I tak człowiek trafił na psa

Książka ta odleżała u mnie na półce naprawdę sporo czasu od kiedy ją kupiłam. Biorąc pod uwagę fakt, że autor napisał ją 70 lat temu, z jednej strony byłam tym bardziej ciekawa treści, z drugiej jednak, poważnie obawiałam się tego, co w niej zastanę.
Okazało się na szczęście, że moje obawy nie były zasadne.
W pierwszym rozdziale Lorenz w ciekawy sposób opisuje początki relacji człowiek-pies. Sądziłam zresztą, że cała książka będzie bardziej "naukowa". Zostałam jednak przyjemnie zaskoczona.
Jak się okazuje, autor w swym życiu miał okazję obcować z wieloma naprawdę różnymi zwierzętami. Nie były to tylko zwierzęta typowo domowe. Obok psów i kotów przez jego dom "przewinęły" się pawie, bażanty, króliki, nawet borsuk i małpa. I to opowieści o nich wszystkich stanowią trzon tej książki. Za pomocą zabawnych często anegdot z jego własnego życia pełnego zwierząt, autor przemyca nam całkiem sporo wiedzy o tym, jak zrozumieć zwierzęce, zwłaszcza psie, zachowania, jak odczytywać wysyłane przez zwierzę znaki, by żyć w międzygatunkowej zgodzie i harmonii.
Pojawiają się oczywiście te staroświeckie elementy, których się obawiałam. Gdy mowa o "profilaktycznym ukaraniu" czu stosowaniu kar cielesnych (tym zresztą autor nie był, jak się okazuje, przychylny) budzi się we mnie niezgoda. Jednak kiedy przypominam sobie jak dawno temu powstała ta książka i, co za tym idzie, jak mała była wtedy świadomość, budzi się we mnie ogromny szacunek dla autora za stworzenie tego dzieła. Na tamte bowiem lata, musiała to być gigantyczna, niedostępna powszechnie dawka wiedzy na temat psiej psychiki. Dzięki Lorenzowi wielu ludzi mogło zacząć inaczej spoglądać na swojego psa, dać mu więcej zrozumienia i szacunku.
Polecam każdemu, kogo interesuje, co w psiej głowie siedzi, a kto nie chce sięgać po stricte naukowe wywody.

Książka ta odleżała u mnie na półce naprawdę sporo czasu od kiedy ją kupiłam. Biorąc pod uwagę fakt, że autor napisał ją 70 lat temu, z jednej strony byłam tym bardziej ciekawa treści, z drugiej jednak, poważnie obawiałam się tego, co w niej zastanę.
Okazało się na szczęście, że moje obawy nie były zasadne.
W pierwszym rozdziale Lorenz w ciekawy sposób opisuje początki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W latach swojej świetności była to z pewnością wartościowa książka. Dała do zrozumienia, że zwierzęta nie są maszynami reagującymi na bodźce, a istotami czującymi i potrafiącymi nawiązywać więź. Cieszę się również, iż autor zwrócił uwagę na problem hodowli psów jedynie dla cech eksterierowych, nie uwzględniając charakteru psa. Niestety, w obecnych czasach jest to już przestażała pozycja, zawierająca nieaktualną wiedzę. Jestem pewna, że wiele mitów dotyczących szkolenia psów pochodzi właśnie z niej.

W latach swojej świetności była to z pewnością wartościowa książka. Dała do zrozumienia, że zwierzęta nie są maszynami reagującymi na bodźce, a istotami czującymi i potrafiącymi nawiązywać więź. Cieszę się również, iż autor zwrócił uwagę na problem hodowli psów jedynie dla cech eksterierowych, nie uwzględniając charakteru psa. Niestety, w obecnych czasach jest to już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niby wszystko prawda, ale trochę mnie znudziła ta książka. Może dlatego, że nic nowego nie wnosi a wręcz przeciwnie. Jest to krótka pozycja, więc dla niewtajemniczonych lub nieposiadających psa można polecić.

Niby wszystko prawda, ale trochę mnie znudziła ta książka. Może dlatego, że nic nowego nie wnosi a wręcz przeciwnie. Jest to krótka pozycja, więc dla niewtajemniczonych lub nieposiadających psa można polecić.

Pokaż mimo to

Naprawdę dobra pozycja dla miłośników psów i zwierząt w ogóle. Autor, który całe swe życie spędził otoczony czworonożnymi i nie tylko, przyjaciółmi w sposób zabawny, ale także dający wiele do myślenie opisuje czytelnikowi niezwykłą relację między człowiekiem, a psem. Każdy kto chce posiadać psa lub takowego już ma powinien sięgnąć po tę pozycję, a na pewno wiele mu ona w życiu ułatwi. Jako posiadaczka 4 psów i kotki mogę zaręczyć, że przeczytanie jej nie będzie na pewno stratą czasu! :)

Naprawdę dobra pozycja dla miłośników psów i zwierząt w ogóle. Autor, który całe swe życie spędził otoczony czworonożnymi i nie tylko, przyjaciółmi w sposób zabawny, ale także dający wiele do myślenie opisuje czytelnikowi niezwykłą relację między człowiekiem, a psem. Każdy kto chce posiadać psa lub takowego już ma powinien sięgnąć po tę pozycję, a na pewno wiele mu ona w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„I tak człowiek trafił na psa” noblisty Konrada Lorenza to urocza miniaturka literacka; pochwała tysięcy pięknych relacji, które gatunek ludzi zbudował z towarzyszącymi mu na dobre i złe psiakami.

Książka jest zbiorem ciekawych opowiastek ułożonych w formę tematycznych esejów. Autor, wybitny etolog i wieloletni posiadacz psów, skupił się na opisaniu konkretnych zachowań psów w interakcji z innymi psami, innymi gatunkami zwierząt i ludźmi. Każdą przytoczoną sytuację obudował dodatkowo podając sens takiego a nie innego zachowania. Jak powinniśmy rozumieć gesty, sposób szczekania czy przyjętą sylwetkę naszego pupila?

Zdecydowanie ciekawsze teksty o psim świecie odnalazłem w drugiej części. Niektóre były bardzo zabawne, jak relacje z kotami (str. 89-93), czy pozorna zawiść między mieszkającymi po sąsiedzku psami, które mogą zajadle szczekać w sytuacji bezpiecznego wzajemnego odseparowania płotem, ale wystarczy pozbawić je tej przeszkody, a można się zdziwić zachowaniem zaskoczonych tym faktem psów (107-108).

Lorenz przytacza mnóstwo sytuacji z własnego życia wśród zwierząt. Opisuje każdy etap rozwoju fizycznego i emocjonalnego psów - od przegryzania pępowiny przez suki po nieuchronność przeżywania przez ludzi odejścia swych czworonożnych przyjaciół. Krytykuje jednostronność celu hodowli rasowych, skupionych na detalach anatomicznych i stopniu zgodności z przyjętym ideałem fizjonomii. Definiuje różne strefy otoczenia psa, które determinują jego zachowanie. Czym innym jest własny dom, przestrzeń wspólna, spacer z właścicielem, wizyta w obcym otoczeniu, gdzie gospodarzem jest inny pies. Bardzo ciekawie wypadły fragmenty tłumaczące zaniepokojenie zwierząt wynikające z przesadnego wpatrywania się w nie ludzi (str. 98-100).

Biolog przestrzega przed antropomorfizacjami etologii psów. Unika ‘cukierkowego’ stylu, który może drażnić, a jest obecny w wielu książkach poradnikowych. Stawia na proste wyjaśnienia zachowań zwierzaków, zgrabnie łączy wyjątkowość własnych doświadczeń z ogólnie przyjętymi wyjaśnieniami. Nie mitologizuje, unika stylu mentorskiego. Całość, choć absolutnie nie wyczerpuje zagadnienia (nie taki stawiał sobie Lorenz cel pisząc tę książeczkę) i jest pewną impresją ‘na temat’, dotyka najistotniejszych elementów, które każdy decydujący się na posiadanie psa powinien przetrawić i przyswoić.

Książka jest tematycznie dobrze pomyślana. Jednak język okazał się dla mnie momentami dość uciążliwy. Autor chyba nie ma daru literackiego, a dodatkowo tłumaczenie przyniosło kilka usterek i karkołomnych szyków zdań. Trudno mi ustalić ostatecznie, kto odpowiada za takie niedociągnięcia, bo oryginał jest po niemiecku. Dodatkowo elementem, który można poddać ciekawej analizie lingwistycznej, jest dość staromodny język. Pewnych sformułowań, w związku z kulturowymi więzami, które sobie narzucamy współcześnie (poprawność polityczna), nie odnajdziemy w nowych publikacjach. To nie zarzut, ale ciekawa obserwacja.

Myślę, że to lektura obowiązkowa dla każdego, a już na pewno dla osoby planującej zaprzyjaźnić się z psem.

„I tak człowiek trafił na psa” noblisty Konrada Lorenza to urocza miniaturka literacka; pochwała tysięcy pięknych relacji, które gatunek ludzi zbudował z towarzyszącymi mu na dobre i złe psiakami.

Książka jest zbiorem ciekawych opowiastek ułożonych w formę tematycznych esejów. Autor, wybitny etolog i wieloletni posiadacz psów, skupił się na opisaniu konkretnych zachowań...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy czworonóg w moim domu pojawił się już ponad 20 lat temu i zawsze miał miano domownika. Ta książka uświadomiła mi jednak, jak złożoną i fantastyczną istotą jest pies. Bo nie tylko kocha i się przywiązuje, ale i zazdrości, potraf oszukiwać, logicznie myśleć.
Autor - noblista i znawca psychologii zwierząt z humorem i w ciekawy sposób opowiada o naturze, ale i historii psów, które wbrew stereotypom wcale nie wywodzą się od wilka.
Niewielka (150 stron), ale wartościowa pozycja.

Pierwszy czworonóg w moim domu pojawił się już ponad 20 lat temu i zawsze miał miano domownika. Ta książka uświadomiła mi jednak, jak złożoną i fantastyczną istotą jest pies. Bo nie tylko kocha i się przywiązuje, ale i zazdrości, potraf oszukiwać, logicznie myśleć.
Autor - noblista i znawca psychologii zwierząt z humorem i w ciekawy sposób opowiada o naturze, ale i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor porusza kilka ciekawych kwestii, esejowy styl skłania do refleksji.
Mi ta książka otworzyła oczy na niektóre zagadnienia. Np. czym tak naprawdę jest praca odpowiedzialnych hodowców i czym powinni się kierować.
Nie zgadzam się ze wszystkimi twierdzeniami autora, ale mimo wszystko uważam, że warto przeczytać tę książkę.

Autor porusza kilka ciekawych kwestii, esejowy styl skłania do refleksji.
Mi ta książka otworzyła oczy na niektóre zagadnienia. Np. czym tak naprawdę jest praca odpowiedzialnych hodowców i czym powinni się kierować.
Nie zgadzam się ze wszystkimi twierdzeniami autora, ale mimo wszystko uważam, że warto przeczytać tę książkę.

Pokaż mimo to

Choć nie tak dobra jak "Rozmowy ze zwierzętami", to jednak bardzo ciekawa. Napisana ponad 60 lat temu, nadal może zaoferować miłośnikom psów sporo ciekawostek ze "zwierzęcej psychologii". Najciekawsze według mnie poruszane zagadnienia: jak mogło wyglądać udomowienie psa? w jaki sposób psy oszukują i ukrywają niestosowność własnego zachowania? czy odczuwają amoralność swoich czynów? jak myśleć o (nie)wierności człowieka wobec zmarłego psa, którego miejsce zajmuje kolejny?

Choć nie tak dobra jak "Rozmowy ze zwierzętami", to jednak bardzo ciekawa. Napisana ponad 60 lat temu, nadal może zaoferować miłośnikom psów sporo ciekawostek ze "zwierzęcej psychologii". Najciekawsze według mnie poruszane zagadnienia: jak mogło wyglądać udomowienie psa? w jaki sposób psy oszukują i ukrywają niestosowność własnego zachowania? czy odczuwają amoralność swoich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

http://ruderude-czyta.blogspot.com/2015/06/27-i-tak-czowiek-trafi-na-psa-lorenz.html

Kiedy byłam dzieciakiem, miałam około roku, moi rodzice zdecydowali się na adopcję psa. Adopcję dość specyficzną, bo przygarnęli psa z ulicy. Boksera.
Nikt go nie szukał, nikt się o niego nie upominał, więc został z nami. Początkowo (z relacji mojego taty) były z nim problemy, ciężko było mu się przyzwyczaić do nowego środowiska, pewnych zasad, których musiał się stosować, no i do dziecka. Podobno zdarzało się, że pokazywał zęby, ale ja pamiętam go z zupełnie innej strony.

Był moim najlepszym przyjacielem. Spędzaliśmy ze sobą całe dnie, bawiliśmy się razem, spaliśmy razem, często wychodząc gdzieś zabierałam go ze sobą (oczywiście jak już byłam większa i miałam wystarczająco dużo siły żeby nad nim zapanować), zdarzało się, że przebierałam go i robiłam mu sesje, a on się z tego cieszył. Nigdy na mnie nie warknął, nigdy nie szczeknął. Znosił moje pomysły i nikomu się nie skarżył na to. Kiedy coś mi zagrażało, jakiś pies na mnie warczał, rzucał mi się na pomoc.
Umarł w samotności, przed naszym wyjściem jeszcze zdążył się z nami pożegnać. Chociaż żadne z nas nie podejrzewało, że to tego typu pożegnanie. Żył z nami około 12 lat.

"Związek z wiernym psem jest tak "wieczny", jak w ogóle mogą być trwałe związki istot żywych na tej ziemi".

Po trzech dniach mieliśmy już nowego domownika, tym razem sznaucera olbrzyma, z rodowodem. Mieliśmy z nim ogromne problemy, próbował ustawiać każdego z domowników pod sobą. Został wykastrowany. To w niewielkim stopniu pomogło. Dożył 10 lat przy nas. Został uśpiony, miał raka kości.

Teraz moi rodzice mają labradorkę, ze schroniska. Ja, jako że nie mieszkam z rodzicami już od 5 lat mam swojego psa. Obie są w podobnym wieku. Są cudowne, kochane, przytulaśne.

W książce Konrada Lorenza została pokazana cała (prawdopodobna) historia, jak przyjaźń między człowiekiem i psowatym wiązała się w epoce kamienia, i jak to wygląda teraz.
Autor prezentuje liczne metody obchodzenia się z psem, potwierdzone na własnych przykładach. W cudowny sposób opisuje relację człowiek- pies, pies- inne gatunki, reakcje psów na określone bodźce, sytuacje, czy nawet słowa. Przywiązanie psa do człowieka jest czymś niesamowitym, każdy posiadacz psa z całą pewnością potwierdzi to.

"(...) obcowanie ze zwierzętami wymaga intymnego obycia z przyrodą."

Jest jedna rzecz, z którą do końca nie jestem w stanie się zgodzić. A mianowicie chodzi mi o fragment:


"Pierwsza reguła brzmi: należy kupić wyłącznie zdrowego fizycznie i umysłowo psa."

Oczywiście, sytuacja jest całkowicie banalna, jeżeli nasz pupil pochodzi z hodowli rodowodowej, mamy wybór, czy chcę tego malucha, czy może tamtego. Możemy poobserwować ich zachowanie w określonej sytuacji i wybrać tego, który najbardziej nam odpowiada.
Sytuacja jest zupełnie inna z psami, które adoptujemy z przytułku, czy schroniska. Jak każdy wie, trafiają tam różne psy, większość często ma już jakieś urazy, obawy, są wystraszone i nieufne. Moja suka, którą adoptowałam z olsztyńskiego schroniska, strasznie boi się grzmotów, strzałów, krzyków, nie lubi być brana na ręce, panicznie boi się pozostawać sama w domu, boi się małych pomieszczeń, wody... Mogłabym wymieniać w nieskończoność. Jej psychika jest nadszarpnięta, więc nie jest do końca zdrowym umysłowo psem. Czy to znaczy, że jest złym psem- nigdy w życiu! Czy żałuję, że ją adoptowałam- nie!
Czy to oznacza, że najlepiej jest sięgać po psy z hodowli? Nie wiem. Psy przygarnięte, adoptowane, sto razy bardziej odwzajemniają uczucia ich pana. A dodatkowo:

"(...) suka jest znacznie wierniejsza od psa, jej przeżycia duchowe znacznie bardziej skomplikowane, bogatsze i delikatniejsze (...)"
Ostatni rozdział rozłożył mnie na łopatki ("Wierność i zgon"). Nie byłam w stanie przestać płakać. Wróciły do mnie wszystkie wspomnienia i uczucia sprzed lat. Ta tęsknota i smutek po śmierci psa.
Pisanie tej recenzji też przyszło mi z wielkim trudem, stąd to opóźnienie.

Autor przyznaje, że najgorszym momentem jest odejście psa. Po tylu latach od śmierci mojego pierwszego psa nadal za nim tęsknie i jestem świadoma tego, że to uczucie nigdy nie zniknie. Lorenz też wspomina, że po śmierci swojego psa nadal słyszał jego kroki. Ja czasami w środku nocy budzę się, bo czułam jakbym głaskała mojego boksera po głowie i dotykała jego wysuszonego nosa.

Zapłaciłam za tę książkę około 10 zł. Po jej przeczytaniu stwierdzam, że dałabym każde pieniądze, żeby ją u siebie mieć. MUST HAVE dla każdego miłośnika psa, zdecydowanie.

Sama forma książki ułatwia jej czytanie. Niewielki format, całkiem spore litery na stronach i bardzo krótkie rozdziały. Pisana łatwym i mało naukowym językiem. Z początku myślałam, że będzie to typowy poradnik, jednak tak nie jest.

http://ruderude-czyta.blogspot.com/2015/06/27-i-tak-czowiek-trafi-na-psa-lorenz.html

Kiedy byłam dzieciakiem, miałam około roku, moi rodzice zdecydowali się na adopcję psa. Adopcję dość specyficzną, bo przygarnęli psa z ulicy. Boksera.
Nikt go nie szukał, nikt się o niego nie upominał, więc został z nami. Początkowo (z relacji mojego taty) były z nim problemy, ciężko było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyjemna, króciutka książeczka mówiąca o doświadczeniu autora z psami, radami związanymi z tresurą i opisem przyjaźni z tymi zwierzętami. Najbardziej wyeksponowane w tej książce jest właśnie studium kontaktów autora z czworonogami i to jest właśnie w niej najlepsze. Rady co do tresury, mi jako właścicielce psa od 12 lat, wydają mi się niepraktyczne i trochę przestrzałe.

Przyjemna, króciutka książeczka mówiąca o doświadczeniu autora z psami, radami związanymi z tresurą i opisem przyjaźni z tymi zwierzętami. Najbardziej wyeksponowane w tej książce jest właśnie studium kontaktów autora z czworonogami i to jest właśnie w niej najlepsze. Rady co do tresury, mi jako właścicielce psa od 12 lat, wydają mi się niepraktyczne i trochę przestrzałe.

Pokaż mimo to