Niniejsze wykłady są próbą pokazania - za pomocą konkretnych przykładów - natury, możliwości i ograniczeń analityczno-logicznej metody w filozofii. Metoda ta, której pierwszą pełnowartościową egzemplifikację można znaleźć w pismach Fregego, narzucała mi się stopniowo - w toku aktualnych prac badawczych - jako coś w pełni sprecyzowanego, dającego się ująć w konkretnych prawidłach i wystarczającego, we wszystkich działach filozofii, do wydobycia całej, obiektywnej wiedzy naukowej, jaką możemy uzyskać. Większość metod, których używano dotychczas, stwarzała mylne wrażenie, że prowadzi do rezultatów daleko bardziej ambitnych niż wszystko, co może osiągnąć analiza logiczna; niestety, owe wyniki cechowały się jednak zawsze tym, że wielu kompetentnych filozofów uważało je za niemożliwe do przyjęcia. Wielkie systemy przeszłości, gdy traktujemy je tylko jako hipotezy i środki pomocnicze dla wyobraźni, pełnią niezmiernie pożyteczną rolę i w pełni zasługują na to, byśmy zgłębiali ich tajniki. Jeżeli filozofia ma jednak stać się nauką, i jeśli ma zmierzać do rezultatów, które nie są zależne od upodobań i temperamentu filozofa, który jest ich orędownikiem, potrzebne nam będzie coś innego. W niniejszych rozważaniach próbuję pokazać, choć w bardzo niedoskonały sposób, drogę, którą w moim przekonaniu musimy zmierzać, aby spełnić to desideratum.