Widmokrąg

Pięknie o uczuciach. Przeczytana z dużą przyjemnością. Oszczędna w słowach a jakże trafnie i w samo sedno.

Pięknie o uczuciach. Przeczytana z dużą przyjemnością. Oszczędna w słowach a jakże trafnie i w samo sedno.

Jest to moje drugie zetknięcie z tym autorem. "Widmokrąg" jest zbiorem opowiadań, które dotyczą ludzkiej seksualności, erotyzmu, namiętności, uczuć oraz jak człowiek zakochany inaczej odbiera cały świat i co się może dziać w jego głowie.

Styl autora jest bardzo charakterystyczny, dlatego uważam, że nie jest to książka dla każdego. Pierwsze opowiadanie od razu przypomniało mi styl Gombrowicza (którego bardzo lubię),dalsze były napisane w bardziej przystępny sposób. Uważam, że w te historie trzeba się po prostu wczuć, nie czytając ich jak leci bez większych przemyśleń i rozważań.

Jeśli nie boicie się książki, w której autor odważnie operuje słowem, stylem i porusza szeroko rozumianą ludzką seksualność, to zachęcam 😁

Jest to moje drugie zetknięcie z tym autorem. "Widmokrąg" jest zbiorem opowiadań, które dotyczą ludzkiej seksualności, erotyzmu, namiętności, uczuć oraz jak człowiek zakochany inaczej odbiera cały świat i co się może dziać w jego głowie.

Styl autora jest bardzo charakterystyczny, dlatego uważam, że nie jest to książka dla każdego. Pierwsze opowiadanie od razu przypomniało...

Nie przepadam za zbiorami opowiadań i lubię sięgać po książki w ciemno, dlatego trochę się zdziwiłem, gdy Widmokrąg okazał się nie powieścią, a zbiorem pięciu krótkich opowiadań. Dzięki świetnemu warsztatowi i spójnemu motywowi jakim jest szeroko rozumiana miłość, książka uniknęła jednak „klątwy nierówności”, jaka dotyka większość zbiorów opowiadań. Te są zresztą bardzo ciekawe i angażujące, rozpoczyna się dwoma raczej lekkimi utworami: absurdalną historią mężczyzny, który niespodziewanie odkrywa w sobie pociąg ku drugiemu mężczyźnie oraz opowieścią chłopaka o jego przelotnym młodzieńczym romansie (moim zdaniem najsłabsza ze zbioru). W kolejnych opowiadaniach robi się coraz bardziej melancholijnie i subtelnie: trzeci utwór opowiada o trwaniu w miłości mimo choroby, czwarty traktuje o tęsknocie za minionymi latami i przejmująco mówi o starości, a bohaterowie piątego zmagają się z poczuciem utraty, przy jednoczesnych dywagacjach autora na temat różnic między samotnością i osamotnieniem. Każda z tych historii jest w pewnym sensie unikatowa i choć łączy je wspólna tematyka, ukazana zostaje z zupełnie innych perspektyw, dzięki czemu lektura jest przez cały czas świeża i angażująca. Powoli staję się fanem stylu Kuczoka: tych jego długaśnych, wielokrotnie złożonych, ale i prostych do zrozumienia zdań przeradzających się w strumienie świadomości, licznych gier słownych z podobnie brzmiącymi wyrazami o skrajnie odmiennych znaczeniach, płynnych przejść między humorem a tragedią. Widmokrąg to naprawdę niezłe dzieło, opisujące powszechne tematy ze sporą dozą wyczucia i subtelności – polecam fanom krótkiej formy i ludziom chcącym sprawdzić, na czym polega twórczość tego autora.

Nie przepadam za zbiorami opowiadań i lubię sięgać po książki w ciemno, dlatego trochę się zdziwiłem, gdy Widmokrąg okazał się nie powieścią, a zbiorem pięciu krótkich opowiadań. Dzięki świetnemu warsztatowi i spójnemu motywowi jakim jest szeroko rozumiana miłość, książka uniknęła jednak „klątwy nierówności”, jaka dotyka większość zbiorów opowiadań. Te są zresztą bardzo...

Warta uwagi.

Warta uwagi.

"Widmokrag"
To swoiste studium miłości, która jest tak wielowymiarowym uczuciem, że trudno ogarnąć ją jednym słowem. W tych kilku opowiadaniach Kuczok stara się przedstawić jej różne stadia oraz rodzaje...począwszy od pierwszej fascynacji homoerotyzmem dopiero co odkrytym, przez pierwszą miłość cielesną, odkrywanie ciała, badanie nieznanego dotąd gruntu, po samotną starość, która pod koniec życia nie wymaga od człowieka niczego więcej poza trwaniem, już nie wiadomo czy juz się umarło czy jeszcze się żyje. ..Widzimy tez obraz nieszczesliwej miłosci i samotności psychoanalityka, który pomaga wszystko dookoła poza sobą, lecząc innych ze stanu marazmu i tesknoty sam w nią coraz bardziej popada, uciekając w alkohol.
Świetny język i bogactwo opisów przeżyć głównych bohaterów to zdecydowany atut tej książki. Tak jak i forma ...o ile nie przepadam za opowiadaniami, bo nie zawsze można zdążyć zaprzyjaźnić się z bohaterem, to ten cykl jest bardzo sprawnie spięty klamrą głównego tematu...który jest tak wieloaspektowy, że powoduje zaciekawienie i chęć poznania co więcej autor ma nam do powiedzenia.

"Widmokrag"
To swoiste studium miłości, która jest tak wielowymiarowym uczuciem, że trudno ogarnąć ją jednym słowem. W tych kilku opowiadaniach Kuczok stara się przedstawić jej różne stadia oraz rodzaje...począwszy od pierwszej fascynacji homoerotyzmem dopiero co odkrytym, przez pierwszą miłość cielesną, odkrywanie ciała, badanie nieznanego dotąd gruntu, po samotną...

"Widmokrąg" Wojciech Kuczok
"Widmokrąg" to zbiór opowiadań na temat miłości przeżywanej na różne sposoby. Samotna staruszka nad grobem męża, miłość do chorej osoby, młodzieniec zakochany w góralce, mąż nie potrafiący poradzić sobie z tym, że żona odeszła. I tak jak nie lubię opowiadań ze względu na ich formę, bo opowiadanie opowiadaniu nierówne tak z tą książką było inaczej. Wszak to Kuczok-mistrz słowa i dosadności. Pierwszy raz zdarzyło mi się, że nie umiem wytypować najlepszego i najgorszego opowiadania. Wszystkie były cudowne, wszystkie dotykały mojej duszy. Te opowiadania zapadną mi w sercu na długo. Zdecydowanie polecam

"Widmokrąg" Wojciech Kuczok
"Widmokrąg" to zbiór opowiadań na temat miłości przeżywanej na różne sposoby. Samotna staruszka nad grobem męża, miłość do chorej osoby, młodzieniec zakochany w góralce, mąż nie potrafiący poradzić sobie z tym, że żona odeszła. I tak jak nie lubię opowiadań ze względu na ich formę, bo opowiadanie opowiadaniu nierówne tak z tą książką było...

pierwszy raz stawiam 10 gwiazdek, zasłużonych: za krótką formę, za emocjonalność przekazu,za delikatność i pięko języka; w krótkiej formie o okruchach życia, o historii którą każdy w sobie nosi i pielęgnuję. Genialne. Tą ksiązke chcę mieć.

pierwszy raz stawiam 10 gwiazdek, zasłużonych: za krótką formę, za emocjonalność przekazu,za delikatność i pięko języka; w krótkiej formie o okruchach życia, o historii którą każdy w sobie nosi i pielęgnuję. Genialne. Tą ksiązke chcę mieć.

Tym, co urzekło mnie w danej książce, jest przede wszystkim język. W momencie, kiedy przeczytałam pierwsze opowiadanie, miałam bardzo wyraźne skojarzenia z Gombrowiczem. Gra i zabawa słowem, niezwykła swoboda i umiejętność operowania nim. Później podobieństwa do dzieł autora "Ferdydurke" osłabły. Na pierwszy plan wysunęła się subtelność, zmysłowość owego języka. Dojrzałość. Jak wiele można zawrzeć w tak krótkiej formie, to niezwykłe. Bardo zacne dzieło, które mogę swobodnie polecać każdemu miłośnikowi literatury pięknej.

Tym, co urzekło mnie w danej książce, jest przede wszystkim język. W momencie, kiedy przeczytałam pierwsze opowiadanie, miałam bardzo wyraźne skojarzenia z Gombrowiczem. Gra i zabawa słowem, niezwykła swoboda i umiejętność operowania nim. Później podobieństwa do dzieł autora "Ferdydurke" osłabły. Na pierwszy plan wysunęła się subtelność, zmysłowość owego języka. Dojrzałość....

Na 170 stronach niewielkiej książki (duży druk) zmieścił Wojciech Kuczok 5 opowiadań. Objętościowo więc niewielkie, ale emocjonalnie to duży kaliber. Autor opowiada o miłości. O wielkiej miłości. O miłości, która rani, obezwładnia, wystawia na ciężkie próby, a czasem doprowadza do obłędu. Opowiadania zaskakują tematyką (różne rodzaje miłości),a zakończenia ich są nieprzewidywalne.
Książka która mnie bardzo, bardzo poruszyła.....

Na 170 stronach niewielkiej książki (duży druk) zmieścił Wojciech Kuczok 5 opowiadań. Objętościowo więc niewielkie, ale emocjonalnie to duży kaliber. Autor opowiada o miłości. O wielkiej miłości. O miłości, która rani, obezwładnia, wystawia na ciężkie próby, a czasem doprowadza do obłędu. Opowiadania zaskakują tematyką (różne rodzaje miłości),a zakończenia ich są...

Nie przepadam za opowiadaniami. Te jednak są wyjątkowe, a to głównie za sprawą pięknego języka. Zawsze cenię sobie u pisarzy (czasem też u tłumaczy) tę zdolność oczarowania czytelnika swoim połączeniem słów. Niby to ten sam język polski, którym wszyscy powinni umieć się posługiwać, jednak niektórzy potrafią wydobyć z niego jakąś wartość dodaną, która powoduje, że czytający się wzrusza, rozmarza, dziwi, zachwyca, docenia wrażliwość i esencjonalność pisarza.
I takie właśnie są opowiadania Wojciecha Kuczoka.
Świetny i dojrzały pisarz.

Nie przepadam za opowiadaniami. Te jednak są wyjątkowe, a to głównie za sprawą pięknego języka. Zawsze cenię sobie u pisarzy (czasem też u tłumaczy) tę zdolność oczarowania czytelnika swoim połączeniem słów. Niby to ten sam język polski, którym wszyscy powinni umieć się posługiwać, jednak niektórzy potrafią wydobyć z niego jakąś wartość dodaną, która powoduje, że czytający...