Księga śmiechu i zapomnienia

Bardzo urzekła mnie forma, w jakiej Kundera napisał Księgę Śmiechu i Zapomnienia. Jest bardzo przemyślana i zarazem swobodna, co nadaje jej lekkości, czyniąc jednocześnie lekturą dość treściwą światopoglądowo/ okołofilozoficznie. Czytając ją pobudzamy najróżniejsze obszary myśli i bawimy się świetnie. Milan Kundera jak zawsze górą!

Bardzo urzekła mnie forma, w jakiej Kundera napisał Księgę Śmiechu i Zapomnienia. Jest bardzo przemyślana i zarazem swobodna, co nadaje jej lekkości, czyniąc jednocześnie lekturą dość treściwą światopoglądowo/ okołofilozoficznie. Czytając ją pobudzamy najróżniejsze obszary myśli i bawimy się świetnie. Milan Kundera jak zawsze górą!

Pokaż mimo to

Makao psychologiczne.

Makao psychologiczne.

Pokaż mimo to

im więcej go czytam, tym mniej go lubię. szkoda. niektóre historie rewelacyjne, niektóre nużące i nic niewnoszące.

im więcej go czytam, tym mniej go lubię. szkoda. niektóre historie rewelacyjne, niektóre nużące i nic niewnoszące.

Pokaż mimo to

Mocno wciągające opowiadania, których spójnym elementem jest śmiech i erotyka. Czułem się jakbym oglądał abstrakcyjne obrazy malowane słowem.

Mocno wciągające opowiadania, których spójnym elementem jest śmiech i erotyka. Czułem się jakbym oglądał abstrakcyjne obrazy malowane słowem.

Pokaż mimo to

Niesamowity sposób kreowania bohaterów, mistrzowskie splątanie fikcji i historii, ciekawe przemyślenia - i wiele więcej!

Niesamowity sposób kreowania bohaterów, mistrzowskie splątanie fikcji i historii, ciekawe przemyślenia - i wiele więcej!

Pokaż mimo to

Bardzo nierówna.
Nie będę powtarzać tego, co już napisali inni o konstrukcji tej książki, ale chyba nie czuję tego, co Autor chciał osiągnąć. Dla mnie to jednak zbiór oddzielnych opowiadań, każde na inny temat. Niektóre bardzo dobre, niektóre bardzo słabe.
Kunderę bardzo cenię i uważam, że stać go na wiele więcej.

Bardzo nierówna.
Nie będę powtarzać tego, co już napisali inni o konstrukcji tej książki, ale chyba nie czuję tego, co Autor chciał osiągnąć. Dla mnie to jednak zbiór oddzielnych opowiadań, każde na inny temat. Niektóre bardzo dobre, niektóre bardzo słabe.
Kunderę bardzo cenię i uważam, że stać go na wiele więcej.

Pokaż mimo to

Kolejna rewelacyjna książka Kundery, którą przeczytałem.

Ta książka ma formę "wariacji". Autor ewidentnie inspirował się tą formą muzyczna (wariacje Beethovenowskie), do czego wprost się przyznaje. Losy bohaterów są bardzo luźno przeplatane (jeśli w ogóle się przeplatają).

Co ich łączy? Moim zdaniem dwie płaszczyzny. Pierwsza to Czechy czy Czechosłowacja. Powojenna historia Czech(osłowacji), dramat Gottwalda, dramat komunizmu, dramat roku 1968. Ta książka jest wspaniałym pomnikiem powojennej historii Czech(osłowacji).

Druga płaszczyzna jest czysto ludzka. Kundera w sposób niezwykle poetycki opisuje naturę człowieka. Wśród wielu wspaniałych porównań i analiz utkwiło mi najbardziej pojęcie "litosti" - czyli typowo czeskiego słowa oznaczającego bolesny stan spowodowany przez nagłe odkrycie własnej nędzy.

"Czuł się upokorzony, rozszyfrowany w swym fizycznym upośledzeniu i odczuł litost. Przypomniało mu się chorowite dzieciństwo bez sportu i bez kolegów, pod zbyt czułą opieką matki i chciało mu się rozpaczać nad sobą i własnym życiem. Kiedy wracali polną ścieżką, milczał jak zaklęty. Był dotknięty i poniżony, odczuwał potrzebę zemsty. –Co ci jest? –spytała go, a on zarzucał jej, że przecież na drugiej stronie rzeki są wiry, że nie pozwolił jej tam pływać, że mogła się utopić –i uderzył ją w twarz. Dziewczyna rozpłakała się, a on, kiedy zobaczył jej łzy, poczuł dla niej współczucie, objął ją i jego litost się rozpłynęła."

Czy poczucie litosti tak często towarzyszące Czechom nie ma charakteru ogólnoludzkiego? W Polsce do nieudanych powstań i boleśnie przegranych wojen podchodzi się z niezwykłym patosem. Czesi podchodzą do tego jako "litost" - albowiem czy prowadzenie z góry skazanych na niepowodzenie powstań nie jest przejawem buntu przeciwko poczuciu własnej nędzności czyli "litosti" właśnie"?

Kolejna rewelacyjna książka Kundery, którą przeczytałem.

Ta książka ma formę "wariacji". Autor ewidentnie inspirował się tą formą muzyczna (wariacje Beethovenowskie), do czego wprost się przyznaje. Losy bohaterów są bardzo luźno przeplatane (jeśli w ogóle się przeplatają).

Co ich łączy? Moim zdaniem dwie płaszczyzny. Pierwsza to Czechy czy Czechosłowacja. Powojenna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To mój pierwszy Kundera, podchodziłem jak pies do jeża, ale okazało się, że niesłusznie. Jest dobry. Jest mądry. Jest bardzo czeski (sprawy które w Polakach budzą patos, Czesi opisują i podają lekko). Plus erotyka rozpięta między ontologią a kabaretem. Polecam.
(Mój ulubiony fragment: wspaniała teoria nieprzetłumaczalnego słowa "litost". Ja litost odczuwam, jak się okazuje, właściwie nieustannie).

To mój pierwszy Kundera, podchodziłem jak pies do jeża, ale okazało się, że niesłusznie. Jest dobry. Jest mądry. Jest bardzo czeski (sprawy które w Polakach budzą patos, Czesi opisują i podają lekko). Plus erotyka rozpięta między ontologią a kabaretem. Polecam.
(Mój ulubiony fragment: wspaniała teoria nieprzetłumaczalnego słowa "litost". Ja litost odczuwam, jak się okazuje,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasami rezygnuję z pisania opinii po przeczytaniu wcześniejszych opinii na LC, których autorzy lepiej i celniej wyrazili to co i ja chciałbym powiedzieć na temat danej książki. Tak miało być i tym razem. Ale Kundera to jeden z najwybitniejszych prozaików XX w. i jedyny czeski pisarz spośród tych, których czytałem lub próbowałem czytać, którego nie tylko trawię, ale i gotów jestem zaliczyć do najbardziej ulubionych autorów.
Kiedy przed laty po raz pierwszy czytałem "Księgę śmiechu i zapomnienia" miałem kłopoty z przyjęciem idei "powieści w wariacji" skłonny byłem uznać ją, jak niektórzy, za zbiór opowiadań raczej. Obecnie widzę to inaczej. Czeski pisarz nadając swej powieści taką formę zaprasza czytelnika do subtelnej zabawy literackiej w szukanie punktów zbieżnych, do wyprawy "do wnętrza tematu", który właściwie wiąże całość, a wszystkie wątki "zbiegają się jak w lustrze". Stosując taką technikę pisarską, autorowi w oryginalny sposób udało się spleść metafizykę i erotyzm, poezję i politykę, historię najnowszą i czeski idiom "litost", który wprowadza nas w stany wewnętrzne bohaterów.
"Księga śmiechu i zapomnienia" to arcydzieło, do którego nie sposób nie wracać. Dla mnie osobiście najwybitniejsza książka Kundery,

Czasami rezygnuję z pisania opinii po przeczytaniu wcześniejszych opinii na LC, których autorzy lepiej i celniej wyrazili to co i ja chciałbym powiedzieć na temat danej książki. Tak miało być i tym razem. Ale Kundera to jeden z najwybitniejszych prozaików XX w. i jedyny czeski pisarz spośród tych, których czytałem lub próbowałem czytać, którego nie tylko trawię, ale i gotów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Z pewnością znacie taką scenę z dziesiątków złych filmów: chłopak i dziewczyna, trzymając się za ręce biegną na tle wiosennej (ewentualnie letniej) przyrody. Biegną, biegną, biegną i śmieją się. Śmiech obydwojga biegnących ma oznajmić całemu światu i wszystkim widzom w kinach: jesteśmy szczęśliwi, cieszymy się ze świata, zgadzamy się z istnieniem! Scena jest głupia, kiczowata, lecz zawiera w sobie jedną z prapierwotnych sytuacji człowieka: „śmiech poważny, śmiech poza żartem”."

W "Księdze śmiechu i zapomnienia" Milan Kundera łączy zwykłych ludzi, filozofów, poetów i polityków, mężczyzn i kobiety, pokazując, jak wszyscy mogą poddać się śmiechowi i zapomnieniu niezależnie od powagi czy nie powagi sytuacji lub miejsca.

Siedem części opowiada o przeróżnych sytuacjach, erotyka łączy się z burzliwą historią Czechosłowacji, skomplikowanymi związkami bohaterów, a czasem przeniosą się na metaforyczne otchłanie ukazujące tajemnice ludzkiej duszy i jej pragnień. Mirek próbuje odzyskać listy od Zdeny, a Tamina pamiętnik od teściowej i swoje ciało, Karel i Marketa muszą zaopiekować się matką, podczas wizyty przyjaciółki a zarazem kochanki, Ewy, Michaela i Gabriela interpretują Nosorożca Ionesco, Krystyna spotyka się ze studentem, a Jan poszukuje Dafnisa. Czytelnik poznaje czym jest „litost”, jak tęsknota nigdy nie przemija, a nawet najbardziej błahe rzeczy urastają do ogromnej rangi.
Dla Kundery jednak historie bohaterów są tylko sposobem przedstawienia swoich przemyśleń dotyczących życia, historii i prawd. Toczy się to wokół zachwytu autora nad pięknem śmiechu zwykłego, niczym nieskrępowanego, śmiechu dla samego śmiania się, czystego, a także wokół zapomnienia, które otacza postacie historyczne, gdyż każda z nich zostaje wyparta, zamazana przez kolejną, która podzieli los poprzedniczki. Śmiech i zapomnienie łączą się ze sobą splatając ludzkie losy od najdawniejszych czasów. Kundera jest bardziej cyniczny i mniej humorystyczny niż w innych powieściach, nie brakuje pesymistycznego nastroju, mimo że śmiech pojawia się tu dość często. Miejscami również filozofowanie autora może być męczące, choć na pewno nie sprawi, że tytuł odłożymy na później.

"Księgę śmiechu i zapomnienia" polecam zwłaszcza osobom, które z twórczością Kundery już się zaznajomili i nie odrzuci ich dość specyficzny styl pisania i skłonność do dygresji. Również doświadczeni wiekiem czytelnicy będą zapewne czerpać z niej większą radość i lepiej ją zrozumieją, niż czytelnicy młodsi.

"Z pewnością znacie taką scenę z dziesiątków złych filmów: chłopak i dziewczyna, trzymając się za ręce biegną na tle wiosennej (ewentualnie letniej) przyrody. Biegną, biegną, biegną i śmieją się. Śmiech obydwojga biegnących ma oznajmić całemu światu i wszystkim widzom w kinach: jesteśmy szczęśliwi, cieszymy się ze świata, zgadzamy się z istnieniem! Scena jest głupia,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to