O krok

Rozwiązanie dość kontrowersyjne, szczególnie teraz, pomimo, że obecne czasy są bardziej otwarte na przeróżne odmienności i dziwatctwa.

Rozwiązanie dość kontrowersyjne, szczególnie teraz, pomimo, że obecne czasy są bardziej otwarte na przeróżne odmienności i dziwatctwa.

Pokaż mimo to

To moje drugie podejście do kryminału Henninga Mankella. Pierwsze, kilkanaście lat temu do "Psów z Rygi", wspominam jako spore rozczarowanie. Teraz było lepiej, ale bynajmniej nie rewelacyjnie.

Na plus na pewno główny bohater. Komisarz Wallander boryka się ze swoimi przypadłościami (cukrzyca, wiek, waga) i zmęczeniem, ma problemy z pamięcią, popełnia błędy, ale jest przez to prawdziwy i mu kibicujemy. Zagadka się logicznie broni (z paroma drobnymi uwagami). Realia pracy śledczych z wydziału kryminalnego policji też są - mam wrażenie - oddane dość wiernie (ogrom tej całej "dłubaniny" - dzwonienie, szukanie w rejestrach, itp.).

A co na minus? Paradoksalnie - to, co jest zaletą, okazuje się jednocześnie wadą powieści. Owe wiernie oddane realia sprawiają bowiem, że książkę trudno "połknąć". Kilka razy przy czytaniu dopadało mnie znużenie. Ograniczenia Wallandera związane z chorobą nadają mu ludzkiego wymiaru, ale jednocześnie autor zdecydowanie przesadza i denerwuje, jeśli chodzi o częstotliwość opisów oddawania moczu (choć to i tak postęp w porównaniu z "Psami z Rygi" i nieszczęsną sceną z koszem w archiwum - chyba nie będą już nigdy w stanie jej "odprzeczytać"). Dodatkowo finał wydał mi się zbyt naciągany (który to już z kolei autor wysyła policjanta bez broni w pogoń za uzbrojonym złoczyńcą?), a epilog w takim kształcie - niepotrzebny.

Wychodzi mi mocna "szóstka".

To moje drugie podejście do kryminału Henninga Mankella. Pierwsze, kilkanaście lat temu do "Psów z Rygi", wspominam jako spore rozczarowanie. Teraz było lepiej, ale bynajmniej nie rewelacyjnie.

Na plus na pewno główny bohater. Komisarz Wallander boryka się ze swoimi przypadłościami (cukrzyca, wiek, waga) i zmęczeniem, ma problemy z pamięcią, popełnia błędy, ale jest przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

'' Każde społeczeństwo ma taką policję na jaką zasługuje '' Hmmm...

W końcu jakiś '' normalny '' kryminał, bez zwłok obdartych ze skóry , wymyślnie wywleczonych flaków , czy innych '' atrakcji ''. Pełen klasyk, trupy z kulami w samym środku czaszki . Najpierw troje młodych ludzi w czasie zabawy w wigilię święta letniego przesilenia , czyli po naszemu to by była noc Kupały. Potem w pewnych , raz większych raz mniejszych odstępach kolejne trupy, które zdają się nie mieć ze sobą zupełnie nic wspólnego . W tym wszystkim prawie pięćdziesięcioletni komisarz Kurt Wallander , który, jak wielu facetów w tym wieku prowadzących niezbyt zdrowy tryb życia, zaczyna mieć zdrowotne kłopoty . Śledztwo jest trudne i żmudne i mimo iż wszyscy współpracownicy komisarza są bardzo zaangażowani i nikt się nie '' obija '', idzie to wszystko jak po gruzie . Wygląda na to że morderca to bardzo inteligentny i bardzo bezwzględny człowiek. Oczywiście w końcu udaje się go schwytać (co to byłby za kryminał, gdyby było inaczej) i powiem wam, że motywacja, czyli powód przez który zabijał spowodował opadnięcie mojej szczęki na kapciuchy, bo okazał się dość niekonwencjonalny . W całą treść książki Pan Mankell powtykał różne spostrzeżenia odnośnie szwedzkiego społeczeństwa, rządu czy policji , gdzie, według autora przestępczość rośnie niemal odwrotnie proporcjonalnie do spadku nakładów na policję . Bardzo się cieszę że wróciłam do pisarstwa tego autora . Znowu poczułam się '' jak w domu '' , czyli jak wtedy kiedy nie potrzeba nie wiem jak wymyślnych morderstw, by przeprowadzić interesujące i ciekawe śledztwo . Tych którzy znają twórczość Henninga Mankella nie muszę przekonywać że to jest naprawdę dobry kryminał . Ci którzy jej nie znają, niech żałują, albo spróbują poznać . Ja polecam :)

'' Każde społeczeństwo ma taką policję na jaką zasługuje '' Hmmm...

W końcu jakiś '' normalny '' kryminał, bez zwłok obdartych ze skóry , wymyślnie wywleczonych flaków , czy innych '' atrakcji ''. Pełen klasyk, trupy z kulami w samym środku czaszki . Najpierw troje młodych ludzi w czasie zabawy w wigilię święta letniego przesilenia , czyli po naszemu to by była noc Kupały....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetnie wykreowana atmosfera. Napięcie rośnie z każdą przewracaną stroną. Mankell w najlepszym wydaniu!

Świetnie wykreowana atmosfera. Napięcie rośnie z każdą przewracaną stroną. Mankell w najlepszym wydaniu!

Pokaż mimo to

Dlaczego piszę recenzję tylko tego jednego tomu z całej serii o Wallanderze?
Bo ten jest najbardziej creepy.
Skóra cierpnie.
Polecam

Dlaczego piszę recenzję tylko tego jednego tomu z całej serii o Wallanderze?
Bo ten jest najbardziej creepy.
Skóra cierpnie.
Polecam

Pokaż mimo to

Wciąga....

Wciąga....

Pokaż mimo to

„Sobota. Dwudziesty drugi czerwca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego szóstego roku.
Zapowiadał się piękny dzień.
W Skanii nareszcie zapanowało lato.”
Trójce młodych ludzi nie było dane doczekać skańskiego lata w owym roku. Zostali zamordowani przed nadejściem poranka.
Kurt Wallander zmaga się z coraz gorszym samopoczuciem. Wszystko wskazuje na poważne dolegliwości, jednak komisarz odwleka wizytę u lekarza, jak tylko może i próbuje ukrywać niepokojące objawy przed współpracownikami. Tymczasem policjanci z komendy w Ystadzie mają dosyć spory problem z panią Evą Hillström, matką Astrid, młodej kobiety, która w noc świętojańską wraz z dwójką swoich przyjaciół udała się do jednego z leśnych rezerwatów, by w dosyć niecodzienny sposób świętować nadejście lata. Młodzi ludzie nie wrócili nazajutrz do domów, kilka dni później przesłali pocztówkę z Hamburga z informacją, że udali się na niezaplanowaną podróż po Europie. Następna kartka nadeszła z Paryża, kolejna przyszła z Wiednia, autorką każdej z nich była Astrid. Trójka przyjaciół zapewniała w kolejnych krótkich wiadomościach, że wszystko w porządku, tylko będą podróżować dłużej, niż planowali. Rodzice dwójki pozostałych osób poczuli się w miarę uspokojeni informacjami przekazanymi za pomocą pocztówek, tylko pani Hillström nie wierzy, że wszystko jest tak bardzo w porządku, jak rzekomo pisze Astrid. Kobieta nie potrafi wyjaśnić, czemu uważa, że musiało stać się coś złego, twierdzi jedynie z całą pewnością, iż wiadomości na pocztówkach nie były pisane przez jej córkę, chociaż charakter pisma wygląda identycznie. Pani Hillström oskarża policję o bierność, zarzuca brak podjęcia jakichkolwiek działań i zachowuje się coraz bardziej nerwowo. Wobec braku konkretnych przesłanek, jej histeria początkowo uznawana jest za przesadę. Jednak gdy Wallander zapoznaje się bliżej z tą sprawą, także zaczyna mieć nieodparte poczucie, że coś tu się nie zgadza i niepokój matki Astrid jest uzasadniony. Policjanci jeszcze nie wiedzą, że młodzi ludzie nie mogli ani nigdzie wyjechać, ani wysyłać kartek z podróży. Od nocy świętojańskiej leżeli martwi w lesie, ich ciała były dobrze ukryte i nie mogły zostać odnalezione w żaden przypadkowy sposób. Morderca zadba o odpowiednio spektakularną scenerię przy odkryciu zwłok. Natomiast zanim pochwali się on światu swoim makabrycznym dziełem, Wallander odnajdzie inne zwłoki - jednego z własnych współpracowników.
„O krok” jest wydaną w 1997 roku powieścią Henniga Mankella, w której po raz siódmy pojawia się Kurt Wallander. Przenikliwy komisarz ma problemy ze zdrowiem, jego życie osobiste po raz kolejny nie ułożyło się tak, jakby sobie tego życzył, a na dodatek wstrząsa nim zbrodnia dokonana na koledze z pracy. Morderstwo policjanta jest sprawą podwójnie trudną, śledczy nie tylko mają duże trudności z ustaleniem jakiegokolwiek motywu i poszukiwaniem tropów w życiu prywatnym ofiary, lecz także ciężko oddzielić im sprawy osobiste od służbowych. Do tego wszystkiego dojdzie sprawa brutalnego morderstwa trójki młodych ludzi, które bynajmniej nie będzie pierwszym i ostatnim zbrodniczym czynem jego sprawcy.
Czytelnik już podczas prologu poznaje tragiczne wydarzenia, które miały miejsce w trakcie nocy świętojańskiej. Z tego też względu, czekanie na odkrycie ciał i ostateczne upewnienie się śledczych co do słuszności złych przeczuć pani Hillström nieco niepotrzebnie rozciąga akcję w czasie. Odnalezienie zwłok młodych ludzi jest dla osób czytających dużo mniej zaskakujące, niż dla policjantów i następuje chyba trochę zbyt późno (11 sierpnia). Dodatkowo, autor wraca co jakiś czas do mordercy i prowadzi narrację z jego perspektywy, więc o tym, że ciała zostały przez niego przyniesione z powrotem na miejsce zbrodni, wiemy zanim zostaną one odkryte przez przypadkowych przechodniów. Autor umieścił element zaskoczenia gdzie indziej: sprawa dziwnego „wyjazdu” trójki przyjaciół zaczyna wiązać się z zabójstwem policjanta, chociaż dowody na to są mocno pośrednie. Wallander nie może oprzeć się wrażeniu, że zamordowany oficer albo odkrył zbyt wiele, albo miał z tym coś wspólnego. Dzięki temu zabiegowi autorowi udało się zrównoważyć negatywne nieco wrażenie, jakie mogą wywołać u czytelników takie wydarzenia jak błędy popełnione przez śledczych (w tym samego Wallandera), nie do końca profesjonalne początkowe podejście do sprawy zniknięcia młodych ludzi i ignorowanie zdania matki jednej z uczestniczek „wyprawy”, czy też późne ujawnienie zwłok przez mordercę, dokonane w dosyć dziwnym momencie - tuż przed rozpoczęciem dalszego polowania na ofiary. Mimo kilku mankamentów, ta dosyć specyficzna konstrukcja intrygi kryminalnej nie tylko absorbuje czytelnika, lecz także pozostawia mu kilka rzeczy do zastanowienia i wydedukowania na własną rękę, z próbami odkrycia szczegółów dotyczących tożsamości mordercy włącznie. Mankell podaje wystarczająco dużo wskazówek, by czytający mogli zorientować się (przynajmniej mniej więcej), kim on jest, zanim ujawni to sam morderca we fragmentach powieści prezentowanych z jego perspektywy. Pisarzowi trzeba także oddać, że momentami udało mu się wykreować tak sugestywny nastrój grozy, że można się poczuć jak podczas czytania horroru. Jest to szczególnie odczuwalne w momencie odkrycia zwłok trójki młodych ludzi w lesie oraz prac śledczych na miejscu tej zbrodni - niby czytelnik wie wcześniej, co się tam wydarzyło, ale można dostać gęsiej skórki i ciarek przechodzących po plecach podczas czytania tych fragmentów. Zagadka kryminalna jest skonstruowana nieco na zasadzie: najpierw spektakularne morderstwo popełnione w wyjątkowych okolicznościach, a potem napięcie powoli rośnie, by bieg wydarzeń mógł zdecydowanie przyśpieszyć w późniejszej fazie powieści.
„O krok” rozgrywa się dwa lata po śledztwie opisanym w „Piątej kobiecie”. Przez te dwa lata wiele zmieniło się w życiu osobistym komisarza Kurta Wallandera, chociaż w tej książce sprawy prywatne komisarza schodzą zdecydowanie na dalszy plan, poza stanem jego zdrowia, który nie tylko się pogarsza, ale i zaczyna mieć niebagatelny wpływ na jego pracę. Henning Mankell dosyć sugestywnie opisuje dolegliwości trapiące policjanta, nie pomija szczegółów fizjologicznych, nie pozostawia złudzeń co do zmiany jego trybu życia i trzymania się zaleceń lekarza. Policjanci z Ystad zmagają się z traumą po śmierci kolegi, nie podobają im się zmiany w organizacji szwedzkiej policji, zaczynają wątpić w sens swojej pracy. Jeśli chodzi o poruszane przez autora w jego powieściach problemy społeczne trapiące Szwecję (oraz „w domyśle” inne państwa dobrobytu), to tym razem najwięcej miejsca poświęcił wykluczeniu społecznemu, osłabieniu więzi międzyludzkich i rodzinnych, samotności, frustracjom i nierównościom, które nieuchronnie prowadzą do wzrostu przestępczości, brutalizacji życia, narastania fali przemocy. Zobrazowaniu tych problemów służy między innymi osoba mordercy oraz motywy, jakie popchnęły go do makabrycznych czynów, jednak mimo wszystko ciężko uznać go po prostu za człowieka pokrzywdzonego przez niesprawiedliwy świat, szukającego rewanżu za własne cierpienia na niewinnych osobach. Morderca jest w większym stopniu przypadkiem dla psychiatry, niż produktem systemu i współczesnego szwedzkiego społeczeństwa. Raczej sam siebie wykluczył, niż został wykluczony i nie do końca nadaje się on na wzorcową ilustrację tego, co może stać się z człowiekiem, któremu źle w życiu. Jego predyspozycji do sięgnięcia po tak okrutną przemoc nie da wytłumaczyć jedynie tym, że w kraju niedobrze się dzieje, a będzie jeszcze gorzej. Z tego też względu odczułam dysonans pomiędzy teorią o pogorszeniu kondycji szwedzkiego społeczeństwa i wszystkich trapiących je niepokojach, a jednym z przykładów, który miał temu dowodzić, czyli osobą mordercy. O wiele bardziej przekonująco pod tym względem wyglądają stosunki w rodzinach trójki zamordowanych, relacje pomiędzy policjantami z komendy w Ystad, którzy orientują się, jak mało o sobie wiedzą, życie prywatne bohaterów. Autor zahacza także o problemy związane z działalnością nielegalnych stowarzyszeń, kwestią otwartości społeczeństwa na homoseksualistów czy też zaufania do instytucji policji, ale wątki te są potraktowane raczej powierzchownie.
Pomimo tego, że nie każdemu przypadnie do gustu budowa zagadki kryminalnej i konstrukcja ciągu wydarzeń prowadzących do jej rozwiązania, autor zadbał o to, by prowadzone przez Wallandera śledztwo było zajmujące i skutecznie zaabsorbowało nawet najbardziej zdystansowanych czytelników, a sprawa nabierze zdecydowanego tempa, gdy morderca pozwoli na odkrycie zwłok i pojawią się kolejne ofiary. Książka daje także pretekst do rozważań nad kondycją współczesnych społeczeństw w państwach zachodnich - chociaż została napisana prawie 20 lat temu, problemy nie znikły, a wręcz się pogłębiły, a kilka diagnoz brzmi niezwykle aktualnie. Chociaż można mieć kilka zastrzeżeń do paru elementów powieści, to jako całość należy ją ocenić jako typową dla pisarza - w jak najlepszym tego słowa znaczeniu.

„Sobota. Dwudziesty drugi czerwca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego szóstego roku.
Zapowiadał się piękny dzień.
W Skanii nareszcie zapanowało lato.”
Trójce młodych ludzi nie było dane doczekać skańskiego lata w owym roku. Zostali zamordowani przed nadejściem poranka.
Kurt Wallander zmaga się z coraz gorszym samopoczuciem. Wszystko wskazuje na poważne dolegliwości,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nigdy nie słyszałem o Henningu Mankellu, ani tym bardziej o stworzonym przez niego komisarzu Wallanderze. Sąsiadka włożyła mi książkę do ręki, mówiąc że jest fajna i, że na pewno mi się spodoba. Nie potrafiłem odmówić więc przyjąłem podarunek, a przed rozpoczęciem czytania poświęciłem 2 minuty na sprawdzenie podstawowych informacji o książce. KRYMINAŁ, 7 TOM SERII, DOŚWIADCZONY KOMISARZ. Tyle się dowiedziałem, po czym z niesmakiem (no bo jak można zaczynać czytanie od 7 tomu?!) rozpocząłem czytanie.
Pierwsze kilkanaście stron, pierwsze morderstwo, początki śledztwa, problemy ze zdrowiem komisarza i obraz zaczął się zarysowywać. Kolejne zabójstwo, akcja się zagęszcza, zabójca pozostaje nieuchwytny, a ja wpadam w wir czytania....
Zacznę od tego, czego bałem się najbardziej - czyli czytania serii od siódmego tomu. Muszę przyznać, że moje obawy były przerośnięte ponieważ w trakcie czytania ani razu nie odniosłem wrażenia, że czytam coś wyrwanego z kontekstu lub jakiś tylko wątek całej historii. Owszem, czułem, że cała postać głównego bohatera ma bogatą przeszłość, ogromne doświadczenie oraz, że było mu dane przeżyć niejedną ciekawą historię. Jednak to wszystko jest przedstawione w taki sposób, że bardziej zachęca do sięgnięcia kolejne tomy serii, niż od nich odstrasza.
Sama fabuła jest dość oryginalna, choć przyznam szczerze, że brakowało mi trochę głębszego wyjaśnienia niektórych kwestii. W trakcie śledztwa pojawia się kilka wątków i "ścieżek" pobocznych, z których niektóre prowadzą do ślepych zaułków. Być może był to zabieg specjalnie wykorzystany przez autora aby sprawić wrażenie realności śledztwa (zakładam, że w prawdziwym śledztwie także rozpatrywane jest kilka przyczyn zabójstwa z których nie każde jest prawdziwe), jednak czasami czułem się przez to lekko skołowany i nie do końca wiedziałem w którą w końcu stronę idzie to śledztwo.
W kilku momentach autor porusza kwestię problemów współczesnej policji Szwecji. Przepracowanie, cięcie kosztów, coraz więcej spraw do rozwiązania. Rozumiem, że ma to być pewnego rodzaju przekaz lub próba zwrócenia uwagi na problem. Jednak jest to tylko wstępne i ogólnikowe poruszenie tematu bez żadnych głębszych myśli rozważań.
Kolejną rzeczą, która w mojej opinii była ciekawa to zastosowanie w fabule wstawek z przemyśleniami mordercy. Co kilkadziesiąt stron spotykamy fragment historii ukazany z punktu widzenia mordercy, łącznie z jego tokiem rozumowania, uczuć, myśli. Zabieg bardzo ciekawy, choć użyty w dość skąpy i ograniczony sposób.
Ostatecznie dochodzi do złapania sprawcy. I tu pojawia się największa bolączka -brak dialogu ze sprawcą. Postawienia go przed faktem, że został schwytany i jego plany regularnych mordów spełzną na niczym. Pokazanie konfrontacji zabójcy z wymiarem sprawiedliwości. Czy coś się w nim zmieni w momencie zrujnowania jego planów? W trakcie całego śledztwa dowiadujemy się na podstawie analiz psychologicznych z kim mamy do czynienia i co prawdopodobnie podsyca przestępcę do działania. I właśnie przez to, mamy chęć dowiedzieć się jakie będzie jego zachowanie, uczucia, po klęsce. Jednak tego się nie dowiadujemy. Być może postać ta jest bohaterem innych części serii, których jeszcze nie przeczytałem.
Przez takie właśnie zakończenie książkę odebrałem trochę jak kolejny odcinek bajki/serialu o policjantach i przestępcach, gdzie w każdym odcinku pojawia się nowy super-złoczyńca, który wiadomo że zostanie schwytany, po to żeby w kolejnym epizodzie zjawił się ktoś jeszcze bardziej zły.

Nigdy nie słyszałem o Henningu Mankellu, ani tym bardziej o stworzonym przez niego komisarzu Wallanderze. Sąsiadka włożyła mi książkę do ręki, mówiąc że jest fajna i, że na pewno mi się spodoba. Nie potrafiłem odmówić więc przyjąłem podarunek, a przed rozpoczęciem czytania poświęciłem 2 minuty na sprawdzenie podstawowych informacji o książce. KRYMINAŁ, 7 TOM SERII,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje przedostatnie spotkanie z Mankellem, niestety przeczytałam już prawie wszystko co napisał...
I narasta we mnie smutek i tęsknota...
Wszystkie jego książki traktowałam jak ucztę złożoną z samych przyjemności (pomimo tematyki), nie wiem na czym to polega ale zawsze dawały mi jakieś dziwne poczucie bezpieczeństwa, poczucie powrotu do czegoś znajomego, czegoś co nigdy mnie nie zawiedzie...

To moje przedostatnie spotkanie z Mankellem, niestety przeczytałam już prawie wszystko co napisał...
I narasta we mnie smutek i tęsknota...
Wszystkie jego książki traktowałam jak ucztę złożoną z samych przyjemności (pomimo tematyki), nie wiem na czym to polega ale zawsze dawały mi jakieś dziwne poczucie bezpieczeństwa, poczucie powrotu do czegoś znajomego, czegoś co nigdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po raz kolejny Kurt mierzy sie z bezwzględnym zabójcą. Kolejna książka kolejna jeszcze bardziej niebezpieczna sprawa do rozwiązania. Autor z każdym tomem rozwija sie coraz bardziej co powoduje ze książki czyta sie z jeszcze większym zainteresowaniem

Po raz kolejny Kurt mierzy sie z bezwzględnym zabójcą. Kolejna książka kolejna jeszcze bardziej niebezpieczna sprawa do rozwiązania. Autor z każdym tomem rozwija sie coraz bardziej co powoduje ze książki czyta sie z jeszcze większym zainteresowaniem

Pokaż mimo to