Kardynał Wolsey dostał się do wysokiej pozycji i potrafi wpływać na decyzje króla. Doprowadza do śmierci Buckighama i knuje przeciwko królowej.

Henryk prawdopodobnie znudził się Katarzyną i wolał młodszą Annę Bullen. Dlatego chciał się rozwieść z Katarzyną, a nie z powodu, że była ona kiedyś żoną jego brata.

Kiedy Katarzyna jest już po rozwodzie, towarzyszą jej Patience i Griffith. To są postacie symboliczne zapewne. Wielokrotnie powtarza się w wypowiedziach różnych osób słowo "cierpliwość". Patience, jako towarzyszka Katarzyny, oznacza, że ona znosi swoje cierpienie z cierpliwością. Griffith możliwe, że pochodzi od słowa "grief" (żałość),chociaż nie wiem czy to nie jest już nadinterpretacja. Katarzyna mówi: "Zbliż się, Pacyjencjo, posadź mię niżej. Wnet się trud twój skończy." W polskim tłumaczeniu "Pacyjencja" traci swoje pierwotne znaczenie. Dosłownie mogłoby to być tak przetłumaczone: "Cierpliwości, bądź przy mnie wciąż, posadź mię niżej: [tu może metaforycznie chodzi o pokorę?] już nie będę cię długo trudzić."

Najlepsze fragmenty to ostatnia wypowiedź Wolseya i błogosławieństwo Cranmera dla Elżbiety. W wypowiedzi Cranmera jest wiele biblijnych odniesień, np. porównanie Elżbiety do bogatej królowej Saby, która rozmawiała z królem Salomonem, a następca Elżbiety został porównany do cedrów górskich (cedry Libanu to motyw wielokrotnie pojawiający się w Biblii). Cranmer także zapowiedział o Elżbiecie, że będzie ona uwielbiana i będzie wzbudzać strach.

Kardynał Wolsey dostał się do wysokiej pozycji i potrafi wpływać na decyzje króla. Doprowadza do śmierci Buckighama i knuje przeciwko królowej.

Henryk prawdopodobnie znudził się Katarzyną i wolał młodszą Annę Bullen. Dlatego chciał się rozwieść z Katarzyną, a nie z powodu, że była ona kiedyś żoną jego brata.

Kiedy Katarzyna jest już po rozwodzie, towarzyszą jej Patience...

Kolejna przyjemna kronika Williama Szekspira. Czyta się ją przyjemniej niż np. Ryszarda II i Ryszarda III, bo postaci i intryg jest o niebo mniej. Przyczepić się mogę jedynie do tego, że Henryk VIII jest przedstawiony zbytnio neutralnie. Nie czuć jego szaleństwa i megalomanii. Ale tak poza tym, kronika udana :)

Kolejna przyjemna kronika Williama Szekspira. Czyta się ją przyjemniej niż np. Ryszarda II i Ryszarda III, bo postaci i intryg jest o niebo mniej. Przyczepić się mogę jedynie do tego, że Henryk VIII jest przedstawiony zbytnio neutralnie. Nie czuć jego szaleństwa i megalomanii. Ale tak poza tym, kronika udana :)

Postać Henryka VIII jest jedną z ciekawszych w dziejach Anglii, dlatego też sięgnęłam po tę lekturę. Szekspir opisał relacje panujące na dworze między najważniejszymi wówczas ludźmi. Styl jest bardzo patetyczny, ale nie jest to drażniące. Książkę czyta się dobrze, może być ona uzupełnieniem wiedzy na temat historii z tamtego okresu.

Postać Henryka VIII jest jedną z ciekawszych w dziejach Anglii, dlatego też sięgnęłam po tę lekturę. Szekspir opisał relacje panujące na dworze między najważniejszymi wówczas ludźmi. Styl jest bardzo patetyczny, ale nie jest to drażniące. Książkę czyta się dobrze, może być ona uzupełnieniem wiedzy na temat historii z tamtego okresu.