Po świetnych wrażeniach po "Wyznaniach" - "Rozprawy" Rousseau wydały się dużo gorsze. Poetycki język jaki nadawał smaku jego relacjom z życiorysu i opisom charakteru kompletnie mi nie przypadł w wypadku poważnej pracy filozoficznej, gdzie jednak, w mojej ocenie, powinna dominować jasność argumentacji a ozdobny język wyłącznie utrudnia wyłuskanie jądra myśli.

Niezależnie od tego; w tej książce są zgromadzone trzy rozprawy Rousseau, które można śmiało określić jako jedne z najistotniejszych prac w jego życiu (obok Emila i Umowy Społecznej) - de facto, gdyby nie rozprawa o "naukach i sztukach" to Rousseau nie doznałby swojego słynnego "oświecenia", które zainspirowało jego filozofię, której będzie trzymał się całe swoje życie. Sam autor określał swoją pierwszą rozprawę jako słabą i sam uważał, że należna jest jej poprawka - i w tym wypadku zgadzam się z autorem; pierwsza rozprawa wydała mi się cennym zarysem i jasną deklaracją "walczenia z postępem" jednak brakowało jej sensownej argumentacji, siły przekonywania, w swoich ciągłych odwołaniach do losowo dobranych wydarzeń historycznych była nieco nużąca i zagmatwana. W dodatku jako samouk autor popełnił liczne "błędy" (lub jako może bardziej przychylni by określili - kontrowersyjne stanowiska) jak m.in. przekonanie, że początek filozofii zachodniej nie miał miejsca w Grecji.
Rozprawa o początkach nierówności była zdecydowanie najlepsza ze wszystkich; mimo tego, że niektóre tezy ze współczesnej perspektywy wydają się nieco zwariowane (jak np że człowiek u swych początków był samotnikiem a społeczności zaczęły powstawać mniej więcej wraz ze zbożem i żelazem) - to tutaj, w tej pracy Rousseau wyraża w końcu ciekawe i jasne poglądy co do swojej krytyki postępu; tutaj wykazuje, gdzie człowiek zbłądził i jakiego mechanizmu społecznego jest to zasługa.
Polemika z królem również ciekawa.
"Ekonomia polityczna" to było już dla mnie za wiele.

Reasumując; ze względu na przełomowość dwóch pierwszych rozpraw warto przeczytać, ale szału nie ma.

Po świetnych wrażeniach po "Wyznaniach" - "Rozprawy" Rousseau wydały się dużo gorsze. Poetycki język jaki nadawał smaku jego relacjom z życiorysu i opisom charakteru kompletnie mi nie przypadł w wypadku poważnej pracy filozoficznej, gdzie jednak, w mojej ocenie, powinna dominować jasność argumentacji a ozdobny język wyłącznie utrudnia wyłuskanie jądra myśli.

Niezależnie od...

Nie potrafię oderwac opinii o książce od autora, więc mimo wszystko czytało się ją tak o...

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Nie potrafię oderwac opinii o książce od autora, więc mimo wszystko czytało się ją tak o...

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Rozprawa o naukach i sztukach (jakkolwiek mogła być kontrowersyjna i obraźliwa dla komisji kiedyś ją recenzującej) napisana całkiem rzetelnie napisana, mimo, że przez samouka odstępującego czasami od normy. Geneza nauki i sztuki jako narzędzia słabszych/ inaczej obdarzonych genetycznie do uzyskania poparcia/ szacunku w społeczeństwie nawet spójna. Nic, że autor za nic nie miał sztuki. Odpowiedź króla polskiego (na ile to była jego osobista odpowiedź, jednak całkiem możliwe, jeśli nie w pełni, to w dużej części) trafna, miejscami nie wnosząca dużo do wypowiedzi, a czepiająca się danych terminów i pojęć (czego nie można uważać za złe, jeśli ktoś bazując na terminach argumentuje). Całkiem dobra, ale nie wybitna lektura - chyba, że ktoś jest mocno zainteresowany zagadnieniem.

Rozprawa o naukach i sztukach (jakkolwiek mogła być kontrowersyjna i obraźliwa dla komisji kiedyś ją recenzującej) napisana całkiem rzetelnie napisana, mimo, że przez samouka odstępującego czasami od normy. Geneza nauki i sztuki jako narzędzia słabszych/ inaczej obdarzonych genetycznie do uzyskania poparcia/ szacunku w społeczeństwie nawet spójna. Nic, że autor za nic nie...