Tabu

Bardzo odpowiada mi styl Schiracha; oszczędny, dosadny, pełen niedopowiedzeń. I klimat, z pozoru surowy, ale bardzo melancholijny. To są największe atuty tej książki, ów precyzyjny język dociera do głębi, wciąga w lekturę, mimo pozornego spokoju fabuły. Fabularnie są lepsze powieści tego autora, bohaterowie też nie do końca do mnie trafili, ale mimo wszystko polecam, bo ten moralitet jest ciągle uniwersalny. Zmusza do refleksji.

Bardzo odpowiada mi styl Schiracha; oszczędny, dosadny, pełen niedopowiedzeń. I klimat, z pozoru surowy, ale bardzo melancholijny. To są największe atuty tej książki, ów precyzyjny język dociera do głębi, wciąga w lekturę, mimo pozornego spokoju fabuły. Fabularnie są lepsze powieści tego autora, bohaterowie też nie do końca do mnie trafili, ale mimo wszystko polecam, bo ten...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Krótka książka, na skrzydełku opisana jako moralitet, nie wiem, czy do końca. Ale bezsprzecznie porusza w człowieku takie obszary, opowieść jest tak dawkowana i przytaczana z wykorzystaniem takich wydarzeń, że nie można przejść obok niej obojętnie. Podejrzewam, że swoje robi sugestywny przekład książki z niemieckiego na polski,gratuluję autorowi i tłumaczowi, książka wybitna!!

Krótka książka, na skrzydełku opisana jako moralitet, nie wiem, czy do końca. Ale bezsprzecznie porusza w człowieku takie obszary, opowieść jest tak dawkowana i przytaczana z wykorzystaniem takich wydarzeń, że nie można przejść obok niej obojętnie. Podejrzewam, że swoje robi sugestywny przekład książki z niemieckiego na polski,gratuluję autorowi i tłumaczowi, książka wybitna!!

Pokaż mimo to

Styl Schiracha wydaje się chropawy i oszczędny, lecz jest coś takiego w tych urywanych, krótkich, bez mała żołnierskich zdaniach, co wciąga czytelnika. Przez "Tabu" podąża się niemal bezwiednie, z duszą na ramieniu, jak w mrocznym lesie, w którym każdy zakręt wijącej się ścieżki skrywa tajemnicę, a być może i groźbę. Sztuką jest oddać tę atmosferę w polskim przekładzie; sprawić, by każde zdanie zawierało spostrzeżenie celne jak strzała Wilhelma Tella.

Bohater "Tabu" jest człowiekiem enigmą, nierozszyfrowanym nawet przez siebie. Po części kimś, z kim można się utożsamiać w jego niedopasowaniu do świata, po części człowiekiem z innej planety. Jego osobowość jest kanwą, na której Schirach snuje swoją opowieść, precyzyjnie budując napięcie wokół sprawy o morderstwo, której czytelnik nie ma raczej szansy rozwikłać; staje się więc raczej biernym odbiorcą historii, wcale nie mniej przez to intrygującej.

Są książki tak napisane, że mogłyby być o niczym, a i tak zdawałyby się być o czymś. Na ogół tym czymś jest prawda, moralność lub głębia jednostki. A czasami każda z tych rzeczy samotrzeć.

Styl Schiracha wydaje się chropawy i oszczędny, lecz jest coś takiego w tych urywanych, krótkich, bez mała żołnierskich zdaniach, co wciąga czytelnika. Przez "Tabu" podąża się niemal bezwiednie, z duszą na ramieniu, jak w mrocznym lesie, w którym każdy zakręt wijącej się ścieżki skrywa tajemnicę, a być może i groźbę. Sztuką jest oddać tę atmosferę w polskim przekładzie;...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka! Wciągnęła mnie od pierwszych stron. Pióro autora, jego sposób wprowadzania w szczegóły, opis wydarzeń, spowodowały, że nie mogłam się oderwać od lektury. Zostajemy genialnie wprowadzeni w psychikę głównego bohatera i sposób postrzegania przez niego świata by następnie móc docenić absurd następujących po sobie wydarzeń. Jutro sięgam po kolejną pozycję tego autora, nie mogę się doczekać...

Świetna książka! Wciągnęła mnie od pierwszych stron. Pióro autora, jego sposób wprowadzania w szczegóły, opis wydarzeń, spowodowały, że nie mogłam się oderwać od lektury. Zostajemy genialnie wprowadzeni w psychikę głównego bohatera i sposób postrzegania przez niego świata by następnie móc docenić absurd następujących po sobie wydarzeń. Jutro sięgam po kolejną pozycję tego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Tabu” to pierwsza książka Ferdinanda von Schiracha, którą miałam przyjemność przeczytać i od razu strzał w dziesiątkę. Szczególnie cieszy mnie ten fakt, gdyż był to prezent – uwielbiam takie trafione książkowe prezenty, tak jak uwielbiam tego typu literaturę – zaskakującą, wciągającą, trzymającą w napięciu. Z pewnością częściej będę sięgać po książki tego berlińskiego autora-adwokata, który genialnie potrafi połączyć oba swoje zawody i sprawić, że sala sądowa przenika do świata literatury.

Głównym bohaterem książki jest Sebastian von Eschburg – utalentowany i ceniony fotografik, który przeżył w dzieciństwie traumę, mającą ogromny wpływ na całe jego późniejsze życie. Sebastian już jako dziecko był bardzo wrażliwy i nietypowy – postrzegał otaczający go świat przez pryzmat kolorów i był w stanie dostrzec nawet bardzo niewielkie niuanse. Z resztą książka podzielona jest na cztery różnej długości części, którym przypisane są poszczególne barwy: zielony, czerwony, niebieski i biały. Pierwsza najdłuższa - „zielona” część opowiada o życiu głównego bohatera począwszy od trudnego dzieciństwa, przez młodość w internatach z dala od domu, początek pracy zawodowej, aż do chwili kiedy odniósł sukces i wyrobił sobie markę w świecie sztuki. Do tego momentu określiłabym tę książkę jako powieść obyczajową, gdyż nic nie wskazywało na to, że od „czerwonego” rozdziału pojawi się wątek kryminalny i będziemy mieć do czynienia z „dramatem sądowniczym”.

W drugiej części poznamy postać pani prokurator – Monikę Landau, która pracuje nad dość nietypową sprawą potencjalnego zabójstwa. Potencjalnego, gdyż nie udało się odnaleźć ciała ofiary i nie ma również żadnego świadka tego brutalnego czynu. Jest jednak cała masa poszlak pozwalających oskarżyć o ten czyn właśnie Sebastiana… Czy morderca zostanie odnaleziony? Czy Sebastian poniesie konsekwencje swojego czynu? Czy doświadczony i znany adwokat – Konrad Biegler, który pojawi się w części „niebieskiej” będzie w stanie po raz kolejny wybronić swojego mandanta?

To, co ujęło mnie w tej książce to bardzo ciekawie nakreślone sylwetki bohaterów – nie tylko dwóch głównych – fotografa i broniącego go adwokata, ale i kobiecych postaci drugoplanowych, które są dopełnieniem głównego wątku i relacji między dwoma mężczyznami. Zdecydowanie wzbogacają fabułę i dodają kolorytu. Kolejną zaletą książki jest bez wątpienia przedstawienie procesu oraz linii obrony oskarżonego – od razu można zauważyć, że Schirach ma w tej dziedzinie ogromne doświadczenie i nie jest tylko pisarzem fantastą bazującym na swojej wyobraźni. To co mnie osobiście zainteresowało w „Tabu” to jednak wątek sztuki i artysty. Do czego posunie się on w imię swojej twórczości, jakie kroki jest w stanie przedsięwziąć, by przedstawić swoje poglądy i by bronić swoich przekonań? W końcu jaka jest zależność między rzeczywistością, a prawdą? Czy można jedno utożsamiać z drugim i stosować jako synonimy?

Czytając „Tabu” miałam ciągle w pamięci motto książki z dziedziny kolorymetrii autorstwa Hermanna von Helmholtza mówiące o tym, że jeśli w jednakowym stopniu zmieszamy światło barwy zielonej, czerwonej i niebieskiej ukaże się białe. Czyli coś zupełnie nieprzewidywalnego i od początku miałam przeczucie, że taka będzie ta książka. Chociaż przyznam, że owo zaskakujące zakończenie przyszło mi do głowy dość szybko. Jednak nie popsuło mi to absolutnie przyjemności obcowania z tą książką. Zdecydowanie uzasadniona jest opinia, że „Tabu” Ferdinanda von Schiracha można postawić na równi z najlepszymi książkami niemieckimi ostatniego stulecia. Nie można przestać o niej myśleć jeszcze długo po tym, jak przeczyta się jej ostatnią stronę. Uzależniająca! Polecam.

„Tabu” to pierwsza książka Ferdinanda von Schiracha, którą miałam przyjemność przeczytać i od razu strzał w dziesiątkę. Szczególnie cieszy mnie ten fakt, gdyż był to prezent – uwielbiam takie trafione książkowe prezenty, tak jak uwielbiam tego typu literaturę – zaskakującą, wciągającą, trzymającą w napięciu. Z pewnością częściej będę sięgać po książki tego berlińskiego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

interesująca, przeczytałam z przyjemnością

interesująca, przeczytałam z przyjemnością

Pokaż mimo to

Jestem bardzo mile zaskoczony tą książka. Moim zdaniem Schirach to Mankell i Grisham w jednej osobie.

Grisham -- bo Schirach to prawnik z zawodu który jakiś czas nawet był adwokatem. Jedna ze spraw sądowych w której był obrońcą była dość mocno nagłośniona. Mianowicie pod koniec lat 90tych Schirach był obrońcą jednego z członków enerdowskiego politbiura Guntera Schabowskiego który był sądzony za smierć uciekinierów na zachód zastrzelonych w latach 62-89 w obrębie muru berlińskiego. Von Schirach podjął się wtedy sprawy jako dość młody, jeszcze średnio doświadczony adwokat. Dla ciekawostki podam że Schirach i jego klient przyjęli werdykt już w pierwszej instancji i w przeciwieństwie do innych oskarżonych członków politbiura nie odwoływali się ani do europejskiego trybunału sprawiedliwości ani do niemieckich sądów wyższych instancji. Schirach w swojej książce zdecydowanie porusza tematy etyczne ale równie wykazuje bardzo szczegółową wiedzę procedur sądowych oraz postępowania karnego.

Dlaczego uważam ze Schirach zasługuje na porównanie z Mankellem? Postacie opisane w książce są bardzo ludzkie, tak jak u Mankella. Poznajemy wnętrze głównych postaci, ich psychikę, ich rozterki, ich wady, ich zalety. Dodatkowo ta książka porusza sprawy życiowe które często są uznawane jako tematy tabu. I chyba tez stąd bierze się tytuł tej książki.

Książka jest podzielona na dwie części. Pierwsza cześć dotyczy wątku obyczajowego, ma raczej charakter powieści obyczajowej i ma swój finał w tym że zostaje popełnione morderstwo. Druga cześć książki to rozprawa sądowa i obrona w sądzie głównego bohatera który zasiada na ławie oskarżonych.

Nie mamy pewności czy główny bohater popełnia morderstwo choć wiele na to wskazuje. Czy adwokat ma prawo wnikać w to czy jego klient jest winny czy nie? Czy adwokat powinien z czystym sumieniem bronić swojego klienta? Jaka jest rola wymiaru sprawiedliwości w nowoczesnym państwie prawa? Te ważne tematy porusza ta książka. Pikanterii całej książce dodaje wątek obyczajowy który może nie spodobać się czytelnikowi który czuje awers do pewnych tematów tabu typu pornografia, prowokująca sztuka nowoczesna. Innymi słowy, temu komu się nie podobają wystawy w Warszawskiej Zachęcie, ta książka też nie będzie się podobać. Mnie ta książka bardzo się podobała i mocno polecam.

Jestem bardzo mile zaskoczony tą książka. Moim zdaniem Schirach to Mankell i Grisham w jednej osobie.

Grisham -- bo Schirach to prawnik z zawodu który jakiś czas nawet był adwokatem. Jedna ze spraw sądowych w której był obrońcą była dość mocno nagłośniona. Mianowicie pod koniec lat 90tych Schirach był obrońcą jednego z członków enerdowskiego politbiura Guntera...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znany fotograf zostaje aresztowany i oskarżony o morderstwo. Śledztwo trwa w nieskończoność, ciała ofiary nie znaleziono, nikt nie potrafi podać jej tożsamości. Tak naprawdę, nie wiem o co w tej książce chodziło Książka nie podobała się, trudno się czytało. Nie polecam.

Znany fotograf zostaje aresztowany i oskarżony o morderstwo. Śledztwo trwa w nieskończoność, ciała ofiary nie znaleziono, nikt nie potrafi podać jej tożsamości. Tak naprawdę, nie wiem o co w tej książce chodziło Książka nie podobała się, trudno się czytało. Nie polecam.

Pokaż mimo to

"Tabu" to pierwsza książka autorstwa von Schiracha, która nie porwała mnie od samego początku. Autor nadal ma świetny styl, także do sposobu kreowania postaci nie można się w żaden sposób przyczepić ale sama historia mnie nie urzekła. Książka w pełni mnie wciągnęła dopiero w momencie pojawienia się Biedlera, którego postać najbardziej mi się podobała. Autor włożył w jego usta wiele słów dotyczących ludzi i prawa, które warto zapamiętać, szczególnie w dzisiejszych czasach, gdy wymiar sprawiedliwości przeżywa trudne chwile.

"Tabu" to pierwsza książka autorstwa von Schiracha, która nie porwała mnie od samego początku. Autor nadal ma świetny styl, także do sposobu kreowania postaci nie można się w żaden sposób przyczepić ale sama historia mnie nie urzekła. Książka w pełni mnie wciągnęła dopiero w momencie pojawienia się Biedlera, którego postać najbardziej mi się podobała. Autor włożył w jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co najwyżej dobra, a może nawet przeciętna. Trochę za bardzo wydumana. Nie przekonuje do siebie ani bohater fotograf Sebastian von Eschburg, ani jego rozterki, a już na pewno nie intryga - niejasna i pogmatwana. Powieść Schiracha ratuje tylko sam styl tego niemieckiego adwokata i pisarza - Berlińczyka, który gdzieś między Lietzenburger Straße a Kurfürstendamm popija swoje podwójne czarne espresso. Uważam, że o wiele lepsza jest jego "Sprawa Colliniego" i czekam na kolejną powieść.

Co najwyżej dobra, a może nawet przeciętna. Trochę za bardzo wydumana. Nie przekonuje do siebie ani bohater fotograf Sebastian von Eschburg, ani jego rozterki, a już na pewno nie intryga - niejasna i pogmatwana. Powieść Schiracha ratuje tylko sam styl tego niemieckiego adwokata i pisarza - Berlińczyka, który gdzieś między Lietzenburger Straße a Kurfürstendamm popija swoje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to