Igor Kulikowski stworzył historie, w których, jak podaje tytuł, nic się nie dzieje. Owszem, nie znajdziemy w nich nadzwyczaj rozbudowanych akcji, nie przeczytamy o niezwykłych przygodach jeszcze bardziej niezwykłych bohaterów, nie będziemy trzymani w napięciu do ostatniej strony – nic z tych rzeczy! Autor poszedł całkiem inną, co nie znaczy, że gorszą drogą…

Celebracja życia, radość z małych rzeczy, szacunek wobec odmienności innych ludzi, wobec ich własnych wyborów…, to tylko nieliczne przykłady, których owe historie dotyczą. Opowiadania, które nam autor “zaserwował”, mają bowiem na celu pokazanie, jak bardzo każda chwila jest ulotna, jak szybko wszystko przemija i jak bardzo śmierć jest nieuniknionym końcem każdego z nas. Niby każdy o tym wie, nie każdy jednak potrafi się z tym zmierzyć. Ludzie myślą, że są niezniszczalni, że śmierć ich nie dotyczy, że umierają tylko starzy i niepotrzebni już na tym świecie… Zapominają jednak, że kiedyś sami tacy będą i to nawet szybciej, niż się im wydaje. Czas leci nieubłaganie. Nie ma litości dla nikogo. Nie wszystkim też ofiaruje swoje “usługi” tak długo, jak by tego chcieli. Dlatego też autor napomina, by się na chwilę zatrzymać, by znaleźć sens w tym, co się już ma, w tym, co jest wokół, by tak nie pędzić, bo nie będzie powrotu.

Dzieciństwo, smak niewinności, poczucie bezpieczeństwa, nieskończoności… to wszystko mija i zostają jedynie wspomnienia. Dorastanie zawsze wiąże się ze stratą. Trzeba się z tym pogodzić, ale i umieć czerpać z tych pięknych, dawno minionych chwil.

Autor pokazuje w swych tekstach również ogrom i piękno przyrody, wszechświata… Zestawia z nimi człowieka, którego “wielkość” pozostawia wiele do życzenia. Ludzie potrafią być bardzo okrutni, drwią z inności, narzucają “prawdę”, mówią, co jest dobre, a co złe, ustalają granice…, przez co wiele “niedopasowanych” osób, chcąc nie chcąc, wybiera samotność.

“Historie, w których nic się nie dzieje” to książka, którą można, a nawet należy sobie dawkować. To pozycja, do której sięgniemy, kiedy będziemy potrzebować wyciszenia, zatrzymania się… Igor Kulikowski posługuję się metaforycznym, niemal poetyckim językiem. Co ważne, czytając jego zbiór, sama niejednokrotnie “odpływałam” w rozmyślania na temat życia, mojej osoby, sensu tego wszystkiego, co się wokół mnie i innych dzieje… A więc misja spełniona. Bo autor zmusza do refleksji. Filozofuje i nas również do tego zachęca.

Książka na dłużej.


http://napieknej.wordpress.com/2014/04/10/historie-w-ktorych-nic-sie-nie-dzieje-igor-kulikowski/

Igor Kulikowski stworzył historie, w których, jak podaje tytuł, nic się nie dzieje. Owszem, nie znajdziemy w nich nadzwyczaj rozbudowanych akcji, nie przeczytamy o niezwykłych przygodach jeszcze bardziej niezwykłych bohaterów, nie będziemy trzymani w napięciu do ostatniej strony – nic z tych rzeczy! Autor poszedł całkiem inną, co nie znaczy, że gorszą drogą…

Celebracja...

"Bo musi być coś, żeby się tego trzymać. Choćby jedna rzecz na tym świecie. Inaczej nie da się go znosić."*

„Historie, w których nic się nie dzieje” to zbiór piętnastu opowiadań Igora Kulikowskiego. Lekturę rozpoczęłam wieczorem, tak jak to zwykle robię po męczącym dniu. Szybko przekonałam się jednak, że do tej książki trzeba podejść w zupełnie inny sposób niż do zwykłych, rozluźniających opowiastek. Najlepsza okazała się ławka na odciętej od szumu miasta górce. Dlaczego? Pozwoliło mi to lepiej wczuć się w historie… w których na pozór nic się nie dzieje.

Podstawową, niezwykle urzekającą i najszybciej zauważalną cechą wszystkich opowiadań jest niesamowity klimat. Mamy tutaj do czynienia ze wszystkimi porami roku przyozdobionymi różnobarwnymi kwiatami, słodkimi zapachami, krajobrazami od ruchliwego miasta, przez kwitnące ogrody, po puste plaże. Owa nastrojowość ściśle łączy się z historiami poszczególnych bohaterów, każde z ich rozmyślań i refleksji uwarunkowane jest otoczeniem oraz zaistniałymi okolicznościami. Niektóre z postaci snują swoje historie w spokojnych, praktycznie opuszczonych miejscach, inne zaś odkrywają coś bardzo ważnego stojąc na tarasie lub wpatrując się w widok za oknem. Zapewne każdy z nas również ma chwile zamyślenia pijąc herbatę, patrząc na zachód słońca, podziwiając piękno natury… Nawet jeżeli myśli te nie są daleko idące, warto zatrzymać się na chwilę, najlepiej czytając „Historie, w których nic się nie dzieje”.

Osobiście nie przepadam za wszelkimi tomikami poezji, które można interpretować na milion różnych sposobów i w dodatku nie wynieść nic wartościowego. Opowiadania za to dają możliwość wcielenia myśli w życie, odniesienia sytuacji bohaterów do naszego życia. Rozległe, a zarazem nienudzące opisy refleksji, wspomnień i skojarzeń, wciągają czytelnika zadając najważniejsze pytania i poruszając kwestie egzystencjalne. Jaki jest cel życia? Jaką rolę stanowią minione chwile? Jak cienka jest granica między samotnością a lękiem przed światem?

"Ludzie zbyt szybko wymieniają się imionami, słowami, myślami.
A potem znikają."**

Każde z opowiadań ukierunkowuje czytelnika na dane aspekty życia – dzieciństwo, tęsknotę za swoim bezpiecznym miejscem, drobnostki życia codziennego, płynący czas, zmienność wszystkiego, co nas otacza. Odniosłam jednak wrażenie, że każda historia obraca się w temacie samotności, indywidualizmu jednostki, niezrozumienia przez świat. Bohaterowie, przebywając w miejscach odludnych, odczuwają spokój, mogą w ciszy rozmyślać nad życiem. Jednocześnie większość z nich nie rozumie samych siebie, są samotni, niedopasowani do realiów środowiska społecznego. Brakuje im przyjaciół, tak jak na przykład Tobiemu z opowiadania „Polowanie na obłoki”. Poniekąd go rozumiem, gdyż kilka lat temu również znajdowałam się w podobnej sytuacji, otaczałam się innymi rzeczami niż inni. Zmiany zaszły z czasem, lecz nadal w pewnych sprawach nie rozumiem samej siebie, lubię także ciche, urokliwe miejsca. To sprawia, że do serca wpływa fala spokoju, melancholii, zamyślenia. Podobnie było z Tobim.

Myślę, że każdy z czytelników może utożsamić się z myślami danych bohaterów. Dlatego „Historie, w których nic się nie dzieje”, mimo typowo refleksyjnego charakteru, który jest dziś nie w modzie, dotrze do wielu odbiorców. Szczególnie takich, którzy czasem zatrzymują się w codziennym biegu lub chcą dostrzec wartość ważnych życiowych drobiazgów. Serdecznie polecam tę książkę. Dodam na koniec, że nie warto kierować się tytułem, gdyż przy tych historiach nie da się nudzić.

* - cytat, str 177
** - str 77

recenzja i ciekawostki: http://agnesja-recenzje.blogspot.com/2014/04/historie-w-ktorych-nic-sie-nie-dzieje.html

"Bo musi być coś, żeby się tego trzymać. Choćby jedna rzecz na tym świecie. Inaczej nie da się go znosić."*

„Historie, w których nic się nie dzieje” to zbiór piętnastu opowiadań Igora Kulikowskiego. Lekturę rozpoczęłam wieczorem, tak jak to zwykle robię po męczącym dniu. Szybko przekonałam się jednak, że do tej książki trzeba podejść w zupełnie inny sposób niż do...

ładnie wydany zbiór opowiadań, z których każde mówi o codzienności, smutku i samotności. niektóre świetne inne znośne a przebrnięcie niektórych to nie lada wyzwanie. dużo filozofii i metafor. książka ma w sobie potencją i dużo magii.

ładnie wydany zbiór opowiadań, z których każde mówi o codzienności, smutku i samotności. niektóre świetne inne znośne a przebrnięcie niektórych to nie lada wyzwanie. dużo filozofii i metafor. książka ma w sobie potencją i dużo magii.