Jak się dowiadujemy z listu Maciunasa skierowanego w styczniu 1964 r. do Tomasa Schmita ruchowi fluxus miały przyświecać przede wszystkim cele społeczne, a nie estetyczne. Ideologicznie miały być one pokrewne działalności LEF-u z 1929 r w Związku Radzieckim. Chodziło o stopniowe wyeliminowanie tradycyjnie rozumianych sztuk pięknych - muzyki, teatru, poezji, malarstwa, rzeźby itd. - na rzecz gatunków bardziej społecznie konstruktywnych, a więc projektowania przemysłowego, dziennikarstwa, architektury, inżynierii, umiejętności graficzno-typograficznych, drukarstwa itp. Fluxus miał się przeciwstawiać dziełom sztuki traktowanym jako towar bez funkcji, z wyjątkiem jednej: przeznaczenia do sprzedaży i przynoszenia zysku artystom. Dążono zatem do wykazania, jak względna jest cała sztuka i jakim fluktuacjom podlega jej wartościowanie.

Jak się dowiadujemy z listu Maciunasa skierowanego w styczniu 1964 r. do Tomasa Schmita ruchowi fluxus miały przyświecać przede wszystkim ce...

Robert Smithson, Ograniczenie kultury: "Prowadzenie za rękę kultury odbywa się wtedy, gdy dyrektorzy muzeów ograniczają jakąś wystawę artystyczną tematycznie, zamiast pozwolić artystom ustalać sobie własne granice. Artyści są zmuszeni dopasowywać się oszukańczych kategorii. Zawsze jednak znajdą się plastycy, którzy wierzą, że mogą kontrolować ten mechanizm, podczas gdy w rzeczywistości sami są przezeń kontrolowani. W ostatecznym rezultacie popierają więzienie kulturowe, w którym nie mają już nic do powiedzenia. Wprawdzie nie sami artyści są kontrolowani, ale za to ich produkty. Muzea są jak szpitale i więzienia: mają oddziały, cele i neutralne pomieszczenia. Nazywamy je 'galeriami'. Ponieważ sale muzealne jako neutralne nie mają własnego życia, zostaje w nich zniweczony ładunek wybuchowy dzieła sztuki, które jest tam wystawiane; staje się ono częścią dekoracji, wyizolowanym od świata zewnętrznego obiektem, którym można dowolnie manipulować. Także puste, białe, przepełnione światłem pomieszczenie jest zawsze przecież ujarzmione poprzez swoją nijakość. Dzieła sztuki, które w takich pomieszczeniach są oglądane, zdają się być poddawane estetycznej rekonwalescencji. Są jak niedołężni inwalidzi, którzy czekają na to, aby ich krytycy uznali za uleczonych lub nieuleczalnych. Zadaniem wartownika-dyrektora jest przede wszystkim oddzielić sztukę od ludzi, a dopiero potem ją zintegrować. Dzieło sztuki jest gotowe do skonsumowania przez publiczność wtedy, gdy stało się już neutralne, nieszkodliwe, abstrakcyjne, bezpieczne i obojętne politycznie. Skoro tylko aparat kultury uzna dzieło sztuki za dobre, można być pewnym, że dzieło to stało się całkowicie nieskuteczne. Zostało ograniczone, sprowadzone do poziomu wizualnej papki i przenośnego towaru. Innowacja jest tylko wtedy dozwolona, gdy potwierdza ów proces ograniczający.

Robert Smithson, Ograniczenie kultury: "Prowadzenie za rękę kultury odbywa się wtedy, gdy dyrektorzy muzeów ograniczają jakąś wystawę artyst...

Toteż działania z kręgu Fluxus ściśle łączą się z happeningami, akcjami wolnymi od konwencjonalnego symbolizmu; stanowią sumę pewnych zdarzeń mniej lub bardziej z góry określonych, działania absurdalne, pewne grymasy i wykrzywienia o dużym znaczeniu metaforycznym. W happeningach i akcjach Fluxus chodzi o dojście do fazy niemożliwości, do ukazania tego, co niemożliwe. W ten sposób twórca i odbiorca powinni wkroczyć w obszary nie zgłębionego "spontanicznego działania". Również w ten sposób może być potraktowana muzyka, może nie tylko zrezygnować z dźwięków, ale nie musi w ogóle być wykonania. Dochodzimy do stadium graniczącego już ze sztuką konceptualną - do przedstawienia jedynie pewnej "partytury", która nigdy nie będzie odegrana.

Toteż działania z kręgu Fluxus ściśle łączą się z happeningami, akcjami wolnymi od konwencjonalnego symbolizmu; stanowią sumę pewnych zdarze...