Główna teza prezentowanej książki o architekturze Górnego Śląska od czasów pokoju hubertusburskiego z 1763 roku do czasów rozliczenia się architektów z socrealizmem wyrażonego w rozprawach z 1955 roku zasadza się na zastosowaniu nowocześnie definiowanej teorii chaosu do badań nad urbanistyką wspomnianego obszaru. Autorka zaprezentowała tworzenie się pierwszych osiedli robotniczych i miast przemysłowych oraz koncepcje budownictwa socjalnego rozwijane zarówno w czasach ustrojów liberalnych, jak i w okresach dominacji systemów totalitarnych. Najogólniejsza z dostrzeżonych zasad pozwala stwierdzić, iż w systemach antydemokratycznych szczególnie chętnie stosowano rozwiązania symetryczne, oparte na komponowaniu ortogonalnym i układach geometrycznych o małym stopniu skomplikowania i dużej czytelności. Systemy liberalne charakteryzowały się układami asymetrycznymi o dużym stopni skomplikowania i nieregularności, wprowadzającej pozornie chaos.