Polecam, bardzo wartościowa książka dajaca do myślenia i!

Polecam, bardzo wartościowa książka dajaca do myślenia i!

Uważam, że to bardzo wartościowa książka. Pominęłam jednak ostatnie rozdziały. Zastanawiam się też czy taka „miłość” to jeszcze miłość czy jakaś forma masochizmu.

Uważam, że to bardzo wartościowa książka. Pominęłam jednak ostatnie rozdziały. Zastanawiam się też czy taka „miłość” to jeszcze miłość czy jakaś forma masochizmu.

Nie wiem, czy kocham za bardzo, ale wiem, że przeczytałam ten tytuł z zaciekawieniem.

Nie wiem, czy kocham za bardzo, ale wiem, że przeczytałam ten tytuł z zaciekawieniem.

Lektura obowiązkowa dla kobiet.

Lektura obowiązkowa dla kobiet.

Naprawdę ciekawa książka. Nie do końca jest to moja ulubiona forma wydawnicza tzn. obszerne opisy historii pacjentów i bardzo krótkie podsumowania, które nie rozwijają tematu jak bym chciała. Jednak czytając tę książkę niektóre moje reakcje na zachowania innych osób łączą się jak puzzle i dają wyjaśnienie co poszło nie tak....

Naprawdę ciekawa książka. Nie do końca jest to moja ulubiona forma wydawnicza tzn. obszerne opisy historii pacjentów i bardzo krótkie podsumowania, które nie rozwijają tematu jak bym chciała. Jednak czytając tę książkę niektóre moje reakcje na zachowania innych osób łączą się jak puzzle i dają wyjaśnienie co poszło nie tak....

Przeczytanie tej książki było mi bardzo potrzebne.

Przeczytanie tej książki było mi bardzo potrzebne.

Bardzo potrzebna i bardzo ważna, dla kobiet, które czują, że mogą utożsamiać się z tytułem. Wiele cennych myśli, pomaga pozbierać się po bolesnym rozstaniu i poukładać sobie w głowie.

Bardzo potrzebna i bardzo ważna, dla kobiet, które czują, że mogą utożsamiać się z tytułem. Wiele cennych myśli, pomaga pozbierać się po bolesnym rozstaniu i poukładać sobie w głowie.

Na pewno istotna pozycja dla wszystkich, którzy wychowywali się w rodzinie dysfunkcyjnej (problem alkoholowy, choroby psychiczne, czy zaniedbanie emocjonalne jednego lub obojga rodziców). Jak wiemy, kształtowanie się w takich warunkach upośledza rozwój i późniejsze funkcjonowanie, głównie w relacjach, gdyż to właśnie patologiczne relacje i zachowania miedzy naszymi rodzicami są dla nas drogowskazem i instrukcja do budowania naszych związków w przyszłości.
Do tego wszystkiego dochodzi tez często rodzinna (ale tez społeczna) zmowa milczenia.
Jednakże dziecko w swojej naiwności jest tez bardzo praktyczne i prostolinijne i nie rozumie dlaczego rodzice skazują je na życie pełne cierpienia i w odpowiedzi na ambiwalentność i niestabilność życiowej sytuacji w jego głowie rośnie frustracja, poczucie winy, pojawia się skryta depresja oraz pustka, która trzeba zapełnić, która zapełniamy szukając przez cale życie tego, czego nie mogliśmy mieć w dzieciństwie.

Zacznę od tego, co w tej książce jest na plus.
Przede wszystkim Norwood opisuje genezę i mechanizmy kochania za bardzo. Wyjaśnia, ze tytułowe kochanie, to nie miłość, lecz uzależnienie. Jest to informacja kluczowa i celowo wielokrotnie podkreślana, gdyż na początku każdy ma opory żeby nazwać się narkomanem.

Norwood ukazuje, że poza podatnością na uzależnienia emocjonalne osoby wyrastające w trudnych warunkach maja także skłonności do innych nałogów i zachowań kompulsywnych próbujących zapełnić wielka wewnętrzną pustkę oraz głęboko skrywana depresje używkami i zachowaniami kompulsywnymi (cukier, alkohol, zakupoholizm). Bardzo ciekawe jest spostrzeżenie dotyczące córek alkoholików wskazujące na ich genetyczne powinowactwo do zaburzeń odżywiania. Nie szukałam potwierdzenia tych informacji, koncepcja wydaje się być ciekawa. Dotychczas sadziłam, ze zaburzenia odżywiania, szczególnie u dzieci wychowanych w rodzinach alkoholowych biorą się głownie z potrzeby kontroli, gdyż wyrastały one w środowisku nieprzewidywalnym ( nieuzasadniona agresja pijącego rodzica ),ale koncepcja genetyczna może być uzupełnieniem wcale tej pierwszej nie wykluczając.

Uzależnienie od partnera nie odbywa się bez szkody dla drugiej osoby, jak czytamy : „Nasze „dawanie" w okresie gdy kochałyśmy za bardzo było swego rodzaju manipulowaniem.”. Oczywiście obustronne tkwienie we współuzależnieniach może i często jest wspólnym wzrastaniem, bólem niezbędnym aby ruszyć ze skrzyżowania, bo tylko wtedy kiedy nie możemy czegoś już dłużej znieść mamy wystarczająco dużo motywacji, żeby to zmienić, opadając na dno, zdobywamy podłoże aby moc się odbić.

Natomiast największym błędem tej książki jest jej skrajna wybiorczość. Mimo, ze autorka wspomina : „Dziecko może „ratować" taką rodzinę na trzy sposoby: być niewidzialne, być złe albo być dobre.” to skupia się ona jedynie na tej dobrej, czyli piastunce, podczas gdy pozostałe pomija milczeniem.
Serwuje więc przykłady tak do bólu schematyczne i powtarzalne, ze mamy wrażenie czytania tego samego scenariusza, w dodatku mocno nieprawdopodobnego (to akurat zjawisko powszechne w samopomocowych książkach amerykańskich autorów, tam wszystko jest takie dramatyczne i skrajne).

Drugim zarzutem jest nieproporcjonalnie uboga ilość strategii do walki z uzależnieniem.
Promocja stowarzyszenia Al Anon, kilka afirmacji i podstawowych, zbyt podstawowych porad w stylu : stan się samolubna, poświęć się samej sobie itd.
Przez to pozycja ta wydaje mi się niekompletna, a jej potencjał nieco zmarnowany.
Z drugiej jednak strony, standardy w czasach jej wydania mogły być inne i biorąc pod uwagę rok wydania (1985) książka wciąż może pomoc, szczególnie w początkowej fazie walki z konsekwencjami zaburzeń obawowo-lękowych.

Osoby, zainteresowane tematyką, ale odczuwające niedosyt zarówno opisywanych typów osobowości jak i praktycznych porad polecam książkę Nałogowa Miłość – Eugenii Herzyk, która w sposób bardzo esencjonalny, a jednocześnie wyczerpujący podchodzi do tego tematu.

Na pewno istotna pozycja dla wszystkich, którzy wychowywali się w rodzinie dysfunkcyjnej (problem alkoholowy, choroby psychiczne, czy zaniedbanie emocjonalne jednego lub obojga rodziców). Jak wiemy, kształtowanie się w takich warunkach upośledza rozwój i późniejsze funkcjonowanie, głównie w relacjach, gdyż to właśnie patologiczne relacje i zachowania miedzy naszymi...

Polecam książke każdej osobie, która była w toksycznej relacji, nie tylko tytułowym kobietom. Książka pomaga uświadomić sobie wiele rzeczy - przede wszystkim pomóc w zaprzestaniu obwiniania się za rzeczy w relacjach na mtóre nie mamy wpływu.

Polecam książke każdej osobie, która była w toksycznej relacji, nie tylko tytułowym kobietom. Książka pomaga uświadomić sobie wiele rzeczy - przede wszystkim pomóc w zaprzestaniu obwiniania się za rzeczy w relacjach na mtóre nie mamy wpływu.

Książka, która dość wiele wyjaśnia i otwiera oczy. Tłumaczy zachowania kobiet, które mają problemy z miłością i jej nadmiarem przelewanym na partnera. Można w konkretny sposób zweryfikować siebie i swoje problemy, które szczegółowo przedstawia i opisuje autorka. Myślę, że książka jest z pewnością przydatną pozycją, jeśli same widzimy problem w swojej emocjonalności i uczuciowości.

Książka, która dość wiele wyjaśnia i otwiera oczy. Tłumaczy zachowania kobiet, które mają problemy z miłością i jej nadmiarem przelewanym na partnera. Można w konkretny sposób zweryfikować siebie i swoje problemy, które szczegółowo przedstawia i opisuje autorka. Myślę, że książka jest z pewnością przydatną pozycją, jeśli same widzimy problem w swojej emocjonalności i...