„Jesienny bal”, Matiego Unta, to zbiór pozornie niepołączonych ze sobą historii. Bohaterów łączy tylko jedno – dzielnica, którą zamieszkują i spożywany często alkohol, wywołujący szereg dziwnych odczuć i myśli trudnych do sprecyzowania. Każda z opisywanych postaci jest indywidualistą, osobą niezależną i prowadzącą pozornie normalne życie. Każdemu jednak czegoś brakuje, a braki te próbuje wypełnić najlepiej jak potrafi. Tym samym każda odrębna część staje się miniaturowym portretem psychologicznym, jednym z elementów szerszej układanki, której części zaczynają do siebie pasować dopiero z czasem, gdy czytelnik zagłębia się w smutki i troski mieszkańców tej tallińskiej dzielnicy.

Mati Unt tworzy ciężką i przygnębiającą atmosferę, gęstą jak pojawiająca się jesienią mgła. Z każdym kolejnym opadłym liściem, opada część duszy człowieka, o którym właśnie pisze. Bohaterowie rozpadają się na naszych oczach, rozpuszczają w wilgotnym powietrzu i murszeją. Przez książkę przetacza się społeczny proces gnilny, który zupełnie jakby czekał na zatrzymanie, oczyszczenie i powrót materii do swojej dawnej postaci. Oczyszczenie to następuje, gdy kończy się jesień i powoli, acz stanowczo, wkracza zima. Nie każdy oczyszcza się tak samo. Niektórzy w tym procesie sięgają wręcz do sfer sacrum, inni przechodzą go bardziej przyziemnie. Jedno tylko wydaje się być pewne. Jesień nie bez powodu utożsamiana jest z depresją.

Co jednak w „Jesiennym balu” jest najlepsze, to wcale nie interesująco przedstawione postacie i niebanalny pomysł na fabułę, a język. Mati Unt pisze o rzeczach prostych zarówno poetycko, jak i konkretnie. Opisywane osoby, przedmioty i wydarzenia raz maluje pastelowymi farbami, by następnie z techniczną precyzją dobrać się do ich wnętrzności, rozebrać na części pierwsze i przedstawić liczbami i surowymi faktami. Następnie zaś z całości tworzy dogłębny, analityczny portret psychologiczny, wzbogacony to metafizyką, to zwyczajną, ludzką namiętnością. Wszystko to sprawia, że „Jesienny bal” jest naprawdę niczym jesienny bal – pełen kolorów, ale i szarości, słońca, ale i ciemności, ciepła, ale i chłodu. Choć wydaje się, że chłodu, ciemności i szarości jest tutaj najwięcej.

Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/jesienny-bal-mati-unt-estonia-cz-5/

„Jesienny bal”, Matiego Unta, to zbiór pozornie niepołączonych ze sobą historii. Bohaterów łączy tylko jedno – dzielnica, którą zamieszkują i spożywany często alkohol, wywołujący szereg dziwnych odczuć i myśli trudnych do sprecyzowania. Każda z opisywanych postaci jest indywidualistą, osobą niezależną i prowadzącą pozornie normalne życie. Każdemu jednak czegoś brakuje, a...