Już sam nie jestem pewien czy usłyszałem o tej książce jako o "prawosławnej próbie dialogu ekumenicznego" czy sam sobie wmówiłem, że tym jest, ale nie spełniła tych oczekiwań.
Owszem, książka tłumaczy, chyba nawet dość dobrze to co prawosławie ma do zaoferowania światu, ale chyba nie w taki sposób, aby nieobeznany z teologią i dogmatyką człowiek mógł coś z niej wyciągnąć.
Owszem, Bułgakow żył i tworzył sto lat temu. Od tego czasu zarówno w prawosławiu, jak i pozostałcyh religiach chrześcijańskich, zmieniło się wiele. To pierwsze z prześladowanego stało się instrumentem rosyjskiego imperializmu, pozostałe religie, z katolicyzmem na czele otworzyły się na ludzi i świat współczesny, porzucając w pewnym stopniu cezaropapistyczne ciągoty. Boli mnie w tej książce ciągle podłechtywanie prawosławnego ego, która to religia jest przecież najlepsza, najbardziej spójna i dogmatyczna i logiczna, a przede wszystkim prawdziwa. Mocno pisane pod tezę miejscami. Niemniej jednak, pozycja niezła, coś można z niej wyciągnąć. Choć może dla ludzi zupełnie nie związanych z religijnością chrześcijańską próg wejścia trochę za wysoki.

Już sam nie jestem pewien czy usłyszałem o tej książce jako o "prawosławnej próbie dialogu ekumenicznego" czy sam sobie wmówiłem, że tym jest, ale nie spełniła tych oczekiwań.
Owszem, książka tłumaczy, chyba nawet dość dobrze to co prawosławie ma do zaoferowania światu, ale chyba nie w taki sposób, aby nieobeznany z teologią i dogmatyką człowiek mógł coś z niej...