Wspaniałe!! Uczta literacka.

Wspaniałe!! Uczta literacka.

Genialne są te opowiadania! "Ci, co mnie niosą" jest niesamowite, "Moniza Clavier" to już klasyka, ale wgniatają w fotel również przezabawne "Dwa listy" i króciutki, bardzo zabawny "Nocleg". Wybitny autor. Polecam.

Genialne są te opowiadania! "Ci, co mnie niosą" jest niesamowite, "Moniza Clavier" to już klasyka, ale wgniatają w fotel również przezabawne "Dwa listy" i króciutki, bardzo zabawny "Nocleg". Wybitny autor. Polecam.

Podtrzymuję moją wcześniejszą opinię: Im utwór Mrożka krótszy, tym lepszy. Autor z charakterystyczną dla niego lekkością balansuje na granicy między groteską a alegorią i zwłaszcza w miniaturach literackich zbliża się ponownie do najlepszych jakościowo tekstów tego typu, które dotychczas czytałem.

I tak, w tytułowych „Dwóch listach”, mamy do czynienia z tekstem, który przypomniał mi najlepsze sceny z serialu „Czterdziestolatek”. A mianowicie dialogi inżyniera Karwowskiego z Maliniakiem. Dwa diametralnie różne światy ścierają się - a czytelnik chichocze. Drugie skojarzenie to słynne dialogi Laskowika i Smolenia ze „Sklepu warzywnego”. I u Mrożka „rzeczywistość skrzeczy”.

Niezłe jest też, opisywane jako romans, opowiadanie „Moniza Clavier”. Wenecja, jet-set i... polski turysta, który zyskuje miłość gwiazdy filmowej. Coś na kształt Nikodema Dyzmy w egzotycznej oprawie włoskiego miasta.

Groteskowa „Ona” traktuje o strzelbie myśliwskej, która magicznie przyciąga wszelaką zwierzynę. Jednak strzelba nie odpala, bo cierpi na nerwicę. Absurd czystej wody, jakiego od Mrożka po prostu oczekuję.

Natomiast „We młynie, we młynie, mój dobry panie”, tekst stosunkowo długi, operuje klimatem niezwykłości i nawiązuje do tradycji realizmu magicznego. Podobie zresztą jak „Ci, co mnie niosą”, w którym elementy fantastyczne są jedynie narzędziem do stworzenia odpowiedniego klimatu. W moim odczuciu są to jednak opowiadania nieco słabsze oraz wymagające większego skupienia przy lekturze.

Genialna jest natomiast miniaturka „Nocleg”, opisująca dom, w którym straszy, oraz odważnego podróżnego, szukającego kwatery. Jeśli chodzi o sposób podjęcia tego, zdawałoby się, bardzo ogranego tematu, to Mrożek osiągnął na trzech stronach „Noclegu” niesamowity efekt. Puenta tego tekstu to najlepsze podsumowanie twórczości tego autora. Chcecie wiedzieć, jak pisał Mrożek? Zainwestujcie w lekturę „Noclegu”!

Nieco słabsze, ale nadal bardzo warte przeczytania, są teksty „Lolo” i „Błazen”. Te pozornie lekkie miniatury „alegoryczne” na pewno bawią, ale równocześnie i skłaniają do zadumy.

Na szczyty „rozkosznego” absurdu wspina się „Ten, który spada”. To ponownie opowiadanie, które swoją groteskowością znakomicie „przemyca” bardzo egzystencjalne pytania, wymusza na czytelniku w bezpretensjonalny sposób pracę umysłową a przy tym po prostu świetnie bawi. Ciekawe, czy Tomek Bagiński czytał je przed stworzeniem „Sztuki spadania”?

Podsumowywując, polecam ten zbiór opowiadań jako bardzo dobry i mało czasochłonny sposób na zapoznanie się z twórczością Sławomira Mrożka.

Podtrzymuję moją wcześniejszą opinię: Im utwór Mrożka krótszy, tym lepszy. Autor z charakterystyczną dla niego lekkością balansuje na granicy między groteską a alegorią i zwłaszcza w miniaturach literackich zbliża się ponownie do najlepszych jakościowo tekstów tego typu, które dotychczas czytałem.

I tak, w tytułowych „Dwóch listach”, mamy do czynienia z tekstem, który...

— Widzi Pan teraz, że mam prawo pisać "my" i "nas", kiedy wspominam przeszłość, choćby Pan wtedy tak samo jak i teraz (w co zresztą nie wątpię) patrzył na świat, to znaczy jak baran na łąkę. W jakiś sposób istniał Pan przeze mnie, jak i ja przez Pana, i to jeszcze jeden dowód na jedność wszechświata.

Książką jest zbiór kilku opowiadań budzących przemyślenia. Napisana jest językiem z wszech miar lekkim i prostym. Jest w niej wszystko, żart, ironia, sceptycyzm...
Polecam.

— Widzi Pan teraz, że mam prawo pisać "my" i "nas", kiedy wspominam przeszłość, choćby Pan wtedy tak samo jak i teraz (w co zresztą nie wątpię) patrzył na świat, to znaczy jak baran na łąkę. W jakiś sposób istniał Pan przeze mnie, jak i ja przez Pana, i to jeszcze jeden dowód na jedność wszechświata.

Książką jest zbiór kilku opowiadań budzących przemyślenia. Napisana jest...

"Dwa listy", "Ci co mnie niosą", "Ten, który spada" - napisane wybitnie.

"Dwa listy", "Ci co mnie niosą", "Ten, który spada" - napisane wybitnie.

Świetny tomik z moją ulubioną Monizą Clavier. Ponadczasowe!

Świetny tomik z moją ulubioną Monizą Clavier. Ponadczasowe!