Huzar

Zaskakująco dobra, wręcz - pożywna!

Zaskakująco dobra, wręcz - pożywna!

Pokaż mimo to

Kolejny etap mojej przygody z Arturo Perez Reverte. każda książka inna, ale każda ciekawa. Huzara przeczytałam jednym tchem. Bardzo fajny, fajnie opisany, tylko zakończenie jakieś takie mdłe. Ale jako pierwsza powieść autora - bardzo udana.

Kolejny etap mojej przygody z Arturo Perez Reverte. każda książka inna, ale każda ciekawa. Huzara przeczytałam jednym tchem. Bardzo fajny, fajnie opisany, tylko zakończenie jakieś takie mdłe. Ale jako pierwsza powieść autora - bardzo udana.

Pokaż mimo to

Zanim Arturo Perez Reverte stał się rozpoznawalnym pisarzem był korespondentem wojennym. Relacjonował wydarzenia z konfliktów zbrojnych na Bałkanach, w Afryce, czy w Zatoce Perskiej. Nie zaskakuje zatem, że jego debiutancka powieść traktuje właśnie o wojnie. Napisany ponad trzydzieści lat temu „Huzar” z powodu niezbyt fortunnie wybranego wydawcy przeleżał mnóstwo czasu, zanim został wydany ponownie i ruszył na podbój światowych rynków księgarskich.

Bohaterem powieści jest młody porucznik wojsk napoleońskich, członek elitarnej jednostki huzarów, do której dostęp mają tylko nieliczni. Huzarzy słyną z prędkiej do pojedynków ręki, dumy oraz ogromnej odwagi. Prawdziwy huzar nie boi się niczego, z podniesionym czołem stając na wprost niebezpieczeństwa. Młody Frederic Glüntz z wyróżnieniem ukończył szkołę i trafił na front do Hiszpanii, oczekując na jedną z wielu potyczek, będących jednocześnie jego chrztem bojowym. Z licznych dialogów i wspomnień wyłania się obraz nakarmionego opowieściami o chwale Frederica, który gdzieś w głębi odczuwa lęk, tłumiony jako niegodny huzarskiego munduru.

Akcja książki zamyka się w kilkudziesięciu godzinach. Począwszy od nocy wypełnionej oczekiwaniem przed walką, poprzez potyczkę w ciągu dnia aż do kolejnego wieczora już po bitwie. Noc wypełniają Fredericowi rozmowy z przyjaciółmi i oczekiwanie na swoją pierwszą kawaleryjską szarżę. Porucznik, który poznał wyidealizowany obraz bitwy tłumi w sobie niepokój, nie dopuszczając go do głosu. Wszak dla huzara największą chwałą jest polec w pełnej splendoru walce z równymi sobie. Gdy rzeczywistość zaczyna odbiegać od wyidealizowanego obrazu, Frederic nie akceptuje jej, oszukując sam siebie, że wojna to przede wszystkim cześć i chwała.

Arturo Perez Reverte we wspaniały sposób skonfrontował wyobrażenie wojny z nią samą. Z jednej strony mamy oczekiwanie na wspaniałe pojedynki i spektakularne walki, w rzeczywistości zaś rozproszonych po lesie partyzantów, gotowych w każdej chwili zadać cios w plecy lub wypruć flaki z osamotnionego najeźdźcy. Młody Frederic broni się przed obrazami, które widzi, nie dopuszcza ich do siebie, dopóki sam nie znajduje się w krytycznej sytuacji. Brud, głód i okrucieństwo są rzeczywistymi twarzami wojny, pudrowanymi przez opowieści o bohaterstwie i szlachetności.

Koncepcyjnie powieść przypomina nieco grecką tragedię. Od samego początku czujemy silne napięcie, które z czasem tylko wzrasta, by pod koniec sięgnąć zenitu. Domyślamy się, jak zakończy się powieść, co jednak nie przeszkadza niecierpliwie chłonąć kolejnych stron. Z naiwnych i aroganckich wypowiedzi bohaterów wyłania się ich brak wiedzy i wiara w propagandowe hasła. I choć pojawia się tu również głos rozsądku, w postaci zrezygnowanego weterana, jest on bagatelizowany niczym przepowiednie Kasandry.

Językowo książka wypada dobrze. Bogate słownictwo i nieskomplikowana składnia wprawdzie nie oczarowują czytelnika, ale pozwalają na swobodną lekturę i skupienie się na przekazywanej treści. Książka jest w pewnym sensie subiektywnym sprawozdaniem z jednego dnia wojny, w którym wyraźnie widać zmianę podejścia do niej jego autora. Biorąc pod uwagę dziennikarską działalność Artura Pereza Reverte taka forma powieści nie zaskakuje.

„Huzar” to krótka, ale i bardzo esencjonalna powieść. W prostej opowieści Frederica wyłania się prawdziwy obraz wojny, niezmiernie daleki od wyidealizowanego, jakim karmieni są młodzi rekruci. Trudno oprzeć się wrażeniu, że choć akcja umieszczona została w czasach napoleońskich, to pod wieloma względami wojna wciąż pozostaje taka sama a rekrutów mami się szlachetnymi obrazami.

Zanim Arturo Perez Reverte stał się rozpoznawalnym pisarzem był korespondentem wojennym. Relacjonował wydarzenia z konfliktów zbrojnych na Bałkanach, w Afryce, czy w Zatoce Perskiej. Nie zaskakuje zatem, że jego debiutancka powieść traktuje właśnie o wojnie. Napisany ponad trzydzieści lat temu „Huzar” z powodu niezbyt fortunnie wybranego wydawcy przeleżał mnóstwo czasu,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka "szybka", realistyczna, trochę osobista.

Książka "szybka", realistyczna, trochę osobista.

Pokaż mimo to

http://slowemczytane.blogspot.com/2017/01/huzar-wojenny-chod.html

http://slowemczytane.blogspot.com/2017/01/huzar-wojenny-chod.html

Pokaż mimo to

Obrazek z jednej kampanii wojennej. Wspaniały głos wobec gloryfikacji bohaterstwa. Okrutne, ale przez to pacyfistyczny manifest.
Największy sprzeciw wobec wojny wypływa z utworów pokazujących kontrast pomiedzy wyobrażeniem a realiami wojny. Tak było w jednym z najlepszych filmów, jakie dane było mi obejrzeć (Grobowiec swietlików, goraco polecam), tak jest i w Huzarze.
Niestety za czesto ulegamy obrazowi wojny jako drogi do chwały, bohaterstwa, czy wyrażenia patriotycznej postawy, w czym od najmłodszych lat pomaga faszerowanie Sienkiewiczami i innymi bzdurami. W opisie wojennej otoczki ja jednak wolę zaufać osobie bezpośrednio bezstronnie zaangażowanej, czyli wieloletniemu korespondentowi wojennemu, perez-Reverte'owi.

Nieziernie udany debiut.

A "honor" to jedynie słowo wytrych mające ukryć głupotę.

Obrazek z jednej kampanii wojennej. Wspaniały głos wobec gloryfikacji bohaterstwa. Okrutne, ale przez to pacyfistyczny manifest.
Największy sprzeciw wobec wojny wypływa z utworów pokazujących kontrast pomiedzy wyobrażeniem a realiami wojny. Tak było w jednym z najlepszych filmów, jakie dane było mi obejrzeć (Grobowiec swietlików, goraco polecam), tak jest i w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

7/10

7/10

Pokaż mimo to

Jednym słowem: rewelacyjna.
A po więcej słów o tej lekturze zapraszam na: recensioliber.blogspot.com, gdzie znajdziecie też inne recenzje.

Jednym słowem: rewelacyjna.
A po więcej słów o tej lekturze zapraszam na: recensioliber.blogspot.com, gdzie znajdziecie też inne recenzje.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra ksiąska, chociaż styl może nie pasować wszystkim czytelnikom. Poza tym, drobne błędy w tłumaczeniu.

Bardzo dobra ksiąska, chociaż styl może nie pasować wszystkim czytelnikom. Poza tym, drobne błędy w tłumaczeniu.

Pokaż mimo to

Akcja odbywa się w czasach napoleońskich. Młody oficer Fryderyk Gluntz wstępuje w szeregi Huzarów, aby walczyć za Napoleona w Hiszpanii. Młody chłopak, nauczony czym jest wojna z definicji w oficerskich podręcznikach, pragnie za wszelką cenę wykazać się w walce i udowodnić swoje bohaterstwo.

Wielkim plusem powieści są bohaterowie i ich zarys psychologiczny. Gluntz to młodzik wywodzący się z mieszczaństwa, którego największą ambicją jest wybić się ponad przeciętność. Jego przyjaciel, de Bourmont, to z kolej szlachecki fircyk, który pyszni się swoim pochodzeniem, a w wojnie widzi szansę na karierę i popularność. Ich przyjacielskie relacje są jednak w moim odczuciu dziwnie spłycone i nieuzasadnione. Ponadto niejako na drugim planie, acz w wyrazisty sposób, przedstawił Reverte polskiego generała Jana Dąbrowskiego.

Co jednak najbardziej świadczy o dojrzałości i wiedzy pisarza, to przedstawienie postaci weteranów. Stary wiarus, spokojny, milczący i skupiony. Ze wzrokiem, który wyraża zdeterminowanie, ale także i niemą zgodę na wyroki przeznaczenia. Oto obraz weterana, który kreśli Perez-Reverte. Spotykamy tego typu postaci w paru fragmentach książki. Co jeszcze bardziej intrygujące - są one w większości bezimienne.

Dużą wartość do opowieści wnosi też próba diagnozy historycznej ludu hiszpańskiego, na jaką porywa się autor, wkładając ją w usta hiszpańskiego starca. W ogólne, Huzar to fikcja, którą czyta się jak reportaż. Precyzyjność i przedstawienie realiów są jej dużymi atutami, a jednak po lekturze pozostaje jakaś suchość w ustach. Być może spodziewałem się zbyt wiele, być może mogłem sięgnąć po inną książkę, nie zaś debiut pisarza, jednak w pewnej mierze Huzar rozczarowuje. Przede wszystkim, sto siedemdziesiąt stron to trochę mało jak na powieść o takich perspektywach. Siłą rzeczy realia czasów historycznych przedstawione są tylko w mikroskali. Dowiecie się, w co huzarzy byli ubrani, co śpiewali, jak wyglądała ich wojskowa organizacja i relacje między żołnierzami na polu bitwy i poza nim. Ale szerszej perspektywy, głębokiego i gęstego świata, w który czytelnik zatapia się bardziej z każdą przeczytaną stroną, raczej tu nie uświadczycie. Tego mi brakowało, ale być może autor wcale nie chciał tego osiągnąć.

"Fryderyk próbował postawić się w miejscu tych żołnierzy, którzy pieszo przemierzali Europę w błocie po kostki lub pod bezlitosnym słońcem Hiszpanii, piechurów z przetartymi podeszwami i łydkami stwardniałymi od niekończących się, wyczerpujących marszów, Dla nich oficer huzarów, który nie zdzierał butów i podróżował na grzbiecie pięknego wierzchowca, ubrany w elegancki mundur szacownego regimentu, niewątpliwie stanowił drażniący kontrast i uświadamiał im z całym okrucieństwem smutną prawdę, iż są tylko anonimowym i bezkształtnym mięsem armatnim, popędzanym krzykami zgryźliwych sierżantów, źle ubranym i jeszcze gorzej karmionym."

Huzar bardzo realistycznie zarysowuje problem rozbieżności między wyobrażeniami o wojnie, a jej rzeczywistym obrazem. Ukazuje, jak romantyczne wyobrażenia o bohaterstwie i przygodzie pchają młodych ludzi do udziału w koszmarze, jakiego sobie nawet nie wyobrażają. A jednak zderzenie z realizmem wojny pozostawia pewien niedosyt. Ot, nieopierzony młodzik idzie na pole bitwy, spodziewając się chyba, że wrogowie ustawiać mu się będą do czystego cięcia szablą, a on nie ubrudzi sobie munduru. Oczywiście szybko ląduje z gębą w błocie i zmienia perspektywę.

Brakowało mi zatem rozmachu i… brutalności. Dość miałem natomiast banałów wyjętych z głowy naiwnego chłopaka. W ramach powieści, ta historia się nie sprawdza. Jest to jednak dobre opowiadanie, surowe jak reportaż, dające do myślenia, choć głównie tym, którym trzeba jeszcze udowadniać, że na wojnie dzieją się rzeczy skrajnie niehumanitarne. A co do autora, to liczę na pozostałe jego powieści, które czekają w mojej kolejce lektur.

Akcja odbywa się w czasach napoleońskich. Młody oficer Fryderyk Gluntz wstępuje w szeregi Huzarów, aby walczyć za Napoleona w Hiszpanii. Młody chłopak, nauczony czym jest wojna z definicji w oficerskich podręcznikach, pragnie za wszelką cenę wykazać się w walce i udowodnić swoje bohaterstwo.

Wielkim plusem powieści są bohaterowie i ich zarys psychologiczny. Gluntz to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to