Powieść interesująca, zabawna, wciągająca – ale tylko i wyłącznie, jeśli się ją czyta w niemieckim oryginale. Wiele powieści Gaby Hauptmann tak ma, czyta się je lekko i przyjemnie, niektóre nawet po kilka razy (np. moja ulubiona "Fünf-Sterne-Kerle inklusive"). Popełniłam kiedyś jednak błąd, kupiłam sobie polskie tłumaczenie „Impotenta” i zaczęłam czytać...
Bogowie, co chwila włos mi się jeżył, a to jeżenie przeplatane było napadami niedowierzającego śmiechu...
Tłumaczenie miejscami jakby dokonane przez polskojęzycznego dyletanta. Nie, przepraszam! Synonimem „dyletanta” jest laik, więc to słówko nie w pełni oddaje moje negatywne wrażenie na temat umiejętności tłumacza i korektora. Nie lubię zaginać rogów kartek, ale podczas czytania tej książki zaczęłam zaginąć rogi przy każdym błędzie językowym, jaki znalazłam (a z pewnością nie wszystko „zoczyłam”, bo nie jestem polonistką) – rezultat był... co najmniej zastanawiający. Jak coś takiego mogło w ogóle zostać dopuszczone do druku?
Książka powędrowała gdzieś do kąta, ale jeśli ją kiedyś znajdę, obiecuję, że wypiszę parę tych anty-perełek – a niech i innym trochę się włos pojeży. Albo się pośmiejecie...

A ja wrócę do wydania oryginalnego.

Powieść interesująca, zabawna, wciągająca – ale tylko i wyłącznie, jeśli się ją czyta w niemieckim oryginale. Wiele powieści Gaby Hauptmann tak ma, czyta się je lekko i przyjemnie, niektóre nawet po kilka razy (np. moja ulubiona "Fünf-Sterne-Kerle inklusive"). Popełniłam kiedyś jednak błąd, kupiłam sobie polskie tłumaczenie „Impotenta” i zaczęłam czytać...
Bogowie, co...