Taki sobie tom, w którym czuć że coś zaczyna się psuć, że tak pozwolę sobie zrymować. Mamy tu wtórności w postaci złego ciemiężyciela, motywu niewolniczej pracy oraz come back Kriss, która jest książkowym przykładem oklepanego wątku "zabili go i uciekł". Do tego broń z gwiazd, buntownicy na bagnach i nudy na pudy. Najgorsze jest to, że po latach wiemy, iż wszystkie te klisze i wtórności będą jeszcze pojawiać się i wracać jak bumerang, no ale: nobody's perfect.

Taki sobie tom, w którym czuć że coś zaczyna się psuć, że tak pozwolę sobie zrymować. Mamy tu wtórności w postaci złego ciemiężyciela, motywu niewolniczej pracy oraz come back Kriss, która jest książkowym przykładem oklepanego wątku "zabili go i uciekł". Do tego broń z gwiazd, buntownicy na bagnach i nudy na pudy. Najgorsze jest to, że po latach wiemy, iż wszystkie te...

Kolejny zeszyt przygód nieustraszonego Nordmana i potomka gwiezdnej rasy. Ponownie solowa przygoda, bez udziału żony, syna Jolana i nowonarodzonej córki, a w dodatku dość luźna i niezobowiązująca. Jednak Słoneczny Miecz to również niezależna kontynuacja pewnego wątku, tytułowej broni, z wybitnej „sagi amerykańskiej”, którą dzierżył ojciec Thorgala przewodząc wielkiemu plemieniu Majów w okrutnym podboju kontynentu. To historia kolejnej walki o władzę i potęgę, w którą zostaje wplątany bohater. Starcie pomiędzy lokalnym watażką z technologiczną bronią, a jego podwładną, powracającą z niebytu Kriss de Valnor. Oczywiście wiadome po której stronie będzie zmuszony opowiedzieć się Thorgal, sięgając po niechciane przez siebie dziedzictwo. W tle natomiast rozgrywa się znanym nam już wątek nastoletniej miłości ubogiego chłopca Szenka i córki miejscowego króla – Floriany, do złudzenia podobny do młodości Thorgala i jego ukochanej Aaricii, z jednej strony sympatyczny ukłon dla fanów, z drugiej brak pomysłu na plan drugi historii. Ciekawym zabiegiem jest pozostawienie otwartego zakończenia, pożądanego chyba przez każdego fana sagii, bowiem jest zapowiedzią wspólnych przygód na linii Aegirsson – de Valnor, bez dodatkowych postaci. Ciekawe co na to ukochana protagonisty? Może i pozycja bardzo schematyczna, wszakże wszystkie wątki i pomysły już pojawiały się w tych komiksach w znacznie lepszym sosie i z ciekawszym wyjaśnieniem wątkòw, to jednak wciąż jest to Thorgal jakiego kochamy, co prawda bardzo nagi, ale to nasz wojownik. Tom służący bardziej do rozpoczęcia nowej serii pomysłów, a nawet nowej sagi po paru luźniejszych zeszytach.

Kolejny zeszyt przygód nieustraszonego Nordmana i potomka gwiezdnej rasy. Ponownie solowa przygoda, bez udziału żony, syna Jolana i nowonarodzonej córki, a w dodatku dość luźna i niezobowiązująca. Jednak Słoneczny Miecz to również niezależna kontynuacja pewnego wątku, tytułowej broni, z wybitnej „sagi amerykańskiej”, którą dzierżył ojciec Thorgala przewodząc wielkiemu...

Odniosłem wrażenie że ten zeszyt jest pośredni do przejścia do następnego. Autor skupił się na problemie niewolnictwa. Ponadto jest odniesienie do wcześniejszych przygód Thorgala i Kriss de Valnor w postaci "Miecza" który we wcześniejszych przygodach miał inny charakter.

Odniosłem wrażenie że ten zeszyt jest pośredni do przejścia do następnego. Autor skupił się na problemie niewolnictwa. Ponadto jest odniesienie do wcześniejszych przygód Thorgala i Kriss de Valnor w postaci "Miecza" który we wcześniejszych przygodach miał inny charakter.

Na Goodreads jest recenzja tego tomu o treści, za przeproszeniem, "Thorgal gołodupiec", i po skończonej lekturze nareszcie ją zrozumiałam. Bohater naprawdę przez prawie cały czas chodzi w samych majtkach (Rosińskiemu tak się spodobało rysowanie nagiego Thorgala w "Strażniczce kluczy"? Tam przynajmniej miało to większe uzasadnienie fabularne).
No i jest słabo - zwłaszcza w kontraście z "Władcą gór", który też jest niezależną historią, też przedstawia Thorgala bez rodziny i też ma okrutnego watażkę, który uzurpuje sobie władzę nad okoliczną ludnością. Dopiero co mieliśmy Vora w "Wilczycy", wcześniej Saxegaarda w "Władcy gór"... Doprawdy, za dużo tego, zwłaszcza że Orgow w porównaniu z poprzednikami wypada wybitnie nieinteresująco. Narracyjnie też nie jest jakoś świetnie, dużo się dzieje poza kadrem i postaci nie są skłonne nawet tego wyjaśniać. "Jak ci się udało przeżyć, Kriss?" "A, długo by opowiadać". "Skąd Orgow ma superbroń?" "A, ukradł mi ją". Nie interesuj się, czytelniku.
Sam Thorgal nabrał bucowatej zgryźliwości wiedźmina, co w połączeniu z tym gołym tyłkiem, którym wszędzie świeci, jest dosyć śmieszne.
Drugoplanowy wątek dwojga zakochanych dzieciaków nudny.
Graficznie też mam wrażenie, że coś się popsuło. Rysunki są jakby mniej staranne, a niektóre postaci wyglądają tak, jakby ktoś za długo się bawił kreatorem postaci w Oblivionie.
Nie jest tragicznie, ale jednak ciąży to wszystko ku słabiźnie, widać pewne zużycie materiału.

Na Goodreads jest recenzja tego tomu o treści, za przeproszeniem, "Thorgal gołodupiec", i po skończonej lekturze nareszcie ją zrozumiałam. Bohater naprawdę przez prawie cały czas chodzi w samych majtkach (Rosińskiemu tak się spodobało rysowanie nagiego Thorgala w "Strażniczce kluczy"? Tam przynajmniej miało to większe uzasadnienie fabularne).
No i jest słabo - zwłaszcza w...

Polecam

Polecam

Nie jest to może najlepsze z opowiadań o Thorgalu, ale i tak dobrze się je czyta. Nie wiem, czy czasem nie było to moje pierwsze spotkanie akurat z tym numerem, bo nie kojarzę, abym miał z nim do czynienia "w młodości", ale nie ma to znaczenia. Ciekawa historia, choć nie mająca wielkiego znaczenia dla całości losów Thorgala.

Nie jest to może najlepsze z opowiadań o Thorgalu, ale i tak dobrze się je czyta. Nie wiem, czy czasem nie było to moje pierwsze spotkanie akurat z tym numerem, bo nie kojarzę, abym miał z nim do czynienia "w młodości", ale nie ma to znaczenia. Ciekawa historia, choć nie mająca wielkiego znaczenia dla całości losów Thorgala.

Chyba nikt z czytelników nie kupił tej idei, wedle której Thorgal opuszcza rodzinę, by ją chronić. I chociaż sama historia w tym tomie jest fajna, to jednak czuć, że coś się popsuło.

Chyba nikt z czytelników nie kupił tej idei, wedle której Thorgal opuszcza rodzinę, by ją chronić. I chociaż sama historia w tym tomie jest fajna, to jednak czuć, że coś się popsuło.

Thorgal nadal bywa niewiarygodnie sprawny (odbił pocisk małym nożem),a jednocześnie strasznie naiwny. Bohaterka, o której wszyscy myśleli, że nie żyje, wraca niemal zza światów. Nie pierwszy raz trzeba zawalczyć ze złym przywódcą, a w tle pojawiają się bohaterowie czyści i niewinni. Jest tu sporo thorgalowych schematów. Od początku było wiadomo, że gościnni gospodarze zdradzą, bo byli niewiarygodnie brzydcy. Kompan - więzień - zginąć też musiał, każdy kto przeczytał wcześniej choćby kilka zeszytów, przeczuwał to od początku. Aż dziw, że się to jakoś trzyma kupy, ale się trzyma

Thorgal nadal bywa niewiarygodnie sprawny (odbił pocisk małym nożem),a jednocześnie strasznie naiwny. Bohaterka, o której wszyscy myśleli, że nie żyje, wraca niemal zza światów. Nie pierwszy raz trzeba zawalczyć ze złym przywódcą, a w tle pojawiają się bohaterowie czyści i niewinni. Jest tu sporo thorgalowych schematów. Od początku było wiadomo, że gościnni gospodarze...

Był to pierwszy tom, który przeczytałem po wieloletnim rozbracie z serią i mimo iż dostrzegam trochę naiwności w historii to jednak z uwagi na sentyment do bohatera i serii uważam, iż się broni. Na pewno nie jest to już ta kreska u Rosińskiego jaką pamiętam z wczesnych tomów, ale do strawienia. Fabuła też już nie tak porywająca, ale jeszcze nie infantylna i żenująca. Moja ocena wynika zapewne z faktu jak zmienił się od lat dziewięćdziesiątych rynek komiksowy i jak znacząco wzrosła liczba wydawanych pozycji. Na teraz sentyment wygrywa jeszcze ze zdroworozsądkową oceną pozycji.

Był to pierwszy tom, który przeczytałem po wieloletnim rozbracie z serią i mimo iż dostrzegam trochę naiwności w historii to jednak z uwagi na sentyment do bohatera i serii uważam, iż się broni. Na pewno nie jest to już ta kreska u Rosińskiego jaką pamiętam z wczesnych tomów, ale do strawienia. Fabuła też już nie tak porywająca, ale jeszcze nie infantylna i żenująca. Moja...

Po dziwnym zachowaniuThorgala w poprzednim tomie, mamy tu całkiem zgrabną opowieść. Plusem jest pojawienie się charyzmatycznej postaci z przeszłości. Thorgal po "Strażniczce Kluczy" w mojej opinii istnieje i ma się dobrze.

Po dziwnym zachowaniuThorgala w poprzednim tomie, mamy tu całkiem zgrabną opowieść. Plusem jest pojawienie się charyzmatycznej postaci z przeszłości. Thorgal po "Strażniczce Kluczy" w mojej opinii istnieje i ma się dobrze.