Znakomity kryminał, jeden z najlepszych PRL-owskich, w którym emerytowany milicjant Siwy działając jak detektyw prywatny, wytrwale tropi przestępcę, który ukradł przestępstwo innemu; na podstawie książki powstał świetny film Janusza Majewskiego pod tym samym tytułem.

Znakomity kryminał, jeden z najlepszych PRL-owskich, w którym emerytowany milicjant Siwy działając jak detektyw prywatny, wytrwale tropi przestępcę, który ukradł przestępstwo innemu; na podstawie książki powstał świetny film Janusza Majewskiego pod tym samym tytułem.

Bardzo mi się podobała. Ale ja mam słabość do kryminałów milicyjnych, więc mogę być nieobiektywny :)

Bardzo mi się podobała. Ale ja mam słabość do kryminałów milicyjnych, więc mogę być nieobiektywny :)

"Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię" to oczywiście film, który oglądałem wiele razy z kreacją Zygmunta Hubnera w roli Siwego. Z sentymentem sięgam do tych filmowych kryminałów z lat 60-tych. Teraz sięgnąłem do pierwowzoru literackiego K.Kąkolewskiego i stwierdzam, że czyta się to tak jakby się oglądało film. Większość fabuły przeniesiono bez zmian na ekran, ale pojawiają się i różnice. Dlatego zapraszam tych, którzy znają tylko film do lektury książki.

"Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię" to oczywiście film, który oglądałem wiele razy z kreacją Zygmunta Hubnera w roli Siwego. Z sentymentem sięgam do tych filmowych kryminałów z lat 60-tych. Teraz sięgnąłem do pierwowzoru literackiego K.Kąkolewskiego i stwierdzam, że czyta się to tak jakby się oglądało film. Większość fabuły przeniesiono bez zmian na ekran, ale pojawiają się...

Dobry kryminał, taki z cyklu tej szkoły co i Sławek Borewicz. Czytałam z sentymentem.

Dobry kryminał, taki z cyklu tej szkoły co i Sławek Borewicz. Czytałam z sentymentem.

Ta powieść ma to, co najważniejsze dla większości czytelników - świetnie się ją czyta, intryguje i trzyma w napięciu od początku do końca. Film o tym samym tytule również wart uwagi.

Ta powieść ma to, co najważniejsze dla większości czytelników - świetnie się ją czyta, intryguje i trzyma w napięciu od początku do końca. Film o tym samym tytule również wart uwagi.

hmm.....takie reporterskie, hjak ktos lubi tego typu literaturę miech przeczyta...nie daje maxa, bo ja nie do końca lubiętego typu opracowania, ale ksiązka jesli chodzi o akcję jak najbardziej ciekawa...

hmm.....takie reporterskie, hjak ktos lubi tego typu literaturę miech przeczyta...nie daje maxa, bo ja nie do końca lubiętego typu opracowania, ale ksiązka jesli chodzi o akcję jak najbardziej ciekawa...

Książka nienajgorsza, ale bez szału. Nudnawa, nie czyta się z zapartym tchem. Lekka książka (choć momentami bywa bardzo męcząca),którą można, ale nie trzeba przeczytać. Czyli po prostu z której strony by nie patrzeć: przeciętna. Raczej nie sięgnę po inne książki tego Autora.

Książka nienajgorsza, ale bez szału. Nudnawa, nie czyta się z zapartym tchem. Lekka książka (choć momentami bywa bardzo męcząca),którą można, ale nie trzeba przeczytać. Czyli po prostu z której strony by nie patrzeć: przeciętna. Raczej nie sięgnę po inne książki tego Autora.

Ta niewielka książeczka to w zasadzie dwa opowiadanka kryminalno- przestępcze. Jej zaletą na pewno jest lekkość, z jaką została napisana. Całość zrobiła na mnie wrażenie dość przeciętne. „Zbrodniarz…" troszkę męczył mnie swoją formą, powiedziałabym nawet, że nastąpił tutaj pewien przerost tej formy nad treścią, poza tym pewną śmiesznością wydawało się, że Siwy- czyli prowadzący śledztwo- poprawiał niedoróbki samego siebie, jakby we właściwym czasie sfuszerował pracę, a potem ruszyły go wyrzuty sumienia czy inne ukryte motywy. Pomysł za to był dość ciekawy, szkoda że wykonanie wyszło słabo. Ponadto nie kupuję motywów Lechosława, zbyt nieprawdziwe i niemądre.

„Uderzenie" zaś to opowiadanie o grupce młodzieży próbującej wyjaśnić kradzieże w szkole. Króciutkie, naiwnie typowe dla PRL-owskich opowiadanek, ale przeczytałam szybciutko z malutkim potknięciem na irytację w przekręcaniu imion dziewcząt: ciągle tylko Krysiula i Ewula- aż próbowałam omijać je wzrokiem. Oceniam na przeciętny.

Ta niewielka książeczka to w zasadzie dwa opowiadanka kryminalno- przestępcze. Jej zaletą na pewno jest lekkość, z jaką została napisana. Całość zrobiła na mnie wrażenie dość przeciętne. „Zbrodniarz…" troszkę męczył mnie swoją formą, powiedziałabym nawet, że nastąpił tutaj pewien przerost tej formy nad treścią, poza tym pewną śmiesznością wydawało się, że Siwy- czyli...

"...Książka Kąkolewskiego to standardowy kryminał w rzadko spotykanej formie. Potrafi zaintrygować, ale jednocześnie miewa momenty zastoju, w których intryga spowalnia i nie angażuje już tak mocno i intensywnie. W kanonie powieści milicyjnej to jednak dziełko godne uwagi, wyróżniające się znikomą tendencyjnością i świeżym podejściem do śledztwa. Jeśli dodać do tego dobrą, niepozbawioną zasad moralnych sylwetkę śledczego oraz solidnie sugestywny klimat – dostajemy dobrą szkołę polskiego kryminału. Klub Srebrnego Klucza po raz kolejny zaserwował czytelnikom porządnie wysmażony kawałek powieści milicyjnej..."

Pełna opinia pod tym adresem: http://www.tramwajnr4.pl/2014/03/z-zakurzonej-poki-zagadka-ukryta-w.html

"...Książka Kąkolewskiego to standardowy kryminał w rzadko spotykanej formie. Potrafi zaintrygować, ale jednocześnie miewa momenty zastoju, w których intryga spowalnia i nie angażuje już tak mocno i intensywnie. W kanonie powieści milicyjnej to jednak dziełko godne uwagi, wyróżniające się znikomą tendencyjnością i świeżym podejściem do śledztwa. Jeśli dodać do tego dobrą,...

Bohaterem powieści kryminalnej „Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię” jest schorowany kapitan „Siwy.” Funkcjonariusz Komendy Głównej Milicji, mający za sobą dwa zawały, w związku z bardzo złym stanem zdrowia przechodzi na emeryturę. Nie dany jest mu jednak wyjazd do uzdrowiska w Ciechocinku celem podreperowania nadwątlonego serca. Milicjant za punkt honoru stawia sobie wyjaśnienie do końca sprawy rabunku 400 tysięcy złotych, którą zajmował się przed odejściem z pracy.

Więcej na:
http://ksiazkiprzygodowe.blogspot.com/2013/10/zbrodniarz-ktory-ukrad-zbrodnie.html

Bohaterem powieści kryminalnej „Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię” jest schorowany kapitan „Siwy.” Funkcjonariusz Komendy Głównej Milicji, mający za sobą dwa zawały, w związku z bardzo złym stanem zdrowia przechodzi na emeryturę. Nie dany jest mu jednak wyjazd do uzdrowiska w Ciechocinku celem podreperowania nadwątlonego serca. Milicjant za punkt honoru stawia sobie...