🔥 Recenzja w ramach #booktour2023 z książką Ogar Boga 🔥
Sięgacie po książki z gatunku fantasy? Macie swoje ulubione magiczne stworzenia, o których lubicie czytać?
Ogar Boga Popiół i piach jest pierwszym tomem cyklu. I muszę powiedzieć jedno. Kocham takie historie - wciągające od pierwszej strony, pełne magii.
Kira Santiago jest hybrydą, która nie tylko posiada cięty język, ale z nie mniejszą precyzją posługuje się naostrzoną stalą.
Jest seksowna i niebezpieczna, a dodatkowo stanowi najsilniejsze ogniwo w łańcuchu pokarmowym.
Gdy w mieście, nad którym sprawuje pieczę, pojawiają się kłopoty z nowonarodzonymi wampirami oraz nadmierną ilością zgonów wśród ludzi Kira zwołuje swoich dawnych towarzyszy broni.
Polowanie na Mistrza czas zacząć....
Jednak na scenie pojawia się ktoś o wiele groźniejszy od niej. A to zmieni układ sił.
Uwielbiam powieści, gdzie znajdziemy mnóstwo magicznych stworzeń. W tej historii mamy nie tylko zmiennokształtnych i wampiry, ale również wróżki, elfy, a nawet nekromantę.
Kira jest takim typem bohaterki, jaką lubię najbardziej. Silna, pyskata, odważna i niebezpieczna. Jedno trzeba przyznać - z nią nie można się nudzić.
Książkę czyta się bardzo szybko, a bohaterowie są dobrze wykreowani. Sama historia pochłonęła mnie do tego stopnia, że nie miałam ochoty się z nią rozstać. Dobrze, że drugi tom również jest dostępny, więc z przyjemnością będę mogła kontynuować czytanie i przekonać się, jakie będą dalsze losy Kiry i jej przyjaciół.
Wszystkim fanom fantastyki gorąco polecam tą historię.

🔥 Recenzja w ramach #booktour2023 z książką Ogar Boga 🔥
Sięgacie po książki z gatunku fantasy? Macie swoje ulubione magiczne stworzenia, o których lubicie czytać?
Ogar Boga Popiół i piach jest pierwszym tomem cyklu. I muszę powiedzieć jedno. Kocham takie historie - wciągające od pierwszej strony, pełne magii.
Kira Santiago jest hybrydą, która nie tylko posiada cięty język,...

Kira jest łowczynią, która potrafi posługiwać się naostrzoną strzałą zwinnie i szybko. Łowczyni jest tajemniczą hybrydą, która jest znana obu gatunkom, zarówno wilkołakom, jak i wampirom. A nie od dziś wiadomo, że te dwa gatunki to odwieczni wrogowie, jednoczenie drzemie w niej Bestia, która czasami się odzywa i wyraża swoje niezadowolenie z zaistniałych sytuacji.

Kiedy w mieście pojawiają się nowonarodzone wampiry, które mordują ludzi, Kira zwołuje swoich towarzyszy broni, choć zazwyczaj pracuje sama, aby zapolować na tego, który stwarza nowe wampiry. Kobieta nie wie jednak, że w pobliżu czai się ktoś silniejszy od niej.

Książka jest ciekawie napisana, wciąga od pierwszych stron i nie chce się od niej odrywać. Ale jednocześnie białe kartki sprawiają, że książka jest ciężka i musiałam ją odkładać, bo męczyły mi się ręce szybko 🙈.

Kira jest łowczynią, która potrafi posługiwać się naostrzoną strzałą zwinnie i szybko. Łowczyni jest tajemniczą hybrydą, która jest znana obu gatunkom, zarówno wilkołakom, jak i wampirom. A nie od dziś wiadomo, że te dwa gatunki to odwieczni wrogowie, jednoczenie drzemie w niej Bestia, która czasami się odzywa i wyraża swoje niezadowolenie z zaistniałych sytuacji.

Kiedy w...

Recenzja
Ogar Boga. Popiół i piach
Anna Gręda
Fantastyka
Tom 1

Poznajemy Kirę w dwóch częściach prologu. W tej pierwszej poznajemy jak się dostała do miejsca, w którym obecnie jest, a druga część tego prologu wprowadza nas w sytuację, jaka to wszystko rozpoczęła.

A rozpoczyna się jak to zwykły dzień, zlecenie od wampirzyca, która pragnie by Kira zajęła się stwórcą wampirów, które świeżo co przemienione atakują ludzi i zostawiają wiele brudu za sobą.

A atakują, ponieważ stwórca nie zadbał o ich bezpieczeństwo jak i nie zapewnił im pożywienia.

Warto pamiętać, że pobliska Chmara jest zdania, że nic nie wie i nie wiedziała.

Pierwszy raz jak Autorka mi wspomniała, że są tam również wampiry byłam chętna do jej przeczytania, oj bardzo chętna. Lecz to nawet nie ułamek tego co czułam, gdy nie mogłam się oderwać od czytania.

Styl pisania jest przyjemny, wciągający, angażujący przez co czyta się szybko i chce się szybciej kończyć, aby zacząć tom 2..

Zakończenie było bardzo zaskakujące, ale sprawiało, że musiał*ś sięgnąć po kontynuacje. Autorka ucina akcję w połowie. Przez co można zastanowić się co się wydarzyło i prawdziwie po oburzać jak można tak zostawić czytelnika.

Bohaterowie, czyli wróżka, czarodziej, wampir, tajemniczy osobnik, tajemniczy osobnik v2 - przybywają, aby pomóc głównej bohaterce rozwiązać zagadkę i wesprzeć ją. Główna bohaterka Kira jest uparta, dominująca do kwadratu, nieustępliwa, zabójcza.

Natomiast otoczenie uważa ją za potwora, który zabija dla własnej przyjemności. Kira zmienia się i zdaje sobie z tego sprawę.

W książce jest zmienna narracja, pierwsze skrzypce prowadzi Kira, ale możemy poznać Punkt widzenia innych bohaterów.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego jak się płynnie czyta, jak obrazowo jest opisana książka, a raczej wydarzenia w jej zawarte. Napięcie sięga zenitu. Ta książka to strony cudowności, wszystkiego co kocham w fantastyce.

Porusza tematy : przyjaźni, zaufania, uczuć i człowieczeństwa, i wielu innych.

Recenzja
Ogar Boga. Popiół i piach
Anna Gręda
Fantastyka
Tom 1

Poznajemy Kirę w dwóch częściach prologu. W tej pierwszej poznajemy jak się dostała do miejsca, w którym obecnie jest, a druga część tego prologu wprowadza nas w sytuację, jaka to wszystko rozpoczęła.

A rozpoczyna się jak to zwykły dzień, zlecenie od wampirzyca, która pragnie by Kira zajęła się stwórcą...

Pomysł być może ciekawy, ale napisana beznadziejnie. Autorka nie umie zaznaczyć i utrzymać emocjonalnego poziomu danej sceny, używa niedopasowanych do sytuacji określeń, co całkowicie wybija z rytmu, czytelnik po prostu nie wie, jak właściwie czują się w danej chwili postacie - czy są zdenerwowane, czy spokojne, czy nastawione do siebie przychylnie, czy wrogo... Np. opis sceny, gdy główna bohaterka gdzieś idzie - nic się nie dzieje złego, idzie spokojnie, nie spieszy się, nikt jej nie goni, z niczym nie walczy, i nagle, gdy dociera na miejsce "wpadłam do środka jak huragan". Czemu?! I gdyby to był jednostkowy przypadek, to można by to pominąć, ale tak jest praktycznie cały czas, i człowiek zamiast śledzić akcję, to wraca trzy zdania wcześniej, bo może coś mu umknęło, i ona faktycznie miała powód, żeby wpadać jak huragan? Ale nie, nie miała. Więc taki zgrzyt na zgrzycie. Poza tym opisy wyglądu postaci jak i ich emocji są na poziomie fanfika pisanego przez piętnastolatkę, taka jest mniej więcej głębia i zmienność uczuć - bardzo męczące na dłuższą metę, jeśli się nie jest piętnastolatką. Dialogi niedobre. Bardzo niedobre dialogi są. Ciągną się jak guma w majtach, bo między poszczególnymi kwestiami napchane jest za każdym razem pełno westchnień, przewracania oczami, odczuwania mocy, blednięcia, czerwienienia, spinania całego ciała i innych objawów, które mają sugerować emocje, tylko ciągle nie wiadomo jakie dokładnie, więc zamętu ciąg dalszy, a rozmowa nie wiadomo o czym, bo po czterech stronach westchnień i rzucania stanowczych spojrzeń spod długich rzęs nadal nie wyszliśmy poza powitanie i pytanie "co tu robisz". Jestem bardzo rozczarowana, bo blurb był obiecujący. Typowy przykład książki słabej językowo, przez którą się brnie jak przez bagno i nawet, jeśli człowieka nawet ciekawi fabuła, to docieranie do każdego skrawka sensownej akcji przez strony pełne waty nie jest warte wysiłku.

Pomysł być może ciekawy, ale napisana beznadziejnie. Autorka nie umie zaznaczyć i utrzymać emocjonalnego poziomu danej sceny, używa niedopasowanych do sytuacji określeń, co całkowicie wybija z rytmu, czytelnik po prostu nie wie, jak właściwie czują się w danej chwili postacie - czy są zdenerwowane, czy spokojne, czy nastawione do siebie przychylnie, czy wrogo... Np. opis...

Bardzo dobra powieść urban fantasy dla młodzieży. Kira jest wyjątkowym stworzeniem, hybrydą wampira i wilkołaka. Wykluczona z obu społeczności, razem ze swoimi przyjaciółmi, magiem, łowcą i wróżką, wampirem i demonem (cóż za różnorodne towarzystwo:) stara się rozwikłać niebezpieczną sprawę krwiożerczych, nowonarodzonych wampirów. Powieść jest wciągająca i interesująca. Z przyjemnością sięgnę po dalszy ciąg.
Mam tylko za złe wydawnictwu dopuszczenie powieści do druku z rażącymi błędami ortograficznymi.

Bardzo dobra powieść urban fantasy dla młodzieży. Kira jest wyjątkowym stworzeniem, hybrydą wampira i wilkołaka. Wykluczona z obu społeczności, razem ze swoimi przyjaciółmi, magiem, łowcą i wróżką, wampirem i demonem (cóż za różnorodne towarzystwo:) stara się rozwikłać niebezpieczną sprawę krwiożerczych, nowonarodzonych wampirów. Powieść jest wciągająca i interesująca. Z...

O „Ogarze Boga” można powiedzieć jedno, z pewnością nie jest to zbyt wymagająca lektura. Nie wymaga zaangażowania ani intelektualnego (czego zresztą wcale się nie spodziewałam, ani nie chciałam) ani niestety emocjonalnego. Styl jest lekki i prosty – czasami zbyt prosty, i teoretycznie czyta się szybko. Teoretycznie, bowiem podczas lektury wynudziłam się tak, że czas ciągnął się w nieskończoność. O czy jest książka?
Fabułę rozpoczyna opis wędrówki tytułowej wilczycy (to ona jest owym Ogarem Boga),która postanawia porzucić życie w głuszy i wrócić na łono cywilizacji. Następnie historia przeskakuje kilka lat w przód, i nasza wilczyca – Kira, jest już dobrze zadomowioną obywatelką niewielkiego miasta. Na co dzień prowadzi zajęcia w centrum sportu, a od czasu do czasu, gdy sytuacja tego wymaga angażuje się w polowania na istoty nadnaturalne, które zagrażają spokojnej koegzystencji bardzo różnorodnej społeczności. Gdy wampir o imieniu Amelia zwraca się do niej o pomoc w polowaniu na młodych przedstawicieli swojego gatunku, którzy zabijają ludzi, Kira angażuje kilku przyjaciół (o różnych umiejętnościach) i zaczyna prowadzić śledztwo, by wytropić „stwórcę” niebezpiecznych istot.
Trudno jest ocenić tę książkę. Nie mam jej do zarzucenia nic, prócz faktu, że jest nieciekawa. Nie znalazłam w całej opowieści niczego innowacyjnego lub niezwykłego. Wilkołaki, wampiry, czarodzieje a nawet demony – wszyscy opisani i przedstawieni według typowych powszechnych stereotypów. Postacie, fabuła, świat przedstawiony – wszystko to już gdzieś było. Jedynym wyjątkiem jest główna bohaterką, którą autorka tak bardzo stara się przedstawić jako wyjątkową, że osiąga tym odwrotny skutek. Wszystko w Kirze jest niezwykłe (dwukolorowe oczy i odcień włosów to tylko początek),a ona sama wydaje się raczej arogancka i bezczelna, niż silna i niezależna. Ale może to tylko moje odczucie, bo nie lubię tego typu postaci.
Jak już wspominałam książka jest częścią cyklu – nie uważałabym tego za wadę – jeśli komuś się podobało, niech czyta dalej, gdyby nie prosty fakt, że fabuła pierwszego tomu po prostu się urywa, nie serwując nam żadnego, nawet cząstkowego rozwiązania. No cóż, wygląda na to, że ja w tym stanie zawieszenia już pozostanę, uważam bowiem, że kolejne wymęczone godziny z lekturą nie są warte tej wiedzy (choć życzę autorce jak najlepiej i mam nadzieję, że jej kolejne książki będą coraz lepsze).

O „Ogarze Boga” można powiedzieć jedno, z pewnością nie jest to zbyt wymagająca lektura. Nie wymaga zaangażowania ani intelektualnego (czego zresztą wcale się nie spodziewałam, ani nie chciałam) ani niestety emocjonalnego. Styl jest lekki i prosty – czasami zbyt prosty, i teoretycznie czyta się szybko. Teoretycznie, bowiem podczas lektury wynudziłam się tak, że czas ciągnął...

Książka bardzo mi się podobała :) Historia Kiry Santiago bardzo mnie wciągnęła. Bohaterka jest dokładnie taka jakie lubię silna, o ciętym języku. Było parę błędów językowych, ale ja nie zwracam na to uwagi, dla mnie najważniejsze, żeby w książce coś się działo i nie była nudna a ta pozycja spełniła najważniejsze punkty ;) Na pewno sięgnę po kolejne części.

Książka bardzo mi się podobała :) Historia Kiry Santiago bardzo mnie wciągnęła. Bohaterka jest dokładnie taka jakie lubię silna, o ciętym języku. Było parę błędów językowych, ale ja nie zwracam na to uwagi, dla mnie najważniejsze, żeby w książce coś się działo i nie była nudna a ta pozycja spełniła najważniejsze punkty ;) Na pewno sięgnę po kolejne części.

Podsumowując. Uważam, że Popiół piach jest bardzo ciekawym wstępem do trylogii i spodoba się fanom fantastyki. Jak wiecie, nie przepadam za polskimi autorami, ale Anna Gręda poradziła sobie bardzo dobrze, tworząc ciekawą, a przede wszystkim wciągającą opowieść. Wydaje się być z gatunku typowej fantastyki, jednak na każdym kroku coś nas zaskakuje. Dlatego lubię ten gatunek – to właśnie w nim najczęściej można znaleźć miłe zaskoczenia. Popiół i piach jest jednym z nich. Jeśli szukacie czegoś nowego, to naprawdę polecam wam tę powieść. Mam nadzieję, że kontynuacja będzie jeszcze lepsza.


http://boook-reviews.blogspot.com/2016/07/anna-greda-popiol-i-piach.html

Podsumowując. Uważam, że Popiół piach jest bardzo ciekawym wstępem do trylogii i spodoba się fanom fantastyki. Jak wiecie, nie przepadam za polskimi autorami, ale Anna Gręda poradziła sobie bardzo dobrze, tworząc ciekawą, a przede wszystkim wciągającą opowieść. Wydaje się być z gatunku typowej fantastyki, jednak na każdym kroku coś nas zaskakuje. Dlatego lubię ten gatunek...

oja ocena

„Ogar Boga” to historia niezwykłej hybryty, ostrej jak stal i zabójczej niczym jad jadowitej żmiji. Piękna, tajemnicza i niezwykle niebezpieczna. Taka jest właśnie Kira Santiago. Wierzcie albo nie, ale ta kobieta wie jak skutecznie używać swoich pazurów. Strzeżcie się wrogowie, bo jej zemsta mroczniejsza jest od najciemniejszej z nocy.

Powiem szczerze, że polubiłam bardzo postać Kiry. Jest ona bardzo kreatywna, barwna i pomysłowa. Legandarny Ogar – pół wilkołak, pół wampir. Zbutowna, pyskata i taka wilczo piękna. mmmm… Uwielbiam jej wilczego ducha, który nadaje jej ludzkiemu odbiciu, nutki naturalnej dzikości.

Powiem krótko, postać Kiry jest genialna. Nareszcie pojawiło się coś świeżego w świecie nadprzyrodzonych istot i to mi się podoba!

Kolejny plus, należy się książce za umieszczenie w niej wątku kryminalnego. Można by rzecz: słodka wisienka na mrocznym torcie niezgody. Tajemnicze zabójstwa, spiski, niebezpieczny snajper… Wszystko to nadaje historii dynamizmu i nutki tajemniczości.

Jedynym minusem książki jest jej lekko ociężała fabuła. Czytając historię Kiry, miałam czasem wrażenie, że akcja jest zbyt powolna. Za dużo było opisów sytuacji, a za mało dynamicznej akcji.

Nie będę ukrywać, że czekałam na jakieś wielkie bum!

Na jakiś wulkan zakazanych uczuć lub mega ostrą walkę, która odmieni losy wszystkich istot nadprzyrodzonych.

Myślałam sobie tak…

No dobra, mamy grupę różnych istot nadprzyrodzonych. Mimo wzajemnej niechęci, postanowili jednak współpracować razem z Kirą. Każdy z nich ma ogromną moc, która może pochłonąć świat w totalnym chaosie. Taka śmietanka istot i to jeszcze pod przewodnictwem Kiry, powinna rozpędzać zadyme na całego. Niestety…

Wielkiego bum nie było. Coś niby miało wybuchnąć, ale niestety gwałtownie zgasło. Jestem pewna, że autorka zostawiła moje wielkie bum, na rzecz drugiego tomu. A szkoda, bo pierwszy tom aż krzyczał „zróbmy rozrube stulecia” :)

Książkę polecam wszystkim tym, którzy kochają świat istot nadprzyrodzonych. Wilkołaki, wampiry, wróżki, demony, szamany – wszystko tutaj jest i na was czeka.

A jeśli szukacie gorącego romansu typu „Zmierzch”, to niestety tutaj go nieznajdziecie. W tym tomie miłość dopiero kiełkuje w sercach naszych mrocznych bohaterów.

oja ocena

„Ogar Boga” to historia niezwykłej hybryty, ostrej jak stal i zabójczej niczym jad jadowitej żmiji. Piękna, tajemnicza i niezwykle niebezpieczna. Taka jest właśnie Kira Santiago. Wierzcie albo nie, ale ta kobieta wie jak skutecznie używać swoich pazurów. Strzeżcie się wrogowie, bo jej zemsta mroczniejsza jest od najciemniejszej z nocy.

Powiem szczerze, że...

Czworonożni towarzysze. Władcza heroina z upodobaniem do nietypowych łowów i sercem na dłoni (nie zawsze swoim). Mroczny demon zjadający naleśniki na śniadanie. A ponadto, wśród reszty bohaterów, mój ulubieniec- morderczy czarodziej o azjatyckich rysach i własnej filozoficznej definicji czasu, z którą, osobiście, nie mogę się nie zgodzić. Bo przecież "czymże jest kilka minut wobec wieczności"? ;)

Tak, warto sięgnąć po "Ogar Boga: Popiół i Piach", choć to dopiero pierwsze tomiszcze ujawniające złoto-srebrne oblicze Kiry Santiago i jej wiernych przyjaciół.

Połączenie wątku detektywistycznego, fantastyki i romansu w konwencji typowej dla powieści młodzieżowych ostatnich lat przypomina efekt wrzuconych do szejkera produktów- "wstrząśnięte, nie mieszane" chciałby się rzec. Dostając tak wybuchową mieszankę, aż nie wiadomo na czym oko zawiesić.

Historia tajemniczych morderstw powinna zainteresować, jednak z każdym kolejnym rozdziałam wydaje się odchodzić na dalszy plan, ustępując miejsca powarkiwaniu w obronie wilczego terytorium, jak również dając pole do popisu tającym w bohaterach uczuciom i pragnieniom.

Pusta strona dla autorki jest właśnie niczym barmański szejker czekający na zamówienie drinka wprost z czeluści wyobraźni. Nasza młoda pisarka "potrząsając" tym, co już znane, przedstawia własny, bardzo elastyczny świat, który śmiało i pewnie formuje na kształt, jaki tylko dusza zapragnie mu nadać.

Nieśmiało liczę na rozwinięcie się akcji i sprawne doprowadzenie jej (przed mym wcześniejszym zgonem) do końca. ;)

Czworonożni towarzysze. Władcza heroina z upodobaniem do nietypowych łowów i sercem na dłoni (nie zawsze swoim). Mroczny demon zjadający naleśniki na śniadanie. A ponadto, wśród reszty bohaterów, mój ulubieniec- morderczy czarodziej o azjatyckich rysach i własnej filozoficznej definicji czasu, z którą, osobiście, nie mogę się nie zgodzić. Bo przecież "czymże jest kilka...