Ponoć o zmarłych nie mówi się źle, więc wypowiem się pozytywnie - fajne potwory nawymyślane. Obawiam się jednakże, że tutaj pozytywy się kończą. Nawet to, co słyszeliśmy na temat autora w internecie nie mogło przygotować nas na ogrom rasizmu obecnego w jego dziełach, a już zupełnie nic nie mogło sprawić, żebyśmy spodziewali się tak koszmarnie prowadzonej narracji (niestety nie w tym znaczeniu słowa "koszmarny", w które najpewniej autor celował).

Ponoć o zmarłych nie mówi się źle, więc wypowiem się pozytywnie - fajne potwory nawymyślane. Obawiam się jednakże, że tutaj pozytywy się kończą. Nawet to, co słyszeliśmy na temat autora w internecie nie mogło przygotować nas na ogrom rasizmu obecnego w jego dziełach, a już zupełnie nic nie mogło sprawić, żebyśmy spodziewali się tak koszmarnie prowadzonej narracji (niestety...

Wreszcie postanowiłam zapoznać się z twórczością Lovecrafta. Polecało mi go wielu znajomych, poza tym samo nazwisko od bardzo dawna było mi znane. W tym zbiorze jest siedem opowiadań. Jako że opowiadania nigdy nie były moją ulubioną formą, obawiałam się, że książka może mi się nie spodobać. A jednak opowiadania w wykonaniu tego konkretnego autora sprawiły, że czuję się do nich dużo lepiej nastawiona.
Niektóre z opowiadań ze zbioru mi się dłużyły, ale część wywołała we mnie naprawdę wielkie emocje. Moimi faworytami są: Zew Cthulhu, Kolor z przestworzy i Muzyka Ericha Zanna.
Lovecraft i jego twórczość są dowodem na to, że można zbudować ogromne, pełne grozy napięcie bez uciekania się do przemocy pełnej krwi i wyskakujących jak diabeł z pudełka upiorów. Opowiadania działają na wyobraźnię. Polecam.

Wreszcie postanowiłam zapoznać się z twórczością Lovecrafta. Polecało mi go wielu znajomych, poza tym samo nazwisko od bardzo dawna było mi znane. W tym zbiorze jest siedem opowiadań. Jako że opowiadania nigdy nie były moją ulubioną formą, obawiałam się, że książka może mi się nie spodobać. A jednak opowiadania w wykonaniu tego konkretnego autora sprawiły, że czuję się do...

pojedyncze opowiadanie o tytule wyżej: ostatnia konkluzja bohatera bardzo niepokojąca i satysfakcjonująca

pojedyncze opowiadanie o tytule wyżej: ostatnia konkluzja bohatera bardzo niepokojąca i satysfakcjonująca

Wracać grubo po północy do domu wśród tygodnia jest zupełnie innym doświadczeniem, niż w weekend. Przeciwieństwie do dni wolnych, gdy ulicami gnają samochody wypełnione osobami udającymi się na różnego rodzaju zabawy, to w dni pracy można odnieść wrażenie, że kroczy się przez miejsca dawno wyludnione i opustoszałe. Zapomniane przez świat. Miałam co prawda do pokonania krótki odcinek drogi, ale wszechogarniająca cisza zakłócana jedynie stukotem moich obcasów wydawała się niezwykle złowroga. A pusta przestrzeń - miejsca roztaczającej się ciemności - obok której musiałam przemknąć, by dostać się do domu przyprawiła mnie od niepamiętnych czasów o dreszcz. Aż serce nieznacznie przyśpieszyło, a ja mimowolnie obejrzałam się przez ramię pełna przeświadczenia nadchodzącej postaci. Jedyne co ujrzałam, to rzecz jasna pusty chodnik sprawiający przez to wrażenie diabolicznej ścieżki w połączeniu z rozproszonym światłem lamp ulicznych. Te małe paranoje rozbudziły we mnie opowiadania Lovecrata. Jego słowa, każda z wykreowanych historii ogromnie ożywiły moją wyobraźnię, która z tego co widać poczęła żyć własnym życiem.

Nie jest to moje pierwsze zetknięciem się z Lovecraftem, ale chyba dopiero teraz dojrzałam do jego stylu, który bez opamiętania mnie pochłonął. Otaczające mnie cztery ściany rozpływały się gdzieś w przestworza ustępując miejsca tajemniczym i złowrogim zakątkom, gdzie skrywają się najgorsze nasze koszmary. Nie mogłam się za każdym razem doczekać momentu, gdy wszystko eksploduje w swojej demoniczności, gdy świat zawiruje od niespotykanych dziwów, których opisy ukazywały różnego rodzaju szkarady.

Stopniowo postępujące napięcie, które szarpie każdy nerw. Wszechogarniająca aura tajemniczości. Nieustępujące niepewność i lęk towarzyszące bohaterom bez przerwy ciążą na umyśle. Niepodważalnie jeden z najlepszych. Momentami zastanawiam się jak tyle potworów najróżniejszej maści i wyglądu mogło żyć w umyśle pisarza. Czy go pożerały od środka, nadwątlając kruchą konstrukcję? Z całą pewnością warto sięgnąć po opowiadania Lovecraft, którego styl pisania pozostaje w umyśle na dłuższy czas, o ile nie zamieszkuje tan na stałe, dając o sobie od czasu do czasu. znać

Od teraz trzeba uważać na każde zgrzytnięcie, czy też cień.

Wracać grubo po północy do domu wśród tygodnia jest zupełnie innym doświadczeniem, niż w weekend. Przeciwieństwie do dni wolnych, gdy ulicami gnają samochody wypełnione osobami udającymi się na różnego rodzaju zabawy, to w dni pracy można odnieść wrażenie, że kroczy się przez miejsca dawno wyludnione i opustoszałe. Zapomniane przez świat. Miałam co prawda do pokonania...

Świetna. Doskonale utrzymana mroczna atmosfera i dowód na to, że groza może być zbudowana nie tylko na wyskakujących zewsząd upiorach. Dosyć wymagająca ze względu na przewagę opisów nad dialogami. Niemniej wszystkie opowiadania wręcz domagają się filmowych ekranizacji z prawdziwego zdarzenia.
1) Zew Cthulhu - świetne wprowadzenie to dalszych opowiadań, mroczna, ciężka atmosfera.
2)Widmo nad Innsmouth - osobiste śledztwo w sprawie tajemniczego kultu. Chyba najlepsze z całego zbioru, z najbardziej wartką akcją i genialnym zakończeniem.
3)Kolor z przestworzy - efekty ataku kosmitów lub upadku meteorytu - to już praktycznie sci-fi, ciekawe z dynamiczną końcówką
4)Szepczący w ciemności - zbyt rozwleczone, niemniej znów końcówka na dobrym poziomie; temat podróży międzygalaktycznych na początku XX wieku - imponujące
5)Duch ciemności - dosyć krótka historia badania mrocznego kościoła i związanego z nim tajemniczego kultu; scenografia ekranizacji powyższego musiałaby być fantastyczna
6)Koszmar w Dunwich - kolejna historia wyznawców demonów oraz ich dzieci, jednak najmniej trzyma w napięciu z całego zbioru
7)Muzyka Ericha Zanna - świetny przykład synestezji, aż dziwne, że brak jakichkolwiek utworów zainspirowanych tą historią.

Świetna. Doskonale utrzymana mroczna atmosfera i dowód na to, że groza może być zbudowana nie tylko na wyskakujących zewsząd upiorach. Dosyć wymagająca ze względu na przewagę opisów nad dialogami. Niemniej wszystkie opowiadania wręcz domagają się filmowych ekranizacji z prawdziwego zdarzenia.
1) Zew Cthulhu - świetne wprowadzenie to dalszych opowiadań, mroczna, ciężka...

Najlepszy zbiór opowiadań jaki dane mi było mieć w ręce. Same klasyki, obowiązkowe dla fanów, zdolne przekonać do Mistrza tych, którzy nie mieli z Jego twórczością styczności. Majstersztyk klimatu i literackiego kunsztu.

Najlepszy zbiór opowiadań jaki dane mi było mieć w ręce. Same klasyki, obowiązkowe dla fanów, zdolne przekonać do Mistrza tych, którzy nie mieli z Jego twórczością styczności. Majstersztyk klimatu i literackiego kunsztu.

(Opinia dotyczy pojedynczego opowiadania o tym tytule)
Nie do końca przekonuje mnie głupota głównego bohatera, który zamiast w porę się wycofać, wciąż prze do celu. Mimo wszystko jestem w stanie usprawiedliwić to ciekawością. Dobra, tajemnicza narracja. Trzyma w szponach napięcia od początku do końca.

(Opinia dotyczy pojedynczego opowiadania o tym tytule)
Nie do końca przekonuje mnie głupota głównego bohatera, który zamiast w porę się wycofać, wciąż prze do celu. Mimo wszystko jestem w stanie usprawiedliwić to ciekawością. Dobra, tajemnicza narracja. Trzyma w szponach napięcia od początku do końca.

Kolejny tom opowiadań Lovecrafta za mną, mogę polecić z czystym sumieniem. Bardzo ciekawe, krótkie historie z okultyzmem,widmami, obcymi i legendarną księgą Necronomicon w tle. Nie ma sensu się rozwodzić nad każdym opowiadaniem po kolei, oczywiście niektóre są ciut słabsze, inne ciut lepsze, ale całość w bardzo przystępnej formie. Denerwowały mnie jedynie te nazwy i dialogi, które ciężko było przeczytać ;)
Jako, że już kilka pozycji Lovecrafta mam na swoim koncie, polecam dawkowanie sobie jego twórczości w umiarkowany sposób, czytając po kolei można się ciut znużyć :)

Kolejny tom opowiadań Lovecrafta za mną, mogę polecić z czystym sumieniem. Bardzo ciekawe, krótkie historie z okultyzmem,widmami, obcymi i legendarną księgą Necronomicon w tle. Nie ma sensu się rozwodzić nad każdym opowiadaniem po kolei, oczywiście niektóre są ciut słabsze, inne ciut lepsze, ale całość w bardzo przystępnej formie. Denerwowały mnie jedynie te nazwy i...

Z początku na swój sposób ciekawe, niestety się niemożebnie dłużyło co z kolei nudziło, aczkolwiek końcówka...zaskakująca.

Z początku na swój sposób ciekawe, niestety się niemożebnie dłużyło co z kolei nudziło, aczkolwiek końcówka...zaskakująca.

genialne

genialne