Antologie mają to do siebie, że poziom opowiadań zawartych w nich jest różny. Czasem znajdziemy w nich perełki jak i całkowite gnioty. W Rok po końcu świata tych ostatnich nie ma. Większośc opowiadań jest całkiem dobra.

Najbardziej spodobały mi się opowiadania osadzone pod koniec XIX wieku. Post mortem Mileny Wójtowicz, Okno Myszogrodu Anny Kańtoch, Prawie Michała Protasiuka, Miotlarka Stanisława Truchana. Przy tym ostatnim warto dodać, że autor w pewien sposób odnosi się do mojej ulubionej powieść z epoki pozytywizmu - Lalki Bolesława Prusa. Mam na myśli postać profesora Geista. Nie chcę zdradzać szczegółów zapraszam do lektury tego opowiadania.

Z opowiadań, które rozgrywają się w drugiej połowie XIX najsłabsze jest opowiadanie Pawła Majki Koniec/ początek wieku. Nie przypadło mi do gustu. Pomysł ciekawy jednak czegoś mi zabrakło.

Przypadły mi do gustu dwa opowiadania osadzone w przyszłości ( ¥ b 3 r p µ n |\'7b ! Michała Centrowskiego oraz Dwa do dwóch Joanny Skalskiej. Pierwsze z wymienionych opowiadań jest bardzo pokręcone jednak warto je przeczytać. Drugie natomiast jest trochę pouczające jak mogę się tak wyrazić.

Opowiadanie Iskry w wodzie.. Zdecydowanie mi nie weszło. Nie moja bajka. Znudziło mnie.

Zwykle się nie czepiam okładek. Jednak tutaj wyjątkowo coś nie pykło. Nawet nie chodzi tu o pana w słoniu i w pilotce. Jest zwyczajnie mdła i mało czytelna.

Oceniając całkowicie antologię wydaną przez Powergraph można powiedzieć o niej, że nie jest zła. Na kilka godzin spokojnie zapewni rozrywkę czytelniczą, jednak bez dużych fajerwerków.

Antologie mają to do siebie, że poziom opowiadań zawartych w nich jest różny. Czasem znajdziemy w nich perełki jak i całkowite gnioty. W Rok po końcu świata tych ostatnich nie ma. Większośc opowiadań jest całkiem dobra.

Najbardziej spodobały mi się opowiadania osadzone pod koniec XIX wieku. Post mortem Mileny Wójtowicz, Okno Myszogrodu Anny Kańtoch, Prawie Michała...

Poziom różny, ale myślę, że lepsze określenie to nawet: różnorodny. Nie żałuję poświęcenia dobrych kilku godzin na książkę.

Poziom różny, ale myślę, że lepsze określenie to nawet: różnorodny. Nie żałuję poświęcenia dobrych kilku godzin na książkę.

Od antologii “Dzień po końcu świata” oczekiwałem naprawdę wiele. Klimat postapokaliptycznego świata zawsze był mi bliski, a świetna okładka i znane mi już nazwiska skłaniały do założenia, że będzie przynajmniej nieźle. Tymczasem, większość tekstów z końcem świata ma niewiele wspólnego. Trafiła się historia w klimatach horroru fantasy (Post mortem),SF o podróżach w czasie (Okno Myszogrodu) i fantasy w realiach zbliżającej się pierwszej wojny światowej (Miotlarka),a nawet tekst mogący przedstawiać niedaleką przyszłość (¥ b 3 r p µ n |\'7b !). Sam motyw zagłady prawie się nie pojawia. Nieźle zapowiadał się tekst Popiołun, w którym faktycznie nadchodzący koniec dysutopijnej cywilizacji ludzi-ptaków jest wyczuwalny. Niestety, gdy następuje, jest tak rozczarowujący, że finał burzy starannie budowaną atmosferę. Tak naprawdę, jedynie Retro Jakuba Nowaka odpowiada tytułowi. Również jakość tekstów nie rzuca na kolana. Może trzy lub cztery zrobiły na mnie wrażenie (zakręcona historia Koniec/początek wieku nieźle namieszała mi w głowie!),jednak ginie on w masie przeciętności. Może i tak będzie wyglądał koniec naszego świata – powolna, nieciekawa agonia, a gdy „czas się wypełni” nikt nie zauważy – jednak nie oznacza to, że musi to tak przebiegać w literaturze!

Od antologii “Dzień po końcu świata” oczekiwałem naprawdę wiele. Klimat postapokaliptycznego świata zawsze był mi bliski, a świetna okładka i znane mi już nazwiska skłaniały do założenia, że będzie przynajmniej nieźle. Tymczasem, większość tekstów z końcem świata ma niewiele wspólnego. Trafiła się historia w klimatach horroru fantasy (Post mortem),SF o podróżach w czasie...

Stwierdzam, że (oprócz pierwszego opowiadania, w którym TOTALNIE nie wiem, o co chodziło) reszta jest grzechu warta.
Są różne, jedne lepsze, inne gorsze i jedno beznadziejne. Nie są to do końca takie typowe post A po, raczej wariacje w temacie, niż na temat:) W sumie polecam, chociaż nie trawię opowiadań ;)

Znawcom tematyki będę się podobać:)

Stwierdzam, że (oprócz pierwszego opowiadania, w którym TOTALNIE nie wiem, o co chodziło) reszta jest grzechu warta.
Są różne, jedne lepsze, inne gorsze i jedno beznadziejne. Nie są to do końca takie typowe post A po, raczej wariacje w temacie, niż na temat:) W sumie polecam, chociaż nie trawię opowiadań ;)

Znawcom tematyki będę się podobać:)

Dobre opowiadania Ciećwierza, Szydy i Protasiuka to trochę za mało, żeby pozytywnie ocenić cały zbiór. Te trzy teksty są jak łyżka miodu w beczce dziegciu, polecam z czystym sumieniem. Resztę bez szkody można sobie odpuścić.

Dobre opowiadania Ciećwierza, Szydy i Protasiuka to trochę za mało, żeby pozytywnie ocenić cały zbiór. Te trzy teksty są jak łyżka miodu w beczce dziegciu, polecam z czystym sumieniem. Resztę bez szkody można sobie odpuścić.

Antologia jak antologia. Niektóre opowiadania bardziej zapadają w pamięć, inne przelatują przez głowę i nie pozostawiają po sobie niczego szczególnego. Niestety, tych drugich jest więcej. Pozytywnie wg mnie wyróżniło sie otwierające zbór cyberpunkowe opowiadanie Cetnarowskiego o niezapamiętywalnym tytule i "Popiołun" Szydy - trochę science-fiction, a trochę kryminał noir w klimacie Chandlera. Plusem antologii jest różnorodność tekstów - trochę cyberpunku, steampunku, postapo czy motywów filozoficznych. Można znaleźć coś dla siebie.

Ogólnie można przeczytać, można sobie odpuścić.

Antologia jak antologia. Niektóre opowiadania bardziej zapadają w pamięć, inne przelatują przez głowę i nie pozostawiają po sobie niczego szczególnego. Niestety, tych drugich jest więcej. Pozytywnie wg mnie wyróżniło sie otwierające zbór cyberpunkowe opowiadanie Cetnarowskiego o niezapamiętywalnym tytule i "Popiołun" Szydy - trochę science-fiction, a trochę kryminał noir w...

Przypadł mi do gustu ten tom opowiadań. Czytało się go dobrze, moim zdaniem były wyjątkowo równe. Oczywiście lepsze i gorsze, ale może poza jednym, dwoma wyjątkami. Tak czy inaczej nie było jakiegoś wielkiego skoku jakosciowego, tylko raz chciałem żeby się już skończyło. Poza tym, opowiadania różnych autorów dają niezłe pojęcie o kondycji szeroko rozumianej polskiej fantastyki.

Przypadł mi do gustu ten tom opowiadań. Czytało się go dobrze, moim zdaniem były wyjątkowo równe. Oczywiście lepsze i gorsze, ale może poza jednym, dwoma wyjątkami. Tak czy inaczej nie było jakiegoś wielkiego skoku jakosciowego, tylko raz chciałem żeby się już skończyło. Poza tym, opowiadania różnych autorów dają niezłe pojęcie o kondycji szeroko rozumianej...

Antologia ukazała się tylko w ebooku, ale warto zwrócić na nią uwagę. Kilka tekstów świetnych (świadczą o tym m.in. nominacje do nagrody im. Zajdla),większość dobrych i tylko 2-3 raczej nie powinny znaleźć się w tym wyborze. Tematyka zróżnicowana: postapo, cyber/steampunk, itp.
Więcej w recenzji: http://shadowmage.nast.pl/2014/09/rok-po-koncu-swiata-recenzja/

Antologia ukazała się tylko w ebooku, ale warto zwrócić na nią uwagę. Kilka tekstów świetnych (świadczą o tym m.in. nominacje do nagrody im. Zajdla),większość dobrych i tylko 2-3 raczej nie powinny znaleźć się w tym wyborze. Tematyka zróżnicowana: postapo, cyber/steampunk, itp.
Więcej w recenzji: http://shadowmage.nast.pl/2014/09/rok-po-koncu-swiata-recenzja/

http://pozagranicawzroku.blogspot.com/2013/10/rok-po-koncu-swiata-czyli-piekno.html

http://pozagranicawzroku.blogspot.com/2013/10/rok-po-koncu-swiata-czyli-piekno.html

Dobre, acz bez szału.
Najbardziej podobały mi sie opowiadania Ani Kańtoch, Michała Cetnarowskiego i Kuby Nowaka.

Dobre, acz bez szału.
Najbardziej podobały mi sie opowiadania Ani Kańtoch, Michała Cetnarowskiego i Kuby Nowaka.