Willa "Triste"

Tym razem nie Paryż, a francuska prowincja lat 50-60 -tych ubiegłego wieku. I tym razem mniejszy niedosyt niż przy "Perełce".
Cieszę się, że Madiano potrafi w tak niewielkiej objętości zawrzeć tyle treści, przenieść nas do miejsc i czasów, których nie znamy, ale które potrafimy dzięki jego prozie zobaczyć, a nawet usłyszeć.
I jak to wszystko świetnie i lekko się czyta!

Tym razem nie Paryż, a francuska prowincja lat 50-60 -tych ubiegłego wieku. I tym razem mniejszy niedosyt niż przy "Perełce".
Cieszę się, że Madiano potrafi w tak niewielkiej objętości zawrzeć tyle treści, przenieść nas do miejsc i czasów, których nie znamy, ale które potrafimy dzięki jego prozie zobaczyć, a nawet usłyszeć.
I jak to wszystko świetnie i lekko się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cały Modiano. Strumień obrazów przywoływanych z pamięci narratora - tylko o jednym ale ważnym lecie - spędzonym z pierwszą miłością ( Yvonne) i bezinteresownym przyjacielem ( Meinthe). Happy endu nie będzie a pamięć nie wystarcza, jak zwykle u Modiano - bohaterowi pozostanie nostalgia, w sumie jednak gorycz i drażniący brak odpowiedzi na pytania - dlaczego?
Dodatkowo bonus- obraz nie tak odległego jednak w zasadzie martwego już świata- bez zunifikowanych, sieciowych hoteli, bez samochodów i ubiorów wyglądających nieomal jednakowo, gdzie miała jeszcze znacznie "piękna forma".

Cały Modiano. Strumień obrazów przywoływanych z pamięci narratora - tylko o jednym ale ważnym lecie - spędzonym z pierwszą miłością ( Yvonne) i bezinteresownym przyjacielem ( Meinthe). Happy endu nie będzie a pamięć nie wystarcza, jak zwykle u Modiano - bohaterowi pozostanie nostalgia, w sumie jednak gorycz i drażniący brak odpowiedzi na pytania - dlaczego?
Dodatkowo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka właściwie idealna. Lekka, płynąca, efektowna. Stroje, domy, ogrody, trunki. Wszędzie jestem. I będę. Powrócę. Błagam, niech nikt jej nie przekłada na język filmu!

Książka właściwie idealna. Lekka, płynąca, efektowna. Stroje, domy, ogrody, trunki. Wszędzie jestem. I będę. Powrócę. Błagam, niech nikt jej nie przekłada na język filmu!

Pokaż mimo to

Słusznie przyznany Nobel literacki. Francuz Modiano posiadł niebywałą sztukę pisania o niczym w przykuwający uwagę sposób. W zasadzie należałoby powiedzieć, że ta pozycja to nie powieść a obraz. Jest jak dobre wino, wykwintny posiłek, czy miniatura muzyczna, którą należy kontemplować powoli, świadomie. Zdania odwracają uwagę od fabuły na rzecz wspaniałych kadrów, które tworzą się w umyśle czytelnika.

Czy za 5 lat będę pamiętać o czym była ta książka? Nie jestem pewna, za to na długi czas zostanie mi to niezwykłe wrażenie nasycenia, tajemnicy, dusznych wieczorów, ulotnych nastrojów i niedopowiedzeń, które czynią ją pierwszorzędną, wysmakowaną pozycją.

Słusznie przyznany Nobel literacki. Francuz Modiano posiadł niebywałą sztukę pisania o niczym w przykuwający uwagę sposób. W zasadzie należałoby powiedzieć, że ta pozycja to nie powieść a obraz. Jest jak dobre wino, wykwintny posiłek, czy miniatura muzyczna, którą należy kontemplować powoli, świadomie. Zdania odwracają uwagę od fabuły na rzecz wspaniałych kadrów, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kawałek dobrej literatury, może, ale niestety nie dla mnie. Nie zdołała do mnie przemówić, a może to ja nie potrafiłam się z nią obyć w sposób odpowiedni?
Bardzo francuska, enigmatyczna, efemeryczna, trochę dekadencka. Pozycja dla fanów narracji niespiesznej i refleksyjnej, dojrzałej i nieoczywistej. Czytając, wtapiamy się w melasę wspomnienia, ale wspomnienia wyrwanego nie tylko z kontekstu, ale i z jakiejś innej rzeczywistości, zasnutego mgłą, niedopowiedzeniami, tajemnicą, która jakoś tak dziwnie oblepia każdego bohatera, nawet psa.

Kawałek dobrej literatury, może, ale niestety nie dla mnie. Nie zdołała do mnie przemówić, a może to ja nie potrafiłam się z nią obyć w sposób odpowiedni?
Bardzo francuska, enigmatyczna, efemeryczna, trochę dekadencka. Pozycja dla fanów narracji niespiesznej i refleksyjnej, dojrzałej i nieoczywistej. Czytając, wtapiamy się w melasę wspomnienia, ale wspomnienia wyrwanego nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miła, mądra i nostalgiczna książka. Daje do myślenia.

Miła, mądra i nostalgiczna książka. Daje do myślenia.

Pokaż mimo to

Cóż mogę napisać więcej o tej książce niż to, iż jest to według mnie pozycja wspaniała?
"Willa Triste" jest kolejną obowiązkową lekturą dla miłośników wolnej, leniwie rozwijającej się fabuły w powieściach Patricka Modiano. Ten mistrz lekkiego pióra ponownie w sposób doskonały przedstawia nieznane zakamarki zarówno umysłów, jak i miejsc odwiedzanych przez jego bohaterów. Powieści tego autora mają to do siebie, że kończą się niespodziewanie, tak jakby Modiano nagle w połowie tekstu uznał: Stop! Tutaj moich bohaterów porzucam, a czytelnik niech sobie myśli, co chce.
Co jeszcze jest charakterystyczne i faktycznie znalazło się także w "Willi Triste"- czytający ma wrażenie, iż naprawdę zna bohaterów. Może to właśnie dzięki tym "urwanym" zakończeniom. Ja, czytając powieści Modiano, często mam wrażenie, że trzymam w ręce kolejny tom jego dzieła, w których on sam kontynuuje swoje melancholijne rozważania. "Willa Triste" może więc być przykładem dalszych przygód X i Y w pięknej, zamglonej Francji. Dla mnie jest to oczywiście wielki plus i w tym tkwi największy urok zarówno tej pozycji, jak i każdej innej tego autora.
Przechodząc jednak do tejże książki- "Willa Triste" przypomina mi swoją tajemniczością inną powieść Modiano, "Przejechał cyrk". Jest to wybitny przykład spokojnej, pozbawionej zwrotów akcji literatury. Jak dla mnie powieść ta to po prostu jeden wielki cytat o życiu, braku spełnienia, marzeniach, przeszłości i egzystencji, urozmaicony opisami pojawiającego się nad Francją letniego słońca.

Cóż mogę napisać więcej o tej książce niż to, iż jest to według mnie pozycja wspaniała?
"Willa Triste" jest kolejną obowiązkową lekturą dla miłośników wolnej, leniwie rozwijającej się fabuły w powieściach Patricka Modiano. Ten mistrz lekkiego pióra ponownie w sposób doskonały przedstawia nieznane zakamarki zarówno umysłów, jak i miejsc odwiedzanych przez jego bohaterów....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Modiano jak zwykle szeptem opowiada swoją nostalgicznie tajemniczą historię. Bywa, że ten szept czaruje, zwłaszcza w końcowych partiach książki, a szczególnie w rozdziale o willi Triste. Niestety, reszta książki nie hipnotyzuje jak inne przeczytane przeze mnie utwory Autora.

Modiano jak zwykle szeptem opowiada swoją nostalgicznie tajemniczą historię. Bywa, że ten szept czaruje, zwłaszcza w końcowych partiach książki, a szczególnie w rozdziale o willi Triste. Niestety, reszta książki nie hipnotyzuje jak inne przeczytane przeze mnie utwory Autora.

Pokaż mimo to

Książką nr 100 w tym roku w mojej biblioteczce jest "Willa Triste" francuskiego noblisty Patricka Modiano.
Akcja osadzona w latach 60-tych XX wieku, w kurorcie nad górskim jeziorem w Sabaudii. Nastrojowa, pełna wspomnień o świecie, którego już nie ma. Narrator wraca w niej do lata sprzed 12 lat. Niby to nie tak wiele, ale wtedy miał on lat 18, przeżywał swoje pierwsze poważniejsze zauroczenie kobietą straszą od niego o kilka lat. W tym wieku to przepaść, bo taka młodość: naiwna, niedoświadczona, nieśmiała już nigdy nie wróci.
Tajemnicza kobieta Yvonne i tajemniczy przyjaciel Meinthe, zaplątany w jakieś szpiegowskie interesy.
Nie ma tu żadnej wartkiej akcji, wszystko snuje się leniwie, w zwolnionym tempie, jakby we śnie, od niechcenia. To zresztą znak firmowy Modiano - tego mistrza klimatu i melancholii.
Szczegóły tego lata gdzieś umykają, mnóstwo niedopowiedzeń, czasem już nie wiadomo co narrator rzeczywiście zapomniał, a co chce być może jednak ukryć.
Bohaterowie jakby zawieszeni w swoim działaniu i przekonani, że i tak niepowodzenie spotka ich plany, a świat zweryfikuje ich zamierzenia.
Smutek spowija wszystko dokoła, a za progiem czai się rozstanie.
Zresztą już sam tytuł jest wymowny (w tłumaczeniu Willa Smutku).
Ten akurat utwór Modiano chyba najbardziej przypomina mi prozę Remarque'a (ten wszechobecny smutek i wojna w tle), co uważam za świetną rekomendację.

Książką nr 100 w tym roku w mojej biblioteczce jest "Willa Triste" francuskiego noblisty Patricka Modiano.
Akcja osadzona w latach 60-tych XX wieku, w kurorcie nad górskim jeziorem w Sabaudii. Nastrojowa, pełna wspomnień o świecie, którego już nie ma. Narrator wraca w niej do lata sprzed 12 lat. Niby to nie tak wiele, ale wtedy miał on lat 18, przeżywał swoje pierwsze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowałam się przeczytać tę powieść z dwóch ważnych powodów- pierwszym był fakt otrzymania przez autora nagrody Nobla w 2014 roku, drugim zaś powodem były zachęty ze strony domowego literaturoznawcy. Wyjęłam więc z półki, westchnęłam do wszystkich bogów książkowych modląc się o lekturę nie tyle przyjemną, co chociaż znaczącą.

„Willa Triste” ukazała się nakładem wydawnictwa Gallimard 1975 roku, polskie tłumaczenie zrobiła J. Polachowska, w 2014 wydał „Znak”. Jest to jedna z książek Modiano, które doczekały się ekranizacji. Film na podstawie książki nosi tytuł „Zapach Ivonne” i został zrealizowany przez Patrice Leconte w 1994 roku.

Przez pierwsze trzydzieści stron ( w sumie jest 253) same opisy, poznałam każdą ulicę, witrynę, kram, płot, każdą piędź ziemi, na której coś rośnie. Nazwy roślin, według miejsc posadzenia, nie zostały mi oszczędzone. A bohaterów ani słuchu ani dychu. Kto jeszcze tak pisze?
„Willa triste” zaczyna się jak u Prousta, atmosfera senna, późno wakacyjna, leniwa. Akcja ( nie jestem pewna, czy tego słowa wypada używać w przypadku tej książki) powolna i rozwlekła. Bohaterowie snują się z przyjęcia na przyjęcie ( tu znowu nie zostały mi oszczędzone szczegóły personalne gości, nawet tych którzy, więcej mieli nie pojawić się w książce).

Kiedy mniej więcej około 150 strony miałam ochotę porzucić tę lekturę, bo usnęłam nad nią już z dwa razy, coś zaczęło się dziać. Ale nie popadajmy w euforię! To co możemy tam obserwować przypomina obrazy Moneta lub Renoira, gdzie przedstawienie postaci jest tylko pretekstem by ukazać nadzwyczajną ekspozycję światła o tej porze dnia.
Główny bohater to udawany arystokrata, o którego tożsamości wiemy niewiele, bo nawet kiedy mówi o sobie, wydaje się puszczać oko do czytelnika, jakby chciał powiedzieć „Nie bierzcie tego zbyt serio”. Równie tajemnicza jest jego partnerka Ivonne, wschodząca gwiazdka filmowa, pełna uroku i determinacji w osiąganiu swoich celów. O przeszłości ginącej we mgle. Najciekawszą postacią wydał mi się Meinthe, przyjaciel - niby brat Yvonne, gej i udawany lekarz. Żywy, żwawy, nieobliczalny, uwikłany w jakieś ciemne interesy z mafią.
Prawdę mówiąc można by tę książkę uznać za rozcieńczoną wersję „Wielki Gatsby” gdyby nie zachwycająca metafora motyla, rzadkiego motyla, który jest wart majątek. Nie będę jej tłumaczyła, żeby nie zabrać całej przyjemności potencjalnym czytelnikom. Pojawienie się tej metafory nadało sens całej książce. Modiano jest mistrzem nastroju, literackim impresjonistą, łapie chwile jak piękne owady i zamyka je w słowach, jak w bursztynach.
Polecam Modiano miłośnikom pięknych literackich obrazów, „Willa triste”, to książka idealna do czytania wielokrotnego, za każdym razem odkryjemy z pewnością w niej coś nowego. Ja mam mieszane uczucia. Wolę chyba bardziej pełnokrwiste książki.

Zdecydowałam się przeczytać tę powieść z dwóch ważnych powodów- pierwszym był fakt otrzymania przez autora nagrody Nobla w 2014 roku, drugim zaś powodem były zachęty ze strony domowego literaturoznawcy. Wyjęłam więc z półki, westchnęłam do wszystkich bogów książkowych modląc się o lekturę nie tyle przyjemną, co chociaż znaczącą.

„Willa Triste” ukazała się nakładem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to