Godne zakończenie mojego powrotu do sagi o Wiedźminie. Aż czuje pustkę, że to już koniec. Co do samego "Sezonu Burz" to nie odbiega moim zdaniem ona poziomem i klimatem od innych książek z tej serii, naprawdę bawiłam się świetnie czytając ją. Historia opisana w książce spina się w całość i zachowany jest w niej ciąg wydarzeń, jednak to, że Wiedźmin jest w drodze i spotykają go w niej różne przygody sprawia, że historia nie jest nużąca i tak naprawdę mogłaby zostać podzielona na krótkie opowiadania.

Godne zakończenie mojego powrotu do sagi o Wiedźminie. Aż czuje pustkę, że to już koniec. Co do samego "Sezonu Burz" to nie odbiega moim zdaniem ona poziomem i klimatem od innych książek z tej serii, naprawdę bawiłam się świetnie czytając ją. Historia opisana w książce spina się w całość i zachowany jest w niej ciąg wydarzeń, jednak to, że Wiedźmin jest w drodze i spotykają...

Bardzo dobra historia z cyklu Wiedźmina, trzymająca w napięciu. Przyjemnie było powrócić do postaci Geralta i Jaskra oraz ich momentami epickich dyskusji.
W tej części Geralt traci swoje wiedźmińskie miecze akurat wtedy, kiedy w okolicy grasuje jakiś psychopata morderca, który z opisu może być opętany przez demona.
Wspaniale rozegrana opowieść, nic nie jest przesadzone, wszystkie puzzle wpadają gładko na swoje miejsce i jest to świetna rozrywka.
Polecam

Bardzo dobra historia z cyklu Wiedźmina, trzymająca w napięciu. Przyjemnie było powrócić do postaci Geralta i Jaskra oraz ich momentami epickich dyskusji.
W tej części Geralt traci swoje wiedźmińskie miecze akurat wtedy, kiedy w okolicy grasuje jakiś psychopata morderca, który z opisu może być opętany przez demona.
Wspaniale rozegrana opowieść, nic nie jest przesadzone,...

Na początku myślałem, że będzie to zbiór opowiadań, ale cała książka to jedna długa historia, wolałbym jakieś krótsze, ale czytało się przyjemnie, więc nie mam nic przeciwko. Z tą książką w zasadzie skończyłem z Wiedźminem i potrzebuję innej serii, która da mi tyle samo frajdy. Naprawdę polecam całą sagę każdemu, nawet ja, który nienawidziłem książek jako dziecko, zacząłem je kochać dzięki temu arcydziełu.

Na początku myślałem, że będzie to zbiór opowiadań, ale cała książka to jedna długa historia, wolałbym jakieś krótsze, ale czytało się przyjemnie, więc nie mam nic przeciwko. Z tą książką w zasadzie skończyłem z Wiedźminem i potrzebuję innej serii, która da mi tyle samo frajdy. Naprawdę polecam całą sagę każdemu, nawet ja, który nienawidziłem książek jako dziecko, zacząłem...

Książka o najwcześniejszych przygodach Geralta, napisana najpóźniej. Po poznaniu całej wiedźmińskiej sagi i Sezon Burz przeczytałem z przyjemnością. Jednak odradzałbym rozpoczynanie wiedźmińskiej przygody od tej pozycji, bo po kolejne tomy można już nie sięgnąć. Historia nie łączy sie w żaden sposób w wiedźmińską sagą czy opowiadaniami i niestety można jej zarzucić pewne uproszczenia. Nie wszystkie wątki mają satysfakcjonujące zakończenie, czasami potwory pojawiają się tylko dlatego, że nie powinno ich zabraknąć w książce o ich zabójcy. Polecam głównie fanom białowłosego, dlatego ja podczas lektury przyjemnie spędziłem czas.

Książka o najwcześniejszych przygodach Geralta, napisana najpóźniej. Po poznaniu całej wiedźmińskiej sagi i Sezon Burz przeczytałem z przyjemnością. Jednak odradzałbym rozpoczynanie wiedźmińskiej przygody od tej pozycji, bo po kolejne tomy można już nie sięgnąć. Historia nie łączy sie w żaden sposób w wiedźmińską sagą czy opowiadaniami i niestety można jej zarzucić pewne...

Dużo, dużo się dzieje ale jest zabawa jest fun ! O to właśnie w tej sadze chodzi :) Odsłuchałem tę pozycję jako audiobook i z przyjemnością wspominam wszystkie wyjścia i spacery z "Sezonem burz" na słuchawkach.

Dużo, dużo się dzieje ale jest zabawa jest fun ! O to właśnie w tej sadze chodzi :) Odsłuchałem tę pozycję jako audiobook i z przyjemnością wspominam wszystkie wyjścia i spacery z "Sezonem burz" na słuchawkach.

Jest to miły powrót do świata Wiedźmina, po zakończeniu całego cyklu.
Historia jest spójna, natomiast są momenty, że można się pogubić co, kto, dlaczego. Sam język nie odstaje od stylu, który znamy z serii. To co jest smaczkiem dla osób, które ,,Sezon burz” czytają jako ostatnią książkę, jest to, że mamy nawiązania do bohaterów, których poznaliśmy wcześniej.
Cała saga jest czymś do czego można wracać.
Książkę polecam!

Jest to miły powrót do świata Wiedźmina, po zakończeniu całego cyklu.
Historia jest spójna, natomiast są momenty, że można się pogubić co, kto, dlaczego. Sam język nie odstaje od stylu, który znamy z serii. To co jest smaczkiem dla osób, które ,,Sezon burz” czytają jako ostatnią książkę, jest to, że mamy nawiązania do bohaterów, których poznaliśmy wcześniej.
Cała saga...

Wydawało się, że Saga o Wiedźminie skończy się na siedmiu książkach. Po co można byłoby dodać jeszcze po tej historii? A czy nie można byłoby wrócić do wcześniejszych wydarzeń? I właśnie „Sezon burz” wraca do czasów Geralta, który chodził od miasta do miasta i szukał pracy dla zabójcy potworów.

Andrzej Sapkowski nie chciał zamknąć się tylko na znanej części Sagi, a sam jeszcze dołożył od siebie jedną książkę opowiadającą o najsłynniejszym wiedźminie na świecie. Powrót do dawnego Geralta był dobrym pomysłem autora.

Początkowo „Sezon burz” może wydawać się dziwny dla czytelnika, który sięgnął po tę pozycję chwilę po skończeniu całej Sagi o Wiedźminie. Znając zakończenie poprzednich książek można poczuć się lekko nieswojo czytając o Geralcie z Rivii, który – jak dawniej – wrócił na szlak. Jednak styl Sapkowskiego sprawia, że dość szybko wychodzimy z tego szoku.

Każdy dobrze wie, że wiedźmin posiada dwa miecze. Jeden stalowy do walki z ludźmi, a drugi jest srebrny do walki z potworami. A wyobrażacie sobie wiedźmina, który nie ma żadnego miecza? A czy w ogóle da sobie wyobrazić słynnego Białego Wilka bez tego oręża? Otóż tak!

„Sezon burz” opowiada o losach Geralta, prawdopodobnie gdzieś z czasów równoległych do opowiadań z „Miecza Przeznaczenia”. Wracając od białowłosego bohatera, trafia on do miasta Kerack, a na wejściu musi zdać miecze. Jak to w przypadku Białego Wilka, ledwo trafia do nowego miejsca, a już zdarzają mu się kłopoty. Po w miarę szybkim poradzeniu sobie z nimi okazuje się, że jego bronie zaginęły. Od tego momentu zaczyna się lawina przygód, na które trafia nasz ulubiony nieszczędzący docinek wiedźmin.

Jakby było mało problemów przygód, to spotyka Jaskra. Bard za pomocą swoich znajomości próbuje pomóc przyjacielowi w odzyskaniu mieczów. Jednak droga do broni nie okazuje się być taka łatwa, a Geralt spotyka czarodziejów, bandytów, potwory, królów, książęta i księżniczki. Każdy ma jakiś interes do wiedźmina, który niby ma mu pomóc zbliżyć się do zguby. Czy Biały Wilk odzyska swoje dwa najostrzejsze szpony?

Wydawało się, że Saga o Wiedźminie skończy się na siedmiu książkach. Po co można byłoby dodać jeszcze po tej historii? A czy nie można byłoby wrócić do wcześniejszych wydarzeń? I właśnie „Sezon burz” wraca do czasów Geralta, który chodził od miasta do miasta i szukał pracy dla zabójcy potworów.

Andrzej Sapkowski nie chciał zamknąć się tylko na znanej części Sagi, a sam...

74/100%

74/100%

Nie wiem czy dobrze postąpiłam czytając ten tom jako drugi w kolejności , ale szłam za radą bardziej obytych w uniwersum wiedźmina. I tak w miarę chronologia po pierwszym tomie została zachowana , moja głowa mogła spokojnie skupić się na fabule, specjalnie nie rozwodząc się o co chodzi i kim są kolejni bohaterowie . Przygody Geralta w tej części również się świetnie czytało , potyczki jak i jego wpadki , których nie mało nie były nad wyraz podkoloryzowane . Biały wilk stał się przez to bardziej ludzki, prawdziwy w odbiorze dla czytelnika. Geralt jak wynika z treści książki jest taka osobą, która się lubi i ceni lub wręcz unika i złorzeczy na niego . Jest wiele sposobności ku temu aby tak to widzieć , natomiast ja pałam do niego ogromną sympatią . Sapkowski świetnie wykreował jego charakter , jak i przekaz jego osoby do odbiorcy. Oczywiście nie zawsze zgadzam się z wyborami i zachowaniem wiedźmina ale to jest jego przywilej , który właśnie w tak świetny sposób kształtuje jego obraz . Bardzo przypadła mi do gustu symbioza Geralta z Jaskrem . Dwa różne światy , dwie różne osobowości , sprzeczne charaktery . Można rzec wręcz ,że powstał tu oksymoron z połączenia tych bohaterów . Rewelacja. Tom zakończył się dość zaskakującym epilogiem, tajemnicą, można powiedzieć niedomówieniem. Jestem ciekawa dalszych losów wiedźmina.

Nie wiem czy dobrze postąpiłam czytając ten tom jako drugi w kolejności , ale szłam za radą bardziej obytych w uniwersum wiedźmina. I tak w miarę chronologia po pierwszym tomie została zachowana , moja głowa mogła spokojnie skupić się na fabule, specjalnie nie rozwodząc się o co chodzi i kim są kolejni bohaterowie . Przygody Geralta w tej części również się świetnie czytało...

Mnie tam się podobało. Nie wchodzi się do tej samej rzeki? Bzdura. Ja w tej rzece mogę sie pluskać i sto razy nawet.

Mnie tam się podobało. Nie wchodzi się do tej samej rzeki? Bzdura. Ja w tej rzece mogę sie pluskać i sto razy nawet.