Birmańskie dni

Kolejna świetna w moim mniemaniu książka Orwella. Po pierwsze wnikliwie zarysowana sytuacja panująca między rodzimymi Birmańczykami, a "rasą panów" za jakich uchodzą biali obywatele Imperium Brytyjskiego. W tej dusznej, męczącej i ciężkiej atmosferze toczy się życie głównego bohatera i obserwujemy jego własne nadzieje i porażki, mocno zdeterminowane przez rzeczywistość w jakiej przyszło mu żyć.
Ważną postacią staje się nowo przybyła do Birmy młoda dziewczyna- Elizabeth, którą Flory- główny bohater ma nadzieję uczynić życiową partnerką.
Bardzo przejmująca jest obserwacja prób jakie podejmuje żeby dokonać zmiany w swoim życiu i swojej postawie, a co za tym idzie aby być szczęśliwszym.
Wątek romansowy przypomina mi też nieco relację między bohaterami Roku 1984, głównie przez taką samą różnicę wieku i poniekąd finał tych historii. Dlatego też zastanawiałam się czy nie ma on podłoża autobiograficznego.(?)
Tym samym Orwell jak zwykle mnie nie zawiódł i już myślę o zdobyciu kolejnej pozycji jego autorstwa.

Kolejna świetna w moim mniemaniu książka Orwella. Po pierwsze wnikliwie zarysowana sytuacja panująca między rodzimymi Birmańczykami, a "rasą panów" za jakich uchodzą biali obywatele Imperium Brytyjskiego. W tej dusznej, męczącej i ciężkiej atmosferze toczy się życie głównego bohatera i obserwujemy jego własne nadzieje i porażki, mocno zdeterminowane przez rzeczywistość w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Smutna i mroczna historia kolonializmu w Indiach opisana przez pryzmat życia urzędnika niskiego szczebla zakochanego w Angielce brzydzącej się tubylcami. Orwell to dla mnie mistrz słowa, który potrafi poruszyć - szczególnie, gdy opisywane wydarzenia są mu bliskie i opowiadają o miejscach, które widział na własne oczy. Czytając „birmańskie dni” czuję zaduch parnej dżungli i słyszę bzyczenie owadów. Orwell to świetny eseista, a przy tym dobry powieściopisarz. Świetnie tworzy fikcyjne postaci, które naprawdę mogłyby istnieć. Jego bohaterowi są uniwersalni i reprezentują raczej określony typ człowieka, niż pojedyncza osobę. Polecam!

Smutna i mroczna historia kolonializmu w Indiach opisana przez pryzmat życia urzędnika niskiego szczebla zakochanego w Angielce brzydzącej się tubylcami. Orwell to dla mnie mistrz słowa, który potrafi poruszyć - szczególnie, gdy opisywane wydarzenia są mu bliskie i opowiadają o miejscach, które widział na własne oczy. Czytając „birmańskie dni” czuję zaduch parnej dżungli i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść obyczajowa z wątkami romantycznymi oraz drobną intrygą. Do poczytania w pociągu lub przed snem. Mimo tego Orwellowi udało się pokazać w pewnym stopniu relacje między anglikami, a mieszkańcami kolonii azjatyckich imperium, ich kulturę, zwyczaje i funkcjonowanie, a także stosunek do imperium brytyjskiego.

Powieść obyczajowa z wątkami romantycznymi oraz drobną intrygą. Do poczytania w pociągu lub przed snem. Mimo tego Orwellowi udało się pokazać w pewnym stopniu relacje między anglikami, a mieszkańcami kolonii azjatyckich imperium, ich kulturę, zwyczaje i funkcjonowanie, a także stosunek do imperium brytyjskiego.

Pokaż mimo to

"O ile więc nie byłem całkowicie pewny, czy rzeczywiście chcę zostać pisarzem, o tyle forma książek, które miałem napisać, nie budziła żadnych wątpliwości. Moja skłonność do opisywania sprawiała, że miały to być wypracowane, wielkie i smutno kończące się powieści, w których o użyciu słowa decydować miało też i jego brzmienie. Powieść "Birmańskie dni", ukończona, gdy miałem trzydzieści lat, ale zaplanowana znacznie wcześniej, byłam w pewnym stopniu tego rodzaju utworem".
(George Orwell, "Dlaczego piszę?" 1946, przeł. Elżbieta Jasińska)

Czwarta książka Orwella, którą przeczytałam. Czwarta warta polecenia.
Jest to pewnego rodzaju krytyka brytyjskiego imperializmu oraz kolonializmu. Mimo, że powieść czyta się dosyć lekko, dominujący jest w niej wątek miłosny, to fragmenty, w których główny bohater, (Brytyjczyk, o ironio), krytykuje mentalność oraz sposób kolonizowania Birmy przez Anglików, rażą mocno w oczy i skłaniają do przemyśleń.
Dlatego też książka została wydana najpierw w Stanach, dopiero rok później w Wielkiej Brytanii, nie bez obawy ze strony wydawnictw.

Klimat Birmy, otoczenie, ludzie, zachowania, codziennie życie zostały oddane bardzo wiernie, książka wręcz nimi emanuje, a wszystko to dlatego, że Orwell spędził tam prawie 6 lat, po tym, jak wstąpił do Indyjskiej Policji Imperialnej w Birmie.

Jest tu romans, są tu morderstwa, uczuciowe zawody, służalcze oddanie, obłuda, kłamstwa i niepowstrzymana chęć władzy. Książka w swej lekkości bardzo bogata.

"O ile więc nie byłem całkowicie pewny, czy rzeczywiście chcę zostać pisarzem, o tyle forma książek, które miałem napisać, nie budziła żadnych wątpliwości. Moja skłonność do opisywania sprawiała, że miały to być wypracowane, wielkie i smutno kończące się powieści, w których o użyciu słowa decydować miało też i jego brzmienie. Powieść "Birmańskie dni", ukończona, gdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka bardzo dobra, aczkolwiek w porównaniu do "1984" znacznie mniej znacząca dla światowej literatury. Brytyjski kolonializm jest tematem który trzeba zgłębić i to ta pozycja mi uświadomiła, a to już dużo.

Książka bardzo dobra, aczkolwiek w porównaniu do "1984" znacznie mniej znacząca dla światowej literatury. Brytyjski kolonializm jest tematem który trzeba zgłębić i to ta pozycja mi uświadomiła, a to już dużo.

Pokaż mimo to

Jak zwykle u Orwella strasznie podoba mi się kawał rzeczywistości, jaki potrafił mi przedstawić i przybliżyć - oddać stosunek kolonistów do tubylców i ogólnie to, czym się kierowali, jak myśleli, jak postrzegali powrót do Wielkiej Brytanii itp. Po przeczytaniu takiej książki lepiej czuje się klimat epoki niż po pochłonięciu podręcznika do historii.

Ale sama historia mnie nie wciągnęła. Nie wiem nawet dlaczego. Po prostu, nie była tak porywająca jak "1984" czy nawet "Wiwat aspidistra". Myślę, że to kwestia gustu.

Jak zwykle u Orwella strasznie podoba mi się kawał rzeczywistości, jaki potrafił mi przedstawić i przybliżyć - oddać stosunek kolonistów do tubylców i ogólnie to, czym się kierowali, jak myśleli, jak postrzegali powrót do Wielkiej Brytanii itp. Po przeczytaniu takiej książki lepiej czuje się klimat epoki niż po pochłonięciu podręcznika do historii.

Ale sama historia mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetnie przedstawiona rzeczywistość brytyjskiego kolonializmu zostaje na jakiś czas przygnieciona niezbyt dobrze (a nawet kiepsko) napisanym wątkiem romansowym. Nie przeszkadzałoby to tak bardzo, gdyby nie ściśnięte, w jakiś karykaturalny sposób zakończenie, w którym na dwóch stronach zawarte zostały wątki prawie wszystkich pojawiających się w postaci powieści!
Ten umarł, ta żyje, temu poszło, a temu nie. Koniec, dziękuje.
Szkoda, bo pomimo wielu uwag, czytało mi się tę książkę wyśmienicie.
Jeśli ktoś interesuje się zgnilizną czasów kolonialnych i tego jak wiele rzeczy może w życiu się nie udać, to zdecydowanie polecam.
Reszta, myślę, że może znaleźć sobie lepiej napisane powieści.

Świetnie przedstawiona rzeczywistość brytyjskiego kolonializmu zostaje na jakiś czas przygnieciona niezbyt dobrze (a nawet kiepsko) napisanym wątkiem romansowym. Nie przeszkadzałoby to tak bardzo, gdyby nie ściśnięte, w jakiś karykaturalny sposób zakończenie, w którym na dwóch stronach zawarte zostały wątki prawie wszystkich pojawiających się w postaci powieści!
Ten umarł,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

studium sytuacji w birmie w czasach kolonialnych

studium sytuacji w birmie w czasach kolonialnych

Pokaż mimo to

Książka zawiera krytykę brytyjskiego kolonializmu, intryganctwa. Bohaterem jest pewien urzędnik niższego szczebla w Birmie, który pnie się do góry w karierze zawodowej w sposób cyniczny i wyrachowany, jak to się mówi „po trupach”, zgodnie z maksymą iż cel uświęca środki. Wyśmienitym przykładem jest zwyczaj rozstrzygania sporów zgodnie z literą prawa, po wcześniejszym wzięciu łapówek od obydwu stron (sic!).

Generalnie jednak książka, choć ma przewyborne momenty, to jednak nie wydaje się najlepiej skonstruowana. Wiele rzeczy w powieści można by inaczej zredagować, wyciąć niektóre wątki, inne rozszerzyć, tak aby lektura była bardziej spójna i koncentrowała się w centrum głównego zagadnienia.

Na koniec przytoczę pewną zaskakującą opinie George Orwella, która jest zawarta w posłowiu. Mianowicie, ten słynny brytyjski pisarz przyznaje się, iż nienawidzi czytać powieści, w których główni bohaterowie nie umierają na końcu. Oryginalne trzeba przyznać.

Książka zawiera krytykę brytyjskiego kolonializmu, intryganctwa. Bohaterem jest pewien urzędnik niższego szczebla w Birmie, który pnie się do góry w karierze zawodowej w sposób cyniczny i wyrachowany, jak to się mówi „po trupach”, zgodnie z maksymą iż cel uświęca środki. Wyśmienitym przykładem jest zwyczaj rozstrzygania sporów zgodnie z literą prawa, po wcześniejszym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

GeorgenOrwell: Burmese Days

U Po Kyin, wysoki urzędnik birmański, usuwa z drogi każdego, kto zagraża jego karierze. Wierzy, że zdąży odpokutować po osiągnięciu celu. Ufunduje buddyjskie pagody, aby w następnym wcieleniu dołączyć do grona szlachetnych, a nie odrodzić się jako szczur czy inny gad. Intrygi Po Kyina sięgają też Johna Flory, głównego bohatera powieści Orwella. Jednak Flory od samego początku skazany jest na klęskę. Nosi ją w sobie. Nie pasuje do świata, w którym żyje. Birmę kocha i nienawidzi. Nie podziela poczucia wyższyści swoich rodaków, spotykających się w ekskluzywnym Klubie Europejczyków, wobec tubylców. Uważa, że Imperium chyli się ku upadkowi. Z samotnością walczy m.in. czytając i prowadząc filozoficzno-polityczny dyskurs, w którym nikt, nawet kobieta, w której się zakochuje, nie chce uczestniczyć.

Duszny świat Kyauktady, fikcyjnego miasta w Górnej Birmie pod panowaniem Brytyjczyków, to alegoryczny i nieco staroświecki, ale przejmujący obraz upadającego imperium i jednostkowego losu człowieka, który bardzo chciałby, ale nie potrafi dać sobie rady w tym świecie.

GeorgenOrwell: Burmese Days

U Po Kyin, wysoki urzędnik birmański, usuwa z drogi każdego, kto zagraża jego karierze. Wierzy, że zdąży odpokutować po osiągnięciu celu. Ufunduje buddyjskie pagody, aby w następnym wcieleniu dołączyć do grona szlachetnych, a nie odrodzić się jako szczur czy inny gad. Intrygi Po Kyina sięgają też Johna Flory, głównego bohatera powieści Orwella....

więcej

mniej

Pokaż mimo to