Nie należę do fanek Lucy Gordon, a jej książki nie zachwycają mnie. Są zwyczajne, choć czasami fabuła może zaskoczyć, nie tylko w pozytywnym stopniu. Tę książeczkę dostałam w prezencie, ale sama od siebie raczej bym po nią nie sięgnęła. Nie można powiedzieć, że opowiadanie było beznadziejne, bo dało się go przeczytać, ale nie tak, by nie można było się oderwać.

Bohaterowie w zasadzie od początku do końca bawią się w kotka i myszkę. Prowadzą grę, udają, że się nie znają, co w pewnym momencie zaczyna być irytujące, a ich rozdwojona osobowość jest jakby wyjęta z filmu sci-fiction.

Bohaterka jest taka bezosobowa, bo nie ma nawet sprecyzowanego imienia. Autorka bardzo rzadko wymienia jej imię, a jeśli już, z takim wymuszeniem albo ironią, nazywa ją „panią Henshaw”.

„Cassie” to przykład kobiety, która co chwilę zmienia decyzję, bo sama nie wie, czego chce, przez co raczej nie wzbudza mojej sympatii.

Z kolei Marcel… Hm… Na pewno jest postacią bardziej wyrazistą, która twardo stąpa po ziemi, ale nie ideał bez skazy. Ma swoje zagrania, które niekoniecznie trzeba polubić.

Kompletnie bezsensowne było ich rozstanie na końcu, skoro wiadome było, że za dwie strony padną sobie w ramiona i będą żyli długo i szczęśliwie.

Pozytywną postacią z całą pewnością jest Freya, pomocna i życzliwa dla wszystkich, ale niedająca manipulować sobą i swoim życiem. Ciekawe, czy w końcu wyjdzie za któregoś z braci.

Nie należę do fanek Lucy Gordon, a jej książki nie zachwycają mnie. Są zwyczajne, choć czasami fabuła może zaskoczyć, nie tylko w pozytywnym stopniu. Tę książeczkę dostałam w prezencie, ale sama od siebie raczej bym po nią nie sięgnęła. Nie można powiedzieć, że opowiadanie było beznadziejne, bo dało się go przeczytać, ale nie tak, by nie można było się oderwać.

Bohaterowie...