Ta powiastka filozoficzna wydaje się najsłabszą opowieścią Schmitta. Chociaż czyta się ją szybko (w zasadzie wystarczy jedno popołudnie),to niczego nie wnosi do naszego życia, niczym nie zaskakuje.
Bycie egoistą w dobrym tego słowa znaczeniu oznacza dbać o siebie, stawiać siebie na pierwszym miejscu i być asertywnym. To tzw. zdrowy egoizm. Gorzej, gdy zaczynamy sobie wmawiać, że nikt oprócz nas się nie liczy, że jesteśmy bogami. Wtedy to zakrawa na szaleństwo.
Najważniejszy jest w życiu umiar. I to dotyczy każdej dziedziny życia.

Ta powiastka filozoficzna wydaje się najsłabszą opowieścią Schmitta. Chociaż czyta się ją szybko (w zasadzie wystarczy jedno popołudnie),to niczego nie wnosi do naszego życia, niczym nie zaskakuje.
Bycie egoistą w dobrym tego słowa znaczeniu oznacza dbać o siebie, stawiać siebie na pierwszym miejscu i być asertywnym. To tzw. zdrowy egoizm. Gorzej, gdy zaczynamy sobie...

Pierwsza książka jednego z ulubionych autorów i nie wiem co napisać ... Ja się pytam co w niej było? I po co ona powstała? Przecież Eric Emmanuel Schmitt pisze piękne, z przesłaniem książki. Jednak ta mi nic nie dała tylko spowodowała, że dziedzina jaką jest filozofia jest nie dla mnie i to, że główny bohater irytował mnie do granic możliwości ... Rozumiem, że można kimś się fascynować i chcieć o nim napisać książkę, ale czy warto doprowadzać mieszkanie i siebie do takiego stanu ...

Pierwsza książka jednego z ulubionych autorów i nie wiem co napisać ... Ja się pytam co w niej było? I po co ona powstała? Przecież Eric Emmanuel Schmitt pisze piękne, z przesłaniem książki. Jednak ta mi nic nie dała tylko spowodowała, że dziedzina jaką jest filozofia jest nie dla mnie i to, że główny bohater irytował mnie do granic możliwości ... Rozumiem, że można kimś...

Pierwsza powieść Schmitta i dobrze, że nie ostatnia, bo obawiam się, że popadłby w zapomnienie, jak jego bohater Gaspard. Filozoficzno-egzystencjalne dywagowanie o kompleksie Boga. Nie wiem czy tytuł utworu to jakaś zagadka w kontekście ostatnich 4 stron? Egoista działa we własnym interesie, egoteista myśli o sobie jak o Bogu. Ehh.. "odrobina tajemnicy ekscytuje, jej nadmiar otępia(str.15)". 

Pierwsza powieść Schmitta i dobrze, że nie ostatnia, bo obawiam się, że popadłby w zapomnienie, jak jego bohater Gaspard. Filozoficzno-egzystencjalne dywagowanie o kompleksie Boga. Nie wiem czy tytuł utworu to jakaś zagadka w kontekście ostatnich 4 stron? Egoista działa we własnym interesie, egoteista myśli o sobie jak o Bogu. Ehh.. "odrobina tajemnicy ekscytuje, jej...

Uwielbiam książki Schmitta. Ta, niestety, jest wielkim rozczarowaniem. Po raz pierwszy musiałam zmusić się do przeczytania jego książki do końca. Nadmiar filozofowania, a nie filozofii, zabił dusze tej książki.

Uwielbiam książki Schmitta. Ta, niestety, jest wielkim rozczarowaniem. Po raz pierwszy musiałam zmusić się do przeczytania jego książki do końca. Nadmiar filozofowania, a nie filozofii, zabił dusze tej książki.

Zawiodłem się. Książka miała być o człowieku, bez którego świat nie tylko nie ma racji bytu, ale także w ogóle nie istnieje. Tymczasem, świat świetnie poradziłby sobie zarówno bez tego człowieka, jak i bez tej książki.

Nie udało mi się odnaleźć w niej morału.

Wiele było w niej szaleństwa i głupoty; jednoczesnej próby obrony i potępienia bezsensownej filozofii egocentryków.

Gorzej, jeżeli to ja tą książkę wymyśliłem (zgodnie tezami tytułowej sekty egoistów, to właśnie tak jest - ja jestem jej autorem; bez mojej myśli nie zasiniałaby w świecie, który to ja sam kreuję). Dlaczego więc wyszło mi to tak fatalnie? Czy nie stać mnie na nic więcej?...

Zawiodłem się. Książka miała być o człowieku, bez którego świat nie tylko nie ma racji bytu, ale także w ogóle nie istnieje. Tymczasem, świat świetnie poradziłby sobie zarówno bez tego człowieka, jak i bez tej książki.

Nie udało mi się odnaleźć w niej morału.

Wiele było w niej szaleństwa i głupoty; jednoczesnej próby obrony i potępienia bezsensownej filozofii...

Kolejny raz Schmitt nakreśla nam obraz ciekawej postaci, która przekonana w swoich poglądach dąży do unicestwienia. Pokazuje jednak, że każdy mógłby się z nią utożsamiać. Stawiając samego siebie "ja" w centrum swojego świata. Narrator książki staje się równocześnie jej bohaterem.

Pierwsze strony nie zrobiły na mnie większego wrażenia, jednak coraz bardziej zagłębiając się w treść utworu sprzyjało to coraz wiekszym refleksja z mojej strony. Rozwiązaniem kwestii swojej egzystencji w świecie, moim centrum.

Kolejny raz Schmitt nakreśla nam obraz ciekawej postaci, która przekonana w swoich poglądach dąży do unicestwienia. Pokazuje jednak, że każdy mógłby się z nią utożsamiać. Stawiając samego siebie "ja" w centrum swojego świata. Narrator książki staje się równocześnie jej bohaterem.

Pierwsze strony nie zrobiły na mnie większego wrażenia, jednak coraz bardziej zagłębiając się...

Smaczna zabawa badaniem bytu i poznania.
Z subtelnym poczuciem humoru autor bawi się skutkiem założenia:
A co, jeśli otoczenie jest iluzją moich zmysłów?
I czy na pewno jestem? I dokąd mnie to zaprowadzi

Polecam - smacznego!

Smaczna zabawa badaniem bytu i poznania.
Z subtelnym poczuciem humoru autor bawi się skutkiem założenia:
A co, jeśli otoczenie jest iluzją moich zmysłów?
I czy na pewno jestem? I dokąd mnie to zaprowadzi

Polecam - smacznego!

Bardzo chciałabym móc powiedzieć, że Schmitt to autor, który nie popełnia kiepskich książek, ale tym razem niestety mu nie wyszło. "Sekta egoistów" jest w moim odczuciu po prostu słaba, nudna, a temat dość powtarzalny.
.
Gerard jest naukowcem, podczas zbierania materiałów do swojej pracy natrafia na wzmiankę o sekcie egoistów. Zaintrygowany rozpoczyna swoje poszukiwania, które przeradzają się w obsesję. Kim był założyciel sekty egoistów i czego ona nauczała?
.
"To, co nazywamy światem, jest sumą naszych doznań. Nie znamy samego świata, świata samego w sobie, każdy z nas ma natomiast świat odbierany zmysłami."
.
O ile mogę się zgodzić z naszym bohaterem, że każdy z nas po trosze żyje w innym świecie, bo przecież te same sytuacje, każdy odbiera inaczej. Natomiast jego tezy idą o wiele dalej. Według niego, wszystko na świecie jest zależne od niego i istnieje dzięki niemu. W swoich zapędach ma się za stwórcę i za Boga. Odbierany przez ludzi jako szaleniec, postanawia ich ukarać. Ale czy los nie obróci się przeciwko niemu?
.
Można było z tego zrobić dobrą książkę, ale wyszło nudno i bezpłciowo. Brak większych emocji i poruszeń i 200 stron, które ciągną się jak 700...

www.instagram.com/zzaczytanamamusia

Bardzo chciałabym móc powiedzieć, że Schmitt to autor, który nie popełnia kiepskich książek, ale tym razem niestety mu nie wyszło. "Sekta egoistów" jest w moim odczuciu po prostu słaba, nudna, a temat dość powtarzalny.
.
Gerard jest naukowcem, podczas zbierania materiałów do swojej pracy natrafia na wzmiankę o sekcie egoistów. Zaintrygowany rozpoczyna swoje poszukiwania,...

Jak dla mnie to najsłabsza książka tego autora, nie polecam !

Jak dla mnie to najsłabsza książka tego autora, nie polecam !

Bardzo fajna książka. Lekko się czyta, a końcówka pozostawia w zaskoczeniu.

Bardzo fajna książka. Lekko się czyta, a końcówka pozostawia w zaskoczeniu.