O tym się nie mówi

Sięgnęłam po tą książkę, gdyż bardzo podobała mi się inna książka autorki. Opis z tyłu również okazał się zachęcający. Niestety, ale po dojściu do jakiejś 80 strony odpuściłam sobie dalsze czytanie. Całość po prostu mi się nie kleiła. Czytało mi się ją wyjątkowo opornie, a przy tym strasznie mnie nużyła.

Sięgnęłam po tą książkę, gdyż bardzo podobała mi się inna książka autorki. Opis z tyłu również okazał się zachęcający. Niestety, ale po dojściu do jakiejś 80 strony odpuściłam sobie dalsze czytanie. Całość po prostu mi się nie kleiła. Czytało mi się ją wyjątkowo opornie, a przy tym strasznie mnie nużyła.

Wybitna

Wybitna

Przyjaźń zawiązana na oddziele psychiatrycznym miedzy pacjentką uzależnioną od alkoholu i... uzależnioną od schematów, liczenia kroków, sterylnej czystości, nieustannego porządkowania rzeczy wokół siebie. Obie walczą o siebie, o samodzielne życie poza szpitalem,o umiejętność przebywania z ludźmi, o wolność. ( 78 / 52 )

Przyjaźń zawiązana na oddziele psychiatrycznym miedzy pacjentką uzależnioną od alkoholu i... uzależnioną od schematów, liczenia kroków, sterylnej czystości, nieustannego porządkowania rzeczy wokół siebie. Obie walczą o siebie, o samodzielne życie poza szpitalem,o umiejętność przebywania z ludźmi, o wolność. ( 78 / 52 )

Wciągająca, poruszająca opowieść o zwykłych ludziach, których spotyka nieszczęście, o którym faktycznie się nie mówi.

Wciągająca, poruszająca opowieść o zwykłych ludziach, których spotyka nieszczęście, o którym faktycznie się nie mówi.

O TYM się nie mówi....to jest prawda...a o czym? Choćby o problemach.
Kaja Platowska poruszyła ten trudny temat związany z chorobami psychicznymi. Ja na szczęście uświadomiłam sobie, że nie jest ze mną tak źle, ale wiem też jak trzeba na siebie uważać, żeby nie zwariować. Mimo powagi sytuacji przedstawionej w książce autorka przedstawiła historię w sposób prosty i jasny. Oszczędziła mi, czytelnikowi nużących i przygnębiających scen, a wręcz wtrąciła wiele pogodnych sytuacji. Wesołe rozmowy pacjentów, poprzez lekarzy i ochroniarzy. Nawet jedna z bohaterek, Izabela poprzez żarty, uśmiech, ironię, sarkazm i udzielanie się towarzysko próbowała zatuszować wszystko to co złe. Pozytywnie przedstawiła również szpital psychiatryczny, jako sterylne miejsce, które naprawdę pomaga innym.
Przeczytałam, przeżyłam i wszyłam z tego cało....teraz Wasza kolej! :)

O TYM się nie mówi....to jest prawda...a o czym? Choćby o problemach.
Kaja Platowska poruszyła ten trudny temat związany z chorobami psychicznymi. Ja na szczęście uświadomiłam sobie, że nie jest ze mną tak źle, ale wiem też jak trzeba na siebie uważać, żeby nie zwariować. Mimo powagi sytuacji przedstawionej w książce autorka przedstawiła historię w sposób prosty i jasny....

Kaja Platowska sprytnie nadała swojej książce tytuł „O tym się nie mówi". Rzeczywistość szpitali/oddziałów psychiatrycznych nie dotyczy przecież ludzi normalnie funkcjonujących. Kto żyjący spokojnie chciałby zawracać sobie głowę tymi, którzy mają problemy psychiczne, nałogowo piją, są ofiarą czy mają manię liczenia i natrętnego porządkowania rzeczy?
Czy cokolwiek w życiu jest proste? Czy po przejściu terapii wyjście ze szpitala jest proste? Czy o tym się mówi, monitoruje, utrzymuje kontakt z pacjentem, żeby sprawdzić, czy i jak sobie poradził? Trzeba dużo siły, podjęcia milowych kroków, żeby znowu żyć. A o tym społeczeństwo polskie milczy, nie radzi sobie, pomija jak mało istotny fakt.

Kaja Platowska sprytnie nadała swojej książce tytuł „O tym się nie mówi". Rzeczywistość szpitali/oddziałów psychiatrycznych nie dotyczy przecież ludzi normalnie funkcjonujących. Kto żyjący spokojnie chciałby zawracać sobie głowę tymi, którzy mają problemy psychiczne, nałogowo piją, są ofiarą czy mają manię liczenia i natrętnego porządkowania rzeczy?
Czy cokolwiek w życiu...

Kaja Platowska w "O tym się nie mówi" opowiada nie tylko o tym, czego się nie mówi, ale i o tym, czego najczęściej nawet się nie wie. Odrobina humoru wpleciona w piekielnie trudną, szpitalną rzeczywistość i ciekawie zbudowanych postaci sprawiają, że czyta się jednym tchem. Jak zwykle lekkie pióro autorki daje czystą przyjemność z lektury.

Kaja Platowska w "O tym się nie mówi" opowiada nie tylko o tym, czego się nie mówi, ale i o tym, czego najczęściej nawet się nie wie. Odrobina humoru wpleciona w piekielnie trudną, szpitalną rzeczywistość i ciekawie zbudowanych postaci sprawiają, że czyta się jednym tchem. Jak zwykle lekkie pióro autorki daje czystą przyjemność z lektury.

Jeśli macie przesyt literaturą poradnikową, popularnonaukową (albo po prostu nie lubicie poradników),ale interesuje Was świat ludzkich przeżyć, to książka O tym się nie mówi może być interesującą propozycją. Forma powieści sprawia, że czyta się szybko, niecierpliwie przewracając kartki. Ja łyknęłam w czasie dwóch posiedzeń.
Akcja toczy się wokół dwóch bohaterek, Izy i Hani, pacjentek szpitala psychiatrycznego. Wraz z nimi poznajemy innych pacjentów i ich, jakże bogate, światy. Wchodząc w obszar diagnozy, możemy nazwać Izę alkoholiczką, a Hanię określić jako osobę cierpiącą na nerwicę natręctw. Gdybyśmy na tym poprzestali, byłyby to jednak tylko etykietki. Kaja Pla-towska unika owych etykietek, większość bohaterów poznajemy bez przypisanych im w hi-storii choroby rozpoznań. Patrzymy na nich oczami głównych bohaterek. Siłą rzeczy patrzy-my bardziej po ludzku. I bardzo dobrze! Mnie się ten sposób narracji bardzo podobała, prze-mawiał do mojej wyobraźni. Czytając, widziałam ludzi, a nie „choroby”. A książka choć, jak to powieść, z natury jest fikcyjna, jest bardzo realistyczna psychologicznie.
Szczególnie pierwsza część opowieści była dla mnie bardzo przekonująca i, jak po-wiedziałam, realistyczna. W końcowych rozdziałach, cóż, zabrakło mi jakiś 100 stron na do-prowadzanie do finału, jaki proponuje autorka. Tutaj tej szczegółowości, wręcz skrupulatności w przedstawieniu procesów psychicznych toczących się w bohaterkach, mi brakowało. Miałam poczucie pewnego spłycenia czy może niedopowiedzenia. Ale może sama mam sobie co nieco dopowiedzieć?
powyższy teks to fragment recenzji z bloga: http://ksiazkapsychologiczna.blogspot.com/

Jeśli macie przesyt literaturą poradnikową, popularnonaukową (albo po prostu nie lubicie poradników),ale interesuje Was świat ludzkich przeżyć, to książka O tym się nie mówi może być interesującą propozycją. Forma powieści sprawia, że czyta się szybko, niecierpliwie przewracając kartki. Ja łyknęłam w czasie dwóch posiedzeń.
Akcja toczy się wokół dwóch bohaterek, Izy i...

"Wciąż istnieją wśród nas tematy trudne i wstydliwe. Tabu, które budzi przerażenie, pogardę lub śmiech. Mimo iż stopniowo otwieramy się na rozmowę o zdrowiu psychicznym, to najczęściej nie chcemy mieć z tym nic wspólnego. Boimy się tego, co odmienne."

Czym różni się szpital psychiatryczny od zwykłego szpitala? Oprócz czarnego PR-u i stereotypach tkwiących głęboko w naszych głowach- niczym. I tu, i tu trafiają ludzie poszukujący pomocy, którzy nie potrafią poradzić sobie z własnymi traumami. Tyle że w pierwszym problem dotyczy duszy i umysłu, a w drugim ciała.
To samo spojrzenie na zagadnienie przedstawiła Kaja Platowska w swojej książce "O tym się nie mówi".

"Czemu ludzie się tu znaleźli?Co takiego zdarzyło się w ich życiu, że teraz muszą tu być? Czy traumatyczne przeżycia, czy niezależna od nich choroba? Czy ktoś ich w ogóle rozumie? Czy da się im pomóc?"

Główne bohaterki tej książki Izabelę i Hanię dręczą problemy emocjonalne, z którymi trudno im żyć w społeczeństwie. Czują się w nim wyobcowane, czują że nie pasują, i że nie mają prawa żyć wśród ludzi zdrowych, być szczęśliwe. Izabela próbuje porzucić nałóg alkoholowy, ale nie jest to łatwe gdy napoje procentowe są lekarstwem na ból fizyczny i psychiczny. Hania boryka się z chorobą zwaną zaburzenia obsesyjno- kompulsyjne ZOK in. nerwica natręctw. Jej umysł w chwili napięcia, stresu, niepewności wymusza na niej liczenie i powtarzalność czynności, wszystkie wykonywane wielokrotnością liczby 5. To ją uspokaja, to daje jej złudne poczucie kontroli. Te dwie kobiety dzieli tak wiele ale jak się okazuje wiele też łączy. Choć wydaje się to niemożliwe, Izabela i Hania zaprzyjaźniają się, a ich relacje w dużej mierze przyczyniają się do uskutecznienia terapii, której zostały poddane.

"Czasem prawdziwą wagę ciężaru odczuwa się dopiero wtedy, gdy się go zrzuci."

Książka jest swoistym przewodnikiem po zwykłej codzienności pewnego szpitala psychiatrycznego. Często czas w nim płynie leniwie i nuda wyziera z każdego kąta ale zdarzają się dni kiedy wszystko staje na głowie, a nadpobudliwe jednostki zwracają na siebie całą uwagę. Tak jak i na oddziałach zwykłych szpitali, tak i tu pacjenci mają swoje obowiązki i przywileje. Pilnują porządku, dbają o czystość, uczestniczą w zajęciach sportowych i terapeutycznych. Za postępy w leczeniu przyznawane są im przepustki czy wyjścia "na miasto". Chorzy narzekają też na wyżywienie, wyczekują odwiedzin, spotykają się na palarni by omówić wydarzenia dnia lub beztrosko poplotkować, pośmiać się i poczuć się częścią jakiejś społeczności. Jednak gdy nadchodzi wieczór i cisza nocna, podstępem skrada się samotność i poczucie wyobcowania. Nieufność do metod leczniczych stosowanych przez lekarzy ale i strach przed życiem na zewnątrz, w świecie pełnym pułapek jest barierą, przeszkodą do całkowitej rekonwalescencji. Dlatego do każdego pacjenta należy podejść indywidualnie, zrozumieć jego strach, obawy i znaleźć odpowiednie narzędzia by mu pomóc. Bo w szpitalu psychiatrycznym problemy i ludzie nie znikają. Tam otrzymują dokładnie taką terapię, jaka jest im potrzebna.

Bardzo podobała mi się książka Kaji Platowskiej. Oswaja czytelnika z innością, wyzwala tolerancję i zastępuje stereotypy rzetelną wiedzą, analizą sytuacji. Moim zdaniem autorka doskonale przedstawiła jednostki chorobowe Izabeli i Hani. Udało jej się przy okazji wzbudzić we mnie nie litość ale szczere współczucie do osób w ten sposób poszkodowanych przez los. Podczas lektury książki kibicowałam pacjentom szpitala w ich wychodzeniu na prostą i cieszyłam się kiedy wracali do domu pełni obaw ale i radości, szczęścia, nowych wyzwań, planujących i organizujących na nowo własne życie.

Razem z Kają łammy tabu, rozmawiajmy o zdrowiu psychicznym, o niepełnosprawności umysłowej. Pobyt w szpitalu, problemy psychiatryczne nie może piętnować i ostatecznie, raz na zawsze definiować człowieka. Dlatego nie bójmy się okazać swojego zainteresowania, współczucia, pomocy.


aleksandrowemysli.blogspot.com

"Wciąż istnieją wśród nas tematy trudne i wstydliwe. Tabu, które budzi przerażenie, pogardę lub śmiech. Mimo iż stopniowo otwieramy się na rozmowę o zdrowiu psychicznym, to najczęściej nie chcemy mieć z tym nic wspólnego. Boimy się tego, co odmienne."

Czym różni się szpital psychiatryczny od zwykłego szpitala? Oprócz czarnego PR-u i stereotypach tkwiących głęboko w naszych...

Mamy szpital psychiatryczny wypełniony ludźmi z różnymi problemami, a wśród nich dwie kobiety. Pierwsza z nich - Izabela - uzależniona jest od alkoholu. Pociąg do niego sprawia, że jej życie powoli zaczyna się sypać. To, co do tej pory można było rozwiązać przy odrobinie chęci teraz wydaje się nie do poskładania. Iza jest chaotyczna, niezorganizowana i mocno zagubiona.

Hanna zaś jest jej przeciwieństwem. Cierpiąca na zaburzenia maniakalne kobieta by móc funkcjonować potrzebuje określonego planu, idealnego porządku i harmonii. Jedna rzecz pozostawiona nie na miejscu sprawia, że jej spokój ulatuje, a na jego miejsce pojawia się niewytłumaczalny lęk. Co za tym idzie - życie w jednym pokoju z Izabelą stanowi dla niej nie lada wyzwanie.

Pani Kaja wprowadza nas w świat tych dwóch kobiet, pozwala je poznać, zagłębić się w ich historię. Cofamy się do momentu, w którym ich problemy się zaczęły i stopniowo idziemy dalej.

Kaja Platowska podjęła się bardzo ciekawego tematu, który niestety mam wrażenie pozostawiła trochę nierozwinięty. Czytam historię, która ma wielki potencjał, a w pewnych momentach czuję... nudę, po prostu. Są w tej książce chwile stanowiące zwyczajne lanie wody i kwestie błądzące i powtarzane w kółko, co moim zdaniem można by pominąć i zastąpić czymś, czego jeszcze nie wiemy.

cała recenzja na: www.ksiazkowy-zawrot.blogspot.com

Mamy szpital psychiatryczny wypełniony ludźmi z różnymi problemami, a wśród nich dwie kobiety. Pierwsza z nich - Izabela - uzależniona jest od alkoholu. Pociąg do niego sprawia, że jej życie powoli zaczyna się sypać. To, co do tej pory można było rozwiązać przy odrobinie chęci teraz wydaje się nie do poskładania. Iza jest chaotyczna, niezorganizowana i mocno zagubiona....