Psychoanalityk Peter Brundl twierdzi, że wina nie jest dziedziczona, ale poczucie winy już tak. Dzieci sprawców nieswiadomie przekazują też swoje lęki, wstyd i poczucie winy na swoje dzieci. Dotyczy to większej liczby rodzin w Niemczech, niż można by przypuszczać. Wg Brundla przypadek Jennifer Teege jest o tyle szczególny, że przezyła ona podwójną traumę, najpierw adopcję, a potem przerażającą historię swojej rodziny... juz jej poczęcie było prowokacją.Jej matka , Monika Goth spłodziła ją z Nigeryjczykiem, po czym gdy córka przyszła na świat , oddała ją po 4 tygodniach do katolickiego domu dziecka prowadzonego przez siostry zakonne. Jennifer w wieku 3 lat trafiła do rodziny zastępczej posiadajacej już dwóch biologicznych synów, jako czarnoskóra dziewczynka. Całe otoczenie wiedziało więc od razu , że jest dzieckiem adoptowanym, bo rzeczywiście gdy miała 7 lat , za zgodą swojej biologicznej matki została przez tę rodzinę adoptowana. Jennifer wspomina swoje relacje z adoptowaną rodziną nadzwyczaj dobrze. Za to nieliczne kontakty z matką Moniką, które miały miejsce tylko gdy była dzieckiem urwały się gdy skończyła 21 lat.
Amon Goth , kat z Płaszowa , tak sugestywnie pokazany w znakomitym filmie Spielberga "Lista Schindlera" , okazał się jej dziadkiem.
Jennifer dowiedziała sie o tym przypadkowo ,przeglądając w bibliotece książkę , na okładce której zobaczyła swoja biologiczną matkę, Monikę. Był to wywiad z córką zbrodniarza hitlerowskiego, komendanta obozu pracy w Płaszowie powstałego po likwidacji getta w Krakowie. Jennifer zrozumiała , że jest wnuczką zwyrodnialca i masowego mordercy . Miała wtedy 38 lat , męża i dwóch synów.Wprawdzie jako adoptowane dziecko nie nosiła już od ponad 30 lat tego hańbiącego nazwiska, ale poczuła się jakby oszukiwała swoje otoczenie , a jej całe dotychczasowe życie było kłamstwem.
Te dramatyczne zwierzenia J.Teege i jej dalsze losy po poznaniu dotkliwej prawdy o swojej tożsamości są treścią tej niezwykłej i ciekawej ksiązki.

Psychoanalityk Peter Brundl twierdzi, że wina nie jest dziedziczona, ale poczucie winy już tak. Dzieci sprawców nieswiadomie przekazują też swoje lęki, wstyd i poczucie winy na swoje dzieci. Dotyczy to większej liczby rodzin w Niemczech, niż można by przypuszczać. Wg Brundla przypadek Jennifer Teege jest o tyle szczególny, że przezyła ona podwójną traumę, najpierw...

Trochę ciężko odnieść mi się do tej książki. Pierwszy raz czytałam zmagania życiowe i z tożsamością i z przeszłością potomka nazisty, do tego tak „sławnego”. Nie potrafię ocenić książki bo też spodziewałam się czegoś innego. Dużo materiału jest o życiu Jennifer, z drugiej strony rozumiem, iż chciała ukazać wpływ genów na swoje życie, problemy natury psychicznej, niepewności. Przeczytać można, czy dużo wnosi? Trzeba ocenić samemu.

Trochę ciężko odnieść mi się do tej książki. Pierwszy raz czytałam zmagania życiowe i z tożsamością i z przeszłością potomka nazisty, do tego tak „sławnego”. Nie potrafię ocenić książki bo też spodziewałam się czegoś innego. Dużo materiału jest o życiu Jennifer, z drugiej strony rozumiem, iż chciała ukazać wpływ genów na swoje życie, problemy natury psychicznej,...

Trudna droga poznania swojej tożsamości, zmierzenia się z prawdą o swoim pochodzeniu. Nie chciałabym, żeby życie tak mnie zaskoczyło. W celu lepszego zrozumienia książki warto zobaczyć "Listę Schindlera", najlepiej przed lekturą. Podziwiam Jennifer za odwagę podzielenia się ze światem swoją rodzinną tajemnicą. Nie każdy by się odważył.

Trudna droga poznania swojej tożsamości, zmierzenia się z prawdą o swoim pochodzeniu. Nie chciałabym, żeby życie tak mnie zaskoczyło. W celu lepszego zrozumienia książki warto zobaczyć "Listę Schindlera", najlepiej przed lekturą. Podziwiam Jennifer za odwagę podzielenia się ze światem swoją rodzinną tajemnicą. Nie każdy by się odważył.

„Prawdziwa historia wnuczki jednego z największych zbrodniarzy hitlerowskich.” Jakie emocje wywarła na mnie książka Jennifer Teege?

Jennifer Teege pewnego dnia będąc w Centralnej Bibliotece w Hamburgu, natrafiła na książkę, która wzbudziła jej zainteresowanie a dokładniej czarno-białe zdjęcie na okładce tejże książki. Twarz tej kobiety wydawała jej się znajoma. Przeczytała podtytuł: Historia Moniki Göth, córki komendanta obozu koncentracyjnego z „Listy Schindlera”. Poczuła dziwną ekscytację, gdyż takie nazwisko nosiła jej matka. Ojcem Jennifer był Nigeryjczyk. Kobieta w wieku kilku lat została oddana do domu dziecka a później adoptowana przez małżeństwo, które nadało jej swoje nazwisko. Do dwudziestego pierwszego roku życia miała kontakt ze swoją matką i babcią. Na książkę natrafiła, mając trzydzieści osiem lat. Zaczęła ją czytać, po kilku stronach była zszokowana tym, czego się dowiedziała. Wtedy dopiero uświadomiła sobie ogrom zbrodni, jakie popełnił Amon Göth, czyli jej dziadek. Amon Göth w „Liście Schindlera” Stevena Spielberga jest brutalnym komendantem obozu koncentracyjnego oraz kompanem „od kieliszka” i rywalem wybawcy Żydów – Oskara Schindlera.... https://zaczytanyksiazkoholik.pl/recenzje/nie-przejdziesz-obok-tego-obojetnie-amon-moj-dziadek-by-mnie-zastrzelil-nikola-sellmair-jennifer-teege/

„Prawdziwa historia wnuczki jednego z największych zbrodniarzy hitlerowskich.” Jakie emocje wywarła na mnie książka Jennifer Teege?

Jennifer Teege pewnego dnia będąc w Centralnej Bibliotece w Hamburgu, natrafiła na książkę, która wzbudziła jej zainteresowanie a dokładniej czarno-białe zdjęcie na okładce tejże książki. Twarz tej kobiety wydawała jej się znajoma. Przeczytała...

Miejscami przegadana, trochę chaotyczna. Przyznam się, że spodziewałem się czegoś innego.

Miejscami przegadana, trochę chaotyczna. Przyznam się, że spodziewałem się czegoś innego.

"Jestem wnuczką Amona Götha, oprawcy, który pozbawił życia tysiące osób i mnie - z moją ciemną barwą skóry - z pewnością też by zastrzelił".

Kompilacja reportażu i autobiografii osnuta wokół prawdziwej historii kobiety, która w wieku 38 lat odkrywa, że jest wnuczką "rzeźnika z Płaszowa", jednego z największych zbrodniarzy hitlerowskich.

Przez szok nagłego odkrycia prawdy o swoim pochodzeniu, życie bohaterki rozsypuje się na tryliardy kawałków. Jennifer postanawia zmierzyć się z ciężarem historii swojej rodziny, od której już nigdy nie będzie mogła uciec i niczym detektyw, krok po kroku poznaje mroczne strony historii swojego dziedzictwa. Rusza w podróż, szuka świadków, odwiedza miejsca zbrodni, próbując zrozumieć kategorię okrutnych czynów popełnionych przez swojego przodka, i pozbyć się przy tym dręczącego ją poczucia skażenia potencjalnym genem okrucieństwa i "złej krwi". Przechodzi przez to wszystko, co było udziałem wielu innych Niemców - dzieci i wnuków zbrodniarzy hitlerowskich, którzy bądź usprawiedliwiali swoich rodziców lub dziadków, bądź ich odrzucali wraz z całym okrucieństwem, którego się dopuścili.

"Przepracowanie czasu nazistowskiego zawsze stanowi rodzinny dramat. Wiele dzieci wysoko postawionych nazistów balansuje pomiędzy gloryfikacją ojców a bezgraniczną nienawiścią wobec nich, która często przechodzi również w nienawiść do samych siebie. Jedno z pewnością mają wspólne : przeszłość nigdy nie daje im spokoju. [...] Oni sami nie czują się na tyle wartościowymi ludźmi, żeby przekazywać swoje życie dalej".

Wciągająca, ciekawa i pełna trudnych prawd lektura od której nie sposób się oderwać. Skłonność ludzi do bestialskich zachowań jest czymś, co najprawdopodobniej nigdy nie będzie zrozumiane. Zabijanie z zimną krwią, a czasem i z radością było domeną tych, co uważali się za "lepszy gatunek". Trudno zrozumieć takie zachowania, jednak nie można o nich zapominać....

(Marcin, dziękuję za egzemplarz i pozdrawiam 😊)

"Jestem wnuczką Amona Götha, oprawcy, który pozbawił życia tysiące osób i mnie - z moją ciemną barwą skóry - z pewnością też by zastrzelił".

Kompilacja reportażu i autobiografii osnuta wokół prawdziwej historii kobiety, która w wieku 38 lat odkrywa, że jest wnuczką "rzeźnika z Płaszowa", jednego z największych zbrodniarzy hitlerowskich.

Przez szok nagłego odkrycia prawdy...

Niesamowita książka. Wciąga od samego początku, mimo, że opowiada o strasznych czasach II wojny Światowej. Szczerze polecam

Niesamowita książka. Wciąga od samego początku, mimo, że opowiada o strasznych czasach II wojny Światowej. Szczerze polecam

Pozycja traktuje o wnuczce Amona Gotha, nazisty, zbrodniarza wojennego, komendanta obozu, która postanawia opowiedzieć o tym, jak to jest dowiedzieć się tak wstrząsającej prawdy o swoim pochodzeniu. Ponieważ nie wiedziała, została oddana do adopcji i o swoim pochodzeniu dowiaduje się przypadkiem. Jej historia, od informacji burzącej fundamenty rzeczywistości do momentu pogodzenia się z faktami, przeplata się z historią jej babci - żony Amona, oraz faktami historycznymi dotyczącymi jego samego. Wprowadza to trochę chaosu i zamieszania, sprawia, że książki nie czyta się lekko, a bardziej podąża za narracją.

Czy warto przeczytać? Mało jest książek, o których można powiedzieć, że nie warto jej czytać. Zawsze można wyrobić sobie swoje zdanie na jej temat. Czy polecam każdemu? Niekoniecznie, bardziej w formie ciekawostki.

Pozycja traktuje o wnuczce Amona Gotha, nazisty, zbrodniarza wojennego, komendanta obozu, która postanawia opowiedzieć o tym, jak to jest dowiedzieć się tak wstrząsającej prawdy o swoim pochodzeniu. Ponieważ nie wiedziała, została oddana do adopcji i o swoim pochodzeniu dowiaduje się przypadkiem. Jej historia, od informacji burzącej fundamenty rzeczywistości do momentu...

"Je­stem wa­szym bo­giem – po­wie­dział Amon Göth do więź­niów w dniu ob­ję­cia obozu w Pła­szo­wie. – W dys­tryk­cie lu­bel­skim wy­koń­czy­łem sześć­dzie­siąt ty­się­cy Żydów, teraz kolej na was”. Echa tych słów pobrzmiewają w mojej głowie podczas całej lektury książki "Amon. Mój dziadek by mnie zabił" Jennifer Teege i Nikoli Sellmair. W tym pamiętniku noszącym znamiona reportażu Teege odmalowuje odczucia, jakie towarzyszyły jej od momentu, gdy przypadkowo natrafiła na książkę, z której dowiedziała się, że jest wnuczką Amona Götha.

Wszystko na jej drodze do odnalezienia bliskości z biologiczną matką jest naznaczone rozkładem, piętnem Amona, owiane tajemnicą. Babka Ruth Irene zostawia we wnuczce wspomnienie bliskości i troski, a z kart książek i na łamach wywiadów okazuje się partnerką zbrodniarza, zapatrzoną w niego do końca swoich dni. Matka, która czuje winę ojca, nie potrafi go jednocześnie nie kochać, bo to przecież nie tylko bestia, ale też ojciec. Wreszcie sama Jennifer szukająca bliskości z biologiczną linią kobiet w tej rodzinie, unoszona na falach życia to w górę, to w dół. Niby chce żyć, być, a z drugiej strony i ona nie uchroni się przed cieniem czynów zbrodniarza.

Historia jedna z tych najtrudniejszych. Kiedy dziedziczymy ciężkość win ojców. W głowie tli się nam wciąż historyczna odpowiedzialność za to, co się wydarzyło i pytanie, czy w naszym życiu poprzez geny może uaktywnić się to samo szaleństwo, jakie wykazywali przodkowie.

Po lekturze nie sposób pozbyć się uczucia dojmującego smutku, beznadziei, samotności. Ciemnoskóra Jennifer dzieli się swoją historią z żydowskimi przyjaciółkami i staje pod pomnikiem w Płaszowie z potomkami ofiar, składając im kwiaty na znak pamięci o tragedii. Mimo to wciąż w czytelniku pozostaje uczucie osobności bohaterki, bo z matką ani biologicznym ojcem nie udaje się odbudować takich relacji, za którymi tęskni kobieta.

"Boskość" Amona w Płaszowie siała śmierć, a jego rodzina to samotne atomy pełne smutku i bólu, pokryte prochami zniszczenia. Odnoszę wrażenie, że niezależnie jakie starania podejmowałyby matka i córka, piętno Amona obróci ich próby odbudowania relacji rodzinnych w gruzowisko, na którym nic już nie rozkwitnie.

"Je­stem wa­szym bo­giem – po­wie­dział Amon Göth do więź­niów w dniu ob­ję­cia obozu w Pła­szo­wie. – W dys­tryk­cie lu­bel­skim wy­koń­czy­łem sześć­dzie­siąt ty­się­cy Żydów, teraz kolej na was”. Echa tych słów pobrzmiewają w mojej głowie podczas całej lektury książki "Amon. Mój dziadek by mnie zabił" Jennifer Teege i Nikoli Sellmair. W tym pamiętniku noszącym znamiona...

Prawdziwa historia Jennifer Teege, która dopiero jako dorosła kobieta dowiedziała się, że jest wnuczką jednego z największych i najbardziej znanych zbrodniarzy wojennych - Amona Götha.
Stało się to za sprawą zupełnego przypadku. Jennifer pewnego razu w bibliotece trafiła na książkę swojej biologicznej matki, z której dowiedziała się prawdy o swoim pochodzeniu, o którym nie miała pojęcia ponieważ jako małe dziecko trafiła do rodziny zastępczej. Jennifer jest biologicznym dzieckiem Nigeryjczyka i córki komendanta obozu w Płaszowie.
Biorąc pod uwagę fakt, że Jennifer ma ciemną skórę po swoim ojcu a studiować postanowiła w Izraelu gdzie poznała wielu żydowskich przyjaciół, można by stwierdzic, że los bardzo sobie zakpił z Amona Götha i jego nazistowskich przekonań.
To niezwykła historia o rodzinnym piętnie przechodzącym z pokolenia na pokolenie i o poznawaniu samego siebie. Nie bez powodu Monika Göth (matka) i Jennifer zmagały się z depresją w zasadzie już od dzieciństwa a babcia Jennifer (kochanka Amona) popełniła samobójstwo kochając potwora do ostatnich chwil swojego życia.
Jennifer cały czas czuła na sobie cień mrocznej tajemnicy. Odkryła ją dopiero przed 40 rokiem życia i kilka lat zmagała się z traumą, która w ostateczności wyzwoliła ją z depresji.
Ta książka opowiada o tym jak taka swoista spuścizna może ciążyć, i że zło nie musi być dziedziczne. Że nie przechodzi na nas razem z genami.
Bardzo polecam tę niesamowitą historię.

Prawdziwa historia Jennifer Teege, która dopiero jako dorosła kobieta dowiedziała się, że jest wnuczką jednego z największych i najbardziej znanych zbrodniarzy wojennych - Amona Götha.
Stało się to za sprawą zupełnego przypadku. Jennifer pewnego razu w bibliotece trafiła na książkę swojej biologicznej matki, z której dowiedziała się prawdy o swoim pochodzeniu, o którym nie...