Świetnie wspominam pierwszą powieść Montanariego - “Różańcowe dziewczęta”. Bardzo dobry thriller z typu tych jakie lubię najbardziej - mroczny, brutalny, z niesamowicie gęstą atmosferą i wciągająca nie dającą się przewidzieć fabułą. Bez wahania sięgnęłam więc i po kontynuację przygód policjantów z filadelfijskiego wydziału zabójstw - Balzano i Byrne’a. Liczyłam na równie udaną lekturę co “Dziewczęta” i tu niestety spotkał mnie spory zawód, bo “Reżyser śmierci” w porównaniu do swojego poprzednika wypada blado. Montanari debiutem bardzo wysoko postawił sobie poprzeczkę i tym razem nie udało mu się jej przeskoczyć. To nie tak, że to jest jakiś wyjątkowo słaby thriller - ba! nawet stawiając go obok najnowszych bestsellerowych tytułów wypada całkiem nieźle, jednak znając możliwości Montanariego to jak na niego wyszło całkiem przeciętnie.

Sam pomysł na fabułę był wyborny - seryjny morderca, odtwarzający sceny zabójstw z kultowych horrorów i kryminałów, a następnie wgrywający je na kasety vhs oryginalnych filmów. Wykorzystanie motywu snuff movies połączone z intrygującą historią i ponurym klimatem, czyli tym czym właśnie charakteryzowały się “Dziewczęta” to przecież gotowy przepis na thriller petardę! Ale jak wiadomo aby wypiek wyszedł idealnie potrzebne są wszystkie składniki - a w “Reżyserze” zabrakło i wciągającej opowieści i jakiegokolwiek klimatu. Niepotrzebnie Montanari ciągle nawiązuje do historii z poprzedniej części - pierwsze 70 stron to praktycznie tylko i wyłącznie wspominanie sprawy Matisse’a znanej z “Dziewcząt”. Wlekły się te rozdziały niemiłosiernie. Zdecydowanie na dobre wyszłoby książce gdyby Montanari zdecydował się zrezygnować z kontynuowania tego wątku (tym bardziej, że całą sprawę autor domknął do końca w pierwszym tomie) i poświęcił książkę w całości nowej historii. I przy okazji trochę mógłby ją dopracować jeśli chodzi o tempo akcji i rozwinięcie pomysłu morderstw, bo tu też szału nie ma. Około sto stron przed końcem już prawie całkiem straciłam zainteresowanie przebiegiem fabuły i bardziej przelatywał wzrokiem kolejne strony, a nie czytałam z zainteresowaniem i uwagą. Kontynuowałam czytanie w zasadzie tylko z ciekawości jaki będzie sam finał. A ja wybrednym czytelnikiem jestem i nie przepadam za książkami, które czyta się wyłącznie po to żeby poznać zakończenie. Lubię wciągnąć się w snutą przez autora opowiesć i zwłaszcza w przypadku thrillerów i kryminałów - przez cały czas z wypiekami na twarzy i uczuciem niesłabnącego napięcia śledzić grę mordercy z detektywami. Tu tego nie doświadczyłam.

Ogólnie czyta się raczej bezboleśnie. Dialogi wypadają naturalnie, nie wywołują zgrzytania zębami z powodu żenady, ale o jakiejś większej błyskotliwości czy ciętych ripostach nie ma co mówić. Rozdziały są w miarę krótkie, dzięki czemu czyta się szybko. I równie szybko zapomina się całą książkę. Czytelnik dopiero rozpoczynający przygodę z thrillerami prawdopodobnie z lektury “Reżysera śmierci” będzie szczerze zadowolony, jednak taki wyjadacz gatunku jak ja nie był pod większym wrażeniem. Nie skreślam całkowicie książek Montanariego, jestem nawet pewna, że sięgnę po inne tytuły z serii o Balzano i Byrnie, bo patrząc na oceny na Goodreads mogę mieć nadzieję, że przeciętny „Reżyser” był wypadkiem przy pracy, a kolejne części poziomem dorównują rewelacyjnej pierwszej części.

Muszę jeszcze wspomnieć o polskim wydaniu - przekład jest wyjątkowo niechlujny. Niektóre zwroty występujące normalnie w języku angielskim, ale już nie polskim są tłumaczone 1:1 przez co można natknąć się na takie potworki jak “I jak mnie znajdujesz?”. Dodatkowo widać, że tłumacz ma zerową wiedzę na temat kina, bo np. stosuje wyrażenie “cinema noir” - kiedy to coś takiego nie istnieje - jest “film noir”. O przekręcaniu nazwisk ludzi ze świata filmu już nie wspominając. Ja jak najbardziej rozumiem, że nie tłumacz nie musi posiadać encyklopedycznej wiedzy z każdej dziedziny jednak pracując nad książką zawierającą sporo nazw, zwrotów specyficznych dla konkretnego tematu, w którym “jest zielony” powinien trochę bardziej się przyłożyć i poświęcić parę minut na research, aby upewnić się, że sformułowanie, którego chce użyć rzeczywiście istnieje i jest poprawne.


https://romy-czyta.blogspot.com
https://www.instagram.com/romyczyta

Świetnie wspominam pierwszą powieść Montanariego - “Różańcowe dziewczęta”. Bardzo dobry thriller z typu tych jakie lubię najbardziej - mroczny, brutalny, z niesamowicie gęstą atmosferą i wciągająca nie dającą się przewidzieć fabułą. Bez wahania sięgnęłam więc i po kontynuację przygód policjantów z filadelfijskiego wydziału zabójstw - Balzano i Byrne’a. Liczyłam na równie...

CIĘCIE!

7,5

The Skin Gods - to dość enigmatyczny tytuł, bardziej odzwierciedla fabułę rodzime tłumaczenie: Reżyser Śmierci. Powieść z 2006 roku napisał Richard Montanari, przedstawiciel z rodzaju pisarzy-dziennikarzy (podobnie jak mistrzowie gatunku: Thomas Harris, Stieg Larsson, Simon Beckett itd.).

+
"Reżyser śmierci" to kontynuacja cyklu (zapoczątkowanego przez "Różańcowe dziewczęta"),w którym pojawia się para detektywów z policyjnego wydziału zabójstw w Philadelphi (stan Pensylwania). Autor znakomicie buduje klimat (drobiazgowo opisując miasto Rocky'ego Balboa),tworzy oryginalne postacie (detektyw Jessica Balzano to przechodząca kryzys małżeński matka oraz zawodowa bokserka, a jej partner detektyw Kevin Byrne to gliniarz starej daty, potrafiący na własny sposób interpretować prawo) i ma ciekawy pomysł (zbrodnie zainspirowane kultowymi filmami).

-
Powieść do złudzenia przypomina hollywoodzką produkcję, która zaczyna się od mocnego uderzenia, dalej akcja pędzi w szaleńczym tempie, a potem... trzeba to jakoś zakończyć. Fabuła "Reżysera śmierci" mniej więcej w połowie traci spójność - pojawia się tak wiele postaci i punktów widzenia, jakby autor nie potrafił się zdecydować czyimi oczami przedstawić następne zdarzenia i które poruszyć wątki (np. detektyw Byrne posiada dar jasnowidzenia, ale ta zdolność zamiast pomagać mu w rozwiązaniu śledztwa, tylko dodaje dramaturgii). Finalizacja też niestety pozostawia wiele do życzenia, sprawiając wrażenie napisanej "na siłę".

=
"Reżyser śmierci" na pewno spodoba się wielbicielom kina (autor przygotował się do tematu, jak aktor do roli) i czytelnikom lubiącym szybkie tempo akcji. Gdyby jeszcze fabuła nie była tak wielowątkowa, to można by odnieść wrażenie, że oto wpadł w ręce thriller, który naprawdę robi różnicę na tle pozostałych.

A teraz ciekawostka:
Zabójca z powieści czerpie inspiracje z różnych kultowych filmów, jednym z nich jest "Psychoza", ale to w pierwszej kolejności powieść z 1959 roku napisana przez Roberta Blocha (amerykański twórca kryminałów, horrorów i fantastyki),która doczekała się dwóch ekranizacji. Zaledwie rok później Alfred Hitchcock stworzył na jej podstawie ponadczasowe, kinowe arcydzieło, a w 1999 roku Gus Van Sant postanowił "odświeżyć" temat nakręcając remake... za co zgarnął dwie Złote Maliny w kategoriach: najgorszy reżyser i najgorszy remake lub sequel.

CIĘCIE!

7,5

The Skin Gods - to dość enigmatyczny tytuł, bardziej odzwierciedla fabułę rodzime tłumaczenie: Reżyser Śmierci. Powieść z 2006 roku napisał Richard Montanari, przedstawiciel z rodzaju pisarzy-dziennikarzy (podobnie jak mistrzowie gatunku: Thomas Harris, Stieg Larsson, Simon Beckett itd.).

+
"Reżyser śmierci" to kontynuacja cyklu (zapoczątkowanego przez...

Książka dobra, na pewno warta czasu potrzebnego by ją przeczytać. Moje jedyne ''ale'' to gąszcz nazwisk i postaci, które mogą się mylić (Kasslov, Kessler, Kilbane). Trochę za mało wyeksploatowany wątek zdolności parapsychologicznych (może w pierwszej części był, ale ja jej jeszcze nie czytałam- poprawię się przy najbliższej wizycie w bibliotece).

Ostatnia rzecz: Jak można nazwać psa imieniem Putin. Wyobraźcie sobie sytuację, gdy ktoś w parku woła do swojego pupila: Putin! Do nogi!

Książka dobra, na pewno warta czasu potrzebnego by ją przeczytać. Moje jedyne ''ale'' to gąszcz nazwisk i postaci, które mogą się mylić (Kasslov, Kessler, Kilbane). Trochę za mało wyeksploatowany wątek zdolności parapsychologicznych (może w pierwszej części był, ale ja jej jeszcze nie czytałam- poprawię się przy najbliższej wizycie w bibliotece).

Ostatnia rzecz: Jak...

Na początku było mi ciężko połapać się w tym wszystkim. Wiele wątków na raz, tabun nazwisk, podejrzewam, że do pełnego zrozumienia całości powinnam przeczytać ją jeszcze raz. W tym momencie wycisnęłam z niej jakieś 90% ;)
Kilka razy byłam nieźle zaskoczona, kilka razy nawet przerażona, na pewno nie mogę powiedzieć, że się nudziłam. No i z pewnością przeczytam jeszcze "Różańcowe dziewczęta", czuję, że będę wracać do tego autora :)

Na początku było mi ciężko połapać się w tym wszystkim. Wiele wątków na raz, tabun nazwisk, podejrzewam, że do pełnego zrozumienia całości powinnam przeczytać ją jeszcze raz. W tym momencie wycisnęłam z niej jakieś 90% ;)
Kilka razy byłam nieźle zaskoczona, kilka razy nawet przerażona, na pewno nie mogę powiedzieć, że się nudziłam. No i z pewnością przeczytam jeszcze...

Równie dobra jak poprzednia. Niestety Sonia Draga ma taką przypadłość, że jeśli dwa pierwsze tomy się nie sprzedadzą, porzuca wydawanie.
A bardzo tego żałuję, bo historie bardzo były bardzo ciekawe.

Równie dobra jak poprzednia. Niestety Sonia Draga ma taką przypadłość, że jeśli dwa pierwsze tomy się nie sprzedadzą, porzuca wydawanie.
A bardzo tego żałuję, bo historie bardzo były bardzo ciekawe.

54 / 2014

54 / 2014

Całkiem fajnie napisany, mroczny thriller - polecam.

Całkiem fajnie napisany, mroczny thriller - polecam.

Moim zdaniem pomysł na fabułę jest bardzo ciekawy.

Moim zdaniem pomysł na fabułę jest bardzo ciekawy.

Dobra, mocna i mrożąca krew w żyłach książka.

Dobra, mocna i mrożąca krew w żyłach książka.

moze nie najciekawsza ksiazka tego autora, ale i tak ja pochlonelam

moze nie najciekawsza ksiazka tego autora, ale i tak ja pochlonelam