Grzechy chodzą po ludziach

Właściwie identyczny styl jak w "Wszystkie nasze ciemne sprawy". To dobrze, bo równie dobry. Bardzo fajnie się to czyta, jakby nie było Urban to jeden z najlepszych polskich felietonistów.

"Inżynier Leon F. taszczył swoją tlenioną Bognę na proszone przyjęcia, przyjmował w służbowym gabinecie, prowadził się z nią pod rękę po pryncypialnej ulicy a wszystkim wkoło mówił, że się już nigdy nie ożeni powtórnie przez trwałą pamięć o nieboszczce, która go zraziła do samej instytucji rodziny, mimo że zachwala ją konstytucja."

"Nieprawdą jest, iżby książeczka PKO z 20 tysiącami zawierała owoc tezauryzacji dochodów męża, albowiem to ona wniosła mu na książeczce swoje oszczędności."

"Pech jednak chciał, że uczelnia zrezygnowała z jego kandydatury w wyniku nieświetnego rezultatu egzaminacyjnej próby."

"Genowefa Z. naprawdę nazywa się Genowefa Z. i naprawdę ma 20 lat. Reszta to już nieprawda. Na przykład nie jest sierotą, lecz córką wcale krzepkich państwa wieśniaków."

"Po przebyciu chorób dziecięcych i lektur Kraszewskiego Małgorzata B. ukończyła chlubnie szkołę podstawową i rozpoczęła wykształcenie na szczeblu średnim, które przerwała na klasie dziewiątej skutkiem konfliktu, jaki powstał pomiędzy nią a naukami matematycznymi."

"W tej okolicy domy stawiane są niechlujnie, ale z pretensjami: oto podmurówka betonowa wysadzana tłuczonym lustrem, parkan z metalowych prętów, którym zbrojarz nadał kształt słońc, szopa ze ścianą, na której artysta wymalował tęczę. Osiedle znaków tęsknoty do piękna i dostatku."

"Do szkoły więcej nie chodziła, zapowiedziała też, że repetować klasy nie będzie, i oświadczyła, że ma zamiar żyć bez matury i bez studiów. Ojciec jako docent od humanistyki nie był pewien, czy organizm człowieka bez magisterium zdolny jest do przyswajania powietrza i pokarmów. „Co będzie?”-labiedziła matka."

Właściwie identyczny styl jak w "Wszystkie nasze ciemne sprawy". To dobrze, bo równie dobry. Bardzo fajnie się to czyta, jakby nie było Urban to jeden z najlepszych polskich felietonistów.

"Inżynier Leon F. taszczył swoją tlenioną Bognę na proszone przyjęcia, przyjmował w służbowym gabinecie, prowadził się z nią pod rękę po pryncypialnej ulicy a wszystkim wkoło mówił, że...

Kolejny tom historyjek sądowo-kryminalnych Urbana dziejących się w latach gomułkowsko-gierkowskich. Pierwotnie publikowane jako cotygodniowe felietony w tygodniku ‘Kulisy’, cieszyły się wówczas wielką popularnością. Książka czytana po latach odsłania drugie dno: opisuje rzeczywistość codzienną PRLu w bardzo ciekawy i niebanalny sposób, nie ma tu wielkiej polityki, opozycji i partii, jest zwyczajne życie, małe szwindle, romanse, mała stabilizacja. Czyta się to po latach świetnie, wprost trudno się oderwać. Przestępstwo typowe ówczesne: kradzież materiałów budowlanych z państwowego placu budowy, bo wtedy drogie dziatki nie było żadnych Castoram ani Obi, a ludzie się budowali. Napad w PRLu: urzędniczka punktu skupu żywca wiezie z powiatu do pracy 780tys zł na wypłaty, jadąc na rowerze przez las. Ktoś jej wsadza kij w szprychy i zabiera torbę. Historyjka o tym jak dziewczyna zawarła fikcyjne małżeństwo żeby dostać warszawski meldunek, a potem się w swoim mężu zakochała, i powstał problem... I styl jest fajny, próbka tegoż: „Po przebyciu chorób dziecięcych i lektur Kraszewskiego Małgorzata B. ukończyła chlubnie szkołę podstawową i rozpoczęła wykształcenie na szczeblu średnim, które przerwała na klasie dziewiątej skutkiem konfliktu, jaki powstał pomiędzy nią a naukami matematycznymi.” Fragment zeznań „... we współżyciu fizycznym z Weroniką K. znalazłem się niechcący bez żadnej mojej winy.” Kapitalna historyjka jak to przewodniczący rady zakładowej sprawdzał czy brygadzista ma kochankę wchodząc do domów pracowników na chama, bez zaproszenia. Reasumując: jest to kawałek historii PRLu który trudno znaleźć w książkach historycznych.

Kolejny tom historyjek sądowo-kryminalnych Urbana dziejących się w latach gomułkowsko-gierkowskich. Pierwotnie publikowane jako cotygodniowe felietony w tygodniku ‘Kulisy’, cieszyły się wówczas wielką popularnością. Książka czytana po latach odsłania drugie dno: opisuje rzeczywistość codzienną PRLu w bardzo ciekawy i niebanalny sposób, nie ma tu wielkiej polityki, opozycji...