Zabijcie mnie, ale polecam przeczytać na początku ostatni rozdział.

Zabijcie mnie, ale polecam przeczytać na początku ostatni rozdział.

" Człowiek budzi się i nie myśli, że może zaczyna ostatni dzień życia."
"Wojna jest rzeczywistością tylko dla tych, którzy tkwią w jej zakrwawionym, wstrętnym, brudnym wnętrzu. Dla innych jest stronicą książki, obrazem na ekranie, niczym więcej."

Nikt nie potrafi oddać tego co działo się w Angoli w 1975 roku tak jak Ryszard Kapuściński.
Polecam

" Człowiek budzi się i nie myśli, że może zaczyna ostatni dzień życia."
"Wojna jest rzeczywistością tylko dla tych, którzy tkwią w jej zakrwawionym, wstrętnym, brudnym wnętrzu. Dla innych jest stronicą książki, obrazem na ekranie, niczym więcej."

Nikt nie potrafi oddać tego co działo się w Angoli w 1975 roku tak jak Ryszard Kapuściński.
Polecam

Chaos wojny. Porzadnie napisany reportaż, choć w moim odczuciu po tylu latach ma już głównie wartość historyczną, dla pasjonatów tematu.

Chaos wojny. Porzadnie napisany reportaż, choć w moim odczuciu po tylu latach ma już głównie wartość historyczną, dla pasjonatów tematu.

Przyznam, że nie miałam takiej wiedzy na temat historii wojny w Angoli. Mimo wszystko książka jest przejmująca, bo jak zwykłe, Kapuściński skupia się na historii jednostek, konkretnych momentach, szczegółach.

Przyznam, że nie miałam takiej wiedzy na temat historii wojny w Angoli. Mimo wszystko książka jest przejmująca, bo jak zwykłe, Kapuściński skupia się na historii jednostek, konkretnych momentach, szczegółach.

Reportaż nie tyle o niepodległości Angoli, co o kolonializmie w ogóle. Od handlu niewolników po sztuczne, kreślone od linijki wyznaczanie granic przez "kraje wysokorozwinięte" w wieku XX.

Skarbnica zagadnień do refleksji, zarówno w zakresie pomocy, jaką byli kolonizatorzy powinni nieść powstającym państwom, jak i słuszności/niesłuszności wykorzystywania ich zasobów w przeszłości. Wartościowa lektura, otwierająca oczy i tłumacząca bieżące konflikty w Afryce oraz na Bliskim Wschodzie.

Reportaż nie tyle o niepodległości Angoli, co o kolonializmie w ogóle. Od handlu niewolników po sztuczne, kreślone od linijki wyznaczanie granic przez "kraje wysokorozwinięte" w wieku XX.

Skarbnica zagadnień do refleksji, zarówno w zakresie pomocy, jaką byli kolonizatorzy powinni nieść powstającym państwom, jak i słuszności/niesłuszności wykorzystywania ich zasobów w...

Nie wiem jak to się stało, ale wśród wszystkich książek Ryszarda Kapuścińskiego, które przeczytałam umknął mi "Jeszcze dzień życia", czyli jeden z pierwszych reportaży autora, który jak się okazuje sam autor uznawał za swą pierwszą prawdziwą książkę. Cóż, może tak właśnie miało być, że to co autor tak honorował, dla mnie stało się ostatnim z przeczytanych jego tytułów.
Ten reportaż bardzo osobisty, jak w każdym przypadku Kapuścińskiego, tym razem był jego relacją o tym, jak jego oczami wyglądała wojna domowa w Angoli, która miała miejsce tuż przed uzyskaniem przez ten kraj niepodległości 11 listopada 1975 roku (tak przy okazji co za spójność w dacie z naszą rodzimą niepodległością, choć przesunięta w czasie). Wojna widziana oczami reportera ukazuje nie tylko dramatyczną krwawą walkę prowadzoną przez ludność dążącą do uwolnienia się z okowów władzy, ale dodatkowo jak zawsze u Kapuścińskiego jest to osobista opowieść pełna własnych emocji podszytych osobami, które dziennikarz znał i z którymi się przyjaźnił. Jest to zatem książka, która nie tyle skupia się na samej wojnie, co na ludziach, którzy w nią zaangażowani byli, na bezsensowności ponoszonych ofiar i na niepewności jutra.
W momencie, gdy rozpoczęła się bezwzględna walka, która przeraziła całą Europę, Kapuściński udał się do Angoli, do miejsca, z którego wszyscy uciekali z przerażeniem. Był tam w pewnym momencie jedynym korespondentem zagranicznym. Jego decyzja była ryzykowna, ale jednocześnie niezwykle odważna - dziennikarz postanowił pozostać na miejscu, by opowiedzieć światu o tragedii, jaka rozgrywała się w Angoli.
W swoim reportażu Kapuściński nie próbuje dostarczać obiektywnej i neutralnej relacji z wojny. Zamiast tego, jest to książka niezwykle osobista, która ukazuje autora jako człowieka z krwi i kości, który niezależnie od reporterskiej zaciętości opisuje swoje wątpliwości, obawy, cierpienia i lęki. Czytelnik ma okazję poznać go jako reportera, który chce zrozumieć, jakie jest znaczenie wojny, ale też jako człowieka, który boryka się z własnymi emocjami i moralnymi dylematami. Kapuściński pokazuje, że granica między obiektywizmem a subiektywizmem w dziennikarstwie nie jest zawsze jasna i że każdy reporter jest jednocześnie człowiekiem odczuwającym.
W "Jeszcze dzień życia" Kapuściński przedstawia historie kilku swoich bohaterów, zarówno Afrykańczyków, jak i obcokrajowców, którzy znaleźli się w Angoli w czasie wojny. Te opowieści są pełne dramatu, bezsensowności i bólu. W świecie, w którym śmierć i cierpienie są na porządku dziennym, ludzie próbują zachować swoją godność i nadzieję. To poruszający portret ludzi, którzy stawiają czoła okrucieństwu wojny.
Kapuściński ukazuje także paradoks wojny domowej, która jest nie tylko walką między różnymi grupami, ale również polem zmagań między różnymi ideologiami i interesami międzynarodowymi. Autor analizuje rolę supermocarstw i państw ościennych w konflikcie angolskim, co pozwala zrozumieć, dlaczego ta wojna była tak długa i złożona.
Polecam zatem ten reportaż wszystkim miłośnikom autora, a jak ktoś nie chce czytać sam, to może skorzystać z wersji audio w interpretacji Marcina Dorocińskiego. Warto.

Nie wiem jak to się stało, ale wśród wszystkich książek Ryszarda Kapuścińskiego, które przeczytałam umknął mi "Jeszcze dzień życia", czyli jeden z pierwszych reportaży autora, który jak się okazuje sam autor uznawał za swą pierwszą prawdziwą książkę. Cóż, może tak właśnie miało być, że to co autor tak honorował, dla mnie stało się ostatnim z przeczytanych jego tytułów.
Ten...

Styl Kapuścińskiego jest unikalny... Jego sposób pisania się sprawia, że nawet trywialne rzeczy dnia codziennego wydają się ciekawe

Styl Kapuścińskiego jest unikalny... Jego sposób pisania się sprawia, że nawet trywialne rzeczy dnia codziennego wydają się ciekawe

Książka z jednej strony ukazuje wpływ kolonializmu na Angolę,
z drugiej strony jest dziennikiem Kapuścińskiego z kraju ogarniętego wojną. Warto przeczytać!

Książka z jednej strony ukazuje wpływ kolonializmu na Angolę,
z drugiej strony jest dziennikiem Kapuścińskiego z kraju ogarniętego wojną. Warto przeczytać!

To chyba najkrótszy wojenny reportaż jaki czytałem, a zarazem najlepszy i co najważniejsze najbardziej treściwy. Tu każde napisane zdanie ma znaczenie. Dowód na to, że nie trzeba tworzyć opasłego tomiszcza, żeby opowiedzieć ludziom dobrą historię, czy tak jak w tym przypadku, przekazać grozę wojny. Bardzo dobra pozycja, dziś chyba nikt już tak nie pisze, choć reportaż i literatura faktu w naszym kraju ma się bardzo dobrze.

To chyba najkrótszy wojenny reportaż jaki czytałem, a zarazem najlepszy i co najważniejsze najbardziej treściwy. Tu każde napisane zdanie ma znaczenie. Dowód na to, że nie trzeba tworzyć opasłego tomiszcza, żeby opowiedzieć ludziom dobrą historię, czy tak jak w tym przypadku, przekazać grozę wojny. Bardzo dobra pozycja, dziś chyba nikt już tak nie pisze, choć reportaż i...

Książkę czyta się dobrze, pomimo faktu, że trzeba cały czas mieć na uwadze, że była pisana w latach 70-tych i cenzura miała się wtedy dobrze, co mocno tu widać.

Sam reportaż jest ciekawy, autor świetnie opisuje codzienne trudy zwykłych ludzi w warunkach wojny. Robi to językiem barwnym i w sposób ciekawy. Sam opis miasta, w którym się zatrzymał jest już fascynujący.

Jednak widać, że nie opisywał całej prawdy, koloryzował rzeczywistość i trzeba czytać między wierszami trochę. Domyślam się, że ze względu na cenzurę. Po stronie komunistów walczyli żołnierze, po stronie przeciwników - najemnicy i kanibale (dosłownie). Nasi - wzór cnót, patrioci. Tamci - krwiożercze bestie, barbarzyńcy. Bije to mocno po oczach.

Szkoda, że w nowych wydaniach nie ma jakiejś noty informacyjnej, jakiegoś objaśnienia, które by przedstawiło prawdziwy obraz sytuacji.

Książkę czyta się dobrze, pomimo faktu, że trzeba cały czas mieć na uwadze, że była pisana w latach 70-tych i cenzura miała się wtedy dobrze, co mocno tu widać.

Sam reportaż jest ciekawy, autor świetnie opisuje codzienne trudy zwykłych ludzi w warunkach wojny. Robi to językiem barwnym i w sposób ciekawy. Sam opis miasta, w którym się zatrzymał jest już fascynujący.

Jednak...