Schizofrenia

Przede wszystkim z tej książki można dowiedzieć się nie tylko wiele o schizofrenii. Można się bardzo dużo dowiedzieć o ludzkiej naturze i próbować ją zrozumieć. Książka do której się wraca. Niełatwo. Fragmentami. Między wierszami potok myśli i refleksje nad tym jak przedziwnymi istotami jesteśmy oraz w jakiej niewiedzy i nieświadomości żyjemy.

Przede wszystkim z tej książki można dowiedzieć się nie tylko wiele o schizofrenii. Można się bardzo dużo dowiedzieć o ludzkiej naturze i próbować ją zrozumieć. Książka do której się wraca. Niełatwo. Fragmentami. Między wierszami potok myśli i refleksje nad tym jak przedziwnymi istotami jesteśmy oraz w jakiej niewiedzy i nieświadomości żyjemy.

Pokaż mimo to

Dziś nastała ta chwila kiedy przy pomocy tej strony i książki, przez którą przebrnąłem wyznam wam fakt ze swojego życia.
Kto chce przeczytać w tej opinii coś o tej książce powinien zamknąć to okno i sobie odpuścić, bo nie będzie o tym. Bedzie o czymś, co się wiąże z uczciwością względem was. Czyli o Prawdzie o mnie, którą myślę już czas przedstawić.
Od 10 lat choruję psychicznie. Właśnie mam stwierdzoną złożoną schizofrenię. To może naświetli wam czemu np. Sięgam po książki treści religijnej - nigdy się na niej nie zawiodłem, albo czemu moje opisy są mało życiowe - mało się ruszam z domu, mało wiem. Jeśli już zdrowie pozwala to podróżuje.
Teraz stoję w otwartości przed tymi osobami, które to przeczytają. Chce wam tylko napisać, żebyście się nie zniechęcali do mojej osoby, no chyba, że macie ku temu powody.
Dziękuję i pozdrawiam,
Patryk.

Nawiasem mówiąc przeczytałem tą książkę parę lat wstecz.

Dziś nastała ta chwila kiedy przy pomocy tej strony i książki, przez którą przebrnąłem wyznam wam fakt ze swojego życia.
Kto chce przeczytać w tej opinii coś o tej książce powinien zamknąć to okno i sobie odpuścić, bo nie będzie o tym. Bedzie o czymś, co się wiąże z uczciwością względem was. Czyli o Prawdzie o mnie, którą myślę już czas przedstawić.
Od 10 lat choruję...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dużo merytorycznej treści odnośnie choroby. Można się wiele dowiedzieć o tej jak nazywa ją, chorobą królewską gdyż dotyka niejednokrotnie umysły wybitne oraz jest chorobą, która ma bardzo bogate objawy, zarówno kliniczne jak i w stosunkach stricte społecznych. Zachęcam do lektury gdyż bardzo poszerza światopogląd.

Dużo merytorycznej treści odnośnie choroby. Można się wiele dowiedzieć o tej jak nazywa ją, chorobą królewską gdyż dotyka niejednokrotnie umysły wybitne oraz jest chorobą, która ma bardzo bogate objawy, zarówno kliniczne jak i w stosunkach stricte społecznych. Zachęcam do lektury gdyż bardzo poszerza światopogląd.

Pokaż mimo to

Książka oczywiście nie do poduszki. Prof. Kępiński bardzo dobrze "obrazuje" osobę chorującą na schizofrenię oraz jej świat. Czytelnik pracujący z ludźmi dotkniętymi tą chorobą łatwo się odnajduje w temacie poruszonym przez profesora. Ponadto pozwala spojrzeć na nich z innej perspektywy (tej właściwej?). Dodatkowo pokazuje, iż jesteśmy jeszcze "ciemnogrodem", w porównaniu do innych Państw, odnośnie postępowania z ludźmi chorymi na schizofrenię (mimo roku napisania owego woluminu).

Książkę polecam każdemu, chociażby ze względu, iż coraz więcej mamy do czynienia z ludźmi chorującymi na schizofrenię. Niestety potrzeba wolnego czasu, aby na spokojnie poświęcić uwagę i koncentrację na pogłębianie wiedzy.

Książka oczywiście nie do poduszki. Prof. Kępiński bardzo dobrze "obrazuje" osobę chorującą na schizofrenię oraz jej świat. Czytelnik pracujący z ludźmi dotkniętymi tą chorobą łatwo się odnajduje w temacie poruszonym przez profesora. Ponadto pozwala spojrzeć na nich z innej perspektywy (tej właściwej?). Dodatkowo pokazuje, iż jesteśmy jeszcze "ciemnogrodem", w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

czytałam ją z bardzo dużym zainteresowaniem. odpowiedziała mi nawet na pytania, które nie przyszły mi do głowy.
poza tym wprowadziła mnie w taki dziwny niespokojny stan, kiedy byłam zła, że muszę iść do pracy - bo chciałam tylko leżeć i czytać.

nie sądzę bym 'na świeżo' mogła coś więcej napisać. jestem zdumiona jak na temat jednej choroby można się rozpisać. chociaż mam pewien niedosyt po zdaniu, że niektóre momenty schizofrenii pozostają tajemnicą jedynie dla chorych. oczywiście to rozumiem.

autora podziwiam, doceniam i jestem jego fanką :)

kolejna genialna książka, którą szczerze polecam!

czytałam ją z bardzo dużym zainteresowaniem. odpowiedziała mi nawet na pytania, które nie przyszły mi do głowy.
poza tym wprowadziła mnie w taki dziwny niespokojny stan, kiedy byłam zła, że muszę iść do pracy - bo chciałam tylko leżeć i czytać.

nie sądzę bym 'na świeżo' mogła coś więcej napisać. jestem zdumiona jak na temat jednej choroby można się rozpisać. chociaż mam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rewelacyjna książka dla każdego, kto nie ma pojęcia, czym tak naprawdę jest schizofrenia, a chciałby bez uprzedzeń i zmyślonych historii, dowiedzieć się prawdy. W książce otrzymujemy skondensowaną wiedzę o różnych stanach schizofrenii, pozwalającą nam po prostu zrozumieć chorych i ich świat, który tak różny od naszego, nie musi być przerażający. Ogromne doświadczenie autora w pracy z psychicznie chorymi, pozwala zarysować obraz omawianych zaburzeń i spojrzeć ich oczami na świat. W końcowych rozdziałach zwięźle opisane są również metody leczenia (choć należy mieć na uwadze, że niektórych z nich już się nie stosuje) i sposób w jaki powinno się odnosić do schizofreników. Polecam przeczytanie tej książki dosłownie każdemu, aby wiedza w społeczeństwie, o tego typu chorobach psychicznych, bardziej opierała się na faktycznej wiedzy, niż budzących grozę wyimaginowanych opowieściach o "wariatach".

Rewelacyjna książka dla każdego, kto nie ma pojęcia, czym tak naprawdę jest schizofrenia, a chciałby bez uprzedzeń i zmyślonych historii, dowiedzieć się prawdy. W książce otrzymujemy skondensowaną wiedzę o różnych stanach schizofrenii, pozwalającą nam po prostu zrozumieć chorych i ich świat, który tak różny od naszego, nie musi być przerażający. Ogromne doświadczenie autora...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Myślałam, że tylko książki przygodowe przenoszą czytelnika w inny świat. Pomyłka. Psychologia też to potrafi. Książkę przeczytałam jednym tchem, bardzo ciekawa lektura porywająca czytelnika w świat, który nie jest dostępny dla każdego - świat schizofrenii.

Myślałam, że tylko książki przygodowe przenoszą czytelnika w inny świat. Pomyłka. Psychologia też to potrafi. Książkę przeczytałam jednym tchem, bardzo ciekawa lektura porywająca czytelnika w świat, który nie jest dostępny dla każdego - świat schizofrenii.

Pokaż mimo to

Chyba najlepsza książka Kępińskiego. Autor odkrywa przed szerokim gronem odbiorców tajemnice świata pacjentów schizofrenicznych. Ze zrozumieniem wyjaśnia, że życie naprawdę jest absurdalne, a brak zgody na tę absurdalność niekoniecznie jest szaleństwem. Przeczytanie tej książki pomaga zrozumieć jak cienka jest granica pomiędzy chorobą, a normalnością. Wyjaśnienia różnych objawów towarzyszących schizofrenii są bardzo przekonujące i trafiające w sedno. Zadziwia bogactwem obserwacji i kompletnością. Kępiński nie ogranicza się tylko do naszych czasów, lecz analizuje także materiały historyczne, np. literaturę i sztukę, zaczynając już od starożytności, a nawet prehistorii.

Chyba najlepsza książka Kępińskiego. Autor odkrywa przed szerokim gronem odbiorców tajemnice świata pacjentów schizofrenicznych. Ze zrozumieniem wyjaśnia, że życie naprawdę jest absurdalne, a brak zgody na tę absurdalność niekoniecznie jest szaleństwem. Przeczytanie tej książki pomaga zrozumieć jak cienka jest granica pomiędzy chorobą, a normalnością. Wyjaśnienia różnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla wielu Antoni Kępiński to Mistrz, przewodnik duchowy. Ludzie znajdując się na rozdrożu życia poszukują pomocnej dłoni. Kto nie chce być zrozumiany? Świętej Pamięci psychiatra zapewnia właśnie to: zrozumienie. Wystarczy zaznajomić się z choć jedną książką, która wyszła spod jego pióra, by przekonać się, jak dogłębnie potrafił analizować ludzką duszę. Taka właśnie jest "Schizofrenia". Wielu czytelników zastanawiało się, czy Kępiński sam nie przeszedł przez psychozę, ponieważ tak dobrze rozumie on problemy ludzi cierpiących na ten syndrom. Zjawisko chorobowe zostało przebadane wieloaspektowo, pod wieloma różnymi względami. Książka ta stanowi niejako biblię dla osób chcących lepiej poznać schizofreniczny świat. Profesor nie zapomniał przedstawić charakterystyki i przykładów twórczości chorych, co również zasługuje na uwagę. Obecnie nie używa się w stosunku do schizofrenii już tak przestarzałych określeń jak "rak duszy", jak to stwierdził w "Schizofrenii" Antonii Kępiński (są tam także inne niefortunne sformułowania, ale psychiatra też człowiek ;)), nie sposób jednak odmówić książce znamion naukowości. Tak jak to pięknie napisał na początku profesor: wzruszający tytuł o tych, którzy więcej czują i inaczej rozumieją, a których zwykliśmy nazywać schizofrenikami.

Dla wielu Antoni Kępiński to Mistrz, przewodnik duchowy. Ludzie znajdując się na rozdrożu życia poszukują pomocnej dłoni. Kto nie chce być zrozumiany? Świętej Pamięci psychiatra zapewnia właśnie to: zrozumienie. Wystarczy zaznajomić się z choć jedną książką, która wyszła spod jego pióra, by przekonać się, jak dogłębnie potrafił analizować ludzką duszę. Taka właśnie jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Antoni Kępiński - CZŁOWIEK. W tym określeniu mieści się wszystko, co najlepsze. Kępiński (1918 -1972) był polskim psychiatrą, lecz przede wszystkim HUMANISTĄ i filozofem. Fragment z Wikipedii:
"....Kępiński jest prekursorem psychoterapii indywidualnej i grupowej. Psychoterapię uznawał za integralną część psychiatrii. Psychoterapia służy przełamywaniu i likwidowaniu chaosu i bezładu tkwiącego w strukturach systemu psychicznego jednostki, przede wszystkim w systemie wartości. Przypisywał szczególną rolę osobowości psychoterapeuty w procesie terapeutyczno-diagnostycznym oraz relacjom (ich jakości i intensywności oraz kierunku): pacjent (klient) – terapeuta. Relacje te winny mieć charakter poznawczy i emocjonalny ukierunkowany na cel, jakim jest odkrycie i ukazanie obrazu pacjenta i możliwości jego rozwoju. Kępiński sformułował postulaty określające dobrego psychoterapeutę (dobrego psychiatrę): pozbawiony postawy pseudonaukowej tzn. takiej, która zmierza do uprzedmiotowienia pacjenta, traktowania go jako przypadku, górowania nad nim; pozbawiony maski, czyli tłumienia swoich stanów emocjonalnych i spontanicznych reakcji; pozbawiony postawy oceniającej, wartościującej moralnie pacjenta. Jako cechy znaczące wymieniał: wiarę w wyleczenie pacjenta, cierpliwość, zdolność rozumienia chorego (empatię), umiejętność zdobywania zaufania .."

We wstępie prof. dr Eugeniusz Brzezicki pisze o Kępińskim (s. 4):
"......Autor poszedł w swych rozważaniach jakby dwoma nurtami. Uwzględnił opis obrazu klinicznego, który spotykamy w klasycznych pracach psychopatologicznych. Po wtóre, opierając sie na własnym, wieloletnim doświadczeniu praktycznym, w nowatorski sposób rozwinął swe obserwacje i spostrzeżenia na gruncie filozoficzno – estetycznym, a jednak zarazem przyrodniczym. Sprzeciwił się ogólnemu mniemaniu o wyłączeniu chorych na schizofrenię poza nawias społeczny. Udowodnił, że chorzy ci są bardzo inni, ale nie wyklęci...."

Mamy więc do czynienia z dziełem o wielkiej wartości naukowej, napisanym dla łatwiejszego zrozumienia w formie podręcznikowej i równocześnie sensacyjnej, a całość przedstawia....
http://www.wydawnictwoliterackie.pl/ksiazka/2368/Schizofrenia---Antoni-Kepinski
".....pełen zrozumienia, dobroci i miłości stosunek lekarza do chorego, pozwalający na odkrywanie najgłębiej w psychice człowieka położonych tajemnic choroby.."

Kępiński zaczyna od etymologii (s. 16):
"..W r. 1911 Eugeniusz Bleuler stworzył pojęcie schizofrenii od greckiego 'schizo' - rozszczepiam, rozłupuję, rozdzieram i 'fren' - przepona, serce, umysł, wola...."

Dzięki formie podręcznika powoli zagłębiamy się w tajniki tej "choroby królewskiej", która zasłużyła na to miano ze względu na......(s. 17)
"......jej niesłychane bogactwo objawów, pozwalające ujrzeć w katastroficznych rozmiarach wszelkie cechy ludzkiej natury..."
Natomiast sensację czytelnika wzbudzają przytaczane nazwiska chorych: tancerza Wacława Niżynskiego (1889 - 1950), mistyka przybliżonego nam przez Miłosza w "Ziemi Ulro", Emanuela Swedenborga (1688 - 1772), poetę, prekursora surrealizmu Gerarda de Nervala (1808 - 1850), poetę Fryderyka Hoelderlina (1770 - 1843), aktora, pisarza i reżysera Antonina Artaud (1896 - 1948) czy córkę Jamesa Joyce'a - Lucię (1907 – 1982). Kępiński pisze też o "olśnieniu schizofrenicznym", które pozwoliło Alfredowi Kubinowi (1877 – 1959) stworzyć "Po tamtej stronie", jak i "wyzwoleniu przez chorobę talentu i inspiracji twórczej" w przypadku Edmunda Monsiela (1897 – 1962), który przed chorobą nigdy nie malował.

Bardzo ciekawa ksiązka, bardzo mądra, lecz ja czuję się po niej gorzej niż po "Ontologii" Stróżewskiego. Obie podręcznikowe i do obu nie byłem przygotowany. Tam zaskoczyła mnie względność filozoficznych pojęć zależnie od głoszącego je filozofa, tutaj płynne granice poszczególnych schorzeń, brak ścisłych definicji, co doprowadziło do rozpoznania którejś -frenii w sobie i w większości znajomych.
Niewątpliwie do niej wrócę, by dalej podziwiać Wielkiego Humanistę - Antoniego Kępińskiego!

Antoni Kępiński - CZŁOWIEK. W tym określeniu mieści się wszystko, co najlepsze. Kępiński (1918 -1972) był polskim psychiatrą, lecz przede wszystkim HUMANISTĄ i filozofem. Fragment z Wikipedii:
"....Kępiński jest prekursorem psychoterapii indywidualnej i grupowej. Psychoterapię uznawał za integralną część psychiatrii. Psychoterapia służy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to