Do domu było daleko

Już od początku lektury coś mi w "Do domu było daleko" nie pasowało. Książkę jednak doczytałam do końca - głównie dzięki wartkiej akcji i dobremu pióru autora. A co mnie tak bardzo drażniło w lekturze? Przede wszystkim przedstawienie bohaterów i ich przygód. Na pierwszym planie mamy porucznika Juliusza Kwiatkowskiego, któremu wszystko się udaje z wojskowego punktu widzenia - wychodzi cało z każdej opresji, wydaje się wręcz nieśmiertelny, zawsze jest najlepszy. A do tego gdzie go nie ma! Podczas II wojny światowej szkoli się w Anglii wśród "cichociemnych", trafia do Warszawy akurat na powstanie, do Włoch po ataku na Monte Cassino, do Teheranu na konferencję, potem szkolą go w Stanach, wysyłają do Korei… Właściwie we wszystkich ciekawszych wydarzeniach historycznych uczestniczy, ale wszystko jest pokazane "po łebkach", historia kończy się, nim się na dobre zaczęła i nagle jesteśmy w innym miejscu i czasie. I gdzieś w tym nowym rozdziale trafia się dialog podsumowujący całą ciekawą akcję, która powinna być częścią poprzedniego rozdziału, ale autorowi chyba nie chciało jej się opowiadać. I tak jest cały czas, aż czytelnik zaczyna się zastanawiać "no ile można?!". Dla przykładu - wizyta Kwiatkowskiego w Teheranie obejmuje tylko rozmowę bohatera z brytyjskim dyplomatą w taksówce i radzieckim strażnikiem pod ambasadą… Rozmowy prowadzą do nowych wątków, ale nie ma ich kontynuacji, bo nagle Kwiatkowski nie jest już w Teheranie, temat skończony. Serio? A do tego bohaterowie poboczni - koledzy Kwiatkowskiego z wojska, jego rodzice, siostra, ukochane dziewczyny… Bohater chyba zużył cały limit szczęścia przypadający na otoczenie, albo autor Marek Kędzierski rywalizuje z George'm Martinem w ilości zabitych bohaterów. Bo o ile w tamtych czasach o śmierć było łatwo, to jednak taka "kumulacja" złych wydarzeń sprawia, że czytelnik od początku traktuje wszystkie inne postacie jako dodatkowe i nieznaczące, a chyba nie o to chodzi? Ale skoro zaraz kogoś aresztuje gestapo czy NKWD, tu kogoś ześlą na Syberię, tu brutalnie zamordują na Wołyniu, a do tego są jeszcze tortury, gwałty, zbłąkane kule… Oczywiście w wielu przypadkach też nie ma co liczyć na opis akcji, bo mamy jeden rozdział, gdzie kogoś aresztują, a w następnym- ileś czasu później - pada w rozmowie: "a XY nie żyje, ale nie chcesz znać szczegółów"… No ok, nie chodzi o to, by opisywać szczegółowo brutalne śledztwa, jednak tak urywana akcja bardzo przeszkadzała mi w czytaniu. Raczej już po inne książki tego autora nie sięgnę…

Już od początku lektury coś mi w "Do domu było daleko" nie pasowało. Książkę jednak doczytałam do końca - głównie dzięki wartkiej akcji i dobremu pióru autora. A co mnie tak bardzo drażniło w lekturze? Przede wszystkim przedstawienie bohaterów i ich przygód. Na pierwszym planie mamy porucznika Juliusza Kwiatkowskiego, któremu wszystko się udaje z wojskowego punktu widzenia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całkiem ciekawa pozycja. Przedstawia historię rodziny zaczynając jeszcze przed II wojną, a kończąc w latach 70-tych. Jedynie Juliusz Kwiatkowski, przedstawiony jako superbohater, wydaje się postacią raczej nierealną. Pozostałe wątki i inni bohaterowie są realni.

Całkiem ciekawa pozycja. Przedstawia historię rodziny zaczynając jeszcze przed II wojną, a kończąc w latach 70-tych. Jedynie Juliusz Kwiatkowski, przedstawiony jako superbohater, wydaje się postacią raczej nierealną. Pozostałe wątki i inni bohaterowie są realni.

Pokaż mimo to

Warto przeczytać cala serię

Warto przeczytać cala serię

Pokaż mimo to

Do polowy prequelu o Adamie Gawliku mówiłem sobie,że ta książka nie ma sensu.Po przeczytaniu połowy zmieniłem zdanie.Pomimo schematycznych wielu sytuacji i topornych dialogów-warto przeczytać!

Do polowy prequelu o Adamie Gawliku mówiłem sobie,że ta książka nie ma sensu.Po przeczytaniu połowy zmieniłem zdanie.Pomimo schematycznych wielu sytuacji i topornych dialogów-warto przeczytać!

Pokaż mimo to

Sięgając po prequel przygód Gawlika oczekiwałem równie dynamicznej akcji sensacyjnej, która mnie uwiodła w poprzednich książkach autora. W danym wypadku przyznaję, że się zawiodłem. Miałem książkę "łyknąć", a teraz mogę stwierdzić, że "wymęczyłem".
Postać Juliusza Kwiatkowskiego jawi nam się jako postać tragiczna. Pasują do niej słowa wiersza Staffa "Każdy z nas jest Odysem, co wraca do swej Itaki". Autor daje nam pokaz umiejętności walki wręcz bohatera, jednak... Podstawą funkcjonowania wojska jest dyscyplina. A autor nam pokazuje, że niekoniecznie. I że niesubordynacja może ujść płazem. To wywołało moje zgrzyty na początku i z nimi zostałem.
Ponadto magiczny zbieg okoliczności we wszystkich wymiarach, jak też wyszkolenie "superwojownika" w 2 lata. Z mojej perspektywy nierealne. Na mistrzostwo ludzie pracują latami.Nie zastanawiałbym się nad tym gdybym dostał przeogromny wachlarz sensacji, której szukałem. Jako że nie dostałem, to wygarniam.
Natomiast losy siostry Kwiatkowskiego odebrałem w tej książce jako chęć dodania stron, wprowadzenia elementu gry na emocjach czytelnika i mało wnoszący do głównego wątku książki element fabuły. Fabuły, od której oczekiwałem wartkiej akcji wypełnionej potem, krwią i testosteronem.
Było kilka scen, które czytałem nie mogąc się oderwać. Poznanie życiorysu mentora Gawlika również przypadło mi ogólnie do gustu.
Więc ocena jest wypadkową rozbieżności pomiędzy moimi oczekiwaniami a tym co dostałem. Nie jest obiektywną wykładnią jakości samej pozycji.

Sięgając po prequel przygód Gawlika oczekiwałem równie dynamicznej akcji sensacyjnej, która mnie uwiodła w poprzednich książkach autora. W danym wypadku przyznaję, że się zawiodłem. Miałem książkę "łyknąć", a teraz mogę stwierdzić, że "wymęczyłem".
Postać Juliusza Kwiatkowskiego jawi nam się jako postać tragiczna. Pasują do niej słowa wiersza Staffa "Każdy z nas jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Prequel Męskiej Sprawy, który lepiej przeczytać przed 1 tomem przygód Adama Gawlika. Już piszę dlaczego. Ważnym wątkiem tej powieści są nie tylko żołnierskie akcje Juliusza Kwiatkowskiego(najlepiej wypadają te z czasów 2 wojny światowej, trochę gorzej służba u Amerykanów), ale też szara proza życia jego zaginionej rodziny. Mając przeczytaną Męską Sprawę wiemy już jak będzie wyglądało jego życie prywatne w przyszłości, co trochę psuje odbiór naprawdę zaskakującego finału.
Jako pierwsza część cyklu ta powieść wypada naprawdę nieźle. Ale jako prequel niekoniecznie. Trochę zawiódło mnie też wyjaśnienie skąd u Julka świetna znajomość walki wręcz, nożami i uskakiwanie przed latającymi kulami.

Prequel Męskiej Sprawy, który lepiej przeczytać przed 1 tomem przygód Adama Gawlika. Już piszę dlaczego. Ważnym wątkiem tej powieści są nie tylko żołnierskie akcje Juliusza Kwiatkowskiego(najlepiej wypadają te z czasów 2 wojny światowej, trochę gorzej służba u Amerykanów), ale też szara proza życia jego zaginionej rodziny. Mając przeczytaną Męską Sprawę wiemy już jak będzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytając przygody Adama Gawlika zastanawiałem się jakie były koleje losu jego mentora - Juliusz Kwiatkowskiego. Dzięki tej książce wszystko stało się jasne. Pozycję czyta się bardzo szybko, akcja jest wartka i nie nudząca (auto sprytnie wplótł postaci Kwiatkowskiego w wydarzenia które naprawdę miały miejsce). Juliusz Kwiatkowski to człowiek doskonale wyszkolony w wojennym rzemiośle, ale odnoszę wrażenie, że los nie za bardzo go lubi. Jeśli coś w jego niemilitarnym życiu może się spieprzyć to na 100% się spieprzy.

Czytając przygody Adama Gawlika zastanawiałem się jakie były koleje losu jego mentora - Juliusz Kwiatkowskiego. Dzięki tej książce wszystko stało się jasne. Pozycję czyta się bardzo szybko, akcja jest wartka i nie nudząca (auto sprytnie wplótł postaci Kwiatkowskiego w wydarzenia które naprawdę miały miejsce). Juliusz Kwiatkowski to człowiek doskonale wyszkolony w wojennym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to