Książka nie bardzo mi się podobała. Początkowo takie zwierzenia radzieckiej nastolatki o komunistycznym nastawieniu. Potem ciągle opisy tego co, co dnia, jadła podczas oblężenia Leningradu. Szczerze mówiąc najbardziej zaciekawiły mnie poszukiwania autorów publikacji dorosłej już Leny Muchiny. I tyle.

Książka nie bardzo mi się podobała. Początkowo takie zwierzenia radzieckiej nastolatki o komunistycznym nastawieniu. Potem ciągle opisy tego co, co dnia, jadła podczas oblężenia Leningradu. Szczerze mówiąc najbardziej zaciekawiły mnie poszukiwania autorów publikacji dorosłej już Leny Muchiny. I tyle.

Dziennik nieśmiałej Leny Muchiny, pokazuje nam oblężenie Leningradu przez wojska Niemieckie w latach 1941-1942. Dramatyczne losy mieszkańców tego Rosyjskiego miasta w czasach II wojny światowe, są obrazem i tekstem w jednym. Pokazuje nam on ż czym musieli się mierzyć Rosjanie.

Dziennik nieśmiałej Leny Muchiny, pokazuje nam oblężenie Leningradu przez wojska Niemieckie w latach 1941-1942. Dramatyczne losy mieszkańców tego Rosyjskiego miasta w czasach II wojny światowe, są obrazem i tekstem w jednym. Pokazuje nam on ż czym musieli się mierzyć Rosjanie.

„Dziennik czasu blokady” to wstrząsająca relacja z miasta, które błyskawicznie po rozpoczęciu wojny dostało się w pierścień wyniszczającego oblężenia. Obserwujemy nagły, przyspieszony proces dojrzewania nastolatki i przeobrażenia się w młodą, samodzielną kobietę, która w kilka miesięcy straciła wszystko i musiała nauczyć się żyć samotnie, w pośpiechu planując kolejne kroki, które przecież miały zaważyć na całym jej dalszym życiu. Poznajemy przyjaciół Leny, jej rodzinę i historię wielu leningradczyków, z których nie wszystkim udało się dotrwać do końca oblężenia. Co zaskakującego, mimo setek tysięcy poległych, często dosłownie leżących na ulicach miasta, bo nie miał kto się zająć ich ciałami, nastolatka nie opisuje tych przerażających widoków, których przecież musiała być świadkiem. Stara się prowadzić dziennik tak, by nie pokazywać całego okropieństwa. Skupia się na najbliższym otoczeniu i własnych przemyśleniach i czynnościach, które wykonuje. Dlatego też przeplata momenty o dokuczliwym, przeciągającym się głodzie, z opowieściami o książkach, które czytała w wolnych chwilach, historię o kocie, którego mięso pozwoliło jej rodzinie przeżyć najtrudniejszy czas, z przemyśleniami o tym, że musi się w końcu umyć, bo nadeszła wiosna, a ona chce się podobać.

„Dziennik czasu blokady” to naprawdę osobista lektura prawdziwej dziewczyny, leningradki z krwi i kości, która w pierścieniu oblężenia przeżyła kilka miesięcy, stając się jedną z niewielu, które przeżyły piekło życia w zamkniętym, bombardowanym mieście.

Według wyliczeń historyków przez cały okres blokady, od 8 września 1941 do 27 stycznia 1944 roku, z powodu głodu, mrozu, chorób, od ostrzałów artyleryjskich lub nalotów umarło lub zginęło ok. 750 tysięcy mieszkańców. Oprócz tego wielu z nich nie przeżyło ewakuacji. Obecnie szacuje się, że ofiar cywilnych było między 1 milionem a 1,5 miliona.

Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/dziennik-czasu-blokady-zapiski-nastolatki-z-oblezonego-leningradu-lena-muchina-rosja-cz-28/

„Dziennik czasu blokady” to wstrząsająca relacja z miasta, które błyskawicznie po rozpoczęciu wojny dostało się w pierścień wyniszczającego oblężenia. Obserwujemy nagły, przyspieszony proces dojrzewania nastolatki i przeobrażenia się w młodą, samodzielną kobietę, która w kilka miesięcy straciła wszystko i musiała nauczyć się żyć samotnie, w pośpiechu planując kolejne kroki,...

Zapiski 17-letniej dziewczyny od początku blokady Leningradu do kwietnia 1943 roku, kiedy to dziennik się urywa. Fakt, że pisała go tak młoda dziewczyna, nie umniejsza jego wartości historycznej. Nie ma w prawdzie w tekście konsekwencji i spójnej kompozycji, jest za to autentyzm. W pewnym momencie zaczynają męczyć opisy zabiegów o jedzenie, ale to właśnie świadczy, co w tamtym czasie było najistotniejsze. Dla każdego miłośnika książek o charakterze wspomnieniowym książka warta uwagi i lektury. Dla uważnego czytelnika wiele niuansów dotyczących życia w ZSRR, nie zawsze zgodnych z tym, co pisano o Sowietach z perspektywy krytycznej (na przykład Lena tęskni do przedwojennego sznurów samochodów na ulicach Leningradu, podczas gdy nas przekonywano, że w tamtych latach samochód w ZSRR był ogromną rzadkością).

Zapiski 17-letniej dziewczyny od początku blokady Leningradu do kwietnia 1943 roku, kiedy to dziennik się urywa. Fakt, że pisała go tak młoda dziewczyna, nie umniejsza jego wartości historycznej. Nie ma w prawdzie w tekście konsekwencji i spójnej kompozycji, jest za to autentyzm. W pewnym momencie zaczynają męczyć opisy zabiegów o jedzenie, ale to właśnie świadczy, co w...

Dziennik Leny Muchinej to wstrząsające zapiski nastolatki z oblężonego Leningradu. Nieśmiała Lena powierza dziennikowi wszystkie swoje marzenia, przelewa na jego karty tęsknotę za utraconym szczęściem. Jednakże głównym tematem jej zapisków są realia w jakich żyła; bombardowania, głód, wywożenie trupów po nocach, katorżniczą pracę wygłodzonych i zmarzniętych mieszkańców Leningradu. Szczegółowość przedstawianych wydarzeń jest porażająca, a sytuacje które opisuje w niezwykle precyzyjny sposób niezwykle brutalne. Czytelnik niejednokrotnie będzie zwracał uwagę na przemianę Leny, która będzie widoczna w miarę upływu czasu. Z dziecinnej i beztroskiej szesnastolatki staje się wyczerpaną i pozbawioną złudzeń dorosłą kobietą.
Porażająca lektura, która w dosadny sposób pokazuje ludzką brutalność i odczłowieczenie.
Niesamowity, wzruszający i dramatyczny dziennik od którego nie będziemy w stanie się oderwać, aż nie dowiemy się, jak skończą się losy młodziutkiej Leny.

Dziennik Leny Muchinej to wstrząsające zapiski nastolatki z oblężonego Leningradu. Nieśmiała Lena powierza dziennikowi wszystkie swoje marzenia, przelewa na jego karty tęsknotę za utraconym szczęściem. Jednakże głównym tematem jej zapisków są realia w jakich żyła; bombardowania, głód, wywożenie trupów po nocach, katorżniczą pracę wygłodzonych i zmarzniętych mieszkańców...

Relacja młodej dziewczyny- Leny Muchiny z okresu oblężenia Leningradu w czasie II wojny światowej.Porażające świadectwo strachu, głodu, osamotnienia, walki o przeżycie. Dziennik, będący relacją spisywaną na bieżąco. Poznajemy Lenę jako beztroską, zwyczajną nastolatkę, by towarzyszyć jej w okresie radykalnej przemiany, wymuszonej tragicznymi przeżyciami: utratą najbliższych, osamotnieniem, lękiem i głodem. Opowieści takie zawsze skłaniają mnie do refleksji i odczuwania wdzięczności za to co mam i czas w jakim dane mi jest żyć.

Relacja młodej dziewczyny- Leny Muchiny z okresu oblężenia Leningradu w czasie II wojny światowej.Porażające świadectwo strachu, głodu, osamotnienia, walki o przeżycie. Dziennik, będący relacją spisywaną na bieżąco. Poznajemy Lenę jako beztroską, zwyczajną nastolatkę, by towarzyszyć jej w okresie radykalnej przemiany, wymuszonej tragicznymi przeżyciami: utratą najbliższych,...

Kiedy czytam niektóre recenzję książki, to nie dowierzam własnym oczom. Niektórzy piszą, że styl autorki zostawia wiele do życzenia. Zgadzam się z tym kompletnie, gdyż autorka ma 16 lat i swoja erudycją nie dorasta pisarzom, którzy mają dwa albo trzy razy więcej lat. Ktoś piszę, że pod koniec dziennika wieje nudą. Wieje nudą gdyż autorka, opada z sił i nie ma energii, która mogłaby zainwestować w pisanie tego dziennika. Osobiście uważam, że książka jest arcydziełem, który nie został doceniony, tylko dlatego, że opowiada historię Rosjanki. Polecam z czystym sercem książkę każdemu, kto interesuje się drugą wojną światową. Jeśli lubisz literaturę faktu, to warto zainwestować w książkę. Dla mnie rewelacja.


http://wojownikpokoju.pl/pl/blog/

Kiedy czytam niektóre recenzję książki, to nie dowierzam własnym oczom. Niektórzy piszą, że styl autorki zostawia wiele do życzenia. Zgadzam się z tym kompletnie, gdyż autorka ma 16 lat i swoja erudycją nie dorasta pisarzom, którzy mają dwa albo trzy razy więcej lat. Ktoś piszę, że pod koniec dziennika wieje nudą. Wieje nudą gdyż autorka, opada z sił i nie ma energii, która...

Ta okładka zahipnotyzowała mnie w księgarni, a że lubię czytać wspomnienia z okresu II wojny światowej, bez wahania ją kupiłam.

Wspomnienia Leny przeczytałam bardzo szybko, bez trudu potrafiłam wczuć się w sytuację bohaterki i bardzo tę historię przeżywałam. Niektórzy zarzucają tej książce, że od pewnego momentu robi się monotonna i Lena wylicza w zasadzie tylko to co udało się jej zjeść danego dnia. Ale moim zdaniem, to właśnie pokazuje, co z człowiekiem robi głód i doświadczenie wojny. Z pełnej marzeń, planów i kolorowych myśli dziewczyny, którą poznajemy na początku pamiętnika, w pewnym momencie robi się pusty człowiek, którego jedyną myślą jest jedzenie...

Ta okładka zahipnotyzowała mnie w księgarni, a że lubię czytać wspomnienia z okresu II wojny światowej, bez wahania ją kupiłam.

Wspomnienia Leny przeczytałam bardzo szybko, bez trudu potrafiłam wczuć się w sytuację bohaterki i bardzo tę historię przeżywałam. Niektórzy zarzucają tej książce, że od pewnego momentu robi się monotonna i Lena wylicza w zasadzie tylko to co...

Dziennik Leny Muchiny to wartościowy i wstrząsający dokument. Spisywane na bieżąco przez szesnastoletnią dziewczynę wydarzenia to przede wszystkim odzwierciedlenie jej codzienności w oblężonym Leningradzie.
Wcześniej poznajemy jednak beztroską nastolatkę, uczennicę zakochaną w koledze z klasy, trochę roztrzepaną i zajętą przede wszystkim własnymi problemami - taka bowiem jest Lena przed wybuchem wojny z Niemcami. Potem stopniowo jej podejście do życia się zmienia, co wymusza sytuacja. Dziewczyna musi przedwcześnie wydorośleć, a dawny radosny świat odchodzi w zapomnienie na rzecz przerażającej rzeczywistości, w której najważniejsze jest przetrwanie, zdobycie choćby odrobiny pożywienia i chronienie się przed bombardowaniami.

Śledząc zapiski Leny, mamy okazję nie tylko poznać realia codziennego życia w Leningradzie. To również dziennik emocjonalnego dojrzewania autorki, jej przyspieszonego dorastania.

Interesujący jest styl niemal codziennych adnotacji. Początkowo to barwne opisy szkolnych perypetii, nieraz młodzieńczo egzaltowane i trochę nieporadne stylistycznie. Potem styl staje się bardziej oszczędny, znacznie prostszy, a przez to wyrazistszy, jest jednak auto okraszony sowiecką propagandą - Lena nieraz dosłownie cytuje komunikaty usłyszane w radiu i widać, że jest przesiąknięta stalinowską propagandą. Wreszcie zapiski skupiają się tylko na najbardziej prozaicznych czynnościach i stanowią niemal statystyczny zapis zdobytych produktów żywnościowych. Od czasu do czasu pojawiają się tu jednak krótkie, ale wstrząsające zdania, zwykle dotyczące czyjejś śmierci.

"Dziennik..." urywa się nagle i czytelnika trapić by musiała myśl o dalszych losach autorki. Wydawcom udało się jednak ustalić, jak potoczyło się życie Leny i te fakty poznajemy w posłowiu.

Na pewno nie jest to lektura łatwa, lekka i przyjemna. Trudno nie śledzić książki ze ściśniętym sercem, jednak warto ją przeczytać, bo to ciekawy dokument. Na temat blokady Leningradu wydano wiele powieści i autentycznych zapisków. Na tym tle dziennik Leny wyróżnia się swoją młodzieńczością i typowym dla wrażliwej nastolatki stylem.

Dziennik Leny Muchiny to wartościowy i wstrząsający dokument. Spisywane na bieżąco przez szesnastoletnią dziewczynę wydarzenia to przede wszystkim odzwierciedlenie jej codzienności w oblężonym Leningradzie.
Wcześniej poznajemy jednak beztroską nastolatkę, uczennicę zakochaną w koledze z klasy, trochę roztrzepaną i zajętą przede wszystkim własnymi problemami - taka bowiem...

"Mamo, mamusiu, nie wytrzymałaś tego i straciłaś życie. (...) Boże, jaki okrutny jest los, tak przecież chciałaś żyć. Umarłaś odważnie. Byłaś bardzo silna duchem, ale, niestety, zbyt słabe miałaś ciało."

"Mamo, mamusiu, nie wytrzymałaś tego i straciłaś życie. (...) Boże, jaki okrutny jest los, tak przecież chciałaś żyć. Umarłaś odważnie. Byłaś bardzo silna duchem, ale, niestety, zbyt słabe miałaś ciało."