Leon to nastolatek, który w domu nie ma łatwo. Jego spokój zaburzyło wprowadzenie się macochy i nowej siostry, którymi ojciec się zajmuje, nie zauważając potrzeb syna. Chociaż chłopak jest towarzyski i potrafi się dogadać z prawie każdym, to nowa sytuacja nie jest dla niego łatwa. Postanawia na jakiś czas przeprowadzić się do babci Asi, która mieszka w jednej z łódzkich kamienic przy ulicy Piotrowskiej.

W tej samej kamienicy mieszka Miłka – nieśmiała dziewczyna, która prowadzi bloga. Nastolatka nie ma wielu przyjaciół, a jej domowa sytuacja również jest nieciekawa. Miłka mieszka z babcią, która porusza się na wózku, ale ta z pozoru miła staruszka tak naprawdę nie jest dobra dla wnuczki, którą często wyśmiewa.

Spotkanie Miłki i Leona – dwójki tak różnych od siebie indywidualistów to całkowity przypadek. Okazuje się, że oboje mają opiekować się kotami pana Boruty. Grafik opieki jest ułożony tak, by babcia Leona, która początkowo opiekowała się zwierzakami i Miłka nie musiały się spotykać. Pomyłka sprawia, że nastolatkowie na siebie wpadają, a potem zbliżą ich do siebie wspólne poszukiwania jednego z kotów.

Książka Doroty Combrzyńskiej – Nogali to opowieść o intrygującym tytule i ciekawej akcji. Powieść czyta się bardzo szybko, a wykreowani przez autorkę bohaterowie to postaci kontrastowe i bardzo realne. Polecam tą wciągającą książkę nastolatkom, którzy szukają młodzieżówki z wątkiem romantycznym.

Leon to nastolatek, który w domu nie ma łatwo. Jego spokój zaburzyło wprowadzenie się macochy i nowej siostry, którymi ojciec się zajmuje, nie zauważając potrzeb syna. Chociaż chłopak jest towarzyski i potrafi się dogadać z prawie każdym, to nowa sytuacja nie jest dla niego łatwa. Postanawia na jakiś czas przeprowadzić się do babci Asi, która mieszka w jednej z łódzkich...

Najlepsze love story jakie czytałam :)
POLECAM

Najlepsze love story jakie czytałam :)
POLECAM

Ciężko mi się tu wypowiedzieć. Książka nie jest zła, nie jest też wybitna. Nie pociąga za sobą głębokich refleksji ani przemyśleń. Jednak widać, że autorka wiele rozumie i przedstawia to w ciekawy, inny sposób. Niektóre tematy rzucają się w oczy, a przecież ona ledwo je muska i jakby mimochodem zapisuje pewne słowa. W wielu miejscach się śmiałam, więc jest też humor. Lekkie, wyraziste, ale nie powiem "warte przeczytania". Dobre.

Ciężko mi się tu wypowiedzieć. Książka nie jest zła, nie jest też wybitna. Nie pociąga za sobą głębokich refleksji ani przemyśleń. Jednak widać, że autorka wiele rozumie i przedstawia to w ciekawy, inny sposób. Niektóre tematy rzucają się w oczy, a przecież ona ledwo je muska i jakby mimochodem zapisuje pewne słowa. W wielu miejscach się śmiałam, więc jest też humor....

Leon nie ma w domu spokoju - nowa macocha, nowa siostra i miotający się między nimi ojciec - to nie są warunki dla rozsądnego nastolatka. Dlatego z radością przeprowadza się do babci, która mieszka w jednej z łódzkich kamienic przy Piotrkowskiej. Tam, w mieszkaniu sąsiada, którego kotami ma się opiekować pod nieobecność właściciela - spotyka Miłkę, dziewczynę o dość irytującym sposobie bycia. Tych dwoje indywidualistów i samotników z czasem łączy coraz więcej: upodobania muzyczne, tajemnica despotycznej babki Miłki, niezwykłe postaci i wydarzenia, na jakie natykają się podczas swoich wędrówek po mieście

Czy mówiłem już, że uwielbiam serię "Plus minus 16"? Nie? Och, najmocniej przepraszam jednocześnie ogłaszając wszem i wobec, że właśnie się w niej zakochałem. Seria nie składa się z przereklamowanych młodzieżówkach o pustych nastolatkach, którzy marzą jedynie o najnowszych gadżetach i narzekają na byle błahostkę. Każda powieść traktuje o tematach trudnych, takich które pragniemy omijać. Przeczytanie jednej z nich nie ma za zadanie jedynie wypełnić nas czas, one nas uczą. Podejmować decyzje, radzić sobie z problemami. Poznając ciekawych bohaterów zmagających się z "naszymi" problemami uczymy się na ich błędach. Nie jest to jednak jedyny powód, dla którego serię tę ubóstwiam.


Skoro mowa już o naszych bohaterach. Miłka i Leon są zwykłymi nastolatkami, ale zagłębiając się w ich życie dowiadujemy się, że wcale nie taki zwyczajny wiodą żywot. Autorka w świetny sposób nakreśliła obie te osoby. Dwa całkiem sprzeczne charaktery do stworzenia nie są wcale łatwym zadaniem. Zwłaszcza kiedy ta kreacja wychodzi genialnie, a papierowi bohaterowi stają się dla nas realistycznymi osobami, którym chętnie towarzyszymy.

Po raz kolejny już raz podczas czytania tej serii, pozytywnie zaskoczyło mnie opisywanie relacji międzyludzkich. Zazwyczaj nie za bardzo przywiązujemy do tego uwagi, ale podejmując się tych lektur musimy być świadomi, że nasza uwaga mimowolnie skieruje się na te tory.

Cała recenzja:
http://recenzjeoptymisty.blogspot.com/2015/01/dorota-combrzynska-nogala-mozesz-wybrac.html#more

Leon nie ma w domu spokoju - nowa macocha, nowa siostra i miotający się między nimi ojciec - to nie są warunki dla rozsądnego nastolatka. Dlatego z radością przeprowadza się do babci, która mieszka w jednej z łódzkich kamienic przy Piotrkowskiej. Tam, w mieszkaniu sąsiada, którego kotami ma się opiekować pod nieobecność właściciela - spotyka Miłkę, dziewczynę o dość...

http://literackacisza.blogspot.com/2014/09/mozesz-wybrac-kogo-chcesz-pozrec-to-kto.html

Możesz wybrać, kogo chcesz pożreć. Intrygujący tytuł. Dziwny tytuł. Tytuł, który wskazywałby na ciekawą treść. Okładka nietypowa, również przyciąga wzrok. Osobiście, kiedy widzę jakiś tytuł, okładkę automatycznie zastanawiam się, jaką rolę w powieść elementy te mogą odgrywać. Bardzo lubię, kiedy jest niedosłownie, kiedy tytuł po przeczytaniu nabiera nowego znaczenia. Lubię, kiedy jest niedosłownie, kiedy można, a nawet trzeba coś samemu sobie dopowiedzieć, kiedy jest miejsce na własną interpretację. Lubię tak.
Możesz wybrać, kogo chcesz pożreć. Sami oceńcie, czy po przeczytaniu takiego tytułu nie uruchamia Wam się wybujała wyobraźnia, a w następnej sekundzie myśli nie są zaprzątnięte masą różnych domysłów?



Miłka i Leon. Dwoje głównych bohaterów w tej powieści, którzy są z dwóch różnych światów. Miłka jest dziewczyną mało pewna siebie, nieśmiałą, z zaniżoną samooceną i prowadzi bloga. Od razu robi się cieplej na serduszku, szkoda tylko że adresu nie chciała podać. Leon jest za to towarzyski i świetnie dogaduje się z praktycznie każdym.


Każdy z nich jest w innej sytuacji rodzinnej, ale żadna nie jest łatwa. Miłka ze względu na swoją nieśmiałość jest wyśmiewana przez babcię, z która mieszka. Niepozorna staruszka na wózku inwalidzkim nie szczędzi wnuczce złośliwości. Leon za to mieszka z ojcem, macochą i przybraną siostrą. Pewnego dnia nie wytrzymuje i postanawia przeprowadzić się do swojej babci Asi.


Miłka i Leon poznają się zupełnie przez przypadek. W kamienicy, w której mieszkają, żyje także niejaki Boruta właściciel dwóch kotów. Teraz mężczyzna wyjechał, a opiekę zlecił Miłce i babi Leona, która na wnuka zruciła zajmowanie się kotami. W sumie najbardziej połączą je wspólne poszukiwania. Jeden z kotów wymknął się i uciekł. Na nastolatków spadł obowiązek znalezienia uciekiniera. Czy im się uda i czy wspólne wyprawy poszukiwawcze połączą Miłkę i Leona?


Kontrasty, przeciwieństwa i ciekawe charaktery. Tak w skrócie można opisać książkę o ciekawo-śmiesznym tytule Możesz wybrać, kogo chcesz pożreć. Miłka nieśmiała, więc Leon otwarty. Miłka nieporadna, więc Leon zaradny. Mogłoby się wydawać, że autorka poszła na łatwiznę, ale to stwierdzenie jest mylne. Każda postać pojawiająca się w powieści pani Beaty Ostrowickiej jest wyraźne zarysowana.


O ile charaktery zasługują na pochwałę to z akcją jest już gorzej. Niby ciekawie, niby ciągle coś się dzieje, niby jest okej. Niestety nie mogę powiedzieć, że jest tak w 100%. Momentami bywało nudno, a ciągłe poszukiwanie kota po prostu w pewnym momencie mi się przejadło. Zakończenie. Lubię otwarte zakończenia i chyba nawet już kiedyś o tym wspominałam. To zakończenie, w tej powieści niestety nie spodobało mi się. Było takie nijakie. Miłe czytadło, aż tyle lub tylko tyle. Od Ciebie Czytelniku zależy, jak odbierzesz tę książkę. Według mnie jest to aż tyle, choć mogło być lepiej, dużo lepiej.

http://literackacisza.blogspot.com/2014/09/mozesz-wybrac-kogo-chcesz-pozrec-to-kto.html

Możesz wybrać, kogo chcesz pożreć. Intrygujący tytuł. Dziwny tytuł. Tytuł, który wskazywałby na ciekawą treść. Okładka nietypowa, również przyciąga wzrok. Osobiście, kiedy widzę jakiś tytuł, okładkę automatycznie zastanawiam się, jaką rolę w powieść elementy te mogą odgrywać. Bardzo...

Ostatnimi czasy utwierdzam się w przekonaniu, że do serii "plus minus szesnaście" dołączają coraz to gorsze, nowe dzieła. Jako, że miałam ochotę na luźniejszą książkę zasięgnęłam po "Możesz wybrać, kogo chcesz pożreć", albowiem zdała mi się to całkiem ciekawa, codzienna historia. Jedna z wielu, lecz człowiek potrzebuje czasem takową przeczytać. Wychodzę z założenia, że nawet obyczajową historię autorzy są w stanie napisać z dużym rozmachem w sposób, który może zaintrygować czytelnika. W tym dziele jednak nie otrzymałam zupełnie nic z tego, czego się spodziewałam. Książka była po prostu nudna i nie umiałam doszukać się w niej żadnego głębszego sensu. Poza tym była bardzo przewidywalna. Język autorki był zbyt prosty, nawet jak na tematykę, jakiej się podjęła. Mogę powiedzieć jedynie tyle, że w lekturze tej nie ma niczego, co zachęciłoby mnie do przeczytania jej ponownie. Nie chłonęłam jej z ciekawością. Jest to bardzo słabe dzieło, którego nie polecam nikomu.

Ostatnimi czasy utwierdzam się w przekonaniu, że do serii "plus minus szesnaście" dołączają coraz to gorsze, nowe dzieła. Jako, że miałam ochotę na luźniejszą książkę zasięgnęłam po "Możesz wybrać, kogo chcesz pożreć", albowiem zdała mi się to całkiem ciekawa, codzienna historia. Jedna z wielu, lecz człowiek potrzebuje czasem takową przeczytać. Wychodzę z założenia, że...

Ta książka to bardzo trudne love story, mimo to książkę się wręcz pochłania!

Ta książka to bardzo trudne love story, mimo to książkę się wręcz pochłania!

Książka mi się podobała, ale nie jest zbyt ciekawa.

Książka mi się podobała, ale nie jest zbyt ciekawa.

Niezbyt porywająca. Raczej nudna i zbyt wydumana. Nie będę polecać swoim czytelnikom bibliotecznym. No chyba, że ktoś się będzie bardzo upierać ;-)

Niezbyt porywająca. Raczej nudna i zbyt wydumana. Nie będę polecać swoim czytelnikom bibliotecznym. No chyba, że ktoś się będzie bardzo upierać ;-)

Moja recenzja: http://czytambozyje.blogspot.com/2016/01/37-mozesz-wybrac-kogo-chcesz-pozrec.html

Moja recenzja: http://czytambozyje.blogspot.com/2016/01/37-mozesz-wybrac-kogo-chcesz-pozrec.html