzie super, a faceci oszaleją).

Na szczęście katorga trwa krótko, bo i książka jest krótka, ale uwierzcie, z radością pożegnałam hemoroidy, wydzieliny i inne zwieracze. Końcowe jedna-trzecia fabuły czytałam już co dziesiąte zdanie bo naprawdę trudno znieść tę szokującą obrzydliwość. Nie ma w tej książce jednej rzeczy, którą można by ocenić na plus. A przynajmniej ja nie znajduję. To nie jest dla mnie żadne objawienie, żaden fenomen i żadna odwaga pisać takie książki.
Nie polecam, a nawet stanowczo odradzam.

Gwiazdki przyznaję właśnie za odwagę napisania, przetłumaczenia i wydania publikacji.

Nie wiem, co mnie podkusiło?

Nigdy, powtarzam: nigdy nie czytałam tak odrażającej i obrzydliwej książki.

Narratorką jest osiemnastoletnia Helen, która trafia do szpitala na operację, hm…, odbytu. I w sumie to byłby najmniejszy problem tej fabuły.

Książka jest przesiąknięta ohydnymi, dosadnymi i obrzydliwymi opisami kobiecej fizjonomii. Z uwzględnieniem wszelkich...

Radzę nic nie jeść czytając ;) Autorka wprowadza nas w odmęty fizjologii naszych ciał jednocześnie przeplatając te opisy barwną opowieścią o zagubionej nastolatce. Na pewno nie dla każdego.

Radzę nic nie jeść czytając ;) Autorka wprowadza nas w odmęty fizjologii naszych ciał jednocześnie przeplatając te opisy barwną opowieścią o zagubionej nastolatce. Na pewno nie dla każdego.

Książka właściwie o niczym. Aż dziwne, że dotrwałam do końca. Myślę, że tylko dzięki temu, że jest krótka i napisana lekkim językiem.
Czytając kolejny, szokująco wręcz, obrzydliwy opis zastanawiałam się w jakim właściwie celu autorka go zamieściła. Głębszego sensu raczej próżno szukać.

Przedstawianie tej książki jako "szokującej" / "skandalizującej" / "łamiącej tabu" z pewnością zachęci wielu czytelników. Sama się na to nabrałam. Ta lektura nic mi nie dała, a jedynie zabrała kilka godzin.

Książka właściwie o niczym. Aż dziwne, że dotrwałam do końca. Myślę, że tylko dzięki temu, że jest krótka i napisana lekkim językiem.
Czytając kolejny, szokująco wręcz, obrzydliwy opis zastanawiałam się w jakim właściwie celu autorka go zamieściła. Głębszego sensu raczej próżno szukać.

Przedstawianie tej książki jako "szokującej" / "skandalizującej" / "łamiącej tabu" z...

Mocna książka- tak można napisać w wielkim skrócie. To jednak nie wystarczy. Powieść Charlotte Roche z pewnością bulwersuje, a humor i odbiór treści zmienia się jak w kalejdoskopie. Bardzo naturalistyczne opisy mogą szokować i obrzydzać. Język jest bardzo swobodny i nie raz i nie dwa wulgarny w szczególności do nazewnictwa narządów płciowych. Im dalej w las tym robi się coraz ciekawiej. Nie będę wnikał w fabułę, bo nie chcę oznaczać swojego komentarza jako spoiler i niszczyć innym zainteresowanym powieścią przeżycia jej na swój sposób. Muszę jednak powiedzieć, ze mam w głowie kilka różnych interpretacji tej młodej osoby o imieniu Helen. Z pewnością cierpi ona na załamanie nerwowe i nie jest szczęśliwa. Kompulsywne, wyuzdane uprawianie seksu, masturbacji i nie zważanie na względy higieniczne świadczy o epizodzie depresyjnym. Problemy rodzinne i narkotyki doprowadziły ją na skraj równi pochyłej. Sam zastanawiałem się w nie których momentach co jest prawdą, a co fikcją. Myślę, że psycholog i psychiatra miałby tutaj nie lada gratkę wykazania się i odkrycia różnych zaburzeń psychicznych. Po przeczytaniu książki jest mi Helen tak po ludzku szkoda. Wszystkich czyściochów ta książka z pewnością zniesmaczy i wywoła dreszcz, ale mimo opisów mocno realistycznych, ma coś w sobie co nie pozwala się od tej książki oderwać. Osobiście bardzo rozśmieszało mnie poczucie humoru głównej bohaterki, co sprawiało, że czasami nie potrafiłem się powstrzymać od śmiechu. Książka wywołała na mnie duże wrażenie, bo praktycznie co stronę towarzyszyły mi różne emocje. Sam koniec książki jest dla mnie trochę nie zrozumiały tzn. rozumiem go, ale brakuje mi tutaj dalszych losów przez co czuję pewien nie dosyt. Kto wie, może doczekamy się dalszej historii szalonej Helen? Nie mogę się powstrzymać od opinii, że aż się o to prosi.
Polecam, warto przeczytać - to pewne.

Mocna książka- tak można napisać w wielkim skrócie. To jednak nie wystarczy. Powieść Charlotte Roche z pewnością bulwersuje, a humor i odbiór treści zmienia się jak w kalejdoskopie. Bardzo naturalistyczne opisy mogą szokować i obrzydzać. Język jest bardzo swobodny i nie raz i nie dwa wulgarny w szczególności do nazewnictwa narządów płciowych. Im dalej w las tym robi się...

Przedziwna książka. Odpychająca, ale jednak nie pozwala się oderwać. Dla ludzi o mocnych nerwach, nie bojących się obrzydliwości. Powiem szczerze, dobrze się bawiłam przy tej lekturze, ale nie jest to pozycja dla każdego.

Przedziwna książka. Odpychająca, ale jednak nie pozwala się oderwać. Dla ludzi o mocnych nerwach, nie bojących się obrzydliwości. Powiem szczerze, dobrze się bawiłam przy tej lekturze, ale nie jest to pozycja dla każdego.

To, że Charlotte Roche nie jest pisarką stało się dla mnie oczywiste już po przeczytaniu kilku pierwszych stron. Dla niej samej stało się to pewnie oczywiste dużo wcześniej stąd ta rzecz, którą spłodziła - nie skandalizując nie ma chyba tak naprawdę nic do powiedzenia i nie ma czego szukać na rynku
literackim!?

To, że Charlotte Roche nie jest pisarką stało się dla mnie oczywiste już po przeczytaniu kilku pierwszych stron. Dla niej samej stało się to pewnie oczywiste dużo wcześniej stąd ta rzecz, którą spłodziła - nie skandalizując nie ma chyba tak naprawdę nic do powiedzenia i nie ma czego szukać na rynku
literackim!?

Ktoś, kto przeczytał tę książkę, napisał, że zwierzęta z troską traktują swoje ciała. Fakt, zachowują higienę i czystość jak potrafią, najczęściej językiem. Bohaterka dość sugestywnie opisuje swoją "troskę" o ciało. Kumplowi powiedziała, że książka jest obrzydliwa. Nie, obrzydliwe jest to, co ludzie potrafią robić z tym, co w nas powstaje, bo to fizjologia. O ile dłubanie w nosie, robienie kulek i zjadanie ich jest dość powszechne, to smakowanie soków, zapachów (vide trener piłkarskiej reprezentacj Niemiec Joachim Lōw),czy wręcz "produktów" swego wnętrza uważam za dość obrzydliwe. Dobrze, że większość z tego robiła w miarę dyskretnie. Jej opis stosunku analnego i określenie poziomu intymności określonej ilością kału na penisie partnera - dla mnie coś obrzydliwego. Gdy urolog badając mi prostatę wetknął mi (z uprzedzeniem) w odbyt kciuk, wiedziałem, że nigdy nie zaznam takiej formy perwersji. Natomiast podejście bohaterki do hemoroidów bardzo mnie ujęło. Któż ich nie ma :-O ile "Modlitwy waginy" były dla mnie nudne, tę pozycję doczytałem do, jakże dziwnie urwanego, końca.

Ktoś, kto przeczytał tę książkę, napisał, że zwierzęta z troską traktują swoje ciała. Fakt, zachowują higienę i czystość jak potrafią, najczęściej językiem. Bohaterka dość sugestywnie opisuje swoją "troskę" o ciało. Kumplowi powiedziała, że książka jest obrzydliwa. Nie, obrzydliwe jest to, co ludzie potrafią robić z tym, co w nas powstaje, bo to fizjologia. O ile dłubanie w...

Przeczytałem o tej książce w jakimś zestawieniu "skandalizujących książek". Cóż, chyba za dużo w życiu widziałem i czytałem, żeby mnie to zszokowało. Bardziej zniesmaczyło, chociaż i na wybitnie naturalistycznie opisy jestem raczej odporny.
W książce zabrakło jednego - fabularnego uzasadnienia takiego języka i sensu. No bo ok, jest opowieść - krótka, bo krótka ale niech tam, zakończenie nagłe i dość niespodziewane jakby zabrakło już pomysłu a opisy się skończyły.
Mam wrażenie jakbym zagrał w demo jakiejś gry, takiej niby "skandalizującej" ale nie dokończonej. Ba, nawet porządnie nie zaczętej.

Przeczytałem o tej książce w jakimś zestawieniu "skandalizujących książek". Cóż, chyba za dużo w życiu widziałem i czytałem, żeby mnie to zszokowało. Bardziej zniesmaczyło, chociaż i na wybitnie naturalistycznie opisy jestem raczej odporny.
W książce zabrakło jednego - fabularnego uzasadnienia takiego języka i sensu. No bo ok, jest opowieść - krótka, bo krótka ale niech...

Mam wrazenie, ze autorka chciala stworzyc wspaniala uczte dla milosnikow opisow naturalistycznych, ale gdzies po drodze zdala sobie sprawe, ze wypadaloby wymyslec do tego jakas historie, glebie. Sfere, dzieki ktorej choc mala czesc czytelnikow moglaby sie utozsamic z niesforna Helen. I wymyslila, ze wszystkie te obrzydliwosci, nieczystosci i niestandardowe podejscie do higieny i zycia wyplyna z wnetrza bohaterki, skrzetnie wyhodowanego przez nieczulych rodzicow. Ksiazke generalnke czyta sie przyjemnie, jakkolwiek to brzmi, autorka ma dar do interesujacego operowania jezykiem wulgarnym i szczegolowym w opisach sytuacji obrzydliwych. Fabula troche sie nie klei, ale badzmy szczerzy - nie ona w tej ksiazce gra pierwsze skrzypce.

Mam wrazenie, ze autorka chciala stworzyc wspaniala uczte dla milosnikow opisow naturalistycznych, ale gdzies po drodze zdala sobie sprawe, ze wypadaloby wymyslec do tego jakas historie, glebie. Sfere, dzieki ktorej choc mala czesc czytelnikow moglaby sie utozsamic z niesforna Helen. I wymyslila, ze wszystkie te obrzydliwosci, nieczystosci i niestandardowe podejscie do...

Warto dotrzeć do końca, choć łatwo nie było....
Zwierzęta traktują swoje ciała z taką troską jak Helen, ludzi to obrzydza. Mnie również. Opisy czynności higienicznych są dla tych o mocnych nerwach. Miałam przerwać, bo wyobraźnia utrudniała mi czytanie, ale czułam, że musi być coś więcej niż tylko dosadnie podane fantazje Helen. I jest. Jest smutno, ale jest i nadzieja.
Warto się przełamać i przeczytać do końca

Warto dotrzeć do końca, choć łatwo nie było....
Zwierzęta traktują swoje ciała z taką troską jak Helen, ludzi to obrzydza. Mnie również. Opisy czynności higienicznych są dla tych o mocnych nerwach. Miałam przerwać, bo wyobraźnia utrudniała mi czytanie, ale czułam, że musi być coś więcej niż tylko dosadnie podane fantazje Helen. I jest. Jest smutno, ale jest i nadzieja....